No Highway (1951)

Een van de eerste `rampen` films. Deze thriller met komedie ingrediënten, waarin het nemen van verantwoordelijkheid, voor mij, het centrale thema was, was zeker de moeite waard, maar de op zichzelf interessante personages misten diepgang. De opbloeiende relaties waren te vooropgezet en kwamen daardoor weifelend over. De rol van de goedaardige, maar zonderlinge en onnozele vliegtuigingenieur en voormalig Amerikaanse oorlogsheld, die voor de Britse luchtvaart werkte, was James Stewart op het lijf geschreven.

James Stewart doet zijn ding als een even geniale als verstrooide wetenschapper wiens expertise rondom metaalmoeheid bij passagiersvliegtuigen in de wind wordt geslagen wanneer hij zijn vrees uitspreekt dat het vliegtuig, waarvan hij zelf één van de passagiers is, het elk moment kan begeven. Met verder onder anderen Marlène Dietrich en Glynis Johns is de film goed gecast en de acteurs houden het interessant, maar het verhaal is wat aan de magere kant om je als kijker ruim anderhalf uur aan de buis (of het grote scherm) gekluisterd te houden.

Mooie film met een prachtige rol van James Stewart als autistisch natuurkundige.

Wat ongeloofelijk jammer dat de film na 1 uur in elkaar stort als een kaartenhuis.

.

''Rampenfilms zijn al bijna net zo oud als het filmmedium zelf''. Dus denk niet dat wat Gauke beweert waar is dat dit één van de eerste ''rampen'' films is.

James Stewart is deze rol op het lijf geschreven: de wereldvreemde, onbegrepen, eenzame strijder voor waarheid. Die heeft hij vaker gespeeld...
Het begin is meer dan vermakelijk, met Theodore Honey die het verkeerde huis wil binnengaan (“We’ve lived here for eleven years”) en zich dan, voor hij weer de straat op moet om sherry te kopen, eerst nog even goed zijn huisnummer inprent. Die sfeertekening met de begripvolle en eenzame dochter, de boeken overal, is perfect en charmant.
Dat Honey zich pas tijdens de vlucht realiseert dat hij zich aan boord van een Reindeer bevindt, komt enerzijds niet zo geloofwaardig over: Honey houdt zich als geen ander met dit type toestel bezig. En toch past het ook weer bij zijn verstrooidheid… Eigenlijk is het een heel fraaie grap...
De scènes in het vliegtuig bouwen de spanning perfect op. Ook een mooie, sympathieke rol van Marlene Dietrich trouwens, als iemand een gevierde filmster kan spelen… De chemie tussen Glynis Johns en Stewart is sterk, zij speelt haar zwak voor hem naast haar loyaliteit aan haar werkgever zeer knap uit.
Wie dan een rampenfilm met neerstortend of op het nippertje aan een ramp ontsnappend toestel verwacht komt bedrogen uit. Na precies een uur gaat het niet meer om het vliegtuig maar om de mens Honey. En om de mensen die hem als zodanig waarderen, hoe lang of kort ze hem ook kennen. En in de weergave van zulke mensen was James Stewart een heel, heel grote.
Ik vind dit avontuur bepaald niet misstaan in zijn oeuvre.