The Man Who Fell to Earth (1976)

Vrees dat je er dan nog minder van had kunnen maken. De eerste anderhalf uur is het coherente deel

En Roeg, daar moet je nu eenmaal van houden.....

O. Dus mijn druk op de knop was mooi op tijd...
Misschien neem ik na het lezen van de plot hierboven nog eens de moeite tot herzien.
Van Roeg ken ik verder alleen 'Don't look now', 35 jaar geleden gezien en dat vond ik wel een goede film, geloof ik.
Maar je hebt gelijk: als de stijl van een regisseur of acteur/actrice je raakt (zoals in mijn geval bijvoorbeeld the Hitch, Tati en Hans Moser) ga je er meer van zien, ga je anders kijken, vergelijken en ook anders waarderen.

Deze film laat meer beelden van een verhaal zien dan dat het een verhaal verteld. De eerste keer dat ik deze film zag kon ik er ook geen touw aan vast knopen. Maar de sfeer vond ik meteen al magisch.

De film begint op fantastisch drukke wijze. Al kort daarna gaat de film op een ander spoor verder. Het (vage) verhaal ontwikkelt zich wat rustiger. Wel blijven er hier en daar mooie scène-overgangen en camerabewegingen langskomen.

The Man Who Fell to Earth verliest geen moment zijn geweldige sfeer. Dat was wat mij betreft niet mogelijk geweest zonder David Bowie. De man is werkelijk gemaakt voor deze film en hij acteert ook nog eens perfect voor de rol die hij speelt.

De film is een lust voor het oog met het eerdergenoemde bijzondere camerawerk. Daarnaast zijn de special effects en scenes op de andere planet erg vermakelijk. Daarbij komt nog de treffende muziek. De film had wat mij betreft alleen wel wat korter gemogen; kon niet altijd even goed m'n aandacht erbij houden.

4.0*

Bowie heeft deze rol op het lijfgeschreven staan, en dat maakt de film. Het verhaal ontvouwt zich maar traag en de sferische verscheidenheid wil nog wel eens verwarring zaaien. Toch heb ik me geen minuut verveeld bij deze film, niet op de laatste plaats omdat ik een groot liefhebber van Bowie's muzikale werk uit de jaren 70 ben. Deze film past daar prachtig bij, met zijn thematiek over vervreemding, tegenstrijdigheid en passie.

Had al in tijden niets meer van Roeg gezien en vond het wel weer eens tijd worden eigenlijk, ben dan ook gewoon doorgegaan waar ik destijds ben gestopt, ben hier ook altijd al lichtelijk benieuwd naar geweest maar helaas vielen al mijn verwachtingen in het niets. Wat een enorm langdradige, gedateerde zeikfilm zeg! De psychedelische montage trucendoos wordt weer uit de kast getrokken en dat levert wat interessante momenten op, hoewel het cinematografisch gezien lang niet zo cool is als in een Performance. Ook Bowie doet het vrij aardig, zeker voor iemand met nul acteerervaring. Leuk ook om hem eens in een rol te zien ten tijde van zijn muziekale hoogtepunt.
Het was voor mij vooral het gebrek aan verhaal/duidelijkheid dat me tegenstond, er zit ook echt gewoon totaal geen structuur in. Opzich niet heel erg, had ik ook wel een beetje verwacht gezien Roeg het daar in zijn vorige drie filmpjes ook al niet zo nauw mee nam, maar hier stoorde het me gewoon meer, vooral omdat het vaak allemaal behoorlijk nietszeggend was en soms ook best onaantrekkelijk op visueel gebied en dat met een lengte van bijna twee en een half uur. Voeg daar de vervelende, ongepaste soundtrack en de immens irritante Candy Clark (die stem!!) aan toe en je hebt een dodelijke combinatie. Toch, ondanks dit alles is het niet geheel mislukt. Het hele idee opzich is natuurlijk al best interessant, vooral op het gebied van spelen met tijd(reizen) ed was het al vrij zelfbewust. Maar helaas bleef het hierbij. Heb voor de komende tijd nog Bad Timing en Eureka gepland staan, hoop dat die me beter bevallen...

2 sterren

Gewoon snel herzien, valt alles beter op zijn plaats.

