Badkonake Sefid (1995)

Eb de 6000'ste film komt op naam van Neo! Proficiat!

eh bedankt dan maar.

De leukste scene van de film is als de Afganse jongen in beeld komt.

Vermakelijke doch ietwat trage kinderfilm met een sociaal-maatschappelijk sausje. Een sausje dat erin gepeperd wordt zonder vervelend te worden.

Een film over materialisme. Het meisje en later ook haar broer worden veelal genegeerd door de volwassenen in het verhaal. Iedereen heeft wel haast of alleen tijd voor zijn/haar eigen probleempjes. De kleine Kazeih kan goed pruillipjes trekken. Als dan de Afghaanse jongen, een vluchteling die geld probeert te verdienen door ballonnen te verkopen, degene is die er voor zorgt dat het verhaal een happy end verkrijgt, is het opmerkelijk dat Kazeih en haar broer hem niet eens bedanken en hem in de eindscene compleet negeren. Kinderlijke onschuld of toch niet?


Die komt al in de eerste scene in beeld met een stok vol ballonnen. Als het nieuwe jaar wordt ingeluid heeft hij er nog maar 1 over, een witte [hoe symbolisch, niet waar?].

Mooie film met een scenario van Abbas Kiarostami , mist een beetje de urgentie van Panahi's latere Dayereh en daarom net iets minder goed. Deed me qua uitgangspunt een beetje denken aan een Iraanse variant op Het Zakmes al gaat die film helemaal over kinderoplossingen voor een kinderprobleem (en is daar sterker in) en is dit ook vooral het portret van een stad, waar iedereen bezig is met zijn eigen sores voor het nieuwjaar. Volgens de interviews op de DVD hebben de bijrolacteurs allerlei verschillende accenten om de verscheidenheid van de grote stad te benadrukken, als westerse kijker ontgaat je dat uiteraard. De film voert ons wel op een vrij bescheiden en kleine manier langs vluchtelingen, miliatairen, middenstanders, slangenbezweerders en een klein jochie dat zijn buurvrouw oplicht om wat bij te verdienen. Een film in de documentaire-achtige stijl die bijna synoniem is geworden met Iraanse cinema (in het westen in elk geval). Al is de mooie openingsscene (Panahi lijkt daar goed in te zijn, de openingsscene van Dayereh mocht er ook zijn) daar net te fraai voor.

3.5*

Zeeeeeeeeeeeeeee trage kinderfilm en traag/kinder is geen goede combinatie voor mij (ben wel fan van Panahi) maar dit was ff een geleende misser uit de bieb.

Nou, hier moet je van houden, niet echt mijn ding, en inderdaad, erg traag allemaal.

Mijn derde film van Jafar Panahi is een ietwat weemoedig verhaal over een 7-jarige hittepetit, die na lang zeuren van haar moeder geld krijgt om een goudvis te kopen. Maar helaas gebeurt er onderweg naar de winkel het een en ander, waardoor de aankoop een heel avontuur wordt.
De kleine Aida Mohammadkhani levert een uitzonderlijke prestatie door de ups en downs in haar belevenissen mimisch puntgaaf aanschouwelijk te maken. Minder aangrijpend dan Bacheha-ye Aseman (Majid Majidi, 1997), dé absolute topper in dit genre, maar niettemin het aanzien meer dan waard.