Chanel Coco & Igor Stravinsky (2009)

Het is weliswaar Kounen, maar 'in your face' wordt het niet vrees ik.

Mads Mikkelsen als Stravinsky? Vet! Ben heel benieuwd naar deze film.

Hmmmmmmmmmmmmmmmm Mads Mikkelsen, kan niet wachten!!!!

Het is de naam Stravinsky en niet Coco Chanel die mij er toe bracht deze film te bekijken. De reden is simpelweg dat ik de voor zijn tijd zeer vooruitstrevende muziek van Stravinsky zeer goed kon waarderen. Het boegeroep bij de première in 1913 van "Le Sacre du Printemps" kan ik best begrijpen. Dat klassieke werk was zijn tijd destijds ver vooruit.
Over de film in zijn geheel was ik wat minder te spreken. Behalve het zeer mooie pianospel van de componist en de toch wel zeer intense erotische scènes met Chanel vond ik de film nogal langdradig. Het kabbelde allemaal maar zo'n beetje voort. Het werd nooit echt interessant. Het acteren van vooral Anna Mouglalis daarentegen als Coco Chanel vond ik zeer goed. Wat de regisseur aan het einde van de film echter moest met de beelden van Stravinsky en Chanel op hoge leeftijd is mij een raadsel. Ik vond die beelden absoluut overbodig. Het voegt namelijk helemaal niets toe aan deze film die voor mij in zijn geheel niet meer dan redelijk was.
btw Als je niet van de muziek van Stravinsky houdt kan ik je deze film nu niet direkt aanbevelen. Je loopt de kans net zo te reageren als het publiek bij de première van "Le Sacre.." met boegeroep en gefluit.

3,0*

Wat ook van de eigenzinnige en onafhankelijke Coco Chanel gezegd kan worden. Daarom vond ik ook de versie die Anna Mouglalis hier neerzet overtuigender dan Audrey Tauttou in Coco avant Chanel. Maar die film had meer te bieden qua verhaal.

3*

Het (blijkbaar verzonnen) verhaal is er wel, en dat verklaart ook de beelden van het duo op hoge leeftijd. De twee protagonisten zijn beide hun tijd ver vooruit, wat voor Chanel toch de grootste aantrekkingskracht is jegens Stravinsky. Stravinsky's aantrekkingskracht jegens Chanel is meer de lichamelijke lust. Zijn complete desinteresse jegens danwel non-acceptatie van Chanels werk en genialiteit is de druppel, aangezien Chanel juist verwacht dat een lotgenoot dat zou erkennen. Chanel eert op latere leeftijd nog steeds de genialiteit van Stravinsky, die in zijn nederige stulpje geen referenties heeft naar zijn tijd met Chanel, en dus haar genialiteit of eigenzinnigheid nog steeds niet ziet. Zo summier vind ik het hoofdthema de acceptatie van genialiteit/eigenzinnigheid zeker niet uitgewerkt in de film...

De driehoeksverhouding Chanel, Stravinsky en zijn vrouw wordt fraai vormgegeven door een drietal acteurs, waarbij juist de twee (onbekende) dames de grote acteur Mikkelsen compleet van het scherm spelen.

Maar de hoofdrollen worden niet gespeeld door acteurs. Nee, de hoofdrollen zijn weggelegd voor het zwart-witte interieur van Chanels landhuis en Stravinsky's helse tonen van hoofdzakelijk diens Le Sacre du Printemps (haha, dat knalt lekker door de boxen!!). Garant voor gekwijl bij Mug. Wel bevreemdend dat ik kwijl bij een minutenlange stampende seksscene...niet door de seksscene maar door het interessante dekbedovertrek waarop de act plaatsvindt....[tja]....

