
Grand Hotel (1932)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
112 minuten
geregisseerd door Edmund Goulding
met Greta Garbo, John Barrymore en Joan Crawford
Het verhaal gaat over een pluche hotel in Berlijn 'waar nooit wat gebeurt'. Grusinskaya (Garbo) is een eenzame Russische ballerina met zelfmoordneigingen, Felix von Geigern (Barrymore) is haar minnaar die eigenlijk een juwelendief is. Flaemmchen (Crawford) is een stenotypiste die bewust haar sex-appeal gebruikt om in een mannenwereld een minimum aan economische zekerheid te verkrijgen. Otto (Barrymore) is een ziekelijke boekhouder die wat geld verduisterd heeft om zich voor het laatst te buiten te kunnen gaan, terwijl Preysing (Beery) een fabrikant is die wanhopig een grote slag tot een goed einde probeert te brengen.
[zie aldaar].
In "The Apartment" kijkt Jack Lemmon deze film.
Of probeert hij hem alleszins te kijken

Moet destijds een kassukses geweest zijn (cast was ook niet niets) en nu nog altijd zeer genietbaar, ondanks de enorme evolutie van zeden en gewoonten en de filmtechniek.
Dat gezegd hebbende is het vooral opvallend hoe groot het verschil in acteertalent is en ook in acteerstijl. Greta Garbo acteerd zo theatraal dat het wat mij betreft vooral belachelijk is. Ze lijkt niet zozeer uit een andere film te zijn gestapt, maar uit een ander medium. Ik heb sowieso niet veel met die overdramatische manier van acteren, maar tussen deze cast en met deze verhaallijn werkt het al helemaal niet. Dit is niet Anna Karenina of zo. Wallace Beery en Lionel Barrymore spelen als enige met een Duits accent, wat hun acteerprestaties wellicht slechter laat lijken dan ze zijn, want hun accenten zijn niet bepaald overtuigend. Lionel Barrymore maakt zich ook wel wat schuldig aan overacting, wat voor het grootste deel van de speeltijd irriteerd, maar wat heel af en toe werkt. Al komt dat meer omdat zijn karakter erg sympathiek is. Tussen al deze tegenvallende acteerprestaties vallen gelukkig John Barrymore en Joan Crawford. John Barrymore doet op zich niets bijzonders, maar heeft die aanstekelijke, ouderwetse gentlemancharme die erg typisch is voor veel sterren uit de jaren '30. Het is echter Crawford die de show steelt. Haar personage is eigenlijk de minst belangrijke en ook minst speciale van allemaal. Ze krijgt geen grote scènes, in tegenstelling tot de rest. Dat maakt het alleen maar knapper dat ze met de film wegloopt. Nooit geweten dat ze zo licht kon spelen en tevens wist ik ook niet dat ze ooit sexy was.
In deze recensie besteed ik veel aandacht aan de acteurs, maar dat kan haast niet anders. Niet alleen is dit opgezet als een film voor deze acteurs, verder is er gewoon weinig te beleven. De verhaallijntjes zijn vermakelijk genoeg om te blijven kijken, maar niet heel verrassend. Wellicht dat de moraaltjes vroeger heel diep leken. Tegenwoordig zou niemand dit nog durven produceren als een prestigefilm, wat het toendertijd wel was. De dialogen zijn beter dan het verhaal, zoals te verwachten bij een acteursfilm. Filmtechnisch is er niets te beleven. Grand Hotel is nog altijd prima vermaak, maar het is daarnaast toch moeilijk te zien waarom dit indertijd op een van de beste films ooit leek. De tijd heeft hem niet heel veel goed gedaan.
3*
Garbo acteert zeer theatraal, maar haar personage van prima ballerina kan dat wel hebben. Bovendien maakt dat fotogenieke gezicht alles goed. Van het hele blik sterren dat MGM voor de productie van deze film opentrok, vond ik vooral Joan Crawford goed op dreef. Geloofwaardig en met een meer realistische acteerstijl.