Intrigerende film van deze eigenzinnige Brit. Bowie is goed gecast als geheimzinnige alien. Film heeft raakpunten met veel genres, van sf over spionage tot detective en film noir. Maar je blijft toch te veel toeschouwer.......
Haalt het bijgevolg niet van Roegs beste films Bad Timing en Eureka.

Op dinsdag 24 januari draait The Man Who Fell to Earth samen met Ziggy Stardust and the Spiders from Mars in de 'Bowie in Space' avond in Cinema OT 301 aan de Overtoom in Amsterdam.

Inloop: 19:30
Entree: 4 euro

meer informatie op facebook en Cinema OT 301

Vond dit wel een fijne film. Beetje te traag en te lang, zeker op het eind had het niet mijn volle aandacht, maar over het algemeen doet verveelt het niet. David Bowie komt van een buitenaardse planeet, die ietwat meer geavanceerd is getuige zijn succesvolle business die die op aarde ontplooit. Verwacht geen high-tech, maar vage energiestuff enzo. Sowieso vond ik de film wat vaag en vooral weird, maar zoals eerder gezegd op een okeeje manier. De diverse beelden zagen er cool uit en met de muziek zat het ook prima in orde.

Mijn vijfde Roeg alweer. Deze lijkt nog het meest op Performance, die ik overigens tegen vond vallen. Gelukkig is The Man Who Fell to Earth een stuk beter.

Opvallend om David Bowie een hoofdrol te zien spelen. Maar gezien zijn uiterlijk past deze soms vage rol, wel goed bij hem. Roeg speelt verder enorm met de camera en in combinatie met het verhaal, levert dat een bevreemdende sfeer op. Visueel zitten er enkele erg sterke scènes in.

Ook zit er soms opvallende humor in. Ook weer vrij apart, maar het werkt behoorlijk goed. Minpunt is wel dat het tussendoor soms wat inzakt en dat het allemaal wat afstandelijk blijft. Fascinerend is het allemaal wel, maar een Bad Timing en Don’t look Now vind ik toch wel een stukje sterker. Roeg is echter zonder twijfel een unieke filmmaker.

3,5*

Heb na het zien van deze toch iets te lange Sciencefiction het gevoel gehad dat ik iets volledig over het hoofd heb gezien. Ik heb hem tussendoor ook even op pauze gezet, en was er van overtuigd dat ik iets belangrijks had gemist.

Ben wat gaan rond lezen op het internet, maar heb blijkbaar alles weten te volgen.
Waarom dan toch nog zoveel vraagtekens? Waarom dat mysterieuze? Dat zweverige?

Het begon wel vrij vlot en duidelijk allemaal, maar werd steeds vager, en naarmate de film vorderde ontdekte ik steeds meer WTF momentjes.

Toch blijft het wel interessant. Bowie speelt zijn rol vol overtuiging, en blijkt de perfect keuze voor het alien personage. Geweldig geacteerd. Maar ook de nodige credits voor Candy Clark. Zij vult de rol van Newton als zijn sexy en simpele liefje perfect aan.

Versassend veel naakt in deze film. Maar nergens vies, vervelend of overdreven. Toffe tussenstukjes, gefilmd vanaf de 'andere' planeet, met de aliens en het stuk plaggenhut op rails.

Veel mooie scenes die je 139 minuten weten te vermaken, maar dus ook de nodige vraagtekens. Neemt een herziening die weg? Of blijft dit gewoon een vage film die je moet beleven , zonder hem 100% te willen begrijpen?

Ik blijf met mijn beoordeling nog wat voorzichtig. Misschien zit er meer in, maar misschien overschat ik juist zijn genialiteit. Ik zal hem ooit nog wel eens herzien!

Dat komt door de tijdsprongen. Het is meer als een roman met aparte hoofdstukken, niet alles wordt van a tot z verteld.

David Bowie in een hele vreemde film die heel erg intrigerend is. Het is zo'n film waar je nog tijden over na zit te denken, wat vast en zeker een goed punt is.
Door de vele tijdsprongen heb ik nog niet hele begrepen, maar dat geeft niet, want zoals ik al eerder zei, je blijft er over nadenken. Niet alles wordt verteld, waar ik in films een voorstander van ben.
Bowie speelt zijn rol met verve, hij is natuurlijk geknipt voor deze rol. Zijn personage blijft ook intrigerend.
Kortom een science-fiction film die ik nog wel een keer wil zien, als is het alleen maar om het laatste shot nog een keer te zien!

