Viaggio in Italia (1954)
Genre: Drama
Speelduur: 79 minuten
Alternatieve titels: Journey to Italy / Voyage in Italy
Oorsprong:
Italië / Frankrijk
Geregisseerd door: Roberto Rossellini
Met onder meer: Ingrid Bergman, George Sanders en Leslie Daniels
IMDb beoordeling: 7,3 (12.160)
Gesproken taal: Engels en Italiaans
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Viaggio in Italia
Het Britse echtpaar Katherine en Alexander Joyce reist af naar Napels om een huis te bekijken dat ze van een oom hebben geërfd. Onderweg realiseren ze dat ze elkaar maar heel weinig te vertellen hebben, en in Napels aangekomen beschuldigen ze elkaar van flirten met anderen. Hun huwelijk raakt steeds dieper in een crisis.
Externe links
Acteurs en actrices
Katherine Joyce
Alexander 'Alex' Joyce
Betty
Marie
Prostitute
Tony Burton
Natalie Burton
Paul Dupont
Un'amica di Judy (onvermeld)
Un'amica di Judy (onvermeld)
Video's en trailers
Reviews & comments
FisherKing
-
- 18696 berichten
- 0 stemmen
Godard, Rivette, Rohmer en Truffaut bewonderde allen deze film zeer en plaatste 'Viaggio in Italia' op hun top 10 lijstjes. Wordt daardoor ook beschouwd als het meesterwerk van Roberto Rossellini.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
Viaggio in Italia is een absoluut geniaal meesterwerk! Zowel spiritueel als intellectueel. Een film die cinema een ongelooflijke betekenis geeft. Een film die enkel door het verstrijken van de tijd NOG genialer is dan ie in eerste instantie al was. Verbluffend! 5*
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
Godard, Rivette, Rohmer en Truffaut bewonderde allen deze film zeer en plaatste 'Viaggio in Italia' op hun top 10 lijstjes. Wordt daardoor ook beschouwd als het meesterwerk van Roberto Rossellini.
En dan te bedenken dat de film bij zijn release een grote flop werd en neergesabeld werd door de critici. Mafkezen!
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Ik zit nog steeds te twijfelen tussen Germania anno zero en Viaggio in Italia, wat de beste film van Roberto Rossellini is.
Het verhaal op zich is niet zo bijzonder. Het verhaal van Le Mépris (voorbeeld) is diepzinniger en doelmatiger dan in deze film. Ook technisch gezien vind ik Le Mépris (veel) beter. Wel moet er opgemerkt worden dat Le Mépris 10 jaar later gemaakt is.
Maar wat ik zo prachtig vind aan deze film is dat de klassieke oudheid in Viaggio in Italia werkelijk tot leven komt. Dit is dan ook meteen de reden waarom ik dit meesterwerk een soort van een openluchtmuseum vind, dat in beeld is gebracht (in semi-docu stijl gedraaid). Uniek!
Wie ook maar enigszins geïnteresseerd is in Italiaanse kunst moet beslist Viaggio in Italia zien!
*****/*****
“Ma'am, I sure like that name; Clementine.”
- Wyatt Earp, My Darling Clementine
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
kappeuter (crew films)
-
- 72619 berichten
- 5778 stemmen
Als je soms leest wat die Ebert de hemel in prijst, dan geeft dat dikwijls reden tot gefronste wenkbrauwen.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
Ja! En een hele mooie van BFI (inclusief commentaartrack): http://www.play.com/play247.as...
Gisteren tweemaal achterelkaar gezien, 1 keer met de commentaartrack aan natuurlijk.
De eerste nog niet gezien maar mijn verwachtingen zijn natuurlijk hoog.
Niet mee eens. Viaggio in Italia is zoveel breder en gelaagder dan Le Mepris vind ik. Ik moet wel toegeven dat ik die laatste film al een hele tijd niet meer gezien heb. Zal 'm binnenkort weer eens uit de kast trekken!
