Hundstage (2001)
Genre: Drama
Speelduur: 121 minuten
Alternatieve titel: Dog Days
Oorsprong:
Oostenrijk
Geregisseerd door: Ulrich Seidl
Met onder meer: Maria Hofstätter, Alfred Mrva en Erich Finsches
IMDb beoordeling: 7,0 (6.540)
Gesproken taal: Duits
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Hundstage
De 'hondsdagen' van juli en augustus: terwijl de temperaturen oplopen tot boven de 35 graden, proberen zes bewoners van een Weense buitenwijk zich staande te houden. Babbelzieke Anna valt mensen lastig met haar toptienlijstjes, de vertegenwoordiger in alarmsystemen Hruby trekt zwetend langs de deuren en een masochistische lerares ontvangt haar twintig jaar jongere wrede minnaar. Hitte, verveling en alcohol slopen de façade van keurigheid en rauwe emoties banen zich gewelddadig een weg naar buiten.
Externe links
Acteurs en actrices
Die Anhalterin
Der Mann für die Sicherheit
Die Freundin des Opel-Freaks
Lehrerin und Geliebte von Vikerl
Vikerl
Angetrunkener Freund von Vikerl
Die geschiedene Frau und Freundin des Masseurs
Der geschiedene Mann
Haushälterin des Alten Mannes
Alter Mann
Video's en trailers
Reviews & comments
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Ja, dit is me wel een fraai stukje openhartige cinema hoor. Suburbia in Oostenrijk, maar universeler dan dat. Troosteloze levens, zucht naar contact en passie, strippende of paranoide vijftigers, elkaar vernederende twintigers: Al die kleine getroubleerde levens worden heel sec aan je opgedrongen en ik heb het verslonden. Had nog makkelijk een uur bijgekund. Aapjes kijken is het, niet ver verwijderd van Zij gelooft in mij, maar nog meer verwant aan Magnolia en Happiness. De enige kritiek die ik heb is dat Seidl’s cinema, net als die van landgenoot Haneke, zo hermetisch is, zo luchtledig, dat je je wel erg bewust bent van de auteurshand. Een hoop misère de huiskamer inslingeren is relatief gemakkelijk en het is relatief gemakkelijk de sensitieve kijker daarmee te plezieren. Maar kunnen we er meer mee dan “Oh God…”.
kappeuter (crew films)
-
- 72623 berichten
- 5779 stemmen
Ik weet niet of het allemaal zo gemakkelijk is (wat doet het er toe).
Ik vind dit zeldzame cinema. Als het echt zo makkelijk te maken is zou je het veel meer zien, maar net als Happiness is dit unieke cinema.
Maar heel af en toe dat je zoiets tegenkomt. Niet dat dat heel belangrijk is, behalve dat liefhebbers van het 'genre'. Ik zal voor mezelf spreken; ik zou graag meer van dit soort films zien, maar ik denk dat dit enkel aan grote regisseurs is voorbehouden, zoiets aparts kunnen maken.
Ik zag onlangs Stroszek van Werner Herzog. Een scene met die twee pooiers en de hoer deed me erg denken aan Hundstage.
Zou best eens inspiratie kunnen zijn voor die bepaalde verhaallijn in Hundstage.
Haneke is trouwens wat ernstiger. Seidl heeft het talent om op de grens van ernst en tragikomedie te balanceren. Er zijn maar weinig regisseurs die die kunst verstaan.
