The One Ring en
Spetie overdrijven wat mij betreft toch een beetje ('onkijkbaar', 'echt helemaal niets'). Waar ze gelijk in hebben dat dit een ontzettend statische film is, zeker voor een musical. Maar uitgaande van dat hier allerlei 'algemeenheden' in het gebruik van shots, camera etc nog ontdekt moesten worden reken ik dat de film niet helemaal aan. Zeker is wel dat Harry Beaumont niet een filmisch visionair was die dit soort dingen uitprobeerde. Verder is het verhaaltje wat plichtmatig, maar de musical nummers zijn nog best aardig al zijn de mooiste scene de opening en het slot: een verticaal
aerial shot van Manhattan (dat was denk ik wel redelijk nieuw in 1929 - ze worden zo nog steeds gebruikt) en aan het einde een straatscène.
Aan het begin had ik mijzelf nog de opgave gegeven om te kijken welke van de twee hoofdrol actrices Bessie Love (die de Oscar won) zou zijn, maar van de twee Mahoney zussen is er eentje prima (Hank) en de andere onuitstaanbaar (Queenie) - zeker naar mate de film vordert, dus dat viel al gauw op. The One Ring noemt het ook al.
Ik heb nu nog 3
Best Picture winnaars te gaan. Gaat me lukken in 2014 denk ik.