Precies! In Viaggio in Italia versmelten cinema en realiteit, fictie en non-fictie. Maar bovenal is het een ode aan Napoli, Pompeii, de Vesuvius, de mensen uit Napoli, cinema en de klassieke kunsten. Bijna nimmer zag ik een film met zoveel thema's en zulke gelaagdheid. Het is een film over liefde, dood, religie, politiek, tijd en historie en hun blijvende effect op de mensen. De doden leven nog steeds voort in de tijd van nu. De klassieke Griekse/Romaans beelden van mensen zijn verstilde momenten in de tijd. Zo ook de opgegraven gipsbeelden van slachtoffers in Pompeii die onder een aswolk werden bedolven en nu gelden als bevroren momenten in de tijd. En toen de commentaartrack mij in de finale van de tweede viewing er even aan herinnerde dat door het verstrijken van de tijd en het overlijden van de twee hoofdrolspelers ook nu deze film verworden is tot een bevroren moment in de tijd, een moment dat we nu nog steeds opnieuw kunnen beleven, toen liepen de rillingen me over de rug. De blijvende kracht van cinema. Fantastisch!
Tuurlijk zijn de visuals nergens opzienbarend hier, dat wil ik wel toegeven, maar ze zijn wel efficient tot in perfectie. Rossellini krijgt het door simpele montages van straatbeelden wel voor elkaar om de tegenstellingen religie en politiek, dood en geboorte, poezie en rationaliteit naar voren te brengen. En dan ook nog de grote verschillen tussen verschillende klassen in de maatschappij, de botsende denkwijzes van Sanders en Bergman etc. Dit is zo'n rijke film.
FisherKing
-
- 18696 berichten
- 0 stemmen
Prachtig, Prachtig.
Ben het met Ramon eens dat de film enorm gelaagd is. Maar ik vind de visuals wel bijzonder, de kaderingen, de scenewisselingen en die fantastisch gedraaide scene in dat museum.
Dit SCHREEUWT om herziening. (Film zit te vol om alles in 1 kijkbeurt te bevatten) wat nu een klein kritiekpuntje is, maar bij herziening niet meer
Voorlopig 4.5*
Macmanus
-
- 13726 berichten
- 3630 stemmen
Ik zou bijna geneigd zijn tot een stinissen actie, en neer zetten;
"je moet er van houden"
Maar laat ik toch iets meer zeggen over deze film die mij niet wist overtuigen van de pracht praal die anderen erin zien.
Ik hou wel van de zwart/wit geschoten film van een Italiaanse filmmaker. Een de Sica staat zelfs in mijn top 10.
Maar waar de Sica's Ladri di Biciclette (en ook Umberto D.) mij weten te raken met mooie shots en een simpel maar o zo mooi verhaal. Weet Rossellini dat niet te doen. Zijn shots zijn gewoontjes, in het museum is het iets beter maar nog steeds niks om over naar huis te schrijven. En het verhaal boeide me totaal niet.
Het kwam soms zelfs wat knullig over.
Laten we maar gaan scheiden. (besluiten de Hoofdrolspelers na een tijdje)
Even later word ze (Bergman) mee gesleurd door een menigte en haar man (Sanders) helpt haar uit de menigte. En ze willen allebei opeens weer niet scheiden.
Dit doet me niks helaas. Toegegeven heb ik ook erg weinig met films over huwelijken die op knappen staan.
Je moet er van houden, en ik hou er niet van 2*
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
Wat jij vertelt mbt het verhaal is wel een erg knullige samenvatting: het is de stad Napoli, de geur van dood, de geur van het verleden, de mystieke kracht van het leven die hun relatie redt.
Ik hoop niet dat je je beledigd voelt als ik stel dat je de film totaal niet aangevoeld hebt. Herzien!
Macmanus
-
- 13726 berichten
- 3630 stemmen
Mwa denk niet dat ik dat doe . Een film kan wel diepgang hebben (die ik toegegeven niet helemaal zag in deze film) maar dat is voor mij niet genoeg. Ik wil ook mee worden gesleurd door de beelden en een verhaal dat mij aanspreekt en dat was hier niet het geval.