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Je kunt het vergelijken met Babel: Drie ellende-verhaaltjes. Man wat zielig. Dun lijntke naar elkaar toe en het wekt de suggestie van grootse cinema. Omdat verdriet dat nu eenmaal eerder doet dan komedie. Ik vind Hundstage veel interessanter dan Babel, maar in zekere zin rijst dezelfde vraag. Ja, ellendig allemaal, maar ja en? En ik ben er nog niet goed uit, maar die vraag doemt niet op bij elke verdrietige film. Het heeft te maken met de zichtbaarheid van de auteurshand, naar mijn gevoel. Als alles verdrietig is op een volstrekt geloofwaardige, natuurlijke wijze, dan heb je die vraag niet. Krijg je het gevoel moedwillig getuige te zijn geweest van ellende, dan rijst die vraag wel. In mijn herinnering had ik dit gevoel niet bij Happiness, omdat het meer lucht bood, minder hermetisch was.
kappeuter (crew films)
-
- 72623 berichten
- 5779 stemmen
Seidl was jarenlang documentairemaker. Die achtergrond is duidelijk te zien.
Het is ook weer geen typische auteursfilm. Seidl werkte hier grotendeels met amateurs en de acteurs mochten zelf hun dialogen opstellen. Er was op voorhand geen vast script.
maxcomthrilla
-
- 15565 berichten
- 2761 stemmen
Fijne film met een geheel eigen gezicht.
Beelden van zonnende mensen, die niet alleen erin gemonteerd zijn omwille van het sfeerelement, om uit te beelden hoe warm het wel niet is. Nee, ook als zijnde toevalligerwijs steeds terugkerend element waarbij het speuren is naar zulke mensen binnen andere scènes.
Een vreemde, maar daardoor boeiende vertelling van een aantal fascinerende personen. Fascinerend omdat ze zichzelf nooit in anderen kunnen verplaatsen, elkaar danwel straal negeren, aparte naastenliefde nastreven of in hun autistische zelf zijn gekeerd. Hilarische momenten met die lifster die iedereen ongegeneerd van commentaar voorziet en elk weerwoord in de wind slaat met een volgende vraag of feit.
Lichtvoetiger dan Happiness, waarin de hoofdpersonen zich vaak bewust zijn van hun ongemakkelijke situatie. Hier bootst men heel serieus een bepaalde karaktereigenschap uit, dat al diep verankerd van binnen zit, dat niet gauw meer kan worden rechtgezet. Veelal dus geen onzekere hoofdpersonen, maar schaamteloze wezens. Die met hun gemierenneuk of plank voor de kop voor veel stennis en een humoristische toon zorgen.
Enorm gelachen om deze aparte film die wat documentaire achtig geschoten is. En die een tragikomische sfeer uitstraalt. De muziek ontbreekt, uitgezonderd de omgevings geluiden en het legendarische casettebandje van de lifster. 4*
Flavio
-
- 4477 berichten
- 4740 stemmen
Nou echt lachen vond ik het niet, ik voelde eerder enig onbehagen, maar wel een bijzondere film. Een vrij genadeloos portret van een Oostenrijkse buitenwijk waarin mensen hun kleine of grote frustaties botvieren op hun naaste(n). Iedereen zit min of meer gevangen in zijn kleine wereldje en sluit zich af van de buitenwereld, de rolluiken gaan dan ook veelvuldig naar beneden. De enige die vrij is en contact maakt is de liftster maar haar argeloosheid wordt hard afgestraft.
Gerritj
-
- 233 berichten
- 7 stemmen
Een film waarbij je op het puntje van de stoel zit.
Totaal onverwachte wendingen en opeens prachtige humor.
Vooral de lifster met haar frustaties heeft een geweldige rol. Maar ook diverse anderen de loverboy met zijn glanzende auto en natuurlijk de man die de hele film aan elkaar rijgt met zijn zoekacties.
4.0
Leland Palmer
-
- 23740 berichten
- 4699 stemmen
Hmm, ik krijg ineens zin om deze film te gaan zien. Koop deze binnenkort denk ik maar eens, want ik ben verschrikkelijk benieuwd! Op bol.com is ie €8,99.- Misschien moet ik maar een gokje wagen...
Leland Palmer
-
- 23740 berichten
- 4699 stemmen
Ulrich Seidl maakt met Hundstage geen gemakkelijke film, maar wel ijzersterk. Ik heb tijdens het zien van de film genoeg glazen ijsthee achterover geslagen. De hitte die in de film getoond werd sloeg fataal op mij in, erg knap.
