
Gigi (1958)
Verenigde Staten
Muziek / Komedie
115 minuten
geregisseerd door Vincente Minnelli
met Leslie Caron, Maurice Chevalier en Louis Jourdan
Levensgenieter Gaston Lachaille wordt het rijke leventje zat, en dan vooral de vrouwen. De enige momenten waarop hij echt geniet zijn de momenten die hij doorbrengt met een vriendin van zijn oom, Madame Alvarez, en haar kleindochter Gigi. Hij komt erachter dat hij verliefd is op Gigi, maar zij staat op het punt om in de voetstappen van haar grootmoeder te stappen als courtisane.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=jEofRODHZ1w
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,7 / 19577)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99
4*
Een 2.0*
Winnaar van eventjes 9 oscars...
Daar is nog een leuke anekdote aan verbonden.
Na de bekendmaking van de Oscars, kregen de telefonistes van MGM de opdracht de telefoon te beantwoorden met: "Good morning. This is M-Gigi-M".

2,5*.
Dit is mijn kennismaking met de jaren '50 musical, uit de tijd dat musicals schijnbaar op hun hoogtepunt waren. Hoewel ik het niet echt vervelend vond en er een paar leuke momenten in de film zaten ben ik verre van onder de indruk. Het verhaaltje is heel matig, maar dat had ik verwacht. De ontwikkeling van personages gebeurt telkens veel te abrupt, maar ook dat wil ik bij een musical nog door de vingers zien. Maar dat de zang niets bijzonders is hoort niet echt te kunnen. Het is al niet mijn type muziek, maar de liedjes klonken vrij standaard. Geen enkele melodie die na de film blijft hangen. Daarnaast dacht ik dat dit soort musicals bekend stonden om hun dans, maar de acteurs zingen hier voornamelijk terwijl ze zitten en als ze al bewegen dan is het nog geen echte dans. Verder vallen vooral de felle kleuren en de kitscherige decors en kleding op. Je moet er van houden. Geen enkele acteur speelt echt opvallend en vreemd genoeg krijgt Gigi van alle personages de minste schermtijd. Haar lot wordt bepaald door anderen, met name Jourdan, zonder dat ze zelf echt iets uitvoert.
Geen verschrikkelijke film, maar ondanks dat ik niet veel vergelijkbare films zag voelde het heel standaard aan. Ik ben verre van onder de indruk. Dat de 9 Oscars voor een groot deel naar de aankleding gingen in plaats van naar acteurs of zo, verbaasd me niets.
2,5*

Van Minnelli kan ik verder de wat serieuzere films aanraden zoals The Bad and the Beautiful en Lust for Life. Films als deze zijn anno 2010 (bijna) iets te oubollig denk ik.
Groot pluspunt aan de film is het personage van Maurice Chevalier, vaak heeft hij leuke teksten en blijft de gehele film een boeiende vrolijke man om te zien, jammer dat hij niet vaker in beeld kwam!
Maar natuurlijk waren ook de scènes erg mooi geschoten, sfeervol en kleurvol!
Niet helemaal mijn soort film, maar was leuk voor zomaar eens een keertje gezien te hebben, hij heeft genoeg pluspuntjes om het soms wat langdradige geheel uit te zitten.
3 sterren.
Gigi begint nog best aardig met een vrolijke intro en wat opvalt zijn de felle vrolijke kleuren. Het hoofdpersonage zelf is ook nog wel leuk. Het is een vrolijke, ietwat ondeugende meid, die gek is op een potje kaarten.
Toch duurt het niet lang, voordat de film minder wordt. Vooral de diverse muzikale nummer zijn eigenlijk bijna allemaal erg ondermaats. Alleen het nummer over Champagna is nog wel de moeite waard. De rest is erg matig en vooral niet mooi, al geef ik ook toe dat het absoluut mijn smaak niet is. Verder valt op dat de nummers vooral opgezegd lijken te worden i.p.v. gezongen. Dat hoort misschien zo, maar het maakt de muziek er niet beter op.
Het verhaaltje is vrij voorspelbaar en stelt niet veel voor. Het acteerwerk is redelijk, al zijn de personages niet echt bijzonder. De aankleding van de film is op zich best verzorgd, al heb ik vrij weinig met al die overdreven kostuums, maar ik snap goed dat het bij die tijd hoorde. Houd je hier wel van, dan kom je in deze film absoluut aan je trekken.
Gig vond ik uiteindelijk nog best een lange zit. De voorspelbare afloop had eerder mogen komen. 9 Oscars is absoluut teveel van het goede voor deze matige musical.
1,5*
Gigi is wel leuk, ik moest denken aan Gigi L'amoroso.