Dopke
-
- 695 berichten
- 8913 stemmen
Vooral George Sanders speelt een zeer sterk en boeiend personage. Des te ongeloofwaardiger is dan ook het einde wanneer hij opeens wel zwicht voor l’amour. Het riekt erg naar ‘The Last Laugh’ perikelen en voelt dan ook vooral erg geforceerd aan. Zonde om de geloofwaardigheid van zo’n interessant droog en cynisch personage met een klap omver te helpen en de film als geheel flink omlaag te halen.
Voor de rest houd ik wel van (bijna) plotloos gestuurde films waar personages niet zozeer geleid worden door een duidelijke oorzaak/gevolg structuur. Visueel blijft het allemaal echter gewoontjes en merkte ik bij mezelf dat ik meer van de beelden genoot omdat ik zelf op die plekken ben geweest, dan vanwege de camerashots en belichting.
Ik ervoer de film vooral als een sterke karakter- en relatiestudie en het was verfrissend om man/vrouw spanningen eens wat nuchterder benadert te zien worden. Spijtig dan ook van het eerder aangehaalde einde.
FisherKing
-
- 18696 berichten
- 0 stemmen
Vooral George Sanders speelt een zeer sterk en boeiend personage. Des te ongeloofwaardiger is dan ook het einde wanneer hij opeens wel zwicht voor l’amour.
Vond ik helemaal niet ongeloofwaardig. Maar juist erg sterk.
Het hoort helemaal bij zijn karakter en wordt erg mooi uitgelegd waarom. Een sukkel die zich groot houdt via sterke praat. Via egoistische reisjes. Maar je ziet continue de twijfel. Bij elke actie wat hij doet. En vooral ook in de interactie met Ingrid Bergman.
Zelden zoiets treffends gezien als in deze film, en uiteindelijk is hij toch ook emotioneel "om". De eenzaamheid, de opgekropte frustraties die hij aan de kant gaat leggen, via een bijzondere gebeurtenis.
Kan het geloofwaardiger? Nee, ik dacht het niet. 5*
Dopke
-
- 695 berichten
- 8913 stemmen
Ik lees zijn personage niet als een 'sukkel', maar juist als iemand die goed weet wat ie wil. De hele vertwijfeling is compleet aan me voorbij gegaan, als iemand rotsvast was in zijn doen en laten was hij dat wel. Het was nooit 'misschien moeten we...' maar altijd standvastig 'ik doe dit en dit en jij kijkt maar wat je doet.'
De enige reden voor zijn ommezwaai was eerder omdat escapades met andere vrouwen nergens op uit kwamen Daar zag ik de verwijfeling wel, omdat hij dan ook niet begreep waarom hij er zoveel tijd en energie insteekte als er toch niets uit kwam.
Maar goed, de uitleg zag ik zelf ook wel en begrijp de ommezwaai, die is uitvoerig genoeg, maar vind het bijna banaal hoe de emotionele switch plaats vindt.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
De ommekeer zit hem in de spirituele en culturele kracht van de stad Napoli. Absoluut niet banaal, als je tenminste verder kijkt en voelt dan het gegeven plot.
danuz
-
- 12935 berichten
- 0 stemmen
Bij aanvang vreesde ik een moeilijke klein anderhalf uur tegemoet te gaan. Dezelfde knelpunten als ik bij meer andere oudere films heb kwamen hier boven drijven. Het houterige acteerwerk (sommige scènes leken wel zo scripted dat ik maar moeilijk kon inzien dat het hier om levende figuren ging), de auditieve (het geluid van de auto bijvoorbeeld) en visuele (de manier waarop gemonteerd is) mankementen. Toch is dit iets wat ik de tijd aan kan spelen. Het is iets waar ik me telkens enigszins tegen moet verzetten, aangezien ik moeilijk alles door mijn eenentwintigste-eeuwse oog.
Want eer ik mijn irritaties op de boven geschreven gebieden in de hoek had gegooid ontpopte er zich toch een behoorlijke film. Een film over de problemen van het huwelijk, over relaties in het algemeen. Geven en nemen. Vooral Ingrid Bergman speelt een geweldige rol, haar twijfel over haar huwelijk, de haatliefde verhouding met haar man. Het ongedurig kaartspelen op bed, hunkerend naar haar geliefde, maar toch op het laatste moment terug vallen in de verbetenheid van de relatie, waarna in slaap vallen wel heel pijnlijk is.