Zo ongeveer alle personages zijn oerlelijk in deze film. De lifster, de oudjes, het paar met relatieproblemen en de vrouw die op een gegeven moment (bijna) wordt mishandeld door de twee mannen. Allemaal niet om aan te zien. Het tienermeisje vond ik dan wel weer leuk en daarom was de scene dat ze in haar bed wakker werd ook een leuk extraatje.
Over de lifster: wat een geweldige en tegelijkertijd verschrikkelijk irritant personage. Je vraagt je af hoe kan het, maar het is echt zo. Ze valt alle mensen waarbij ze kan liften lastig met haar doordrammende obsessie over haar top 10 lijstjes. Daarnaast beantwoordt ze geen vraag die haar gesteld wordt, maar blijft ze mooi doorkletsen. Erg irritant maar bij vlagen hilarisch neergezette rol.
Het deed overigens allemaal erg weinig, maar de manier waarop Seidl het publiek benaderd d.m.v. zijn personages erg realistisch en rouw hun rol neer te laten zetten was knap. De sfeer was bij vlagen briljant. Vooral de hitte in het dorp kwam prachtig tot mij over. Misschien is het verstandig dat ik de film over een tijd weer zie, maar voor nu hou ik het bij 3 sterren.
* * *
JJ_D
-
- 3769 berichten
- 1304 stemmen
Een lange, en niet zo heel vlotte review voor een verwarrend, vreemde film - bij voorbaat al mijn excuses.
Nu Ulrich Seidl opnieuw zo brandend actueel is door zijn nieuwste, en naar verluidt nog schokkender ‘Import/Export’ leek het me een uitgelezen kans om een groot schoolwerk (filmesthetica) rond de man te situeren. Helaas, want wat IMDb omschrijft als “strong sexual content, nudity, language and some disturbing behavior/violence” is veel prominenter in de film aanwezig dan men ogenschijnlijk zou vermoeden. Ik mag nog snel iets anders in elkaar gaan flansen, dus…
‘Hundstage’ opent meteen met een scène die de toon zet voor de rest van de film: het vriendje van de discodanseres tuigt wat mensen af, waarna hij haar langs de snelweg gaat uitschelden voor rotte vis en begint te mishandelen. Ook later in de film keert hetzelfde nog eens terug.
Tragisch voor het meisje, walgelijk van die marginale kerel. Als het opzet van Ulrich Seidl waarlijk niet verder reikt dan deze vaststelling, dan had hij al het geweld wel degelijk achterwege kunnen laten - want wat moet de onschuldige kijker ermee?
Daarna richt Seidl zijn pijlen op de oude man: vereenzaamd en totaal gefrustreerd levert zijn dialoog in de supermarkt de enige lach op doorheen de ganse film. Immers, het schateren vergaat ons snel, want - wonder boven wonder - ook deze man zit blijkbaar vol ingehouden seksuele obsessie, wat opnieuw een walgelijke stripteasescène inluidt. Wat heeft dit te betekenen?
De liftster was inderdaad irritant, zo ook de bedoeling van Seidl, denk ik. Je leest letterlijk op het forum dat wat haar later overkomt “net goed” is, of “haar verdiende loon”. Seidl schildert haar eerst onsympathiek af, waarna hij de kijker confronteert met de vraag of datgene wat daar binnenskamers aan de hand is verantwoord is.
Het vereist echter niet meer dan een minimum aan ethisch voelen om in te zien dat zoiets absoluut niet kan, dus dit moreel vraagstuk beschouw ik als overbodig, zeker in de context van een film die ons, onschuldige kijkers, zou moeten leren inzien hoe wij (zelf) zijn.
Vervolgens is het de beurt aan de echtgenote van het “gebroken gezin”, de meest interessante situatie van ‘Hundstage’ die zowel esthetisch als verhaaltechnisch het mooiste culminatiepunt bereikt (op de schommel, zoals kappeuter ook aangaf).
