The Broadway Melody (1929)

wow Talking, Singing AND Dancing!!

Oscar voor beste film destijds

De eerste film waarin gesproken, gezongen en gedanst wordt. De eerste musical?

Wel een laat antwoord, maar de eerste musical waarin gezongen en gedanst werd was: The Jazz Singer uit 1927 met Al Johnsson.

Prachtige film, vooral dan om zijn historische waarde. Een van de eerste musicals ooit gedraait. Met liedjes die nadien veel bekender zouden worden in SINGIN' IN THE RAIN ('The Broadway Melody', 'The Wedding of the Painted Doll', ...). Alle grote musicals die erna kwamen, zoals 42ND STREET en dergelijke, zijn gebasseerd op het grondprincipe van deze filmhit. That's the Broadway melody!!!

Over The Broadway Melody kan ik simpel zijn. Er zijn maar twee redenen waarom je hem zou moeten gaan zien: 1) omdat je, net als ik, alle films gezien wilt hebben die de Oscar voor Beste Film wonnen; of 2) omdat je historische interesse hebt in het begin en de ontwikkeling van de geluidsfilm. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand om enige andere reden deze film wil zien, want om te zeggen dat hij gedateerd is geraakt is zacht uitgedrukt. Het is de meest statische musical denkbaar, met barslecht acteerwerk (Anita Page is echt niet hebben), een bijna bewegingloze camera, voornamelijk kale sets, belachelijke dialogen, ongeloofwaardige personages, matige liedjes, een suf en slecht uitgewerkt plot en zijn enige charme is die van een aandoenlijke knulligheid. Als ik puur objectief naar de film kijk zou ik zelfs zeggen dat dit met gemak de slechtst gemaakte winnaar van de Oscar voor Beste Film is, want eigenlijk deugt er niets aan. Maar dan ga ik wel voorbij aan het feit dat dit de blauwdruk is van alle latere musicals en de slechte eigenschappen zouden vergeven kunnen worden omdat ze de eerste waren die dit deden. Dat is zo, maar helaas is The Broadway Melody dan nog steeds zo goed als onkijkbaar.

Mijn haat voor The Sound of Music is groter, maar dit is duidelijk de bodem van de Oscarwinnaars. Tip: als je toch graag de hoofdnummers The Broadway Melody en The Wedding of the Painted Doll wil zien dan kun je beter Singin' in the Rain aanzetten, waar die een oneindig betere uitvoering krijgen.

1*

Wat een vreselijke film was dit zeg. Zelden duurde een kijkbeurt zo lang. Maar ja, je moet er blijkbaar wat voor over hebben om films te bekijken, die de Oscar voor beste film hebben gewonnen.

Ik was trouwens wel verrast dat dit een geluidsfilm was. Dat had ik aanvankelijk, gezien het jaartal van de film, niet verwacht. The Broadway Melody mag dan misschien één van de eerste geluidsfilms zijn, dat maakt hem er niet beter op. Het is namelijk geen tijdloze film. Het oogt allemaal ontzettend gedateerd. Het verhaaltje, het aangedikte acteren, en vooral die vreselijke muziek, die vaak ook nog eens behoorlijk vals gezongen werd.

Ik kon hier al met al zeer weinig mee. Ik snap niet dat deze film ooit de Oscar heeft gewonnen, ja misschien vanwege het geluid destijds, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Ik heb de film netjes uitgezeten, maar vond het echt helemaal niets. Vanwege de historische waarde zal ik gen halve ster uitdelen. Maar daarbij geldt wel de kanttekening, dat The Broadway Melody mijn aller slechtste film ooit wordt, die ik beloond heb met één ster.

1,0*

Zwakke oscarwinnaar uit 1929. De geluidsfilm stond nog in de kinderschoenen, dus wat dachten deze filmmakers schijnbaar? Laten we een musical maken! Het verhaaltje is niet echt interessant en ik dacht: "ga dan maar zo'n musicalnummertje zingen!" Helaas zijn die ook niet bijster tof, dus er blijft maar weinig over van dee film.

