Kinatay (2009)

Gaat dit op de een of andere manier Nederland nog halen? Wil ik graag zien.

Ja, het Filmmuseum gaat 'm uitbrengen.

Gelukkig maar.

EYE Filminstituut, bedoel ik trouwens

Student criminologie als hoofdrolspeler in een film, nog niet eerder gezien denk ik. Interessant hoe daar tegenaan gekeken wordt voor mij als criminologiestudent

Volgens mij is het helemaal niet criminologie, maar meer een soort van politieopleiding of forensisch onderzoek. Is ook niet echt belangrijk verder in de film.

Hier had meer ingezeten. Zat een fijne geluidsband onder de film gemonteerd, wat behoorlijk sfeerverhogend werkte. Dit in combinatie met het ruwe camerawerk zorgde voor momenten die aan Grandrieux deden denken, alleen veel minder experimenteel. Eerste pakweg 25 minuten waren nogal saai, waar Peping geïntroduceerd wordt. Daarna valt de nacht en krijgen we een lekkere, maar korte, clubscène (waar ik nogal gevoelig voor ben) en begint het 'project'. Veel tijd wordt doorgebracht in het busje, wat af en toe mooie beelden oplevert, maar had liever iets langere shots gezien en toch ook wat minder rommelig. Eenmaal aangekomen op bestemming wordt het echt interessant en zien we hoe de mannen koel en onverschillig de prostituee verkrachten en in stukken snijden. Peping heeft het al de hele tijd zichtbaar moeilijk en probeerde bij het halen van wat versnaperingen weg te komen, tevergeefs. Hij wilde haar ook eigenlijk helpen, maar ondernam uiteindelijk niks. Als de klus geklaard is en de zon is opgekomen, wordt er gegeten. Hierbij moest ik sterk denken aan het einde van Distance van Koreeda, al vond ik die scène daar een stuk magischer.

3* met kans op een halve ster erbij.

De film kreeg op het filmfestival van Cannes in 2009 de prijs voor de beste regie. Quentin Tarantino - zelf aanwezig op dit festival om Inglorious Bastards te promoten - stuurde zijn concurrent voor de Gouden Palm een handgeschreven brief om zijn waardering te laten blijken.

Lees op Foto's van EYE - Prikbordfoto's | Facebook wat Tarantino van Kinatay vond.

De verwarring is mogelijk hierdoor ontstaan. In een interview over Kinatay vertelde Mendoza:

'While researching my film SLINGSHOT, I was interviewing smalltime crooks and I stumbled upon the confession of a real-life criminology student who went through a similar situation to the character of Peping in KINATAY.'

Zeer indrukwekkende film. Het knappe is dat je in de huid van hoofdpersoon Peping kruipt en met hem de grootst denkbare nachtmerrie meemaakt.

Dikke 4* (kans op verhoging)

Inderdaad, onder de huid kruipen!! Mendoza doet dat door vanaf een bepaald moment constant de hoofdpersoon te volgen en lange stukken de "werkelijke" tijd te filmen. Deze acteur, Coco Martin is ook echt een goede acteur, en speelt in meerdere films van Mendoza. Dat gespannen gezicht zie je heel langzaam veranderen van angst naar totale ontreddering.
Ook de geluidseffecten spelen een grote rol in de sfeer, maar vond ik soms iets te aanwezig. Had wel iets subtieler gekund. Het is ook een truucje wat hij vaker gebruikt en wat ik nu wel gezien heb. (gehoord heb, dus).

Dat de film een zekere faam heeft gekregen komt waarschijnlijk door de licht shockerende beelden, maar gelukkig gaat de film verder en laat iemand zien die gevangen zit in een bepaald systeem en de mentaliteit die daarom heen hangt. Een mooi gevonden metafoor als Martin aan het eind toch weer de taxi in stapt, nadat deze een klapband heeft gekregen, en vervolgens een shot van zijn vrouw en kind, als in: Er moet toch brood op de plank komen spreekt boekdelen.

Goede film weer van BrilJante Mendoza. Ik had stiekem wel iets beters verwacht, maar teleurstellen deed het allerminst.

Akelig realistische misdaad film. Hoewel ik de kwaliteiten wel zie, de prachtige dynamische opnames met name in het drukke manilla, was het geen film die ik met plezier heb bekeken. De nare sfeer en schokkende handelingen waren voor mij geen genoegen. Geen film van 13 in een dozijn en de film zal zeker nog wel blijven hangen.

Hier een review van een pot die de ketel verwijt dat hij een idee fixe heeft.

Hier een wat interessantere review.

Het thema van de film is cinematografisch en narratief gerepresenteerd door symbolisch beladen juxtaposities. De film begint in een hoopvol licht, maar via een schemerzone glijdt de protagonist steeds dieper de letterlijke en figuurlijke nacht in (waarna een nieuwe dag als dag en nacht verschilt van de dag ervoor).

Symbolisch is dat een groot gedeelte van de film zich afspeelt tijdens een autoreis, van de stad naar het platteland. Het lijkt een vleesgeworden metafoor voor de transitiezone waarin Peping zich bevindt. Deze aanpak zie je bijvoorbeeld ook in Ceylan meest recente film Once upon a time in Anatolia.