Waarom deze dame echter eerst deelneemt aan een groepsorgie, is onduidelijk. Dat ze haar man bedriegt waar hij bij staat is al erg genoeg, en toch gaat Seidl weer ver over de schreef. Waarom het tengere hart van de kijker verdoezelen door hem/haar regelrechte pornografie voor te schotelen? Daar schiet je toch niets mee op, zeker als het niet functioneel is (in tegenstelling tot de even ranzige scènes uit ‘La Pianiste’, van zijn collega/vriend Haneke)...
Nu is het de beurt aan de verkoper van alarmsystemen (en meester oplichter tegelijk). Ook deze verhaallijn is aangenaam om volgen, alleen al omdat ze niet doorspekt wordt met seks en geweld. Ook hier is de cineast weer schaars met informatie: de toestand met zijn echtgenote is ongetwijfeld ontwricht, verder dan het registreren van zijn dagelijkse handelingen raken we echter niet.
Aan het einde van de rit kan je aannemen dat hij de hond van de ouwe man om het leven heeft gebracht, maar wat dan nog? Inhoudelijk schotelt Seidl ons weer een luchtbel voor, zo lijkt.
De meest wansmakelijke personages worden echter achter de hand gehouden, tot Seidl met de apathische, misbruikte vrouw zijn kans schoon ziet om seks en geweld te combineren. Dat de vertering de rest van de avond nogal moeilijk verliep en ik een deel van mijn slaap heb gelaten heeft hier ongetwijfeld veel mee te maken, het weeë gevoel in mijn maag had ik niet meer ervaren sinds Werner Herzogs ‘Stroszek’ (het moment waarop Bruno door de pooiers op of rond zijn piano wordt vernederd) – aangenaam overigens dat ook kappeuter de vergelijking maakt (Herzog komt overigens op de titelrol voorbij onder de dankbetuiging, verdacht ).
In elk geval, Seidl lijkt te genieten van de droge stijl waarmee hij alles vastlegt: als kijker ben je verplicht naar gortdroog vastgelegde mishandelingen te kijken, die bovendien nog eens als “waarheden” worden geponeerd.
Vooral daarin schuilt mijn probleem met ‘Hundstage’: dat er inhoudelijk (lees: ethisch) geen prijskaartje aan vast hangt, tot daar aan toe, maar dat Ulrich Seidl de pretentie heeft om zijn film vol te laden met seks en geweld, en de verrichte handelingen daarenboven als “normaal” beschouwt, gaat mij een stap te ver. Naar mijn mening roept hij zijn zogenaamde documentairestijl aan als excuus om via excentrieke gedragingen van zijn personages de kijker te shockeren, en niets meer dan dat. De mens een spiegel voor houden doe je via personages die uit het leven gegrepen zijn, en niet via hersenspinsels van de (al dan niet ziekelijke) scenarist. De auteurshand dus, waar Olaf K. het ook al over had.
Wat mij betreft kan er op het lijstje van “sadomasochistische” filmmakers dus een naam bij: Mel Gibson staat er nu niet langer in z’n dooie eentje.
Ongetwijfeld, als ik bovenstaande reacties lees, heb ik met een verkeerde instelling naar ‘Hundstage’ gekeken. Ik zocht naar de spiegel, en heb nergens (die ene uitzondering daar gelaten) het gevoel gehad naar iets “tragikomisch” te zitten kijken – daarvoor is het mij allemaal iets te expliciet weergegeven. Gezien de inhoud en de persberichten twijfel ik zelfs of Ulrich Seidl ooit een "zwarte komedie" voor ogen heeft gehad...
Waarom alsnog de middelmatige score? ‘Hundstage’ is zeker niet slecht gemaakt, en verdient het (ondanks mijn morele veroordeling) door meer mensen te worden gezien. Ulrich Seidl heeft ten slotte een min of meer boeiende film afgeleverd, en de ijskoude stijl verdient een pluim. De krampachtige weeën kwamen (grotendeels) pas achteraf - u weze gewaarschuwd!
