Nanook of the North (1922)

Bouwen van de iglo was het mooiste en speciaalste wat deze docu te bieden had. Verder vond ik het helaas niet heel veel. Zoals Kappeuter al zegt, gebeurt juist alles wat ik ook al verwacht had, maarja misschien kun je niet veel meer verwachten van eskimo's.

Leuke documentaire, die vlotter overkomt dan ik had verwacht.

Ik wist ook niet zo heel veel van eskimo’s af en dan is het ook wel leuk om er eens wat echte beelden van te zien. Het viel me vooral op hoe primitief ze in feite leven en hoe afhankelijk ze zijn van een vangst voor eten. Geen vis of walrus betekent gewoon keihard geen eten en als dat een paar dagen duurt, dan slaat de honger wel toe. Nanook is in ieder geval een sympathie Nanuit. Erg mooi om te zien hoe ze vissen vangen, een walrus vangen en vooral hoe een iglo gebouwd wordt. Erg vakkundig moet ik zeggen en vooral dat ijs, dat gebruikt wordt als raam is geweldig om te zien.

Best interessant dus, met af en toe ook wat leuke info tussendoor en als documentaire zeker geslaagd.

3,5*

Vanavond in VIRUS! (Canvas)

Het was mooi Het leven van enkele Eskimo's werd in de jaren '20 tot in de kleinste details vastgelegd. De muziek en de teksten tussendoor maken er een verhaal en daarmee eigenlijk een speelfilm van. Ik vond het informatief, af en toe verrassend en erg mooi qua arctic beelden. Jachtende sneeuw over ijsheuvels bv. Na een poosje kijken gaat het echt fascineren.

De film geeft vooral de 'struggle for life' weer, in de barre kou. Het vergaren van voedsel (vis, zeehond, walrus) en de huiden om kleding en bv visdraad van te maken, het samenwerken met de honden, het bouwen van de iglo's. Het is een compleet, interessant en fraai plaatje. Ik vind dit een waardevol document over een unieke cultuur van 100 jaar geleden.

Dit is prachtig!

Zo puur en authentiek; de eskimo is ontwikkeld dier, die letterlijk in de huid kruipt van zijn opponenten.

Bij ieder lapje tekst werd ik zowat verbaasd door de inventiviteit van de mens in de natuur, iets dat wij verloren zijn geraakt. We kijken naar een mogelijke vorm van ons vroegere 'ik'.

Van de relatie met de ontwikkelde wereld en de 'white man' tot aan het jagen op al wat leeft, het is werkelijk wonderlijk gefilmd en sterk begeleidt door de muziek. Wellicht slokt het visuele gedeelte al alle aandacht op en wordt het auditieve bijzaak.

Inheemse volkeren zoals deze zijn al interessant genoeg om boeken over te lezen, laat staan een feature length documentaire uit 1922.

Heel aangenaam verrast door deze prent. Subliem!

Heb hem eindelijk op DVD. Voor nog geen 5 euro totaal. Toch wel erg benieuwd.

Magnifiek. Dat een 80 minuten film van 90 jaar terug zo weet te boeien. De ene scene was nog interessanter dan de ander. Adembenemend mooie en indrukwekkende beelden over een 'simpele' Eskimo familie.

Er is hier en daar vast wat in scene gezet, maar dat mag de pret niet drukken.

Kippenvel. Van het jagen op een walrus, het gevecht met een zeehond, tot het maken van de iglo en het opvoeden van de jonge kinderen. En dat allemaal duidelijk toegelicht door geweldige stukken tekst, en (de later bijgevoegde) juiste muziek,

Kunst!

Waar heb je hem vandaan?

Volgens mij uit Hong Kong, besteld via Ebay. Het hoesje is verdeeld in Engelse en Chinese tekst. Sowieso een goede tip om aan unieke films te kopen tegen vaak bizar lage prijsjes op Ebay.