The One Ring en Spetie overdrijven wat mij betreft toch een beetje ('onkijkbaar', 'echt helemaal niets'). Waar ze gelijk in hebben dat dit een ontzettend statische film is, zeker voor een musical. Maar uitgaande van dat hier allerlei 'algemeenheden' in het gebruik van shots, camera etc nog ontdekt moesten worden reken ik dat de film niet helemaal aan. Zeker is wel dat Harry Beaumont niet een filmisch visionair was die dit soort dingen uitprobeerde. Verder is het verhaaltje wat plichtmatig, maar de musical nummers zijn nog best aardig al zijn de mooiste scene de opening en het slot: een verticaal aerial shot van Manhattan (dat was denk ik wel redelijk nieuw in 1929 - ze worden zo nog steeds gebruikt) en aan het einde een straatscène.

Aan het begin had ik mijzelf nog de opgave gegeven om te kijken welke van de twee hoofdrol actrices Bessie Love (die de Oscar won) zou zijn, maar van de twee Mahoney zussen is er eentje prima (Hank) en de andere onuitstaanbaar (Queenie) - zeker naar mate de film vordert, dus dat viel al gauw op. The One Ring noemt het ook al.

Ik heb nu nog 3 Best Picture winnaars te gaan. Gaat me lukken in 2014 denk ik.

Deze musicalfilm die me in het verleden niks leek, en dat ligt meer aan het jaartal (en MGM ben ik ook niet zo weg van) is me toch weer aardig meegevallen.

1929, maar als je alleen al let op Anita Page en Bessie Love, haha, dan zou je toch niet vermoeden dat de film al zo oud is. En duidelijk voor de Hays-code. Nog behoorlijk veel zang (door Charles King) en minder dans. Het geeft een aardige kijk, hoe de latere musicals zich verder ontwikkeld hebben, al is deze film eigenlijk zijn tijd al ver vooruit. En eerder in de trant van de Warner Brothers-musicals, dan de MGM-musicals.

Iets te lang. Richting het eind nog een stukje drama, wat soms wat amateuristisch overkomt. Voor mij geen onbekende liedjes, The Broadway melody , You were meant for me en The wedding of the painted doll. Door goede liedjesschrijvers Nacio Herb Brown en Arthur Freed. Historisch gezien ook zeker leuk om te zien, zowel wat de muziek/dans betreft als ook het tijdsbeeld. Er zouden nog 3 Broadway Melody-films volgen. 3.0

In navolging van The One Ring ben ik begonnen aan een trip langs alle films, die ooit de Oscar voor “Beste Film” hebben gewonnen. Het zal bij de Oscar-toekenning wel een rol gespeeld hebben, dat men afgezien van The Jazz Singer (historisch belangrijk, inhoudelijk waardeloos) destijds weinig tot geen ervaring had met musicals.

De film is inmiddels hopeloos verouderd en is met uitzondering van een paar aardige liedjes (met wat goede wil) eigenlijk niet meer om aan te zien. Behalve in het zwakke verhaal zit ‘m de pijn vooral in het onbeholpen acteerwerk . Met name Anita Page (Queenie) is heel erg. Er zijn in 1929 waarlijk wel betere films gemaakt, maar ja, die waren nog zonder geluid en ook dat zal wel meegespeeld hebben. Een aanrader enkel voor de die-hards.

"The Broadway Melody" is van grote historische waarde. Het was de eerste geluidsfilm die de Oscar zou voor beste film won en het is de blauwdruk voor wat een Amerikaanse kunstvorm zou worden: de musical. Als je deze film vergelijkt met "42nd Street" en "Gold Diggers of 1933" zie je dat "The Broadway Melody" technisch gezien behoorlijk primitief was en dat de filmindustrie in 4 jaar enorme vooruitgang had geboekt met betrekking tot de geluidstechniek.

De camera is vrij statisch, dansers springen wat willekeurig in en uit beeld, de choreografie doet meer denken aan vaudeville dan aan dans en de 18-jarige Anita Page worstelt met haar dialoog. De muziek is echter geweldig, wat ook wel blijkt uit het feit dat de titelsong, "You Were Meant For Me" en "The Wedding Of The Painted Doll" nog steeds evergreens zijn. Het verhaal over twee zusjes die proberen door te breken op Broadway en de liefdesdriehoek die hun relatie en hun ambities dreigt te ruïneren is echter heel behoorlijk geschreven, met vrij scherpe dialogen. En de gymnastische bewegingen van de dominee in "The Wedding Of The Painted Doll" vond ik fascinerend genoeg om een paar keer opnieuw te kijken.