2,5*
En tot slot, om nog even in te pikken op het forumbericht van Olaf K.
Je kunt het vergelijken met Babel: Drie ellende-verhaaltjes. Man wat zielig. Dun lijntke naar elkaar toe en het wekt de suggestie van grootse cinema. Omdat verdriet dat nu eenmaal eerder doet dan komedie. Ik vind Hundstage veel interessanter dan Babel, maar in zekere zin rijst dezelfde vraag. Ja, ellendig allemaal, maar ja en?
De “vergelijking” met ‘Babel’ gaat structureel wel op, maar Iñárritu heeft tenminste een doel voor ogen: hoe mensen elkaar ten gronde richten door een gebrek aan communicatie. ‘Hundstage’ gaat mijns inziens nergens over: leed tonen, en met leedvermaak toezin hoe het publiek in een collectieve depressie afdruipt?
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Ik ben het met je eens dat Hundstage in vergelijk met Babel wat doellozer aanvoelt, maar ik weet niet of het allemaal doelloos is. Het is een spiegel inderdaad, die het schrijnende van onze individualisering en ontmaatschappelijking toont. Het leidt tot raar, onmenselijk gedrag. Die man wordt door zijn vrouw bedrogen waar hij bij staat, maar het feit dat hij zijn koffers niet pakt toont dat hij er tevens van geniet. Noem het een vorm van sado-masochisme. Die liftster is een sleutelfiguur. Hopeloos irritant en vermoeiend, maar tevens de enige personage die volledig vrij is en die makkelijk contact maakt. Juist zij, de uitzondering, wordt binnenskamers, met de rolluiken dicht, gestraft. Dat is natuurlijk buitengewoon cynisch, maar ik kan dat wel waarderen. het is in ieder geval consistent.
Bas17
-
- 986 berichten
- 1010 stemmen
Ik vat de bovenstaande kritiek niet echt van JJ_D. Je beschrijft elke scene wat er in gebeurd en dan met de vraag: wat moet ik er mee? En ik denk dat je eigenlijk de foute vragen stelt, omdat je zelf wel weet wat je ermee moet of wat het doel van de scene is, het is namelijk geen moeilijke film, ik zal hieronder meer uitleggen waarom ik dat denk.
Dit was toch vrij duidelijk? Deze film gaat er onder andere om welk leed mensen elkaar aandoen. Inderdaad moet je vaststellen; wat vreselijk voor het meisje en wat vreselijk van deze kerel. Precies hoe een openingsscene van een film moet zijn van dit onderwerp. Zo heftig was het nou ook weer niet (het is eigenlijk totaal niet zo geweldadig), maar duidelijk wel en het zet gelijk een punt. De 'onschuldige kijker' moet er dat mee, maar 'onschuldige kijkers' kijken niet altijd onschuldige films.
En zo kan ik bij elk van je stukjes wel wat aanhalen, steeds beschrijf je wat er gebeurd en vraag je je af wat je ermee moet en haal je onschuldige kijkers en walgerlijke stripteases aan. Inderdaad deze karakters hebben niet het mooiste lichaam en worden gedurfd neergezet in al hun lelijkheid (Denk je dat oude vrouwen zich niet sexy willen voelen en dat oude mannen minder behoefte hebben aan sex?), maar ik vind dat de regisseur in ieder geval bij deze 2 karakters heel subtiel neerzet.
Ik denk ook zeker wel dat je het punt steeds snapt van de regisseur maar dat je zijn stijl te 'in your face' materiaal vond en doen eigenlijk je vragen als 'wat wil hij hiermee zeggen?' er niet toe, maar meer 'Waarom brengt hij het zo in beeld?'. Immers, als je je betrokken voelt bij de eerlijkheid waarmee hij zijn karakters in beeld brengt en dus bij de karakters is deze film, net zoals hij voor mij was, een prachtige ervaring. Overigens snap ik dat niet zo, het is zeker niet zo heftig als bijvoorbeeld irreversible (Ook een film over wat mensen elkaar aandoen), braaf was het zeker ook niet, maar ik kan het geen heftige beelden noemen zonder doel.