Regisseur Kounen is niet de vooruitstrevendheid zelve, helaas. Het zou daardoor een curieuzere film geworden kunnen zijn. Zijn fraaie trucjes zijn al vaker en eerder gedaan. Desalniettemin zal de film voor het grote publiek een ver-van-mijn-bed-show vol metaforen zijn. Wellicht zit daar de vooruitstrevendheid in?

Totaal mislukte film met eindeloze scenes met muziek van Stravinsky. Mads Mikkelsen als Stravinsky nee , daar kon ik ook niet aan wennen.

Ondanks het stijve, harkerige, altijd in dezelfde plooi zittende gezicht van Mads Mikkelsen (die geen enkele emotie vertoont !) , blijft de film door het spel van o.a. Anna Mouglalis, de schitterende entourage waarin het geheel is opgenomen en de buitengewoon mooie muziek de moeite van het kijken en luisteren waard.

Een redelijke dramafilm....
Acteur Mads Mikkelsen studeert piano, zijn vrouw Elena Morozova woont ook bij hem, en nog een vrouw Anna Mouglalis.... Nou ja...
Driehoeksverhouding is waardeloos...
Geen spannende film...
Speelt verhaal in 1913...
Geen aanrader!

Traag doch onderhoudend drama over de buitenechtelijke verhouding tussen Igor Stravinsky en Coco Chanel. Een mooie vormgeving (zowel qua kostuums en interieur) en ook de muziek is mooi, maar dat is dan ook te verwachten als de twee hoofdpersonages een ontwerpster en een componist zijn. Het verhaal wil soms niet echt vlotten, maar je blijft geboeid door de strakke regie en ook het uistekend acteerwerk waarbij vooral Anna Mougalis erg sterk is als de statige Coco Chanel.

De liefde tussen Stravinsky en Chanel kwam totaal niet op me over waardoor ik absoluut geen gevoel had bij dit verhaal en het me eigenlijk ook niet interesseerde hoe het af zou lopen. Stravinsky bleef maar met een uitgestreken smoelwerk lopen. Af en toe wierp hij eens een blik naar Channel vanachter zijn jampotglaasjes. En hier wordt dan een groot liefdesverhaal uitgebeeld ? Het waren twee ijskonijnen bij elkaar.

Ik heb eerder een film over Coco Channel gezien en daar had ik echt bewondering voor haar en ging ik me echt in haar personage intereseren. Toegegeven, in die film ging het echt over haarzelf terwijl in deze film het puur over de verhouding tussen deze twee personen ging. Maar waarom dan zo emotieloos ? De enige die nog emotie toonde was de vrouw van Stravinsky.

Nee, deze film heeft mij totaal niet gegrepen. Ik vond er geen klap gaan.

Een productie voor de mode- en muziekfan want de film ziet er schitterend uit. De affaire tussen de twee iconen zelf, waarschijnlijk slechts ontsproten uit het brein van de schrijver, is uiterst gestilleerd en het verhaal levenloos, voor de hand liggend en oppervlakkig. Het lijken twee mensen die voortdurend een soort voorstelling/opvoering van zichzelf zijn. De camera is continu in beweging en dat irriteert mateloos. Als liefdespaar lijken Anna Mouglalis (elegant als een zwanenhals, bros, onbarmhartig wilskrachtig en in een voortdurende pose) en Mads Mikkelsen (zelfingenomen, met een melancholieke, droefgeestige blik) geremd en zonder plezier. De seksscène viel me zelfs tegen.

Deze film was voor mij als een droom. Niet echt, maar overweldigend aantrekkelijk. Onaards en oogverblindend. Prachtige muziek. Wanneer je dit als emotieloos ziet, dan moet je beseffen dat Stravinsky ook van Katria hield. Zijn liefde voor Coco was een passie. En ik denk dat iedere passie iets is dat je overvalt en waar je niet omheen kunt. Zolang het duurt. Je kan er ook aan weerstaan.
Ik geef gewillig toe dat ik de film wel graag heb gezien. ***1/2

goede film dit ben normaal niet zo in to drama films maar deze is heel aardig over het leven van coco chanel en igor stravinsky 6 je