Dit is de exacte advertentie:

Nanook of The North Robert Flaherty 1922 DVD New | eBay

Gratis verzending. Echt te bizar voor worden. Nieuw en gesealed geleverd binnen 14 dagen!

Niet helemaal politiek correct in dat de inuit een beetje neergezet worden als de nobele wilden die nog een primitief bestaan leiden. Veel van wat we zien is dan ook in scene gezet, met als meest schrijnende moment wanneer de familie extatisch reageert op de westerse grammofoonspeler. Een van de inuit probeert zelfs een plaat op te eten. In werkelijkheid blijken ze gewoon geweten te hebben wel doel het apparaat diende en gaat het hier om een wat denigrerend grapje om het onbeschaafde van de eskimo´s te bevestigen.

Toch blijft er bij mij iets van ontroering bestaan dat Flaherty in ieder geval geprobeerd heeft om de kijker in aanraking te brengen met de inuit en hun leefwijze. Hij heeft daarvoor dingen moeten ensceneren, maar vergeet ook niet dat het camerawerk destijds nog eens stuk statischer en minder flexibeler was dan vandaag de dag, en dat het daarom ook essentieel is dat sommige elementen erbij verzonnen zijn. Het levert in ieder geval een paar mooie plaatjes op die de tand des tijds hebben doorstaan.

Blu-ray review: regiovrij.

Indrukwekkend.

En wat ik mij altijd al heb afgevraagd: Waarom zijn de Eskimo's niet verder zuidelijk doorgetrokken,

waar de leefomstandigheden en dus ook de overlevingskansen door een hogere temperatuur beduidend beter zijn.

Ja dat was een mooi detail.

Na een jaar op tien op de watchlist te hebben gestaan bleek vandaag een goede dag om dan toch eindelijk 'moeder der docu's', Nanook of the North te gaan zien. En ik moet zeggen, ik heb er zeker van genoten.

Dat Nanook niet onder cinema verité valt, is de meeste kijkers wel duidelijk, maar het blijft iets wat toch altijd wordt aangehaald en meestal in negatieve zin: Flaherty zou zich wat staging betreft echt teveel vrijheden hebben veroorloofd. Zoals Ebert echter in zijn Great Movies essay over de film aanhaalt, bestond dat onderscheid in documentaire en drama nog niet in de mate waarin we dat nu kennen. Je kunt een walrusjacht slechts ten dele in scène zetten, 'aangezien die walrus het script niet heeft gelezen'. Dat hij Nanook met traditionele wapens liet jagen terwijl de Inuit al geweren gebruikten, de vrouwen in de film zijn vrouwen niet waren en Nanook wel degelijk wist wat een grammofoon was zijn wat mij betreft vergeeflijke artistieke vrijheden, die zeker in de tijdgeest begrijpelijk zijn.

Dat eenmaal losgelaten, kent Nanook genoeg mooie momenten. Toegegeven, er wordt hier wel degelijk op het noble savage sentiment gespeeld, maar het werkt filmisch wel. De kinderen en de puppies, het bouwen van een iglo, het jagen. De Flicker Alley blu-ray is prachtig gerestaureerd en geeft de criterion dvd duidelijk het nakijken (zoals je in de link van Dogie_Hogan hierboven kunt zien). De score van Timothy Brock past er erg goed bij. Die man heeft trouwens een hoop silent film scores gemaakt, niet de minste namen ook: Timothy Brock - Original Scores - timothybrock.com

Het mag dan niet binnen ons huidige idee van het genre documentaire vallen, maar dat heeft me niet gestoord. Ook als constructie (dat geldt eigenlijk voor alle documentaires in zekere mate) biedt Flaherty's film genoeg voor de kijker van nu die geïnteresseerd is filmgeschiedenis, antropologische beeldvorming en het begin van documentaire als 'genre'.