Een van mijn favoriete shots was voor mij helaas te kort, deze zou ik graag willen beschrijven om te laten merken dat het allemaal niet zo sex en geweld alleen is zonder inhoud. (Het punt is voor iedereen duidelijk, misschien kan je met de manier van brengen het niet helemaal eens zijn, maar ik vind het toch echt heel erg meevallen). De ex man en vrouw die na een ruzie op de schommel van hun overleden dochter zaten. Misschien voor andere niks zeggend, maar ik had het wel te doen met het koppel dat in plaats van steun zoekt na het overlijden van hun dochter bij elkaar, uit elkaar groeien. Wat ook zo mooi in beeld wordt gebracht bij de plaats naast de weg waar het ongeluk is gebeurd.
Waar je wel gelijk in hebt is dat je soms wat weinig weet over de karakters, maar daar hou ik wel van, de kijker mag zelf ook wat te bedenken overlaten en als je je helemaal kan inleven in de karakters mag dit ook geen probleem zijn. De vraag eerder in een van de commentaren op de film vind ik dan ook irrelevant. De "het is allemaal vreselijk, maar wat dan nog?" vraag. Als je diep onder de indruk bent van de karakters moet dat al genoeg zijn.
P.s. Ik hoop niet dat ik wat fout heb beschreven over de film, het is echt al een hele tijd geleden dat ik deze heb gezien, maar hij staat me (denk ik) nog altijd goed bij.
JJ_D
-
- 3769 berichten
- 1304 stemmen
...
Natuurlijk kan de graad van geweld allemaal nog stukken erger, maar het gaat mij ook om het gebrek aan variatie die Ulrich Seidl in zijn film steekt. Uiteindelijk komt elke verhaallijn neer op ofwel seks, ofwel geweld. Dat zou je "consistent" kunnen noemen, want door zijn film te vrijwaren van meer banale verhaallijnen krijg je als het ware een kanjer van een film die op de kijker afkomt. Onverstandig is dat wellicht niet, aangezien het bij bepaalde kijkers wel degelijk werkt.
Wat ik daar tegenover stel is de vraag of de andere kijkers dat wel aankunnen. 'Wat moet ik ermee?' is misschien inderdaad een foute vraag, 'Waarom zoveel?' is relevanter. Had Seidl 2 verhaallijnen met enig emotioneel potentieel uitgewerkt, bijvoorbeeld die van de oude man (seks) en die van de echtgenotes (emotioneel "geweld"), dan had hij een hele hoop ranzigheid achterwege kunnen laten. Naar mijn gevoel loopt hij nu in het wilde weg iets (expliciet) te prediken dat in het echte leven op een veel latentere manier gebeurt (de ene mens die de ander ten gronde richt)...
Daar is iedereen het volgens mij mee eens: kappeuter haalde het reeds aan, en ik denk ikzelf hierboven overigens ook. Toch voelt die scène nogal gekunsteld aan: op het moment dat de vrouw naar de schommel loopt weet je dat de man dat ook zal doen. Misschien is het buitengewoon cynisch van mij om dit te beweren, maar het symbool van 'kinderlijkheid' lijkt me weinig oprecht. Alsof de echtgenotes waarlijk op een schommel zouden gaan zitten om het leed van zich af te 'schommelen'...
Bas17
-
- 986 berichten
- 1010 stemmen
Zo bedoel je het, dan begreep ik het inderdaad niet zo goed. Dat begrijp ik ergens wel (heb ik zelf weleens last van bij sommige films), hier zat ik er alleen helemaal en vond ik elk karakter even 'mooi'.
