Grand Hotel (1932)

In "The Apartment" kijkt Jack Lemmon deze film.

Komt vandaag of morgen op TCM zag ik. Wel de moeite waard?

Ja zeker! Hij staat overal heel hoog aangeschreven. Bv. in de speelfilm encyclopedie staat: "deze film kreeg een oscar voor de beste film en móet je gezien hebben". Ik heb 'm zelf nog niet gezien (ik wil 'm heel graag zien) omdat ik jammer genoeg geen TCM op de zender ontvang.

speelfilmencyclopedie discussie even in een forumtopicje gezet

Kleurrijke karakters in klassieke zwart-wit film met onverwacht einde. Vrijwel alle acteurs zijn top, Joan Crawford speelt als stenografe erg goed; Greta Garbo daarentegen valt een beetje uit de toon: haar acteren lijkt wel heel erg afkomstig uit de 'silent era'. De opening en introductie van de karakters is geweldig, zeer goed gescript en voorzien van uitstekende regie. Grand Hotel is erg onderhoudend, maar heeft ook diepgang, met het hotel als metafoor voor het leven, vol met verhalen van 'love & death' en opvallend kritische benadering van geld en groot-industrielen (dat heeft waarschijnlijk veel kijkers bekoord, zo in de tijd van de Depressie). Deze film had evengoed 5 sterren kunnen krijgen, ware het niet dat Garbo's acteren onder de maat is en de film iets korter en doelgerichter in het script had kunnen zijn.

Hij ligt voor 10 euro bij veel winkels o.a: van de leest & frs

Zéér vermakende film met een topcast. Er waren in het algemeen 4 verschillende verhaallijnen (sommigen hadden een link met elkaar), maar die van Greta Garbo vond ik dan wel het meest vermakelijk. Hij duurde redelijk lang, maar het was het zeker waard.

Vrij vervelende film. Garbo's acteert erg over the top en lijkt compleet verdwaald in deze film. De film zit ook vol met irritante stereotypen karakters, en de verhaallijnen vormen ook niet helemaal een goed geheel. 2 sterren

Naar een roman van Vicki Baum. In 1959 opnieuw verfilmd met een sterrencast onder de naam Menschen im Hotel.

[zie aldaar].

Of probeert hij hem alleszins te kijken

Deze keer gebeurt er wel wat in het Grand Hotel, maar de waarde van deze film zit in de karakterschets van enkele gasten en hun onderlingen verhoudingen en menselijke gedragingen.

Moet destijds een kassukses geweest zijn (cast was ook niet niets) en nu nog altijd zeer genietbaar, ondanks de enorme evolutie van zeden en gewoonten en de filmtechniek.

Deze film moet in 1932 heel wat geleken hebben. Het idee om een gigantische sterrencast te hebben was nog helemaal nieuw en MGM haalde meteen zijn grootste namen uit de kast. Wat opvalt is hoe onbekend die namen intussen zijn. De twee vrouwen, Garbo en Crawford, worden nog herrinnerd en Lionel Barrymore is ook niet compleet van de kaart verdwenen. Maar wie kent Wallace Beery en John Barrymore nog? Er zijn veel sterren uit de jaren '30 wiens naam uiteindelijk een langere houdbaarheidsdatum hebben gehad.

Dat gezegd hebbende is het vooral opvallend hoe groot het verschil in acteertalent is en ook in acteerstijl. Greta Garbo acteerd zo theatraal dat het wat mij betreft vooral belachelijk is. Ze lijkt niet zozeer uit een andere film te zijn gestapt, maar uit een ander medium. Ik heb sowieso niet veel met die overdramatische manier van acteren, maar tussen deze cast en met deze verhaallijn werkt het al helemaal niet. Dit is niet Anna Karenina of zo. Wallace Beery en Lionel Barrymore spelen als enige met een Duits accent, wat hun acteerprestaties wellicht slechter laat lijken dan ze zijn, want hun accenten zijn niet bepaald overtuigend. Lionel Barrymore maakt zich ook wel wat schuldig aan overacting, wat voor het grootste deel van de speeltijd irriteerd, maar wat heel af en toe werkt. Al komt dat meer omdat zijn karakter erg sympathiek is. Tussen al deze tegenvallende acteerprestaties vallen gelukkig John Barrymore en Joan Crawford. John Barrymore doet op zich niets bijzonders, maar heeft die aanstekelijke, ouderwetse gentlemancharme die erg typisch is voor veel sterren uit de jaren '30. Het is echter Crawford die de show steelt. Haar personage is eigenlijk de minst belangrijke en ook minst speciale van allemaal. Ze krijgt geen grote scènes, in tegenstelling tot de rest. Dat maakt het alleen maar knapper dat ze met de film wegloopt. Nooit geweten dat ze zo licht kon spelen en tevens wist ik ook niet dat ze ooit sexy was.

