Sherlock Holmes in Washington (1943)

Hoewel Basil Rathbone erg veel Sherlock Holmes films heeft gemaakt, blijft Peter Cushing voor mij de enige echte.. The Hound of the Baskervilles is daar een perfect voorbeeld van! Toch een 3,5.

Geen naald.

Iets beter dan zijn terecht propagandistische voorgangers, is deze Sherlock in Amerika. Waar het vorige deel een wel erg simpele uitvoering kende, blijkt een en ander hier iets creatiever uitgevoerd. Een van de hoogtepunten is een micro-chip, die op geweldige wijze telkens van eigenaar verandert. Belangrijke basis voor enige humor blijken wederom de snelle dialogen tussen de superspeurder en zijn trouwe helper Watson te zijn. Uiteraard blaast Holmes het verhaaltje weer uit met een paar geweldige motivatie-spreuken. Ditmaal zonder te vragen naar de morfine-naald, maar wel met opvallend wazige oogjes.

Goed.

Aardig Holmes-mysterie, met een sterk begin (op de trein) en einde (in de antiekwinkel, met de geweldige George Zucco) en een redelijk tussenstuk (met het grappige "doorgeven" van het luciferboekje). Er zit zelfs nog een dialoogje in dat getuigt van een absurdistisch gevoel voor humor dat je niet direct met Holmes zou associëren, wanneer hij over de vermiste papieren vraagt: “What form was this document in?” – “It was typed, on two sheets of legal paper.” – Watson: “Two sheets! That’s too bulky to swallow.” Holmes: “And dry, Watson – fearfully dry. Especially legal papers.” Al met al een leuke doorsnee-aflevering uit de serie. (Overigens bedoelt Zinema hierboven niet een micro-chip [deze film speelt in 1942] maar een stukje microfilm.)

Alhoewel de titel niet heel erg veelbelovend klonk, Sherlock Holmes is op en top Brits dus wat hij in Washington te zoeken had ? Achteraf blijkt dit een vermakelijk spionavontuur te zijn. Sherlock Holmes (Basil Rathbone) moet zorgen dat belangrijke informatie niet in handen van Duitse spionnen valt. Thriller-ingrediënten gecombineerd met het prijzen van bondgenoot Amerika in de Tweede Wereldoorlog door Holmes en Dr. Watson. De onderliggende oorlogretoriek staat dit keer het mysterie niet in de weg. Al is het geen groot mysterie wie de slechteriken zijn, maar Holmes krijgt een paar kansen om zijn deductieve redenering te tonen. De scenes van het luciferboekje deden me zelfs licht aan Hitchcock denken. Grappig was dat degene die hier de twee belangrijkste boeven spelen, beide Holmes 'aartsvijand Professor Moriarty in andere films hadden gespeeld. George Zucco hier als de slechterik Heinrich Hinkel, alias Richard Stanley was al eerder te zien als Professor Moriarty in The Adventures of Sherlock Holmes (1939) en Henry Daniell zal dit personage in de latere film The Woman in Green (1945) spelen.

Ik had volgens mij nog nooit zo'n Rathbone Holmes gezien, en erg onder de indruk was ik eigenlijk niet. De deducties van de speurder zijn ofwel vergezocht ofwel te dik erbovenop: de kijker wordt een paar dingen daarin wel erg voorgekauwd. Dat gedoe met die lucifers ook de hele tijd! Nou vooruit. Verder is Watson toch wel heel erg een mompelende idioot in deze film... Wel leuk is natuurlijk het oorlogsausje, lekker langs de Amerikaanse monumenten in Washington toeren met wat moralistische teksten erbij, ik hou daar wel van.

Mijn vierde of vijfde Rathbone/Bruce vertolking van Holmes/Watson en misschien wel de meest onderhoudende. Dat de oorlogsverhoudingen en de geallieerde band er niet dikker op liggen valt me mee. Een trucje dat mij net als Joolstein aan Hitchcock deed denken - laat de kijker net iets meer op de hoogte zijn dan de acteurs - werkt hier voortreffelijk. Vanaf het moment dat Holmes bedenkt dat de spoorloze documenten zich op microfilm in een lucifermapje moeten bevinden, zijn alle ogen tot het einde toe op dat mapje gericht. Daar speelt de regisseur vervolgens mee, zoals op de receptie, en je wilt hoe dan ook weten waar het terechtkomt en hoe het verhaal eindigt.
Rathbone vond ik goed op dreef en erg grappig als quasi antiekkenner. Zoals bijna iedereen vind ik ook dat Nigel Bruce een soms wel erg sullige dr. Watson neerzet, maar in tegenstelling tot de meesten stoor ik me daar zelden aan. Ik vind hem een heerlijk acteur, met die zo typisch Engelse stem en intonatie.
Ik vond het opvallend dat bij de toer door Washington het Witte Huis werd overgeslagen en alleen de Lincoln Memorial, het Washington Monument en het Capitool werden uitgelicht. Geschiedenis en parlement waren voor het doel achter deze film-in-oorlogstijd kennelijk belangrijker dan F.D. Roosevelt.

Prima onderhoudende spionage verhaal met een lucifer doosje in de hoofdrol , zoals hierboven beschreven word daar leuk mee gespeeld , ook de scene in de antiek shop is onderhoudend en iks lijkt Holmes te ontgaan , of het nou nep antiek is of een kist met een booby trap erin .