J. Courbois
-
- 93 berichten
- 54 stemmen
Ik moet toch reageren op de film. De stijl van Seidl valt onder zwaarmoedig, zwartkijken en triestheid. Ik heb de recensie van JJ_D zitten lezen en begrijp zijn vraagtekens aan de film. Maar nergens lees ik in je verslag het feit dat de titel (Hundstage, hondendag)(en) wellicht ook iets over de film aangeeft... Het is hondenweer, het is extreem heet en dan veranderd ook het gedrag van de mens. Mensen zijn veel sneller aangebrand, geiiriteerd.
Import / export is wellicht nog mistroostiger. Seidl houdt ervan om een inkijkje te geven in de triestheid, leegheid en domheid van mensen. ...
Redlop
-
- 8962 berichten
- 3566 stemmen
Ulrich Seidl over Hundstage:
... vermutlich bin ich an die Grenze dessen gegangen, was man dem Zuschauer zumuten kann. Aber die Wirklichkeit ist immer noch schlimmer.
...
Freud
-
- 10772 berichten
- 1153 stemmen
Ik heb de laatste dagen regelmatig aan Seidls films moeten denken: af en toe lijkt het Oostenrijk dat hij afbeeldt, toch dichter bij de werkelijkheid te liggen dan dat van de Tiroler films...
smeetsm
-
- 138 berichten
- 103 stemmen
oostenrijkse kelders...................................een soort trainspotting op zijn oostenrijks. Geweldige goede en vreemde film.
Brol
-
- 10 berichten
- 295 stemmen
Seidl slaagt er zeer goed in een drukkende, smerige sfeer weer te geven. Maar ik had het gevoel 2 uur naar smeerlapperij te zitten kijken, het mocht toch iets meer zijn.
smeetsm
-
- 138 berichten
- 103 stemmen
Seidl slaagt er zeer goed in een drukkende, smerige sfeer weer te geven. Maar ik had het gevoel 2 uur naar smeerlapperij te zitten kijken, het mocht toch iets meer zijn.
smeerlapperij ????
De echte grote mensen wereld zul je bedoelen
gotti
-
- 14029 berichten
- 5643 stemmen
Wel eentje die ik nimmer gezien heb en nimmer hoef te zien. Vond het allemaal iets té wrang en gestoord.
El Duderino
-
- 120 berichten
- 884 stemmen
Ik snap de vergelijking van sommige mensen tussen deze film en Happiness echt totaal niet. Deze film is eerder een soort Gummo 2.
Zo'n beetje elk ingrediënt wat een film mooi, aangrijpend of vermakelijk kan maken lijkt in deze te ontbreken: humor (Happiness, Punch Drunk Love, Boogie Nights), goede/scherpe dialogen en/of interessante personages (Happiness, Crash, Magnolia, La Pianiste), mooie muziek (Magnolia), verhaal of op z'n minst een soort rode draad (Crash, Magnolia), spanning (Funny Games), enz. Niets van dit alles in deze film. In plaats daarvan zat ik voor 60% van de tijd naar mensen te kijken die hun nagels vijlen, kleren passen, zich scheren, zitten na te denken, met een tennisbal zitten te gooien, enz.
BORING!!!!
Er zitten misschien maar iets van vier scenes in waarin 'wat gebeurd' (en nee, die autistische lifster was irritant en niet hilarisch of interessant), maar die komen op mij over als een goedkope poging om een aantal overgevoelige personen (er waren een aantal klachten over het vele naakt, wat ik trouwens erg mee vond vallen) te shockeren. Ook deze scenes deden mij weinig en waren helemaal niet zo "heftig" als sommige mensen beweren. Misschien komt dit ook wel omdat geen van de personages in deze film ook maar een greintje empathie bij mij wisten op te brengen. Ook dit laatste staat in sterk contrast met de eerder genoemde films, waar ik als voorbeeld bewust voor heb gekozen, daar een aantal regisseurs daarvan hier eerder werden vergeleken met Seidl.
Nee, als deze film kunst is, is P.T. Anderson (of Michael Haneke desnoods) Jezus.
Geen aanrader.