De uitstappen die ieder voor zich maken waren fijn te volgen: de hunkering naar mystieke ervaringen en kunstliefhebbende blikken van Bergman. De hunker voor sensatie en nieuwe liefde van Sanders. De disconnectie tussen beiden, het onbegrip naar elkaar, maar tegelijkertijd die onderliggende laag liefde, die er gewoonweg is.
Naar het einde toe werd de film almaar sterker, behalve het happy end: iets wat ik eigenlijk uit de pas vond vallen. Had veel liever een fatalistisch en weemoedig einde gezien, waar beiden uit elkaar gingen, terwijl je als kijker wel beter weet: ze zijn in essentie tot elkaar veroordeeld.
Alleraardigste film, die vooral een mooi beeld schetst van een relatie op de rand van een afgrond. Italië is mooi, maar als kijker krijg je er maar nauwelijks een beeld van. Het had wat mij betreft allemaal wat beschouwender gemogen, waardoor je als kijker meer van hun leefomgeving en daardoor ook meer een atmosferisch beeld meekreeg. Dit was bijvoorbeeld wel erg mooie het geval tijdens de scène in het museum, geweldig mooi en sfeervol gebracht.
BASWAS
-
- 985 berichten
- 1107 stemmen
Temple of the Spirit
No longer bodies but pure ascetic images
Compared to which mere thought seems flesh
Heavy, dim.
Viaggio in Italia (1954) is geen geweldige film, wel een zeer intrigerende. Zou de titel verwijzen naar het biografisch reisverslag Italiaanse Reis van Goethe? De film zit namelijk boordevol allegorische verwijzingen en niet in de laatste plaats literaire. De achternaam Joyce van het filmechtpaar in onmin zal refereren naar de schrijver James Joyce. In zijn roman Ulysses (1922) gebruikt hij voor de psychologische tekening van zijn karakter Bloom allerlei kleine en grote gebeurtenissen in de stad Dublin naast elementen uit de oude Griekse cultuur. In de film van Roberto Rossellini wordt datzelfde gedaan met behulp van de stad Napels. De naam Homer (Homerus) van de overleden oom, van wie een (literaire?) villa geërfd wordt, zal ook niet helemaal toevallig gekozen zijn.
Naast het experimenteren met een literaire manier van vertellen in film, zonder een echt uitgewerkt plot vooraf, wordt er eveneens volop losjes geïmproviseerd in de spelregie. Wat een heerlijke naturelle verrassingen levert dat op bij de sterke mannelijke hoofdrol van George Sanders naast de wat vlakke Ingrid Bergman. De van origine Zweedse filmster komt zonder echt mysterieuze elementen in haar rol toch ietsje te gewoontjes chique over als een bijna uitgebluste vulkaan.
Van het camerawerk, ook al is het van ruim 50 jaar terug, kon ik niet echt diep onder de indruk raken. Wel begon ik door het zien van Rossellini's film een grotere bewondering te krijgen voor de extravagante visualisering in L’ Année dernière à Marienbad (1961) van regisseur Alain Resnais in samenwerking met de schrijver Alain Robbe-Grillet. Ook een van de inspiratiebronnen van Le Mépris (1963) van Jean-Luc Godard begon zich een stukje scherper bij me af te tekenen.
Al met al dus toch heel blij om deze invloedrijke film van Roberto Rossellini gezien te hebben.
Wouters
-
- 2665 berichten
- 1837 stemmen
lichte tegenvaller. kon me niet inleven, filmisch zeer saai en karakters worden iets te droog neergezet. Niet het meesterwerk waar ik op hoopte.
3.5*
kos
-
- 46075 berichten
- 8459 stemmen
Ik ben hier niet zo kapot van. Goede acteurs en prima Italiaanse setting, maar verhaal en karakters stellen echt weinig voor. De gelaagdheid die hierboven wordt geroemd is me volledig ontgaan.
Ik moet me (ondanks dat het best een vermakelijk filmpje is) aansluiten bij de aanvankelijke critici die hier weinig in zagen.
