The Docks of New York (1928)

Een vrij simpel en naïef verhaal wordt door Von Sternberg bijzonder mooi en indringend weergegeven. Veel expressionistische technieken in enscenering en belichting maken de film zeer de moeite waard.

Het is bovendien altijd leuk om in zo'n oude film buitenopnames te zien, dit keer van New York; toen ook al een gekkenhuis.

Zoals gezegd het verhaal heeft wel heel weinig om het lijf; af en toe ook letterlijk waardoor er wel een lekker pre-code sfeertje in de film zit. En Betty Compson is echt een zeer fraaie verschijning, die nog leuk kan acteren ook. Op de een of andere manier lijkt Carice van Houten wel wat op haar.

Meesterwerkje van Von Sternberg ...

DVD release: review.

Een melodramatje van niks ,dat zichzelf ook niet al te serieus neemt.Zoals reeds gezegd heeft de film een cynisch pro-code sfeertje.En van sfeer moet deze film het duidelijk hebben,de sfeer van zwetende proletariers in de stoomkamers,wanhopige dames aan de zelfkant en de verworpenen der aarde in hun rokerige holen.Alles baadt trouwens in smog en mist.

Deze film is qua vorm reeds een geluidsfilm te noemen met opvallend veel ruimte voor beweeglijke shots,let b.v. op het laatste shot.En qua enscenering is TDONY een voorbeeld geweest voor tig-noirs en gangsterflicks.

Bancroft is uiteraard getypecast als een nobele,gewelddadige bruut terwijl Compson qua gelaatstrekken op Marlene Dietrich lijkt en evenzo liefdevol in beeld wordt gebracht.

Een attractie op zich zijn de tussentexten die werkelijk om te gillen zijn ,met hun absurde jaren 20 slang dat uiterst komisch overkomt,en niet zelden tamelijk onbegrijpelijk.

Overigens:niemand minder dan JL Borges heeft deze film,net als Underworld trouwens,een meesterwerk van epiek genoemd(dat was in de tijd dat hij nog kon zien,natuurlijk ).

Oppervlakkig romantisch verhaal, maar voorzien van strakke regie, sprankelende dramatische scenes, sfeervolle belichting, en een geweldige George Bancroft die een Sterling Hayden-type-

film noir-antiheld avant la lettre neerzet.

Maar toch een gemis aan de nodige diepgang om hier een hoge waardering aan kwijt te kunnen.

Simpel, naief, oppervlakkig, romantisch melodramatje van niks blijkbaar... maar wat een prachtige film! Sternberg heeft altijd een oog voor het oppervlak; prachtige close-ups van gezichten, een hand op een muur, rook en reflectie in het water. Maar dit zijn de poetische elementen van zijn cinema waar hij zeker ook diepgang mee weet te bereiken. Hoe realistsch is het huwelijk tussen een zeebonk die voor één nacht aan wal is met een suicidale straatloopster? Daar zijn de beide huwelijkspartners zich maar al te zeer van bewust en dit wordt genuanceerd neergezet (niet alleen goede regie trouwens, de acteurs doen hun werk ook prima). Voor mij is het nu wel duidelijk dat Sternberg een klasse apart was (zoals hij ook destijds al na zijn debuut als een zeer groot talent de hemel in werd geprezen) en ik kijk niet neer op melodrama. Ik vergelijk hem met andere vroege film-poeten als Epstein en Carné, maar ook iemand als Ozu was een fan... en binnenkort als ik wat verder de jaren 50 induik ga ik eindelijk ook eens wat van Sirk kijken, wellicht zie ik daar nóg een verwante ziel die melodrama en diepgang niet als twee elkaar uitsluitende tegenpolen beschouwde.

Ging waarschijnlijk met de verkeerde verwachtingen deze film in en dan wordt het beoordelen altijd een stuk lastiger. Ik had namelijk gedacht dat dit een min of meer zoetsappig melodrama zou zijn, dat wel leuk in elkaar gezet is. Maar Josef von Sternberg kiest voor een andere aanpak. Het had meer weg van een sociaal drama. Een zeeman springt het water in en redt het leven van een jonge griet en nog diezelfde nacht beloven ze elkaar eeuwige trouw. Beide geliefden komen uit de lagere milieus en gedragen zich behoorlijk onaangepast en ook opvallend: vele sigaretten worden weggepaft.

Dat gegeven maakt de film toch wel enigszins interessant en je krijgt ook een beetje sfeer mee van het New York rond begin 20e eeuw, met name de verloederde havenwijken dan. Toch is het niet heel geslaagd. De hoofdrolspelers doen geen enkele moeite om ook maar de harten van de kijker te winnen. Ze blijven continu met elkaar kibbelen en gedragen zich lomp en onbehouwen. Verder mist de film een lekkere flow: de ene keer schiet het verhaal voor geen meter op, de andere keer racet het snel weer richting einde, terwijl die bepaalde scene veel spannender (zoals de redding uit het water) gefilmd kon worden. Spijtig hoor, hier had meer ingezeten...

