Gigi (1958)

Moeilijk te waarderen; vond de kleuren en de fotografie wel goed. En een perfecte Maurice Chevalier (je kunt wel zien waar Toon Hermans vroerger naar gekeken heeft), Verhaal (zelfs voor een musical) en de songs(heel weinig en beperkt) en de rest van de cast zijn veel minder...

De acteurs spelen stuk voor stuk schitterend en Maurice Chevalier en Hermione Gingold zijn apart het vermelden waard met hun duet 'I Remember It Well'. Deze prent was wel goed voor negen Oscars...

Aardige musical warbij ik me best vermaakt heb.Leuke scene's,de meeste liedjes waren ook goed te doen 3,5*

Echt een aanrader voor de liefhebbers van oude romantische komedies. Werkelijk prachtige kleuren die mij laten beseffen hoe grauw de films van tegenwoordig zijn. De setting in het fin-de-sciècle Parijs geeft de film een aparte sfeer. Leuk, recht-voor-de-raap verhaaltje met de nodige (voorspelbare) intriges. Maurice Chevalier heeft een vreselijk accent, maar dit past wonderwel bij zijn karakter in de film. Gelukkig niet te veel songs, nergens verstoren ze de gang van het verhaal, waardoor deze film eigenlijk slechts een semi-musical is.

4*

Vanmiddag deze film gezien op België 1. Dit was volgens mij de laatste van de Arthur Freed produkties. Maar hij is me totaal niet bevallen. Hoewel Leslie Caron een heel leuk typetje is, is de film als geheel mij erg tegengevallen. Het zou kunnen zijn dat ik op een zaterdagmiddag totaal niet in de stemming was, maar dan nog vind ik dit een zeer matige film.

Een 2.0*

Winnaar van eventjes 9 oscars...

Daar is nog een leuke anekdote aan verbonden.

Na de bekendmaking van de Oscars, kregen de telefonistes van MGM de opdracht de telefoon te beantwoorden met: "Good morning. This is M-Gigi-M".

Prima cast (Caron is bijzonder charmant) en mooie aankleding, maar verder maar langdradig met bijzonder matige liedjes...

2,5*.

Een paar dagen geleden had ik nog nooit van Louis Jordan gehoord en zo zie ik ineens twee films achter elkaar met deze man.

Dit is mijn kennismaking met de jaren '50 musical, uit de tijd dat musicals schijnbaar op hun hoogtepunt waren. Hoewel ik het niet echt vervelend vond en er een paar leuke momenten in de film zaten ben ik verre van onder de indruk. Het verhaaltje is heel matig, maar dat had ik verwacht. De ontwikkeling van personages gebeurt telkens veel te abrupt, maar ook dat wil ik bij een musical nog door de vingers zien. Maar dat de zang niets bijzonders is hoort niet echt te kunnen. Het is al niet mijn type muziek, maar de liedjes klonken vrij standaard. Geen enkele melodie die na de film blijft hangen. Daarnaast dacht ik dat dit soort musicals bekend stonden om hun dans, maar de acteurs zingen hier voornamelijk terwijl ze zitten en als ze al bewegen dan is het nog geen echte dans. Verder vallen vooral de felle kleuren en de kitscherige decors en kleding op. Je moet er van houden. Geen enkele acteur speelt echt opvallend en vreemd genoeg krijgt Gigi van alle personages de minste schermtijd. Haar lot wordt bepaald door anderen, met name Jourdan, zonder dat ze zelf echt iets uitvoert.

Geen verschrikkelijke film, maar ondanks dat ik niet veel vergelijkbare films zag voelde het heel standaard aan. Ik ben verre van onder de indruk. Dat de 9 Oscars voor een groot deel naar de aankleding gingen in plaats van naar acteurs of zo, verbaasd me niets.

2,5*

Mijn eerste film van Vincente Minnelli viel toch wel tegen. Vooral als je weet dat deze muziekfilm negen Oscars heeft binnengehaald. Het grootste obstakel is nog wel dat Gigi gespeeld wordt door een veel oudere vrouw dan ze eigenlijk moet spelen in de film. Ze had nog net niet grijs haar en rimpels in haar gezicht. Verder vond ik vervelend dat de personages nooit echt gingen zingen. Ze rijmen hier en daar, ze verheffen de stem heel eventjes en dansen hier en daar. Is dat nu een muziekfilm? En dan heb je de lengte van de film kon dit echt niet in minder dan anderhalfuur? Had het er echt gegevenmoment moeilijk mee niet alleen voor mijn tanden maar ook vanwege de ondraaglijk lengte van de film. Dus een behoorlijke domper en hoop niet dat het hele oeuvre bestaat uit mierzoete films anders was dit mijn laatste.

