Hallelujah (1929)
mijn stem
10 stemmen
Verenigde Staten
Muziek / Drama
109 minuten
geregisseerd door King Vidor
met Daniel L. Haynes, Nina Mae McKinney en William Fountaine
Als Zeke Johnson per ongeluk zijn broer doodt, zoekt hij steun in religie. Hij besluit een dominee te worden, en zijn preken worden al snel populair bij zijn omgeving. Hij wordt verliefd op Missy Rose, en vraagt haar ten huwelijk, maar wordt verleid door Chick.
0
geplaatst: 6 februari 2008, 22:48 uur
wel een standaard verhaal, de film geeft een fout tijdsbeeld weer, maar de liedjes zijn erg leuk.
0
geplaatst: 24 januari 2011, 02:43 uur
Zeer vroege geluidsfilm van Vidor,die mede hierdoor genoodzaakt koos voor een musical,of liever:opera.Waarbij opvalt dat deze opera een all black cast heeft,en dan heb ik het dus niet over geschminkte blackfaces.
De vraag die u het meest bezighoudt luidt natuurlijk:is deze film racistisch?Het antwoord hierop luidt:ja.Niet om de reden waarom "men"deze film racistisch noemt,dwz vanwege het ietwat denigerende portret dat wordt geschetst van blije katoenplukkers die zich onledig houden met zang ,dans en de here god ipv Nat Turner te imiteren,maar omdat niet geheel toevallig de 2 baddies in deze film mulatten(of yellows,zoals men toen zei) zijn.De boodschap luidt dus blijkbaar dat segregatie ok is(film speelt in the south,Arkansas).
Goed,de film zelf dan.Zoals gezegd een opera met de melodramatische oerthematiek die daar bij hoort gevat in een standaardverhaal.Uitgewerkte karakters of een naturalistische milieuschets hoef je hier niet te verwachten.Overigens is er in het eerste half uur niet eens van een verhaal sprake.
Vidor toont zich hier weer een prima choreograaf en regisseur van massascènes,al verrast hij ons op cinematografisch gebied verder niet.Wel zal hij 1 van de eersten zijn geweest die een achtervolgingssequentie in de swamps filmde,sindsdien wel een soort standaardtopos.En bovendien een welkome aanvulling in een film die verder,zoals te verwachten,wat statisch en tableau achtig is.
Het acteerwerk is niet best,Haynes moet het vooral van zijn indrukwekkende stemgeluid hebben.Meer opvallend is de mulattin MC Kinley,die zich qua presentatie amper onderscheidt van de ho's die tegewoordig urban ghetto movies en video's bevolken.
Meest opvallend is natuurlijk de muziek:er wordt bijna permanent gezongen en gedanst,meest op spirituals waaronder het onvermijdelijke "swing low,sweet chariot" bij de pietà sequentie,wel indrukwekkend.Verantwoordelijk voor de score was overigens de legendarische Irving Berlin.
De vraag die u het meest bezighoudt luidt natuurlijk:is deze film racistisch?Het antwoord hierop luidt:ja.Niet om de reden waarom "men"deze film racistisch noemt,dwz vanwege het ietwat denigerende portret dat wordt geschetst van blije katoenplukkers die zich onledig houden met zang ,dans en de here god ipv Nat Turner te imiteren,maar omdat niet geheel toevallig de 2 baddies in deze film mulatten(of yellows,zoals men toen zei) zijn.De boodschap luidt dus blijkbaar dat segregatie ok is(film speelt in the south,Arkansas).
Goed,de film zelf dan.Zoals gezegd een opera met de melodramatische oerthematiek die daar bij hoort gevat in een standaardverhaal.Uitgewerkte karakters of een naturalistische milieuschets hoef je hier niet te verwachten.Overigens is er in het eerste half uur niet eens van een verhaal sprake.
Vidor toont zich hier weer een prima choreograaf en regisseur van massascènes,al verrast hij ons op cinematografisch gebied verder niet.Wel zal hij 1 van de eersten zijn geweest die een achtervolgingssequentie in de swamps filmde,sindsdien wel een soort standaardtopos.En bovendien een welkome aanvulling in een film die verder,zoals te verwachten,wat statisch en tableau achtig is.
Het acteerwerk is niet best,Haynes moet het vooral van zijn indrukwekkende stemgeluid hebben.Meer opvallend is de mulattin MC Kinley,die zich qua presentatie amper onderscheidt van de ho's die tegewoordig urban ghetto movies en video's bevolken.
Meest opvallend is natuurlijk de muziek:er wordt bijna permanent gezongen en gedanst,meest op spirituals waaronder het onvermijdelijke "swing low,sweet chariot" bij de pietà sequentie,wel indrukwekkend.Verantwoordelijk voor de score was overigens de legendarische Irving Berlin.
* denotes required fields.
* denotes required fields.