In deze recensie besteed ik veel aandacht aan de acteurs, maar dat kan haast niet anders. Niet alleen is dit opgezet als een film voor deze acteurs, verder is er gewoon weinig te beleven. De verhaallijntjes zijn vermakelijk genoeg om te blijven kijken, maar niet heel verrassend. Wellicht dat de moraaltjes vroeger heel diep leken. Tegenwoordig zou niemand dit nog durven produceren als een prestigefilm, wat het toendertijd wel was. De dialogen zijn beter dan het verhaal, zoals te verwachten bij een acteursfilm. Filmtechnisch is er niets te beleven. Grand Hotel is nog altijd prima vermaak, maar het is daarnaast toch moeilijk te zien waarom dit indertijd op een van de beste films ooit leek. De tijd heeft hem niet heel veel goed gedaan.

3*

Vermakelijke film die ondanks een vrij dunne plot voorbij vliegt.

Garbo acteert zeer theatraal, maar haar personage van prima ballerina kan dat wel hebben. Bovendien maakt dat fotogenieke gezicht alles goed. Van het hele blik sterren dat MGM voor de productie van deze film opentrok, vond ik vooral Joan Crawford goed op dreef. Geloofwaardig en met een meer realistische acteerstijl.

Dat ben ik met je eens, sterker nog, ik vond het fimtechnisch allemaal erg slordig aandoen. Meerdere keren zag ik niet kloppende match on actions. De bewegingen van de acteurs werden gecut, maar het tweede shot paste dan niet bij het eerste. Zo leek het alsof we een stuk van de beweging niet te zien kregen, alsof er een stukje uit was weggelaten. Ik vond dit toch wel een groot minpunt, en stoorde me eraan aangezien het hier om een klassieke Hollywoodfilm gaat en niet om een één of andere experimentele. Erg slordig van de regisseur en/of monteur.

De art direction was dan wel weer dik in orde. De sets waren prachtig en de kostuums van de dames waren een lust voor het oog.

Grand Hotel is één van de eerste, zo niet de allereerste, mozaïekfilm, waarin verschillende karakters en verhaallijnen met elkaar verweven zijn. Meestal vind ik zulke films geslaagd, wanneer de personages duidelijk hun eigen smoel hebben en in deze film is dat goed gelukt. Het acteerwerk en de typering is her en der dik aangezet. Greta Garbo spant daarbij de kroon met haar overacting. Maar ook Lionel Barrymore en Wallace Berry kunnen dr wat van met her en der een flinke dosis drama. Anyway, niet altijd even sterk is het acteerwerk, maar het zorgt ervoor dat de verschillende karakters met hun verhaallijnen allemaal boeiend blijven om te volgen.

ARTE (Grand Hotel, zaterdag 24 december, 22:30 uur)

Grand Hotel won destijds de Oscar voor beste film en dat is dan ook de reden dat ik deze film ben gaan kijken.

Filmtechnisch stelt het allemaal niet veel voor en Grand Hotel leunt dan ook erg zwaar op de prestaties van de acteurs en het vermaak dat daaruit voortkomt. De prestaties van de voor die tijd zeer indrukwekkende cast zijn wisselend. De meesten doen het heel behoorlijk, waarbij vooral Joan Crawford er in positieve zin bovenuit springt. De andere vrouw, Greta Garbo is daarentegen de minste van het stel. Ze acteert veels te overdreven en had hier blijkbaar nog niet door dat we niet meer in het tijdperk van de stomme film zaten.

Daarnaast is het verder best vermakelijk. De dialogen zijn best vlot en amusant geschreven en daarnaast kijkt het op een bepaalde manier allemaal wel lekker weg, zonder dat het echt hoogstaand of erg goed wordt. Door de Oscar is Grand Hotel wellicht nog enigszins bekend geworden, maar verder is het zeker geen memorabele klassieker.

Toch ken ik diverse Oscarwinnaars die slechter zijn en Grand hotel is ondanks dat de tand des tijds haar wel heeft geraakt, toch nog altijd best leuk vermaak.

3,0*

Ik had voorafgezien maar weinig hoop op deze film. Ik had net het gelijkaardige sterrenvehikel "Dinner at Eight" achter de rug, en die was me maar slecht bevallen. Maar soit, heb het toch maar een kans gegeven in de geest van weer-een-BesteFilmOscar-die-ik-kan-wegvinken. Nu ik eraan denk, ik zag ook "Dinner At Eight" om een lijstje af te werken (AFI 100 Laughs). Waar ben ik toch mee bezig?