Bowie's muziek vind ik echt helemaal te gek, en ik heb enkele films gezien waar hij in speelt, alleen deze heb ik nog niet gezien, en wat ik er zo van zag in de trailer gaat dat ook niet gebeuren.
Hoewel Nicolas Roeg zijn oudere films toch redelijk goed gewaardeerd worden sla ik The Man Who Fell to Earth als Bowie fan toch maar over (voorlopig)

Nicolas Roeg is een bijzondere regisseur. Na Art Garfunkel, nu een volgende fantastische artiest in de hoofdrol van een film van 'm; David Bowie. 'The Man Who Fell to Earth' is sfeervol en regelmatig intrigerend. Nergens wist de film me écht over de streep te trekken, maar constant werd ik meegevoerd in het wereldje dat Roeg gecreëerd heeft. Naar het einde toe zakt het zo nu en dan wat in, maar net als bij Roeg's vorige creaties is ook dit er één die de kijker wel bezig kan houden na het zien ervan.

Are you Lithuanian?

The Man Who Fell to Earth was een film die al een tijdje op mijn verlanglijstje stond. Een aantal jaar geleden draaide hij al eens in Cinema Zuid, maar toen was ik vanwege overmacht niet naar de voorstelling geraakt. Iets wat ik altijd jammer bleef vinden. Gelukkig was er mode ontwerper Dries Van Noten die besloot om de film op te nemen in zijn fashion thema dat in samenwerking met hetzelfde Cinema Zuid op poten werd gezet. En deze keer ben ik er wel geraakt.

Ik had dan ook redelijk hoge verwachtingen van The Man Who Fell to Earth. David Bowie is sowieso al één van mijn favoriete artiesten, maar ik vind het ook gewoon een begenadigd acteur. Jammer dan ook dat de verwachtingen niet helemaal uitkomen. De film begint erg sterk en blijft lange tijd boeien, maar zakt als een kaartenhuisje in elkaar wanneer Newton wordt vastgehouden. Hoewel er dan nog wel wat sterke elementen aan bod komen (vond de scène waar Newton en Mary-Lou seks hebben terwijl ze heel de tijd met een pistool rondzwaaien leuk hallucinant), begint de film nogal te slepen. Op het einde nog wel een geslaagde opflakkering met Bryce die Newton terug ziet, maar het is duidelijk dat de film uiteindelijk te lang duurt. Haal er een goede 20 minuten af en ik had hier volgens mij wel eens 4* aan kunnen uitdelen.

Eerste keer dat ik iets van Nicolas Roeg zie, maar dit smaakt op zich wel naar meer. Een wat bevreemdende stijl (die paringsdans-achtige scène waarin er kwistig met melk werd gesmeten onder andere) gecombineerd met soms wel erg lelijk design (die ruimtetrein!) en toch werkt het goed. Komt vooral ook vanwege de keuze om David Bowie als de alien te casten. Indertijd zijn eerste filmrol (ik vind persoonlijk Labyrinth zijn leukste, hoewel Merry Christmas Mr. Lawrence ook wel erg sterk is) en het lijkt alsof hij het al jaren deed. Goede bijrollen ook nog van onder andere Rip Torn en Candy Clark, maar het is dus vooral een David Bowie show.

Moeilijk te beoordelen dit. Er zit volgens mij wel meer in dan je met een eerste kijkbeurt er kunt uithalen, maar het slepende zorgt ervoor dat ik niet meteen zin heb om dit terug opnieuw op te zetten. Toch blijven er de dag nadien nog redelijk wat scènes door mijn hoofd flitsen.. Benieuwd wat dit over een aantal jaar gaat geven.

3,5*

In de herziening!
Verandering van plannen ineens vanmorgen .... David Bowie onverwachts overleden en dan maar bij wijze van tribute, al werd het wel weer eens tijd om deze terug te zien.
Bowie zat al hevig aan de coke, maar dat was nog helemaal niks vergeleken bij Nicolas Roeg en consorten, van een rechtlijnig SF-verhaaltje is dan ook geen sprake.
Bowie is wel ideaal voor de hoofdrol en de film biedt mysterie, seventies-sfeer en mooie cinematografie.
Bowie haalde er nog een tweetal platenhoezen uit: Station to Station en Low.
Meesterwerk!