Nanook of the North is een vroege documentaire die een Eskimo genaamd Nanook, bijgenaamd 'de Beer', en zijn familie volgt. Flaherty, de regisseur, had eerder reeds een poging ondernomen om het reilen en zeilen van de Eskimo's in beeld te brengen, maar zijn originele filmnegatieven zijn achteraf onherstelbaar beschadigd. Later keerde hij nogmaals terug naar het koude Noorden en probeerde met deze film zijn vorige ervaringen te reconstrueren. Aangezien hij ditmaal bepaalde herinneringen wou recreëren en als regisseur ongetwijfeld een zeker doel voor ogen had, werden sommige gebeurtenissen in scène gezet. De Eskimo's waren bijvoorbeeld veel minder primitief dan de film doet voorstellen. Ze joegen destijds bij voorkeur met een geweer en waren meer vertrouwd met moderne technologieën zoals de grammofoon. Onder aanmoediging van de regisseur bliezen ze echter het stof van hun grootvaders' speer en keerden ze (tijdelijk) terug naar hun traditionele manier van leven. Verder is ook aan het licht gekomen dat 'Nanook' niet zijn echte naam was en dat zijn vrouwen en kinderen niet echt zijn familie waren. De film zou derhalve beter onder de noemer 'docufiction' vallen.

Deze informatie betekent enerzijds dat je de beelden met een korrel zout moet nemen, maar neemt in geen geval alle geloofwaardigheid weg. De landschappen blijven even mooi en een aantal scènes zoals de jacht op een walrus en het bouwen van de iglo zijn absoluut noemenswaardig. Niet alles is even interessant, maar de film, gekunsteld of niet, geeft een unieke kijk in het leven van een mysterieuze groep mensen. Alles is ondanks de barslechte leefomstandigheden goed in beeld gebracht en de (nep)familie straalt een zekere charme uit. Al bij al de moeite waard.

Onderhoudende docu waar, naar blijkt, een hoop op valt af te dingen. Maar goed, het was de eerste feature-length docu, er was nog geen handboek, en hedendaagse kritiek op de ensceneringen vind ik, misschien ietswat gechargeerd, zoiets als de prehistorische mens verwijten dat zijn rotstekeningen geen diepte kennen.

De iglo-scène was met name fascinerend, maar alle episoden vond ik wel leuk om te zien. De controversiële scene met de grammofoonplaat vond ik niet zo denigrerend, zelfs als blijkt dat Nanook best wist hoe zo'n ding werkte. Geef mij een Inuit-device en ik sta nog veel meer te klungelen. Ik had dan meer moeite met de tekst dat hij de dierenhuiden inruilde voor kralen en snoep.

Een jaar of dertig geleden hoorde ik voor het eerst over deze legendarische allervroegste documentaire en ben blij dat ik hem eindelijk gezien heb, zo vlak voor z’n honderdste verjaardag intussen. Het maakt me niet uit dat er in de weergave van het leven van de Inuit een aantal sequenties in scène zijn gezet (waarmee de maker zijn tijd vooruit was inzake reality-tv ), want er valt nog steeds genoeg authenticiteit te rapen. Criticus Roger Ebert heeft overschot van gelijk wanneer hij stelt dat de opgejaagde walrus ‘het script over de jacht niet gelezen heeft’. Indrukwekkende landschappen en dagdagelijkse taferelen - die eigenlijk even indrukwekkend zijn - wisselen mekaar af. Het lijkt wel een snelcursus ‘overleven in barre omstandigheden’. Prima regie en fotografie wat mij betreft. Had geen weet van geautoriseerde soundtracks maar om mezelf te plezieren heb ik hierbij een album van Tangerine Dream afgespeeld. Jean Michel Jarre had ook nog wel gepast. Het enige wat ik misschien een beetje gemist heb, is inzage in de grote rituelen/levensmomenten van de Inuit. Maar die opmerking daargelaten, is het sowieso een prima trip in het hoge noorden. Moest het niet zijn voor de tussentitels, is het er niet echt aan te zien dat het gaat om een stokoude film. Mooi!