Zeer vroege geluidsfilm van Vidor,die mede hierdoor genoodzaakt koos voor een musical,of liever:opera.Waarbij opvalt dat deze opera een all black cast heeft,en dan heb ik het dus niet over geschminkte blackfaces.
De vraag die u het meest bezighoudt luidt natuurlijk:is deze film racistisch?Het antwoord hierop luidt:ja.Niet om de reden waarom "men"deze film racistisch noemt,dwz vanwege het ietwat denigerende portret dat wordt geschetst van blije katoenplukkers die zich onledig houden met zang ,dans en de here god ipv Nat Turner te imiteren,maar omdat niet geheel toevallig de 2 baddies in deze film mulatten(of yellows,zoals men toen zei) zijn.De boodschap luidt dus blijkbaar dat segregatie ok is(film speelt in the south,Arkansas).
Goed,de film zelf dan.Zoals gezegd een opera met de melodramatische oerthematiek die daar bij hoort gevat in een standaardverhaal.Uitgewerkte karakters of een naturalistische milieuschets hoef je hier niet te verwachten.Overigens is er in het eerste half uur niet eens van een verhaal sprake.
Vidor toont zich hier weer een prima choreograaf en regisseur van massascènes,al verrast hij ons op cinematografisch gebied verder niet.Wel zal hij 1 van de eersten zijn geweest die een achtervolgingssequentie in de swamps filmde,sindsdien wel een soort standaardtopos.En bovendien een welkome aanvulling in een film die verder,zoals te verwachten,wat statisch en tableau achtig is.
Het acteerwerk is niet best,Haynes moet het vooral van zijn indrukwekkende stemgeluid hebben.Meer opvallend is de mulattin MC Kinley,die zich qua presentatie amper onderscheidt van de ho's die tegewoordig urban ghetto movies en video's bevolken.
Meest opvallend is natuurlijk de muziek:er wordt bijna permanent gezongen en gedanst,meest op spirituals waaronder het onvermijdelijke "swing low,sweet chariot" bij de pietà sequentie,wel indrukwekkend.Verantwoordelijk voor de score was overigens de legendarische Irving Berlin.