Een must voor iedere musical-liefhebber, deze film wiens tekortkomingen vooral voortkomen uit de primitieve technische mogelijkheden, maar wiens sterke punten wat mij betreft voldoende zijn om deze film aan te raden.

Het mag niet in de schaduw staan van Gold Diggers of 1933, bijna niet te vatten dat ze in vier jaar tijd van dit naar dat wisten te gaan. Filmhistorisch daarom misschien ietwat interessant, maar het gaat me te ver om het een blauwdruk te noemen; meer een vlugge schets op een bierviltje waar je later nog flink wat aan moet veranderen omdat er weinig van klopt.

Ik voeg me bij MR, je kunt een vroege poging niet veel kwalijk nemen, maar het wordt er natuurlijk niet heel veel beter van.

Allereerst ben ik blij om te lezen dat ik niet de enige ben met een dwangmatige neiging om alle Oscarwinnaars te bekijken. Dit is tot op heden het dieptepunt van het lijstje; met pijn en moeite uitgekeken. Nog een 2.5 vanwege de beperkingen die deze periode nu eenmaal oplegde aan het maken van Films. Maar als ik de voorganger (Wings/Sunrise) en de opvolger (All Quiet on the Western Front) ter vergelijking erbij pak, dan is dit toch wel een erg magere bedoeling. Van die films heb ik oprecht genoten; maar dit leek net een klucht, opgevoerd door het amateurtoneel van de plaatselijke KBO-vereniging in een willekeurig Brabants dorpje.

Maar er kan een vinkje achter

Dat deze film een Oscar heeft gewonnen moet toch haast komen omdat het een van de eerste musicals was (en voor die tijd dus nieuw of vernieuwend). De film is namelijk op geen enkel vlak de moeite waard. De enige twee scènes die echt fraai gefilmd zijn, zijn de openingsscène en slotscène, met beelden van New York die vanuit de lucht zijn geschoten. Aan het verhaal voegen die beelden dan weer niets toe. Verder zijn de sets niet bepaald bijzonder. Datzelfde geldt voor het acteerwerk. Niet heel erg slecht, maar ook zeker niet best. Het verhaal heeft erg weinig om het lijf. Aanvankelijk kon ik mijn aandacht er nog goed bijhouden, maar na een uurtje had ik het wel gezien. De uitvoeringen van de liedjes zijn niet sterk, al is de titelsong Broadway Melody an sich niet verkeerd. Niet de allerslechtste Oscarwinnaar, maar ook zeker geen aanrader.

De eerste musical is dit niet, maar het zorgde mee voor de blauwdruk in Hollywood jaren '30. Wel de eerste geluidsfilm die de Oscar won voor Beste film. Maar alleen Wings had eerder die prijs gewonnen, dus het was ook weer niet kwestie van jaren. De film was toen geprezen, maar heeft de tand des tijds toch niet helemaal doorstaan. Wat we hier zien is op alle vlakken nadien veel beter gedaan. Script, acteerwerk en liedjes zijn nogal mager. Bessie Love (die hiervoor een Oscarnominatie kreeg) is wel leuk om bezig te zien en een lichtpuntje in de film.

The Broadway Melody is eerder een film die je ziet om het lijstje Oscarwinnaars af te vinken. Maar zelfs musical liefhebbers hebben hier niet zo veel aan.

Het is allemaal al gezegd hier, een erg matige film die waarschijnlijk alleen nog bekeken wordt vanwege die Oscar. Of het de slechtste winnaar is vind ik lastig te zeggen, ik denk dat ik Gigi nog wel wat irritanter vond- wellicht bottom 5. Het hielp ook niet dat Charles King me aan Jan Smit deed denken.

Ik kan niet anders dan me aansluiten bij de consensus. Het is een niemendalletje van een film, die al binnen enkele jaren veel en veel beter (zie bv Golddiggers of 1933) werden gedaan. En het acteerwerk van Queenie is inderdaad ook bijzonder matig. Het is vooral een gevolg van de nieuwheid van geluidsfilms dat een hele matige film om een musical heen de Oscar voor beste film kon winnen, is mijn hypothese. Al is het in alle eerlijkheid zeker niet de laatste keer dat een onbegrijpelijke draak deze prijs wint. Tja, er is gewoon weinig te beleven hier, de twee zussen Hank en Queenie trekken naar New York, dansen en zingen op Broadway, en er zijn nog wat liefdesperikelen en wat gekibbel. The End. Ik was blij toen het af was.