Roma (1972)

Grappig om te zien hoe die sneer naar de kerk die Fellini in zoveel van z'n films stopt, steeds minder subtiel, steeds grover wordt. In Notti di Cabiria bijvoorbeeld, is dat een subtiel steekje (voor Fellini-begrippen toch), terwijl hij er hier he-le-maal overgaat . Geweldig!

De score van Nino Rota is een van mijn favorieten aller tijden.

Over het einde: verwijzen die motorrijders naar de Ruiters van de Apocalyps ? Gore Vidal had het daarvoor namelijk ook al over de Apocalyps.

Prachtige film waarin regisseur Frederico Felline een nostalgische ode brengt aan de stad Rome. En zoals de voice-over aan het begin van de film al waarschuwd, is er geen plot of personages. De film is opgebouwd uit een aantal los-staande gedeeltes die wel allemaal geënsceneerd zijn. Luchtig van toon en mooi camerawerk, waarbij de beelden soms zelf hypnotiserend werken.

Ik vond niet alle episodes uit 'Roma' even geslaagd, toch is het een heerlijke film. Het hoogtepunt is de scène op het terras, dat is Fellini op zijn best.

Misschien is dit iets voor Fellini liefhebbers?

Catawiki Dagaanbieding

Let op!
Dit is alleen vandaag geldig!

Heb net het 1e uur gezien en wat een rommelige film, zeg. Schreeuwlelijke Italianen en ik ben ook niet positief over de cinematografie.

Inderdaad veel 'meditereaans gedoe' in deze film.Toch heeft ie universeel zegingschap en is erg rijk aan ideeen.

Een geweldig eerbetoon aan een erg mooie stad.

Als je als regisseur met je film een ode aan de stad Rome wil geven, en de kijker heeft daarna zin om weer eens naar Rome te gaan dan heb je het goed gedaan. Dat gevoel was bij mij in ieder geval aanwezig. Fellini levert mooi werk af, met deze soms ietwat chaotische ode, die grotendeels erg boeiend is.

Het knappe is dat het ondanks het gebrek aan hoofdrolspelers en scènes, die soms wat los van elkaar lijken te staan, toch zo enorm weet te boeien. Het sfeertje is op en top Italiaans en vooral de eerste sequentie met het zomerse weertje en de overvolle terrassen is geweldig om te zien. Fantastisch hoe druk en chaotisch het allemaal is, en daarnaast toch ook erg overzichtelijk. Grappig dat er een paar meter achter het terrasje telkens een tram voorbijkomt. Felllini registreert het allemaal en dit is ook het moment dat ik gelijk weer zin kreeg om deze mooie stad weer eens te bezoeken, wat ik ooit al eens heb mogen doen.

Daarna blijft het boeiend. De ene scène is wat beter dan de andere, maar allemaal zijn ze sfeervol en hebben ze wel een komische lading. Ik moest erg lachen om de bizarre modeshow voor de geestelijken, en om die gasten, die devariétéavond zaten te verpesten. Haha dat laatste sloeg echt nergens op, maar het was wel ontzettend grappig. Ook het einde mag er zijn. Geweldig mooi hoe die motorrijders er ‘s nachts met die lichtjes uitzien als ze door Rome rijden. Vooral visueel ziet dat er erg mooi uit.

En zo is dit toch een mooie filmervaring gebleken. Het hoeft allemaal niet samenhangend te zijn of een goed verhaal te bieden om te kunnen boeien. Dat bewijst Fellini met deze chaotische,drukke en uiterst komische film. Het deed me trouwens ook behoorlijk aan de films van Kusturica denken. Ik kan me ook niet aan de indruk ontrekken dat Kusturica deze Roma en andere films van Fellini moet hebben gezien, voordat hij met zijn films begon.

4,0*

@ Spetie: Brávo!

Van zo'n stad moét je wel een film maken...

De legendarische wolvin die de tweeling Romulus en Remus, de stichters van Rome, zou hebben gevoed, wordt door Fellini op de poster afgebeeld als een vrouw met drie borsten. Zij heeft minder borsten dan de wolvin tepels heeft, maar voor een vrouw is drie veel. Deze overvloed aan wulpsheid, tederheid en vruchtbaarheid maakt haar tot aartsmoeder en oerminnares, maar ook hoer. Federico Fellini zegt met dit symbool meteen wat Rome voor hem betekent. Voor hem is Rome een moeder die hem heeft gemaakt tot wat hij is, als een minnares die hem betovert, als een deerne die hij veracht terwijl hij zich aan haar overlevert. Het is dus noch een documentaire, noch een autobiografie maar eerder een impressie, bestaande uit herinneringen en verbeelding, die de regisseur van zich afgooit.

Als kind had hij van deze wonderlijke stad gehoord en gedroomd. Zijn schoolse denkbeelden over de stad worden evenwel weggeveegd van bij zijn aankomst. Bij zijn intrek bij de familie treffen we de trattoria aan op straat. Met oog voor detail en een onwaarschijnlijke fantasie filmt Fellini alle elementen van het volksleven die de grenzen van het geloofwaardige forceren. Het kleine volk leeft warmbloedig, gulzig en niet zelden vulgair.

Een ander aangehaald aspect is het verkeer rond de stad, een chaos van verschrikking waar je opgesloten zit in je wagen. De overgang na deze scène benadrukt, in fel contrast, de schoonheid van de natuur van Rome. De bordelen uit de fascistische tijd, zowel de goedkope als de dure, bieden een schouwspel zo grotesk als de tronies van de astrante vrouwen die er kwijlende mannen staan uit te dagen.

Fellini zou Fellini niet geweest zijn als hij de Kerk niet zou vermelden in zijn objectieve impressie van zijn lievelingsstad. Hij acht de Kerk niet meer waard dan de potsierlijke farce van de modeshow waar hij haar de eigen gewaden als een zotskap over de oren trekt.

Voor de finale gaat Fellini dansen met Rome, dansen met zijn wolvin-moeder-minnares. In een apocalyptisch ballet laat hij een horde motorrijders oprukken door de stad, over de beroemde pleinen en langs de nog beroemder monumenten. En hij, bezeten van Rome, daartussen, rondtollend met zijn camera, in een driftige, orgastische dans.

Het was niet de bedoeling een zogenaamd objectief portret van Rome te schilderen maar ook niet een sociaal en politiek geëngageerde film. Het is het nalaatsel van 'zijn' Rome.

4,0*

Mooie beelden, prima beeld van de stad. Niet alle stukken zijn even interressant. Maar prima film!

Vermoedelijk omdat ik enkele dagen eerder Satyricon had herzien, viel Roma toch een tikje tegen. Alle gebruikelijke Fellini-ingrediënten qua kleur, drukte, muziek, personages en vitaliteit waren aanwezig en functioneerden ook naar behoren, maar om de een of andere reden pakte het mozaïek me niet zoals ik had verwacht. Misschien over een tijdje nog maar eens op herhaling laten gaan.
        Overigens herinnerde ik me van de eerste keer dat ik deze film zag (dertig jaar of langer geleden) merkwaardig genoeg níét het eten op straat, de revue, het bordeel of de modeshow, maar wèl (en alleen) de vervagende fresco's. Kennelijk zat daar tegelijkertijd een magie (van de ontdekking) en een tragiek (van het verdwijnen van zoiets wonderbaarlijks) in die mij tot op de dag van vandaag zijn bijgebleven.