Weinig charme, weinig warmte in deze film. Voor een musical (en dan nog in Parijs) zeer houterig, zelfs naar Hollywoodnormen. We zijn anno 1958, dit had toch beter gekunnen. Een tegenvaller.

Wat Gigi vooral redt is de humoristische manier het de bourgeoisie aanpakt. Liedjes zijn zwaar oké en de aankleding is zeer bovengemiddeld. Caron is zeer charmant maar te gemaakt theatraal, dat ging de rest van de cast wat beter af. Al met al een erg vermakelijke musical, en snap wel dat de film zo succesvol is geweest. Al is een reimagination op broadway wel op zijn plaats en hopelijk is de musical dit keer wel opgewassen tegen het imago van de film.
Naar mijn mening is dit samen met Meet Me in St. Louis (1944) de beste musical uit het oeuvre van Vincente Minnelli. Het einde heeft weliswaar een hoog zakdoekgehalte, maar de verraste en blije reactie van Caron op het niet meer verwachte huwelijksaanzoek is niettemin een van die slotscènes, die al tientallen jaren in mijn geheugen gegrift staan. Een mooi einde van een zeer onderhoudende film.
De acteerprestaties - niet onbelangrijk

Het script draait rond ontrouw en het najagen van materieel geluk, de laatste 2 minuten van de film niet te na gesproken. De film bevat geen 'sterke' mannelijke karakters, enkel twee flierefluiters in hoofde van Chevalier en Jourdan. De moeder van Gigi komt niet aan bod in de film, en wordt omschreven als 'niet geschikt voor de opvoeding van een kind'. Verder komen we te weten dat de moeder van Gigi wel haar hart heeft gevolgd en een zangcarrière heeft uitgebouwd - maar naar oordeel van de grootmoeder van Gigi stelt dat niet veel voor. Neen, Gigi wordt opgevoed door haar grootmoeder en haar tante, die beiden een geschiedenis hebben van seriële relaties met rijke mannen, en blijkbaar betere gekwalificeerd om een kind op te voeden. En ze doen hun best om Gigi naar eigen voorbeeld te koppelen aan een rijke man, in dit geval de playboy Jourdan. Het materiële staat voorop, zelfontplooiing en authenticiteit zijn van geen belang. Naar het einde van de film toe doet Jourdan een bod aan Gigi om haar te mogen chaperonneren, inclusief terbeschikkingstelling huis en bedienden, ze weigert. Pas na de weigering verklaart Jourdan dat hij op haar verliefd is, als romantisch pasmunt om zijn zin alsnog te krijgen. In eerste instantie blijft Gigi weigeren maar uiteindelijk zegt ze toe, met de boodschap dat ze liever "ongelukkig is met hem, dan alleen". Liefde? Intussen is Gigi gemetamorfoseerd tot de gesofistikeerde dame die haar tante en grootmoeder voor ogen hadden, en is er niets meer te merken van de vroegere speelsheid. Mijn conclusie: deze film verdedigt het idee om louter het materiële na te jagen en maakt al de rest ondergeschikt. Zou het toeval zijn dat scriptschrijver Alan Jay Lerner zelf in zijn leven acht huwelijken heeft gebolwerkt?
De liedjes vond ik leuk, maar niet onvergetelijk.
Mijn drie sterren geef ik vooral omwille van de uitstekende productiewaarden en regie van Vincente Minelli. Maar de achterliggende ideologie van de film spreekt me niet aan.
Oeioei, dat die zo met Oscars overladen is (en nota bene Beste Film), is ook mij een raadsel. Schijnbaar beter dan Cat on a Hot Tin Roof en Vertigo (die niet eens genomineerd was). Wonderbaarlijk.
2*