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Mixed feelings. Dit verhaal over een echtpaar dat op klappen staat en naar Italië reist om een villa te verkopen is Antonioni avant la lettre, zou je kunnen zeggen. Een early La notte. De film staat stijf van de symboliek. Alles gaat over de dood en het verleden. De beelden in het museum, de opgravingen in Pompeï. En de hele tijd staat de Vesuvius op de achtergrond te smeulen. Een echtpaar lopend tussen de ruines, het landschap belangrijker dan de mensen erin, laatst nog gebruikt in Ceylans prachtige Iklimler. Je ziet al die geweldige echo’s in deze film, die als gevolg daarvan een beetje in het niet valt. De film probeert nog teveel, het eindigt te goed, etc. Niet eerlijk, ik weet het, maar het gedachtengoed evolueert nu eenmaal.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Dat vond ik eerst ook, maar nu niet meer. Viaggio in Italia is authentiek, meer tijdloos en grensverleggend. Wat mij betreft beter dan Le Mépris, Masculin féminin: 15 faits précis (Godard), L'Eclisse, L'Avventura e.a. vroege films van Antonioni.
Overigens vind ik dat Identificazione di una Donna van Antonioni ook in dit rijtje thuis hoort. En vind ik dat Identificazione di una Donna een betere films is dan Viaggio in Italia.
rubenn
-
- 51 berichten
- 10 stemmen
Death in Napels
sommige scènes leken wel zo scripted dat ik maar moeilijk kon inzien dat het hier om levende figuren ging
Veruit de grootste innovatie van de film is de ruwe, improvisatorische, impulsieve aard van het verhaal en het filmproces. Mijn filmprof noemde deze film even belangrijk, zo niet belangrijker dan Citizen Kane (wat hij geen goede film vond) binnen de filmgeschiedenis. Ingrid Bergman vertelde in een interview aan Robin Wood dat Rossellini slechts zocht naar een verhaal waarin hij Pompeii, de musea en alles waar Napels voor staat in kwijt kon. Rossellini werkte quasi zonder script. Hij schreef ideeën neer in de loop van het filmen die hij als papiertjes in zijn broekzak hield en aan zijn acteurs gaf vlak voor opname, ofwel moesten ze zonder repetitie terplekke improviseren. Beide protagonisten hadden het daar zeer moeilijk mee. Bergman was een georganiseerde filmproductie en de methode van Hitchcock gewend en ook Sanders (die tot drie maal toe in tranen zou zijn uitgebarsten op de set) was gewoon een volledig script voor te bereiden voor opname. Rossellini creëerde scènes in/door de eigenlijke aanwezigheid van de locatie met zijn acteurs bij de hand. Hij ontdekte als het ware samen met ons de film, die zich niet langer aandient als een object.
Met zijn snelle filmen, de opname stilleggen wanneer de inspiratie verslapt, nota's gebruiken in plaats van een script en goedkopere technische oplossingen bedenken voor logistieke problemen inspireerde Rossellini Godard, die met Le Mépris een 'remake' maakte (extra weetje: Voyage in Italy is te zien als titel in een cinema en als poster in Le Mépris). De film beïnvloedde niet alleen Godard in de jaren 60, maar duidelijk ook Antonioni: de moderne narratieve ruimte en de innerlijke reis gelieerd aan een mentaal landschap in L'Avventura; ongeveer hetzelfde einde in La Notte, L'Eclisse die ook laat uitschijnen dat het (verder)bestaan van de wereld afhangt van het verloop van een relatie; ... Interessante verwijzing van Olaf K. ook naar Ceylan. Ceylan doet in Iklimer inderdaad zowat hetzelfde, het meest duidelijk bij de ruïnes van Kas in de beginscène.
De film zit namelijk boordevol allegorische verwijzingen en niet in de laatste plaats literaire.