Die andere Minnelli die ik zag - Meet Me in St. Louis - kon me op de één of andere manier wel bekoren. Ook die was nogal ouwbollig in moraal en was volledig in kostuum. Daar had ik echter het idee dat het musical gebeuren wel werkte (dankzij Garland denk ik dan) en dat de setting iets leuks had (dat huiselijke en dat uitkijken naar de Wereld Tentoonstelling werkt daar). In Gigi werkt het musical gebeuren voor geen ene meter (kunnen we echt niets beters bedenken dat wat flauwe rijmpjes onder telkens ongeveer hetzelfde lijkend melodietje..). Ook irriteerde ik me erg aan dat overdreven Franse accent (maakt dan een keuze wat betreft taal) en werkte het verhaal me op de zenuwen. Verschrikkelijke film.

Gezien toen ik 16-18 was. Ik vond hem toen erg leuk, prettige sfeer, leuke acteurs. Vooral Louis Jourdan heb ik wel hoog zitten. Geen idee hoe ik deze film nu zou vinden.

Van Minnelli kan ik verder de wat serieuzere films aanraden zoals The Bad and the Beautiful en Lust for Life. Films als deze zijn anno 2010 (bijna) iets te oubollig denk ik.

Ik ben toch wel redelijk fan van 50-ties musicals en Minnelli in het bijzonder, maar ik vond dit destijds ook al een echte draak. Eén van de meest overschatte musicals wat mij betreft. Onbegrijpelijke Oscar-regen.

Ik vond het één van de betere, met Singin' in the Rain en A Star is Born er wel boven natuurlijk.

Deze film begon erg leuk met zijn erg vrolijke intro, daarna viel de film een beetje op de achtergrond met hier en daar nog wat leukere scènes zodat de film nog redelijk kijkbaar bleef.

Groot pluspunt aan de film is het personage van Maurice Chevalier, vaak heeft hij leuke teksten en blijft de gehele film een boeiende vrolijke man om te zien, jammer dat hij niet vaker in beeld kwam!

Maar natuurlijk waren ook de scènes erg mooi geschoten, sfeervol en kleurvol!

Niet helemaal mijn soort film, maar was leuk voor zomaar eens een keertje gezien te hebben, hij heeft genoeg pluspuntjes om het soms wat langdradige geheel uit te zitten.

3 sterren.

Op enkele goede songs na, weinig te beleven aan deze musical. Erg toneelachtig, maar niettemin goed voor 9 Oscars destijds. Verwonderlijk daarbij is wel dat Leslie Caron, in die jaren de absolute runner-up voor Audrey Hepburn, netjes naast de prijzen viel. De deelname van Maurice Chevalier is erg sympathiek en Louis Jordan is perfect geschikt voor de rol van steenrijke, verwaande dandy.

En maar weer eens een musical gekeken.

Gigi begint nog best aardig met een vrolijke intro en wat opvalt zijn de felle vrolijke kleuren. Het hoofdpersonage zelf is ook nog wel leuk. Het is een vrolijke, ietwat ondeugende meid, die gek is op een potje kaarten.

Toch duurt het niet lang, voordat de film minder wordt. Vooral de diverse muzikale nummer zijn eigenlijk bijna allemaal erg ondermaats. Alleen het nummer over Champagna is nog wel de moeite waard. De rest is erg matig en vooral niet mooi, al geef ik ook toe dat het absoluut mijn smaak niet is. Verder valt op dat de nummers vooral opgezegd lijken te worden i.p.v. gezongen. Dat hoort misschien zo, maar het maakt de muziek er niet beter op.

Het verhaaltje is vrij voorspelbaar en stelt niet veel voor. Het acteerwerk is redelijk, al zijn de personages niet echt bijzonder. De aankleding van de film is op zich best verzorgd, al heb ik vrij weinig met al die overdreven kostuums, maar ik snap goed dat het bij die tijd hoorde. Houd je hier wel van, dan kom je in deze film absoluut aan je trekken.

Gig vond ik uiteindelijk nog best een lange zit. De voorspelbare afloop had eerder mogen komen. 9 Oscars is absoluut teveel van het goede voor deze matige musical.

1,5*

Ik hou wel van musicals, maar dit is helaas een misser. De 9 Oscars liggen wel in de trend van de stijl uit die tijd in Hollywood. Maar verdiend is het toch niet. Ik mis de pittige songs, de mooie choreografieën, de charme. Dit is praktisch enkel romantiek zonder drama of humor om het interessant te maken. De beste musicals waren verfilmingen van Broadway voorstellingen. Hier is het andersom gegaan en dat merk je wel. De voorstelling op Broadway was trouwens geen succes.