De film maakt invoelbaar hoe hoop soms gemakkelijk verglijdt in opportunistisch immoreel handelen. Daarom vind ik de vergelijking met Kafka in de hierboven gelinkte review ook zo treffend gevonden. De personages van Kafka ondergaan hun lot altijd gelaten, het is nooit duidelijk of het inderdaad een onafwendbaar lot betreft, of dat de personages een moreel kompas missen op basis waarvan ze ethisch kunnen (en willen) handelen.

In Kinatay wordt de kijker uitdrukkelijk in de voyeurspositie van de protagonist geduwd, doordat de camera vooral focust op Peping. Er zijn veel close-ups van zijn gezicht dat de gruweldaden waarmee hij geconfronteerd wordt aanschouwt. Ook auditief gebeurt dat door middel van electronische soundscapes die vooral de innerlijke gemoedstoestand evoceren.

De centrale vraag is echter of deze voyeurspositie mogelijk is, voor zowel de protagonist als de kijker: niet handelen/kiezen is immers ook een keuze. Haneke's Funny Games (US) speelt met dezelfde vraag. De hoofpersoon komt een aantal keer in de positie om uit het systeem te stappen, maar kiest heel pragmatisch voor een goede toekomst met het oog op zijn gezin. Net als de zelfmoordenaar die in de film voorkomt, springt hij liever niet een gewisse dood tegemoet.

Aan het eind van de film wordt er gezamenlijk gegeten. De functie hiervan lijkt me vergelijkbaar met het ritueel van koffie en cake na een begrafenis. Het is het herbevestigen van het leven van degene die de begrafenis hebben bijgewoond.

Vanaf 16 oktober te koop op DVD (De Filmfreak)

Het duivelse dilemma.

Deze Filipijnse misdaadfilm kent een nogal realistisch karakter. In eerste instantie zal een ieder die de synopsis of, beter nog, het genre niet kent mogelijk twijfelen of het hier een documentaire betreft. Zo zal menig passant ook hebben gedacht, want af en toe wordt recht in de camera gegluurd. En zo wordt je als kijker subtiel mee naar binnen gezogen. Opzettelijk of niet.

Het moment waarop je je afvraagt of deze wijze van 'natuurlijk' filmen nog enig ander doel tracht te bereiken, kent het verhaal een ommezwaai. Doordat ook tijdens deze serieuze sfeerverandering het docu-achtige karakter bewaard blijft, waant de kijker zich inmiddels een voyeur. Vooral ook omdat men vanaf dat moment volledig wordt meegenomen door de hoofdrolspeler.

Coco Martin weet met zijn spel, geholpen door de goede regie, de kijker te vertegenwoordigen tijdens het duivelse dilemma waarmee hij worstelt. De menselijkheid wordt daarbij niet uit het oog verloren hetgeen niet een Hollywoodiaans resultaat heeft, maar juist des te rauwer op het dak valt. Om zich ook nog even onder de hersenpan te nestelen..

Goed.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

Kon me niet erg boeien. Erg traag, donker en behoorlijk saai. Vooral de autoritten waren erg vervelend, er gebeurde eigenlijk niks. De film kreeg me niet te pakken door het irritante camerawerk en ik had (daardoor?) ook helemaal niks met de hoofdpersoon en dus met de film. Toen het afgelopen was had ik het gevoel dat de film toen nog écht moest beginnen.

Ik denk dat het gevoel van voyeur zijn bij de kijker nog meer tot zijn recht komt bij Mendoza's film 'Tirador'. ( slingshot )

Redelijke film waarin een jongen die net getrouwd is een klusje aan neemt om snel wat bij te verdienen. Na de bruiloft maakt de film een behoorlijke draai en wordt een stuk donkerder en grimmiger van toon. Het geheel oogt ook realistisch door gebruik van echte locaties. Echter zitten er lange stukken in waarin we alleen het hoofdpersonage zien twijfelen waarmee hij bezig is. En dit maakt de film soms erg langdradig.

Een redelijk Misdaad/Thriller film...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Laatste slot is wel een horror...

Prima kwaliteit breedbeeld (geen HD aanwezig)...

Redelijk achtergrond geluid (geen Dolby Digital aanwezig)...

Kinatay betekent afslachting; in tegenspraak met de titel zijn er maar weinig bloedige details te zien. De film handelt over verlies van onschuld, moraliteit, humaniteit en het uitzichtloze, mistroostige leven van Manilla. De meeste scènes spelen in halfdonker waardoor gezichten nauwelijks te onderkennen zijn; een groot deel bestaat uit een autorit door Manilla bij nacht, met een irriterende wankelende handcamera opgenomen. Concreet bestaat de film uit twee contrasterende delen, waarbij de eerste helft vrij onschuldig is en de tweede stuitend. Het geluid het misdaaddrama is ronduit slecht.