Tja, David Bowie schijnt toch in meer films te hebben gespeeld dan ik had gedacht als ik zoal de wiki er op na sla. Echt een hoge waardering hebben die films die ik gezien heb bij mij nooit opgeleverd. Misschien deze toch maar eens in de herziening gooien, al is het maar als eerbetoon aan een groot artiest.

Nog een keertje te zien op het grote doek: Please Salute: Bowie at IFFR 2016 | IFFR

Na precies veertig jaar nog steeds een intrigerende film. Roeg doet zijn best om in het begin zo weinig mogelijk prijs te geven. Langzaam beginnen de puzzelstukjes voor de kijker op hun plaats te vallen en ik elkaar te schuiven. Maar echt voor de volle 100% begrijpelijk wordt het nooit, Maar ja, daar is het een film van Nicholas Roeg voor.

Verschijnt volgende maand als fraaie, betaalbare boxset.

Prachtige cover alleen al!

Yep, en inclusief de nooit eerder uitgebrachte soundtrack.

Gisteren op de BBC om de man die onze planeet heeft verlaten nogmaals te eren. En hoe ! Wat een film. Vooral ook omdat ik aan het eind van het verhaal met de vraag opgezadeld bleef zitten of ie nou wel of toch géén "echte" bezoeker van onze planeet was geweest ...

Fantastische trip door tijd en ruimte van een al even fantastische Bowie, met een sterke inzet van de soundtrack. Hoewel er gewoon stevig wordt doorgezopen, wordt het geheel gaandeweg qua associatieve rijkdom in zekere zin drooggelegd, maar het oppervlakkig gezien schijnbaar vastlopen van de film gaat dan gelijk op met het vastlopen van onze held. Stuck on earth, tja, wie niet? Maar het blijft tot het einde toe fascinerend.

Ik zag ook die BBC-uitzending van januari, en op mijn opname stonden tevens de zeer indrukwekkende eerste tien minuten van Walkabout, die blijkbaar ook in die nacht op het programma stond. Een zo mogelijk nog betere film.

Dat doet me concluderen dat ik met deze twee, en met Bad Timing, veel te weinig gezien heb van Roeg. Track 29 ooit in de bios gezien, maar daar weet ik alleen nog van dat ik hem erg leuk vond (een trein die een zolderkamertje komt binnen denderen, en Theresa Russell ).

't Zou trouwens kunnen dat ik Don't Look Now ook ooit voorbij heb zien komen. Ik denk dat ik dat binnenkort maar eens ga checken.

Meanderende, soms fascinerende en bij vlagen ook onbegrijpelijke Roeg. Het hoogtepunt van de film is ongetwijfeld Bowie die als mysterieuze spaceman op aarde infiltreert om via succes in zaken een terugreis te kunnen bekostigen naar de niet verder bij naam genoemde planet home.

Een even curieuze als amusante invalshoek, die echter niet ten volle wordt uitgebuit: na het eerste uur wordt het verhaal nog verder naar de achtergrond verwezen dan het al was en wordt de film een trip van beeld en geluid. Niet onaardig allemaal, maar de exorbitante lengte nekt The Man Who Fell naar het einde toe wel, en ook het acteren van Clark werkt nogal op de zenuwen...

Meer interessant dan goed.

de niet lineaire vertelstructuur van Roeg werkt niet altijd en dit is er één van. Gevolg : naar het einde toe is de chaos compleet. Maar zijn associatieve montage is sterk en poëtisch, prachtige beeldcomposities en sommige scenes zijn zo overdonderend en explosief dat er dagen nodig zullen zijn om te bekomen. Roeg leunt soms dicht aan bij het experimentele en de film zelf blijft een zoektocht zonder duidelijke antwoorden. Geen enkele logische vertelling en daardoor voor mij onbegrijpbaar (ik had zelfs niet door dat Bowie naar water op zoek was) en ik snap niet waar de film naar toe wil of wat Roeg heeft willen vertellen met die film.

Het is daardoor wel een film die je lekker kan ontdekken en bij elke herziening meer prijs geeft. De laatste kijkbeurt vond ik m bijna logisch.