Filmtechnisch is er niets te beleven.
Dat ben ik met je eens, sterker nog, ik vond het fimtechnisch allemaal erg slordig aandoen. Meerdere keren zag ik niet kloppende match on actions. De bewegingen van de acteurs werden gecut, maar het tweede shot paste dan niet bij het eerste. Zo leek het alsof we een stuk van de beweging niet te zien kregen, alsof er een stukje uit was weggelaten. Ik vond dit toch wel een groot minpunt, en stoorde me eraan aangezien het hier om een klassieke Hollywoodfilm gaat en niet om een één of andere experimentele. Erg slordig van de regisseur en/of monteur.
De art direction was dan wel weer dik in orde. De sets waren prachtig en de kostuums van de dames waren een lust voor het oog.
Filmtechnisch stelt het allemaal niet veel voor en Grand Hotel leunt dan ook erg zwaar op de prestaties van de acteurs en het vermaak dat daaruit voortkomt. De prestaties van de voor die tijd zeer indrukwekkende cast zijn wisselend. De meesten doen het heel behoorlijk, waarbij vooral Joan Crawford er in positieve zin bovenuit springt. De andere vrouw, Greta Garbo is daarentegen de minste van het stel. Ze acteert veels te overdreven en had hier blijkbaar nog niet door dat we niet meer in het tijdperk van de stomme film zaten.
Daarnaast is het verder best vermakelijk. De dialogen zijn best vlot en amusant geschreven en daarnaast kijkt het op een bepaalde manier allemaal wel lekker weg, zonder dat het echt hoogstaand of erg goed wordt. Door de Oscar is Grand Hotel wellicht nog enigszins bekend geworden, maar verder is het zeker geen memorabele klassieker.
Toch ken ik diverse Oscarwinnaars die slechter zijn en Grand hotel is ondanks dat de tand des tijds haar wel heeft geraakt, toch nog altijd best leuk vermaak.
3,0*
Nou, dit viel reuze mee. Wat een stijl, wat een klasse heeft deze film toch. Het glorierijke hotel in de jaren '30 verwelkomt een aantal gasten, en zoals de kamenier zegt "Nothing ever Happens", of toch zo lijkt het. We maken kennis met een aantal gasten, die elk hun eigen verhaal hebben, maar wiens levens weldra mooi elkaar zullen kruisen. Mijn voorkeur ging toch uit naar de Barrymore-familie. John Barrymore (Walt Disney look-alike) draagt de gehele glamour van de film.Sigaartje, smoking, potloodsnorretje! Die andere Barrymore, Lionel, mag dan weer een tragedierijk personage spelen. Zonder twijfel de interessantste verhaallijn. Dat extra tragisch sfeertje dat rond het hotel hangt, heeft dan weer te maken met de geschiedkundige achtergrond. Wanneer een film zich afspeelt rond 1932 in Duitsland, kan je niet anders dan even denken aan het opkomende fascisme, ook al wordt er geen woord over gezegd. Even wegmijmeren hoe het met filmpersonages zou verdergaan tussen 1933-1945, dat kan ook deugd doen.
Minpuntjes helaas, zijn de niet altijd even sterke verhaallijnen of het acteerwerk van de anderen. Ik weet niet wat Greta Garbo aan het doen was maar acteren was het niet. Slecht acteren overigens ook niet. Ik weet het gewoon werkelijk niet.
3,5* Een verhoging in de toekomst sluit ik niet uit. Ik zou overigens ook kunnen leven met een remake van deze film.
Naast de gebroeders Barrymore springt zeker het optreden van Joan Crawford in het oog. Wat mij betreft is zij de absolute ster van deze film. In voorgaande commentaren wordt de performance van Greta Garbo hier en daar bestempeld als overacting. Ik ben het daar niet eens. Ik denk dat het personage van de depressieve balletdanseres deze theatrale invulling van de rol met zich meebracht en volgens mij kan niemand dat beter waarmaken dan Garbo.