Van onschuldig alledaags leven in Manilla tot een ijzingwekkende helletocht door de krochten van de Filipijnse samenleving. Wie zoekt naar zaken als een mooi rond plotje of uitgebreide duiding van hetgeen zich afspeelt, is hier aan het verkeerde adres. Het is er slechts in minieme mate. Mendoza doet het veelal met een droge registratie van gebeurtenissen.

Zeker de opening bij daglicht is grotendeels verstoken van filmische opsmuk en behelst niet veel meer dan die van normale, dagelijkse beslommeringen. Niet echt sprankelende cinema, maar als contrast met wat volgt, werkt het wel. Bovendien geeft het een dusdanig realistisch, menselijk karakter aan de film, dat het verdere verloop heel wat aan impact wint.

Wanneer de zon ondergaat, het nachtleven aan het werk wordt gezet en Peping zich stilaan realiseert in wat voor precaire situatie hij zich bevindt, wordt de film ook meteen stemmiger via onder meer een tergende autorit. Er lijkt geen einde aan te komen. De muzikale omlijsting voorziet de ontsteltenis en twijfel op Pepings gezicht van nog eens wat extra cachet.

Ondanks dat niet al te hoge tempo blijft het z'n focus behouden, het wordt hard en gruwelijk, maar blijft tegelijkertijd beheerst met een achteloosheid die qua beleving niet zoveel verschilt van hoe de film opende. Zo zijn er nog wel wat al dan niet subtiele elementen te vinden die het thema benadrukken, maar los daarvan is het al een erg krachtige, meeslepende film.

Bij Slingshot zit de kijker door de vérité stijl zodanig midden in de actie, dat hij zich zeker geen voyeur voelt.

Nu lees ik spoilers over Tirador, terwijl ik die binnenkort wil zien

Sorry daarvoor, ik pas mijn bericht wel even aan, zodat verder niemand dat zal overkomen.

Is overigens geen echte spoiler denk ik.

En de echt sterke films hebben sowieso niet te lijden onder spoilers

vanavond (23maart2013) op Sindance Belgie om 21:00

Wat begint als een bruisende verkenningstocht doorheen Manilla mondt uit in een ware hel. De meest brutale sociaalgelinkte misdaadfilm van de laatste jaren.

Wat Cidade de Deus is voor Brazilie, is deze film voor de Filippijnen. Keihard!! Maar wat voor een regie en montage.

Quotering: 9,0 / 10

Handcamerabeelden van het armoedige Manilla en anderzijds tevreden gezichten bij het bescheiden huwelijk zijn m.i. een goede aanvang van deze film.

Daarna volgt er de lange autorit, te donker naar mijn gevoelen, maar toch net voldoende om de groeiende verbazing bij het hoofdpersonage vast te leggen. Het is de aanloop naar wat ik toch als gruwel aanzie.

"Kinatay" is een merkwaardige film die het misdadig karakter van een broeierige stad behandelt vanuit het standpunt van een goedmenende jonge man, niet opgewassen tegen het akelige van zijn belevenis.

dit is zo gruwelijk dat ik het aankijken niet waard vindt. Ook al zal dit op realiteit gestoeld wezen.

Traag misdaaddrama waarbij m'n ogen steeds bijna bij dicht vielen. Ondanks de gespannen sfeer en schokkende gebeurtenissen wist het mij niet echt te boeien. Het speelt zich grotendeels in het donker af, vooral bij de lange en saaie autoritten valt er weinig te zien, en het camerawerk is erg rommelig. En bij de schokkende scènes wordt er steeds precies zó gefilmd dat je eigenlijk helemaal niets te zien krijgt. Het einde is ook niet erg sterk.

Op de valreep dit jaar mijn eerste Filipino film gezien. Hoewel ik niet onverdeeld enthousiast ben vond ik het wel een boeiende, nachtmerrieachtige roadtrip. Een groot gedeelte speelt zich af in het busje, en dat deel vond ik eigenlijk wel het beste, omdat je eigenlijk in de schoenen van Peping staat: je hebt nog geen idee wat er gaat gebeuren maar dat het behoorlijk fout afloopt leidt al geen twijfel meer. De twijfel en besluiteloosheid van Peping worden treffend verbeeld, een besluiteloosheid die hem ook tegen het eind nog in zijn greep heeft als hij niet weet of hij nou weer die taxi in moet stappen of toch maar moet blijven wachten. Opeens is geen enkele beslissing nog eenvoudig. Het grimmige deel in het huis is nog altijd wel vrij sterk maar de spanning is dan al weg om plaats te maken voor ziekelijk geweld: door niets te doen heeft de protagonist toch zijn keus gemaakt.

Het contrast met het begin is groot, daarin viel vooral de vrolijke chaos van Manilla op, die me eerder Latijns-Amerikaans dan Aziatisch leek, met die vrolijk gekleurde bussen, Jezus-leuzen en koloniale gebouwen. Af en toe ook wat Spaanse woorden, enigszins verbasterd, maar het viel nauwelijks te volgen. Ik dacht eigenlijk dat de Filipijnen Spaans-sprekend waren maar dat zal wellicht alleen in officiële documenten e.d zo zijn.