You Can't Take It with You (1938)

Typisch linkse moraliserende Capra met humor weer, blijft toch altijd grappig. Bij het verhaal over geen belasting betalen moest ik eventjes fronsen. .

Wat serpico hierboven zegt is idd vrij essentieel voor de film: er zit geen echte hoofdpersoon in. Dit maakt het soms een beetje oppervlakkig maar toch wel erg leuk gedaan (die gast met dat walrusmasker ) .

Capra was trouwens Republikein. Al lagen de verhoudingen toen enigszins anders tussen die twee partijen.

Meen je dat nou? Zou ik echt nooit kunnen afleiden uit zijn films. Sterker nog: er ligt af en toe een dermate communistisch sausje overheen dat het een wonder is dat hij niet op een zwarte lijst terecht is gekomen.

Dat is ie wel, maar niet op een "officieële lijst. Dat links sausje, dat zie ik nooit zo, eerder pacifistisch, humanistisch in ieder geval niet zoals onze samenleving nu.

Een communissch sausje? Dat is belachelijk! Capra's films zijn pùùr amerikaanse films, hengelend naar oscars en box-office; ze staan bol van de 'amerikaanse waarden'. Tegenwoordig wordt in amerika de 'eis naar bestraffing van corruptie' (zie: mr. smith) misschien dan wel als links progressief gezien, maar dat is allesbehalve een bewijs dat Capra links zou zijn geweest. Het beeld van de russische dansleraar in 'you can't take it with you' is bovendien erg satirisch en karikaturaal. Capra is een regisseur die duidelijk een fascinatie koestert voor het amerika van Lincoln, maar links...

Kan ik best onderschrijven. Verwondering over het leven en de wereld om je heen is zo ongeveer wat de mens echt doet leven.

You Can't Take It with You brengt dit mijns inzien echter erg plat, waardoor ik telkens mijn best moest doen om het symbolisch op te vatten. Als 1-op-1 weergave ging het er bij mij gewoonweg niet in, te karikaturaal. Had ook wat meer verwacht van het Capra Stewartff gebeuren, door al de personages is de film wat diffuus. Redelijke deceptie dus, mijn eerste Capra (afgezien van zijn oorlogsdocumentaires dan).

Frank Capra. De beste feelgood regisseur ooit. In zijn films kunnen moraaltjes en mierzoete verhaallijnen juist een zwaar toegevoegde waarde zijn. Zo ook hier weer. Een film waar de strekking is dat je moet doen waar je zin in hebt en dat geld onbelangrijk is. Vertelt door een van de beste vertellers ooit. Visueel misschien een onbeduidende regisseur, maar niemand kon verhalen zo hartverwarmend en zo oprecht naar het doek vertalen. Timing tot op de 100ste seconde, perfecte casting en geweldige dialogen en personages. Dit is cinema waar ik van houdt. En Capra is een van de grootste regisseurs ooit. Staat in mijn top 10 en dat terwijl ik slechts 6 films van hem zag. Heel dikke 4 sterren.

Een film uit 1938 die toch erg actueel is, een aanklacht tegen het kapitalisme maar wel op een mooie en grappige manier gedaan. Enig minpuntje is het overdreven gedrag van enkele personages zoals de balletdanseres maar voor de rest is het een mooie feel good movie.

Ik heb de Capra collection met daarin de drie films met James Stewart en It Happened One Night. Het sublieme Arsenic and Old Lace was mijn eerste, en deze film mijn tweede.

Ik heb me heerlijke vermaakt met deze feel good movie, al had ik toch meer humor verwacht. Leuk om zoveel verschillende personages te zien, ieder met zijn of jaar eigen eigenaardigheden.

3.5*

Geweldig leuke film van Capra, waar de feelgoodfactor immer oprecht is. De Sycamores zijn een uiterst bont en grappig gezelschap, waarbij ik het meest sympathiseerde met opa Lionel Barrymore. Jimmy Stewart in een van zijn eerste typische 'Jimmy Stewart'-rollen is dit keer ook leuk om te zien.

Ik moet zeggen dat het me ook wel verbaast dat Capra republikein was,omdat zijn films altijd wel een socialistisch tintje hadden.