Nou, dit viel reuze mee. Wat een stijl, wat een klasse heeft deze film toch. Het glorierijke hotel in de jaren '30 verwelkomt een aantal gasten, en zoals de kamenier zegt "Nothing ever Happens", of toch zo lijkt het. We maken kennis met een aantal gasten, die elk hun eigen verhaal hebben, maar wiens levens weldra mooi elkaar zullen kruisen. Mijn voorkeur ging toch uit naar de Barrymore-familie. John Barrymore (Walt Disney look-alike) draagt de gehele glamour van de film.Sigaartje, smoking, potloodsnorretje! Die andere Barrymore, Lionel, mag dan weer een tragedierijk personage spelen. Zonder twijfel de interessantste verhaallijn. Dat extra tragisch sfeertje dat rond het hotel hangt, heeft dan weer te maken met de geschiedkundige achtergrond. Wanneer een film zich afspeelt rond 1932 in Duitsland, kan je niet anders dan even denken aan het opkomende fascisme, ook al wordt er geen woord over gezegd. Even wegmijmeren hoe het met filmpersonages zou verdergaan tussen 1933-1945, dat kan ook deugd doen.

Minpuntjes helaas, zijn de niet altijd even sterke verhaallijnen of het acteerwerk van de anderen. Ik weet niet wat Greta Garbo aan het doen was maar acteren was het niet. Slecht acteren overigens ook niet. Ik weet het gewoon werkelijk niet.

3,5* Een verhoging in de toekomst sluit ik niet uit. Ik zou overigens ook kunnen leven met een remake van deze film.

Had deze film al minstens 5 jaar op de plank liggen, ik koop wel vaker klassiek lijkende films, die dan nog wat extra jaartjes liggen te rijpen. Heel fraaie film met een ware sterrencast van toen, waarvan Joan Crawford en Lionel Barrymore het allerbeste van hun kunst vertonen. Greta Garbo's theatrale en overdreven acteerstijl haalt voor mij de filmwaarde wel met 1 ster omlaag. De extra's op de DVD die ik bezit zijn ook erg fraai, met als hoogtepunt exclusieve beelden van de avant premieré van toen aan het Chinese Theatre in Hollywood, California.

Een intrigerijke film, die ondanks zijn gevorderde leeftijd maar weinig van zijn oude glorie verloren heeft. Met zijn ingenieuze mix van drama en humor, van hoop en vertwijfeling, van achterbaks gedrag en oprechtheid geeft de film een inkijkje in de samenleving tijdens de eerste jaren van de Grote Depressie aan de vooravond van rampzalige maatschappelijke ontwikkelingen (met name in Duitsland). Het acteerwerk mag dan wat gedateerd aandoen, maar dat is volgens mij vooral terug te voeren op het feit dat de sterren van toen zonder uitzondering allemaal hun roots hadden in de “stomme” tijdperk.

Naast de gebroeders Barrymore springt zeker het optreden van Joan Crawford in het oog. Wat mij betreft is zij de absolute ster van deze film. In voorgaande commentaren wordt de performance van Greta Garbo hier en daar bestempeld als overacting. Ik ben het daar niet eens. Ik denk dat het personage van de depressieve balletdanseres deze theatrale invulling van de rol met zich meebracht en volgens mij kan niemand dat beter waarmaken dan Garbo.

Een mooie film zonder houdbaarheidsdatum.

Niet slecht, maar gewoon niet mijn ding. Filmtechnisch valt er (inderdaad) weinig te beleven en daardoor krijg ik vooral het idee naar een toneelstuk gekeken te hebben. Het acteerwerk springt er nergens echt uit, al heb ik minder moeite met Greta Garbo dan sommigen die eerder reageerden. Het spel tussen de hoofdpersonen spreken me weinig aan en dat komt deels doordat de karaktergroei geheel volgens het boekje is. Daarmee is er in mijn ogen (te) weinig spanning. Wat scenes buiten het hotel was niet verkeerd geweest.

Een fascinerend meesterwerk vol boeiende anekdotes over wat er achter de schermen gebeurde, maar vooral een schitterende productie en een acteerduel tussen de beste acteurs van hun generatie waar de vonken werkelijk vanaf spatten.