Gigi is wel leuk, ik moest denken aan Gigi L'amoroso. En Maurice Chevalier is de Franse Toon Hermans. Al zal Toon Hermans wel de Nederlandse Maurice Chevalier geweest zijn (deeltelijk). Verder niet echt memorabele karakters. Louis Jordan was ook al kleurloos in Octopussy, dus het ligt niet aan het personage.

Weinig charme, weinig warmte in deze film. Voor een musical (en dan nog in Parijs) zeer houterig, zelfs naar Hollywoodnormen. We zijn anno 1958, dit had toch beter gekunnen. Een tegenvaller.

Het is vooral de humor die deze film redt. De knipoog naar de bourgious uit die tijd. Het is een luchtige, sympathieke film, maar tegelijk niet erg bijzonder. Jammer van de 9 oscars, als onbekend niemendalletje had de film ongetwijfeld wat meer goodwill gekweekt. 3,5 sterren. Minste van de 6 Minnelli's die ik tot nu toe zag.

De dames en heren van de Academy zijn soms echt niet goed wijs geweest. Maar liefst 9 oscars (waaronder die van beste film) scoorde deze film. Wat een bullshit! Deze kostuumdrama-musical is nogal wanstaltig en vooral vervelend. Het plot betreedt, zoals zo vaak bij dit genre, de al gebaande paden. Daarvan verwachtte ik dan ook niks, maar muzikaal stelt dit ook al zo weinig voor. Ik vind de nummers vooral erg lelijk gezongen en weinig memorabel. Echt een stinkfilm is dit .

Ja, slechtere 'Best Picture' winaars zijn wat mij betreft ook écht zeldzaam (maar ze bestaan wel) - al heb ik geen geur-TV.

Gezien omdat ik binnenkort de re-imagination Gigi on Broadway wezen zien en is toch erg goed te doen. De vele Oscars zijn wat overdreven (was Vertigo niet eligible dit jaar?) maar aan de andere kant snap ik wel dat Gigi op veel vlakken erg sterk was in die tijd. Niet alles heeft de tand des tijds doorstaan, maar vond het ook weer niet super achterhaald. Toch wel benieuwd hoe Heidi Thomas de moderne reimagination aan pakt.

Wat Gigi vooral redt is de humoristische manier het de bourgeoisie aanpakt. Liedjes zijn zwaar oké en de aankleding is zeer bovengemiddeld. Caron is zeer charmant maar te gemaakt theatraal, dat ging de rest van de cast wat beter af. Al met al een erg vermakelijke musical, en snap wel dat de film zo succesvol is geweest. Al is een reimagination op broadway wel op zijn plaats en hopelijk is de musical dit keer wel opgewassen tegen het imago van de film.

Een heerlijke musical, die na al die jaren nog niets van zijn charme verloren heeft. De acteurs steken elkaar naar de kroon te midden van prachtige settings en ook de cinematografie is van een ongewone schoonheid. Wat ik wel een beetje gemist heb zijn balletten, te meer om Leslie Caron een begaafde danseres is. Maar dat laat onverlet dat ik bij deze herziening weer erg genoten heb.
Naar mijn mening is dit samen met Meet Me in St. Louis (1944) de beste musical uit het oeuvre van Vincente Minnelli. Het einde heeft weliswaar een hoog zakdoekgehalte, maar de verraste en blije reactie van Caron op het niet meer verwachte huwelijksaanzoek is niettemin een van die slotscènes, die al tientallen jaren in mijn geheugen gegrift staan. Een mooi einde van een zeer onderhoudende film.

Goeie film over een rijke vrijgezel die valt voor de kleindochter van een goede vriendin van hem. Een ouderwetse musical met een toch redelijk gewaagd verhaal (voor die tijd), over een ouderwetse manier van het hof maken. De liedjes zijn aardig, en de cast brengt het leuk. Maar het ziet er vooral allemaal wonderschoon en kleurrijk uit (de prachtige kostuums, decors en locaties).