Katherines liefdesgeschiedenis met de poëet is ontleend aan Jocyes novelle The Dead (getrouwer geadapteerd door John Huston in The Dead (1987)). De wisselwerking tussen literatuur en film is erg boeiend in dit werk. Het initiële vertrekpunt voor Rossellini was trouwens de roman Duo (1934) van (Sidonie-Gabrielle) Colette over een huwelijk dat uit elkaar valt. Katherine haar reizen-binnen-de-reis verlopen in fases en net als in Dantes La Divina Commedia wordt ze daarin telkenmale vergezeld van een gids: van de hel van haar huwelijk naar een hemelse staat van verlossing tijdens de processie ter ere van de Napelse patroonheilige San Gennaro, waar elk jaar een mirakel van wordt gevraagd. (Ik merk dat het controversiële, veel bediscussieerde einde ook leeft op Moviemeter.)
Toch is dit iets wat ik de tijd aan kan spelen.
Beroemde quote van Jacques Rivette: 'depuis Voyage en Italie tous les films ont vieilli de dix ans.'
Een film over het beeld en de tijd.
Een film ook over de cultuurclash tussen noord en zuid (spicy eten, de taal, malaria, dolce far niente, ...), die Rossellini altijd heeft aangevoeld als de echte scheidingslijn in de wereld, veel meer dan oost-west. Hun Bentley is 'their little bit of England'. De allereerste shot die we te zien krijgen zijn genomen door de vensters van hun auto: de realiteit wordt onvermijdelijk geconstrueerd vanuit hun eigen cultuur. Het brisante openingsshot wekt ook de indruk alsof de film al veel eerder is begonnen en we niet aanwezig zijn bij het begin van de film maar slechts inpikken bij of geworpen worden in iets dat al bezig is.
En in hoeverre heeft de film betrekking op Rossellini eigen wankelende huwelijk met Ingrid Bergman tegen die tijd?
pippo il buffone
-
- 2745 berichten
- 0 stemmen
Vergeleken bij b.v. Paisà is deze film niet bepaald ruw en imporovisatorisch te noemen.Ook ik vond het wat bedacht aanvoelen,met een er wel erg dik opliggende symboliek(de versteningsmetafoor b.v.).
Scorcese schijnt te hebben geroepen dat dit de eerste moderne film is.Misschien bedoelde hij daarmee dat in deze film voor het eerst doorsneemensen worden getoond die hun doorsneegevoelens serieus nemen en continu d.m.v. gepraat analyseren.Daarmee had deze film veel invloed,al is de vraag of je dat moet toejuichen.
Over het slot is al wat afgediscussieerd,maar als FFC de moeite heeft genomen om de processie min of meer te copieren in 2,zal het wel goed zijn .
Rossellini is geen mooifilmer.maar met de omgeving van Napels toont de schoonheid zich vanzelf.Onthutsend is de documentary-footage die een blijk geeft op de grauwe armoede in Napels.
Met Sanders en Bergman als leads is er uiteraard geen reden om te klagen over acteerwerk.
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Viaggio in Italia is kennelijk een film die altijd al mensen sterk heeft weten te verdelen tussen zij die zich erbij kapot vervelen en degenen die er een grote klassieker van gemaakt hebben. Ik kan me beiden wel voorstellen, maar helaas neig ik het meest naar de eerste groep. Echt saai werd het voor mij nooit, al is het maar door de omgevingen, maar het duurde tot zeker het laatste half uur voordat ik werkelijk gepakt werd.
Het is opmerkelijk hoeveel mensen hier ook een diepe film in zien, terwijl de rest het bijzonder oppervlakkig vindt. Ik zit er ook hier tussenin. Ja, alle locaties die bezocht worden hebben een dubbele betekenis, maar dat vond ik nou net juist wat te opzichtig soms. Al deed de scène met de versteende lichamen me wel echt wat. Sterkste moment van de film. Ook de centrale relatie had net dat beetje extra kunnen hebben. De twee hoofdpersonen merken misschien wat te vroeg dat het huwelijk niet lekker zit en zijn er ook te eerlijk over tegen elkaar. Daardoor ontbreekt de eerste helft (onderhuidse) spanning. Twee mensen drijven uit elkaar en niemand lijkt er een probleem mee te hebben: niet echt het meest boeiende verhaal. Pas als ze juist weer tot de conclusie komen dat ze toch va n elkaar houden, maar dit niet willen toegeven, wordt het allemaal interessanter. Daarom is het happy end voor mij eigenlijk essentieel. Anders was het een film over twee mensen die aan het begin niets voor elkaar voelen, dat tegen elkaar zeggen en er dan een hele film over doen om te scheiden. Het uiteindelijke optimisme hier bevalt me wel, maar ik zou het nooit spiritueel willen noemen.