Ik heb deze film jaren geleden gezien en toen vond ik 'm fantastisch.

Nu weer teruggezien en ik vond hem nu iets minder.

De cast is over het algemeen erg goed,ik ben alleen niet zo'n fan van Lionel Barrymore.

Lionel Barrymore schijnt-net als broer John en zus Ethel-vaak dronken te zijn geweest tijdens de opname's van films en dat verbaast me niets.

Erg leuke film weer van Capra.

Capra is als geen ander in staat om een heerlijk feelgood sfeertje te creëren in zijn films. Hier lukt hem dat ook weer. De familie Sycamore is een uiterst vriendelijke en hartverwarmende familie. In hun huis gebeurt werkelijk van alles en proef je de warmte. De mensen die er wonen zijn behoorlijk uitlopend, maar iedereen heeft daar duidelijk zijn plaatsje gevonden.

Iedereen krijgt wel zo zijn aandacht in de film en dat is best fijn, want iedereen heeft wel zijn boeiende eigenschappen of is op de een andere manier grappig. James Stewart doet het hier zoals gewoonlijk erg goed, maar ook op de andere acteerprestaties is niets aan te merken. Jean Arthur blijft een fantastische vrouw om te zien en met haar enhousiaste spel wist zij mij hier weer eens geboeid naar het scherm te laten staren. Lionel Barrymore steelt echter de show als sympathieke opa met een zeer warm hart en een grote persoonlijkheid.

Ja best wel weer genoten van deze Capra, al vind ik Mr. Smith Goes to Washington en Mr. Deeds Goes to Town nog wel een stukje beter. Het blijft echter fijne cinema die na al die jaren nog steeds prima blijkt te werken.

4,0*

Kostelijk! Meester-regisseur Frank Capra en diens favoriete scenarioschrijver Robert Riskin slagen er in om op scherpzinnige wijze af te rekenen met het onvervalste kapitalisme door het te confronteren met een utopische levensfilosofie. Geweldig hoe de leden van de familie Sycamore schier achteloos de meest doldwaze gedragingen van hun huisgenoten over zich heen laten komen. Met dank aan het fantastische script van Riskin en de sterke regie van Capra, naar mijn mening een van de beste Hollywood regisseurs ooit. Dit is een van zijn beste en meest komische films mede dankzij de ijzersterke cast, die zonder uitzondering in topvorm is. Opmerkelijk verder dat de pas 15-jarige Ann Miller in het begin van haar carrière een getrouwde vrouw speelt.

Van dit/deze sentimentele, gedateerd en gekunsteld overkomende feelgood melodrama/komedie, over een jongeman die gevangen zat tussen twee werelden, tussen dromen en werkelijkheid, vond ik de hilarische momenten veel minder leuk dan pakweg veertig jaar geleden. Vooral het einde was veel te stroperig.

Lionel Barrymore steelt de show in deze komedie die de gejaagde businessman tegenover de filosoferende levensgenieter stelt. Ene keer raden wie het haalt.

Sympathiek allemaal maar toch wat te veel karikatuur in de personages.

Enigszins ontgoocheld, zelfs in Ann Miller die beter kan dansen dan wat ze hier als toemaatje moet tonen.

Enerzijds simplistisch en moraliserend, anderzijds grappig en onweerstaanbaar charmant. Extra waardering voor de tijd die genomen wordt voor scenes zonder veel actie (zoals het gesprek op het bankje in het donker). Stiekem gewoon genoten.

Toen deze film kortgeleden weer eens op tv kwam, heb ik de gelegenheid te baat genomen om het oorspronkelijke toneelstuk (van George S. Kaufman en Moss Hart) eens te herlezen, en daarbij viel me op dat het stuk meer gaat over de tegenstelling tussen de spontaniteit en de levenslust van de Sycamore's en de vormelijkheid en de afstomping van de Kirby's, terwijl er in de verfilming veel meer aandacht is voor de verderfelijkheid van Wall Street en "big business". Gelukkig hebben Capra en Riskin het plezier, de warmte en de humor helemaal intact gelaten; de kaarten zijn natuurlijk gestoken, want de Kirby's zijn bijna karikaturaal-stijf en krijgen nauwelijks een eerlijke kans, dus we hoeven ons niet af te vragen waar de sympathie van de filmmakers ligt, maar dat doet aan de pret niets af. Mooie ontmoetingen tussen de beide stamvaders in een klassieke Capra.