Prachtige productie wat kostumering en decor betreft. Ik heb mijn ogen uitgekeken aan art nouveau aankleding van de verschillende interieurs en het contrasterende gebruik van kleuren wat de kledij van de personages betreft. Bij momenten had ik het gevoel een schilderij te bekijken uit de tijd van Lautrec, wat misschien ook bewust een inspiratiebron geweest is voor de producenten van de film. Fijne vondst om bij momenten bepaalde scenes te 'freezen' waarbij het schilderij-effect helemaal tot uiting komt. Een genot voor het oog dus.
De acteerprestaties - niet onbelangrijk - zijn op niveau, waarbij ik vooral ook genoten heb van het weerzien van Maurice Chevalier wiens rol op zijn lijf geschreven lijkt. Maar ook de hoofdrollen Leslie Caron en Louis Jordan doen het prima.
Het script draait rond ontrouw en het najagen van materieel geluk, de laatste 2 minuten van de film niet te na gesproken. De film bevat geen 'sterke' mannelijke karakters, enkel twee flierefluiters in hoofde van Chevalier en Jourdan. De moeder van Gigi komt niet aan bod in de film, en wordt omschreven als 'niet geschikt voor de opvoeding van een kind'. Verder komen we te weten dat de moeder van Gigi wel haar hart heeft gevolgd en een zangcarrière heeft uitgebouwd - maar naar oordeel van de grootmoeder van Gigi stelt dat niet veel voor. Neen, Gigi wordt opgevoed door haar grootmoeder en haar tante, die beiden een geschiedenis hebben van seriële relaties met rijke mannen, en blijkbaar betere gekwalificeerd om een kind op te voeden. En ze doen hun best om Gigi naar eigen voorbeeld te koppelen aan een rijke man, in dit geval de playboy Jourdan. Het materiële staat voorop, zelfontplooiing en authenticiteit zijn van geen belang. Naar het einde van de film toe doet Jourdan een bod aan Gigi om haar te mogen chaperonneren, inclusief terbeschikkingstelling huis en bedienden, ze weigert. Pas na de weigering verklaart Jourdan dat hij op haar verliefd is, als romantisch pasmunt om zijn zin alsnog te krijgen. In eerste instantie blijft Gigi weigeren maar uiteindelijk zegt ze toe, met de boodschap dat ze liever "ongelukkig is met hem, dan alleen". Liefde? Intussen is Gigi gemetamorfoseerd tot de gesofistikeerde dame die haar tante en grootmoeder voor ogen hadden, en is er niets meer te merken van de vroegere speelsheid. Mijn conclusie: deze film verdedigt het idee om louter het materiële na te jagen en maakt al de rest ondergeschikt. Zou het toeval zijn dat scriptschrijver Alan Jay Lerner zelf in zijn leven acht huwelijken heeft gebolwerkt?
De liedjes vond ik leuk, maar niet onvergetelijk.

Mijn drie sterren geef ik vooral omwille van de uitstekende productiewaarden en regie van Vincente Minelli. Maar de achterliggende ideologie van de film spreekt me niet aan.

Ik moet me bij Spetie, Film Pegasus en MR voegen, vrees ik. De afgelopen jaren ben ik wat ontdooid ten opzichte van het musical genre en heel lichtjes wat betreft kostuumfilms, maar de combinatie van deze 2 in deze Minelli film kwam ik bijna niet doorheen.

Oeioei, dat die zo met Oscars overladen is (en nota bene Beste Film), is ook mij een raadsel. Schijnbaar beter dan Cat on a Hot Tin Roof en Vertigo (die niet eens genomineerd was). Wonderbaarlijk.

2*

Ik sluit me ook bij de negatieve commentaren aan. Slechtste weet ik niet, vond dit wel de vervelendste Oscar-winnaar tot nu toe.

En laat ik me dar ook maar enigszins bij aansluiten. Viel nogal tegen na het veel fijnere Meet Me in St Louis (de enige andere die ik zag) De film heeft schitterende van het scherm afspattende kleuren en de sets zien er way over de top uit, maar dat is het beste nieuws. Het verhaal is saai, Leslie Caron deed me een beetje aan Judy Garland denken, maar dat minder ontwapenend wat wel opvallend is omdat Minelli in 1951 van haar gescheiden is. Vond eigenlijk het begin met Chevalier nog het leukste. Was eigenlijk een verrassend succesvolle poging van MGM naar hun oude stijl terug te keren. Het jreeg alleen geen vervolg, waardoor dit als de laatste grote MGM musical wordt gezien.

Wat een beroerde film! Ongetwijfeld een van de minste Oscar-winnaars. Het enige positieve dat ik erover kan zeggen is dat het er best kleurrijk uitziet. Het acteerwerk stelt niets voor, allemaal erg zwaar aangezet en weinig naturel acteerwerk. Ook alleen maar vervelende personages eigenlijk. Het hoofdpersonage heeft totaal geen diepgang en waarom ze nou uiteindelijk voor Gaston valt is een raadsel, van enige romantiek is niet echt sprake. Een plot is er eigenlijk ook nauwelijks. De liedjes stellen niets voor, het zijn meer opgedreunde teksten dan daadwerkelijk fatsoenlijke nummers. Kortom, zoals het personage van Louis Jourdan bij herhaling zegt: ‘It’s a bore’. Ik was blij toen deze film was afgelopen. Waarschijnlijk zijn de musicals van Minnelli niets voor mij, want zijn (eveneens Oscar-winnende) An American in Paris vond ik ook al helemaal niets.