Erwinner
-
- 33715 berichten
- 3074 stemmen
Normaliter schrijf ik bijna bij iedere bekeken film een recensie, maar omdat ik de laatste tijd zoveel films kijk schiet het er ineens bij in. Ook deze heb ik al 2wkn terug gezien maar voel me wel verplicht om te melden wat ik hievan vond, temeer omdat ie in mijn top 10 belandt.
Vind het overigens lastig om nu nog iets te schrijven omdat sommige details niet meer vers in mijn geheugen zitten.
Ten eerste had ik een heel goed voorgevoel omdat het thema mij aanspreekt, alleen de waardering hier valt tegen, dus kon het nog alle kanten uit gaan.
Nu, het voorgevoel was terecht!
Geweldige film! Gelachen om zoveel aspecten in de film en vooral om het meisje die met iedereen wil meeliften, hilarisch!
Of wat dacht je van het gescheiden koppel! Die ex-man als stoorzender met zijn tennisbal. Geen woorden voor!
Nu, dus een aantal weken, kan ik even niet meer grappige scenes naar voren halen. Dat doe ik dan maar bij herziening.
Maar het totale concept van de film is gewoon belachelijk absurd neergezet met ongelovelijke goede amateur acteurs!
Ik snap goed dat bekende acteurs hier niet aan mee willen werken,
stel je voor.....
Dit is een rasechte parel mijns inszien, like Larry Clark movies.
En binnenkort lekker Import/Export kijken!
Ruime 4.5*, waarom geen 5 eigenlijk, ik zou niet weten wat ik hier slecht aan vond. Volgende kijkbeurt misschien!
kappeuter (crew films)
-
- 72623 berichten
- 5779 stemmen
Leuk om over jouw enthousiasme voor deze film te lezen.
Maar het totale concept van de film is gewoon belachelijk absurd neergezet met ongelovelijke goede amateur acteurs!
Ik snap goed dat bekende acteurs hier niet aan mee willen werken,
stel je voor.....
Maria Hofstätter is wel een prof. actrice overigens.
Erich Finsches zit in drie Seidl films. Frappant is dat de eerste een documentaire is.
Erwinner
-
- 33715 berichten
- 3074 stemmen
Bedankt Kappeuter, leuke weetjes!
Ik zit net jou stukje te lezen op de vorige pagina en ik geef je helemaal gelijk over de verschillen en overeenkomsten met Happiness.
Toevallig heb ik die vorige maand gezien... Vond het allemaal veel te veel en niet geloofwaardig, kreeg helemaal geen feeling met die personages. Misschien niet goed gemonteerd, te opgestapeld.
Hundstage is puur emotie, die raakt je echt!
Heb je nog tips voor dit soort onbekende film trouwens?
kappeuter (crew films)
-
- 72623 berichten
- 5779 stemmen
Heb je nog tips voor dit soort onbekende film trouwens?
Oei, lastig. Ik ken eigenlijk geen vergelijkbare films (behalve Seidls Import/Export)
Ik doe toch een creatieve poging, wellicht kun je deze films ook waarderen:
Veelal niet 'onbekend', maar dat lijkt me ook niet het belangrijkste criterium.
Mochizuki Rokuro
-
- 18917 berichten
- 14712 stemmen
Taxidermia wellicht? Niet gezien, maar de poster lijkt alvast in de richting te komen.
kappeuter (crew films)
-
- 72623 berichten
- 5779 stemmen
Die film viel me vies tegen. Eigenlijk vooral vorm. Drie korte verhaaltjes die in een half uur verteld hadden kunnen worden. Ik verveelde me enigzins.
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Sling Blade
Drama, 1996
141 reacties
Night on Earth
Komedie / Drama, 1991
111 reacties
Kontroll
Komedie / Misdaad, 2003
44 reacties
Ghost World
Komedie / Drama, 2001
348 reacties
Import/Export
Drama, 2007
72 reacties
Paradies: Liebe
Drama, 2012
80 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.