Een eenvoudig verhaaltje, maar een film die toch op vele punten sterk overkomt.

Zo is er de pittige sfeerschepping van de stookplaats in het schip maar vooral van de havenkroeg met zijn pittoreske figuren gaande van de stoere binken over de slonzige vrouwen tot de verleidelijke vamptypes.

Ondanks de uitbundighedi van zekere scènes met de volkse muziek, is de humor onderhuids bitter en is de sfeer vaak dat van berusting in een moeilijk bestaan. Een treffend scène is de trouwpartij met "the parson" (had dat woord sinds "For me and my Gal" niet meer gehoord, geloof ik).

Knappe close-ups en uitstekende vertolkingen met George Bancroft als de ruwe "engineer" en Betty Compson, mooi, en beter in haar rol aansluitend naarmate de film vordert.

Goed drama over een zeeman, type rauwdouwer, die zich wil uitleven als hij in New York een nacht aan wal mag. Het loopt anders dan gepland als hij de mooie Mae uit het water redt. Dan volgt een wel erg lang uitgesponnen scene in de havenkroeg, beelden van het oude New York zijn er helaas nauwelijks. Na wat gemat en geflirt volgt wel een leuke trouwscene, waarna de film opeens in een versnelling komt.

Acteerwerk was goed, met name van Betty Compson, en von Sternberg laat hier al zien een begenadigd regisseur te zijn, sommige shots waren om in te lijsten. De kermismuziek die steeds in de kroeg speelde is wel een minpunt.

Deze zwijgende film ging tegelijk met The Jazz Singer in première, dus het is niet zo vreemd dat deze film flopte. Dit visueel oogstrelende melodrama toont - zoals zoveel films uit dat jaar - hoe ver de filmkunst was gevorderd voor de komst van het geluid filmmakers dwong het wiel opnieuw uit te vinden. Von Sternberg maakt effectief gebruik van licht en schaduwen om de stemming te versterken en de vertolkingen zijn opvallend naturel. George Bancroft is voortreffelijk in de hoofdrol, maar ook Betty Compson (als de heldin) en Olga Baclanova (als Bancrofts overspelige echtgenote) maken grote indruk. Het tragische verhaal is wellicht iets aan de melodramatische kant, maar in handen van Von Sternberg is dit een fascinerend afsluiter van één van de meest indrukwekkende periodes uit de filmgeschiedenis.

Behalve enkele panoramische shots van New York werd deze film volledig geschoten in de Paramountstudio’s. George Bancroft speelt de hoofdrol als Bill Roberts, stoomschipstoker met enkele dagen verlof die de bloemetjes buitenzet in de uitgaansbuurt van de dokken van NY. Over de film hangt een decadent sfeertje (typisch von Sternberg) met een sterk existentialistische topping. We maken kennis met Bancroft in de onderbuik van het schip waar zijn job erin bestaat om kolen in de brander te gooien. Een rokerige en duistere omgeving, de hel om in het echt in te werken, maar een plezier om als kijker op een scherm mee te beleven. Het interessante is dat Bancroft zich naderhand ook aan wal blijft begeven in rokerige en duistere omgevingen. De hele film lang hangt er mist in de (fantasie)dokken van NY, en het verhaal speelt zich ‘s avonds en ‘s nachts af. Prachtig expressionistisch belichte settings hier.
Een groot deel van het drama speelt zich verder af in kroeg The Sandbar die uitpuilt van volk dat zich na het harde werk te goed doet aan drank en al wat vrouwelijk is.

Het verhaal - rond een moeilijke of onmogelijke romance - wordt opengebroken en nadien afgesloten met eenzelfde fysieke gebeurtenis die echter telkens een heel andere lading krijgt, en waarbij de cirkel wordt rond gemaakt. De eerste plons in het water betreft de zelfmoordpoging van (de uiterst charmante) Betty Compson, een letterlijk en figuurlijk dieptepunt. De tweede plons in het water betreft de sprong van Bancroft van boord van het uitgevaren schip om terug te zwemmen naar Compson, een positieve keuze dus. Deze sprong van Bancroft vindt bovendien plaats bij daglicht, wat de kijker pas in de finale voor het eerst te zien krijgt, ook al een symbolisch positief gegeven.

Samengevat gaat het voor mij om een visueel pareltje met fijne acteerprestaties en bakken sfeer. Het lijkt me trouwens dat Le Quai des Brumes (1938) van Marcel Carné een rechtstreekse nazaat is van deze von Sternberg. Bevat er alleszins veel elementen van, al is de plot van deze soundfilm nog wat gecompliceerder. Beide films zijn m.i. zeer de moeite waard om te bekijken.