Greta Garbo wees de rol aanvankelijk af. Niet, zoals boze tongen destijds beweerden, vanwege sterallures, maar omdat ze ze zichzelf te oud vond om een prima-ballerina te spelen. Bovendien keek ze enorm op tegen haar belangrijkste tegenspeler, het matinee-idool John Barrymore die één van de grootste filmsterren uit de jaren ’20 was. Bij hun eerste ontmoeting sprak Garbo haar bewondering uit voor ‘de grootste acteur’, waarop Barrymore antwoordde dat hij én zijn vrouw Garbo de mooiste vrouw vonden die ze ooit hadden gezien. Het ijs was gebroken en er ontstond zelf een romance die zichtbaar is in de romantische scènes tussen Garbo, als de haast manisch-depressieve Grusinskaya en Barrymore, als de in ernstige geldnood verkerende gentleman-thief die als The Baron door het leven gaat. En dan hebben we Johns jongere broer Lionel Barrymore als Kringelein, een doodzieke, eenvoudige man die besloten heeft zijn laatste levensdagen te gebruiken om volop van het leven te genieten. Deze Hollywood-veteranen krijgen vlammend tegenspel van de sublieme Joan Crawford als ‘Flaemmchen’, de stenografe, een rol die op uiterst slimme wijze de censuur wist te omzeilen met subtiele, maar voor een modern publiek niet te missen seksuele toespelingen. Haar eerste scène met Barrymore is een acteerduel tussen een oude filmster, die zijn laatste hoogtepunt beleefde en een rijzende ster, die de jaren ’30 zou domineren.

Warner Baxter speelt de rol van Preysing, een industriemagnaat die niet alleen wanhopig probeert een fusie af te dwingen, maar ook nog geconfronteerd wordt met de wroeging van Kringelein, één van zijn vele werknemers die hij met iets teveel minachting behandelt. Baxter, die het jaar daarvoor de harten van het filmpubliek had gestolen met zijn rol als de sympathieke bokser-met-een-hart-van-goud in het geliefde melodrama The Champ, was alleen over te halen voor deze rol door de toezegging dat hij het enige karakter zou zijn dat met een Duits accent zou spreken. Een beetje vreemd, omdat de film zich afspeelt in Berlijn. Maar een kniesoor die daar een traan om laat, want dit is hoogstaand entertainment en een uitstekende manier om kennis te maken met vijf van de grootste filmsterren van hun generatie.

Sluit me aan bij de negatieve recensies: een vreemde film met een pijnlijke rol van Garbo, die met de matig uitgevoerde vreugdedansjes verraadt niets met een prima ballerina gemeen te hebben. Wel aardig om eens gezien te hebben, maar wederom een film die aantoont dat de vroege geluidsjaren Hollywoods zwakste periode was.

Denk dat je acteurs door elkaar haalt.

Wallace Beery speelt hier de rol van Preysing en was het jaar ervoor The Champ.

Warner Baxter was een ander acteur uit die periode.

John was trouwens de vier jaar jongere broer van Lionel, niet omgekeerd.

Destijds moet dit best een bijzondere film zijn geweest, gelet op de cast met veel van de grootste sterren van die tijd. Anno nu komen Greta Garbo en Joan Crawford mij wel bekend voor, maar de rest van de cast zegt mij niet zo veel. Ook zijn dit soort films, waarin diverse verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, ondertussen veel vaker en beter gemaakt. Het plot van deze film is namelijk weinig bijzonders. De introductie van de personages is niet heel sterk. Gaandeweg leer je ze wel kennen en de verhaallijnen komen zoals gezegd uiteindelijk wel bij elkaar, maar sterk is het niet. Het acteerwerk is ook niet echt sterk. Garbo onderscheidt zich in negatieve zin, met forse staaltjes overacting. Filmtechnisch valt hier verder weinig te beleven. Er zijn zeker slechtere Oscarwinnaars, maar hier is weinig aan.

Weinig boeiend maar alle sterren samen aan het werkt zien is best leuk.

Vijf van de grootste sterren van de vroege talkies maken deel uit van deze ensemblecast. Lionel Barrymore speelt iemand met gezondheidsproblemen; z'n jongere broer John een gentleman-inbreker met financiële problemen; Greta Garbo een prima ballerina met mentale inzinkingen. Wallace Beery speelt de louche zakenman; Joan Crawford de troostende stenografe. Het Berlijnse hotel kan gezien worden als een allegorie van de Weimarrepubliek, die in een diepe crisis verkeerde.

Het is gebaseerd op een toneelbewerking van een roman van Vicky Baum. De klemtoon ligt dus op de dialoog, maar er is meer te zien dan pratende mensen in een kamer. De inbraakscène toont de hotelgevel in vogelperspectief. De telefooncentrale, met dat drukke gekwebbel, behoort tot een ander tijdperk. Er zijn close-ups van een cocktailshaker en een halssnoer. De grootste visuele attractie is echter Greta Garbo. Ze draagt afwisselend een bontjas, een witte nachtjapon en een zwarte, flanellen jurk. Het scherpe in haar gezicht is benadrukt met lippenstift en wenkbrauwpotlood. Toenmalige bioscoopbezoekers zaten hier met ingehouden adem naar te kijken.