        Het toneelstuk had overigens z'n première in 1936 in New York en is dus net iets ouder dan de film, maar qua "permissiveness" liep Broadway wel vóór op Hollywood : ik heb er goed op gelet, maar de woorden brothel, sex, virginity, lust en strip teaser zijn keurig buiten het filmscript gehouden. (Misschien hebben die de planken óók wel niet gehaald; ik heb hier uiteindelijk alleen maar de oorspronkelijke toneeltekst van Kaufman en Hart, en ik weet natuurlijk niet wat de regisseur voor de uitvoering nog heeft veranderd c.q. geschrapt – ik was er niet bij op de première.)

Monument van bijna tachtig(!) jaar oud, gelukkig zend de Belgische omroep dit soort oudjes nog wel eens uit, zodat ik de schade dat ik deze nog nooit gezien had kon inhalen. Sluit me aan bij de positieve recensies van iedereen alhier. Niet de allerbeste film die Capra ooit gemaakt heeft, maar toch wel een behoorlijk goede. Naar hedendaagse maatstaven zou je kritisch kunnen zeggen dat het bij momenten wat kinderachtig is en dat de aversie tegen het kapitalisme weinig subtiel word gepresenteerd, maar in feite zijn dat slechts minpunten die er nauwelijks toe doen. You Can't Take It with You is vooral een ijzersterke feelgood movie, zonder veel valse noten. Een sterk menselijk verhaal, waarin de valkuilen van vals sentiment of goedkope filmische trucjes kundig worden ontweken met als resultaat gewoon twee uur onbekommerd kijkgenot bij dit realistisch ogend sprookje.

Haalt het door de eenvoud van de vertelling qua niveau net niet bij een aantal andere magische films die deze gigant ons heeft geschonken, maar het is op zichzelf gewoon een uitermate plezierige kijkervaring, en inderdaad: zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.

Een vooroorlogse acteerstijl, toch nog een verschil met de oude Hollywood van jaren '40 en '50. Ook al werd die evengoed ingehaald door de method acting. Maar onder vleugels van Frank Capra en een deftig script (het origineel theaterstuk won een Pulitzer Prize) en talentrijke acteurs, wordt dit een heerlijke film. Zeer eenvoudig met een wat moraliserende rode draad. Maar ik heb regelmatig goed moeten lachen en dit is echt een film die zo'n goed gevoel achterlaat. Komedie op een oprechte manier.

De eerste samenwerking tussen James Stewart en Frank Capra en de film die van Stewart een ster maakte. Opvallend hoe hij op korte tijd gegroeid is in zijn acteerwerk. Op een paar jaar tijd maakte hij enkele klassiekers tot hij mee vocht in de oorlog en daarna als een andere man zich terug met succes gooide op het acteren.

De laatste keer dat we Lionel Barrymore nog wat in beweging zien voor hij voorgoed aan een (rol)stoel vast zat. De krukken waren er voor zijn gezondheid, niet zo zeer voor het verhaal. Jean Arthur is niet slecht, maar toch bijzonder ook Ann Miller als haar zus. De actrice was nog maar 15 jaar, al was ze duidelijk groter dan Jean Arthur. De actrice eindigde haar carrière in Mulholland Drive.

Een theatrale film met een oude acteerstijl, maar de puzzel zit goed zodat het echt wel genieten is. Capra is duidelijk meester in het genre en zet een film neer die je een goed gevoel achterlaat.

Niet Capra's beste film, maar al met al nog net voldoende. Dat komt vooral door de vlotte verhaalstijl, waardoor de film best aardig wegkijkt. Verder weinig interessante of leuke personages. Het zijn er eigenlijk ook wat veel en echte hoofdpersonen ontbreken. Daarbij komt dat het plot wat flauw en voorspelbaar is, met aan de ene kant de overdreven vreemde familie Sycamore en aan de andere kant de overdreven onsympathieke familie Kirby. De ontknoping zie je al van ver aankomen en overtuigt niet echt.