Een mooie film zonder houdbaarheidsdatum.
Greta Garbo wees de rol aanvankelijk af. Niet, zoals boze tongen destijds beweerden, vanwege sterallures, maar omdat ze ze zichzelf te oud vond om een prima-ballerina te spelen. Bovendien keek ze enorm op tegen haar belangrijkste tegenspeler, het matinee-idool John Barrymore die één van de grootste filmsterren uit de jaren ’20 was. Bij hun eerste ontmoeting sprak Garbo haar bewondering uit voor ‘de grootste acteur’, waarop Barrymore antwoordde dat hij én zijn vrouw Garbo de mooiste vrouw vonden die ze ooit hadden gezien. Het ijs was gebroken en er ontstond zelf een romance die zichtbaar is in de romantische scènes tussen Garbo, als de haast manisch-depressieve Grusinskaya en Barrymore, als de in ernstige geldnood verkerende gentleman-thief die als The Baron door het leven gaat. En dan hebben we Johns jongere broer Lionel Barrymore als Kringelein, een doodzieke, eenvoudige man die besloten heeft zijn laatste levensdagen te gebruiken om volop van het leven te genieten. Deze Hollywood-veteranen krijgen vlammend tegenspel van de sublieme Joan Crawford als ‘Flaemmchen’, de stenografe, een rol die op uiterst slimme wijze de censuur wist te omzeilen met subtiele, maar voor een modern publiek niet te missen seksuele toespelingen. Haar eerste scène met Barrymore is een acteerduel tussen een oude filmster, die zijn laatste hoogtepunt beleefde en een rijzende ster, die de jaren ’30 zou domineren.
Warner Baxter speelt de rol van Preysing, een industriemagnaat die niet alleen wanhopig probeert een fusie af te dwingen, maar ook nog geconfronteerd wordt met de wroeging van Kringelein, één van zijn vele werknemers die hij met iets teveel minachting behandelt. Baxter, die het jaar daarvoor de harten van het filmpubliek had gestolen met zijn rol als de sympathieke bokser-met-een-hart-van-goud in het geliefde melodrama The Champ, was alleen over te halen voor deze rol door de toezegging dat hij het enige karakter zou zijn dat met een Duits accent zou spreken. Een beetje vreemd, omdat de film zich afspeelt in Berlijn. Maar een kniesoor die daar een traan om laat, want dit is hoogstaand entertainment en een uitstekende manier om kennis te maken met vijf van de grootste filmsterren van hun generatie.
Warner Baxter speelt de rol van Preysing, een industriemagnaat die niet alleen wanhopig probeert een fusie af te dwingen, maar ook nog geconfronteerd wordt met de wroeging van Kringelein, één van zijn vele werknemers die hij met iets teveel minachting behandelt. Baxter, die het jaar daarvoor de harten van het filmpubliek had gestolen met zijn rol als de sympathieke bokser-met-een-hart-van-goud in het geliefde melodrama The Champ, was alleen over te halen voor deze rol door de toezegging dat hij het enige karakter zou zijn dat met een Duits accent zou spreken. Een beetje vreemd, omdat de film zich afspeelt in Berlijn. Maar een kniesoor die daar een traan om laat, want dit is hoogstaand entertainment en een uitstekende manier om kennis te maken met vijf van de grootste filmsterren van hun generatie.
Denk dat je acteurs door elkaar haalt.
Wallace Beery speelt hier de rol van Preysing en was het jaar ervoor The Champ.
Warner Baxter was een ander acteur uit die periode.
En dan hebben we Johns jongere broer Lionel Barrymore als Kringelein, een doodzieke, eenvoudige man die besloten heeft zijn laatste levensdagen te gebruiken om volop van het leven te genieten.
John was trouwens de vier jaar jongere broer van Lionel, niet omgekeerd.