De film is beter als dat ik aanvankelijk verwacht had. Ik heb het eigenlijk niet zo op biografische films. Al weet ik niet eens zeker of dit verhaal wel op werkelijke feiten gebaseerd is. Misschien is het wel een fictief verhaal gebaseerd op twee beroemde persoonlijkheden. De film begint erg sterk maar zakt toch heel langzaam in omdat het verhaal toch niet echt naar een bevredigende climax werkt. Beide hoofdpersonen spelen overigens wel heel erg goed. Mads Mikkelsen is inmiddels wel een favoriete acteur aan het worden voor me. Ook hier zet hij weer heel overtuigend een Rus neer. Hij lijkt zelfs wat op Poetin. En als dat geen Rus is ....

Gebaseerd op ware feiten, en hoewel ik er niet echt veel van verwachtte is de film toch wel goed.
Maar dat is vooral de danken aan de zeer goede vertolkingen van beide hoofdrolspelers, Anna Mouglalis en de internationaal bekende Mads Mikkelsen.
En ik hou ook wel van dit genre, waar gebeurde, dramatische verhalen.

Gebaseerd op ware feiten - maar wel losjes, en of er ook daadwerkelijk zoiets gebeurd is als de film suggereert is nou niet bepaald boven elke twijfel verheven. Toch, het had gekund, en het levert een aardige premisse op, een aardige tegenstelling tussen twee personen die elk vanuit hun eigenzinnige dwarsheid, hun onwilligheid zich naar de gevestigde orde te schikken een enorme indruk gemaakt hebben op hun vak.

De film maakt zeker in het begin indruk door eenzelfde soort dwarsheid, onaangepastheid te tonen door de minutenlange introductie. Dat zet meteen de toon voor de rest van de film, want een gewoon standaard romcomverhaaltje is dit dus niet. En ook niet precies een gewone kostuumfilm, hoewel de zorgvuldige aankleding daar af en toe wel op lijkt.

Anna Mouglalis is bijzonder sterk en ook bijzonder elegant als Coco Chanel. Maar ook de kracht van het karakter straalt duidelijk zichtbaar van haar af. Zo moet dat bij haar voorbeeld ook geweest zijn, en ook qua gedrag en voorkomen klopt het allemaal als een bus, volstrekt geloofwaardig.

Mads Mikkelsen speelt in vergelijking toch wat minder, blijft wat hangen in een stereotype vormelijke en starre Rus. Maar of de echte Stravinsky ook zo was? Hij was tenslotte een vernieuwer, een componist. Niet de meest traditionele mensen, denk ik dan, maar ja, wie zal het zeggen. In de scenes samen met Anna Mouglalis wordt hij wel een beetje weggespeeld, tot de tweede rang verbannen.

En daar zou ik het natuurlijk bij kunnen laten - een geromantiseerd stukje geschiedenis, op een wat ongewone en dwarsige manier gefilmd, en bijzonder mooi gespeeld. Maar er is meer, want de locaties, de aankleding, de stijl van het huis van Coco, de kostuums van de dansers maken de film op zich al tot iets bijzonders.

En dan vergeet ik nog de muziek. Of je nou iets met dit soort klassiek hebt of niet, het blijft erg indrukwekkend. En op een eigen manier ook heel erg mooi. Net als de hele film.

Laatste half uur vond ik niet goed.
Beetje om de hete brei heen draaien.
Verder vond ik Mikkelson een miscast.
Heeft een soort Swiebertje effect aan zich kleven. Hij heeft een te Scandinavische kop. Alsof ie ieder moment z'n houthakkerstrui aan doet en gaat vissen.
Verder is de film schitterend vorm gegeven. In de traditie van z'n grote broers. Als voorbeeld L'inocente van Visconti. In de traditie daar wil ik niet mee zeggen dat ie net zo goed is overigens...