Ingrid Bergman is trouwens ook een reden waarom het nooit echt verveeld. Maar dat spreekt voor zich. Of toch niet? George Sanders is immers gewoonlijk ook een acteur die met weinig moeite heel boeiend kan zijn, maar hier duurde het lang voordat ik zijn personage interessant begon te vinden, ondanks dat hij op papier de betere rol van de twee heeft. Het schijnt dat Sanders moeite had met Rossellini's methode die hier vooral op improvisatie steunde (Danuz' kritiek dat de film te gescript overkwam is dus onterecht, volgens Sanders was er zelfs niet echt een script). Misschien dat ik dat eraan af zie, ik weet het niet. Hoe verder de film echter volgde, hoe overtuigender ik Sanders vond. Ik neem echter niet aan dat dit in volgorde geschoten is?
Dus uiteindelijk is dit niet een van de klassiekers waar ik het meest dol op ben, ondanks zijn ontegenzeggelijk sterke kanten en aansprekelijke tweede helft.
3*
Spetie
-
- 38582 berichten
- 5499 stemmen
Een degelijke film, maar wel de minste van de drie Rosselini's die ik tot nu toe zag.
Met Bergman en Sanders heb je goede actuers te pakken en dat zie je hier terug, want qua acteerwerk zit het zeker goed met deze film. Het is overtuigend gebracht. Daarnaast bevat de film mooie Italiaanse locaties, die door Rosselini mooi in beeld worden gebracht, dus ook dat gebied is er weinig reden tot klagen.
Verder is het in feite een vrij duidelijk verhaal over twee mensen die niets meer voor elkaar lijken te voelen. Door een tijd los van elkaar dingen te ondernemen, komen ze echter tot de ontdekking dat ze toch nog van elkaar houden. Verder valt er volgens mij niet zoveel meer achter te zoeken, tenminste zo ik zie dat, want ik lees hier dat er genoeg diepere lagen in schijnen te zitten. Ook achteraf gezien, zie ik dat er verder niet in.
Toch is het door eerder genoemde punten zeker geen slechte film. Het einde vond ik juist erg aangenaam en prima bij de film en het verhaal passen. Het is alleen jammer dat ik niet zo geraakt werd door de personages.
3,0*
Donkerwoud
-
- 8026 berichten
- 3576 stemmen
Typisch zo'n gevalletje van een film met een magistraal goede opbouw maar die aan het einde toch compleet verziekt wordt door een knullig einde. Kom op, elke scene straalt de weemoedige en pijnlijke scheiding uit tussen twee mensen wiens huwelijk voorbij is. Om dan ''opeens'' met een gemakzuchtige oplossing te komen die ze toch weer bij elkaar brengt. Zelden was een happy end zo misplaatst als hier. Toch een relatief hoge score voor de fenomenale manier waarop het in beeld is gebracht.
Vinokourov
-
- 3143 berichten
- 2909 stemmen
Lekker wegkijkende klassieker, die de treurnis en sleur van het huwelijk weet weer te geven. Volgens mij was dit nog een redelijk gewaagd thema in de cinema van de jaren '50, want ik kan me geen andere film uit die periode herinneren die ook zo mistroostig in elkaar zat.
Een Brits echtpaar is in Italië om daar het huis van hun overleden oom te inspecteren. Ze gaan beiden hun eigen weg, eenmaal aangekomen in Napels. Bergman speelt een geïnteresseerde toeriste die musea en vulkanische landschappen bezoekt. George Sanders vond ik maar een grote lapzwans . Anyway, best goed, behalve dan het gewoonweg niet passende einde. Ai wat een misser...
ThomasVV
-
- 1100 berichten
- 483 stemmen
Zelden op MM zoveel mooie en interessante commentaren en recensies gelezen als bij deze film! Zegt toch wel iets over de film zelf: opmerkelijk en interessant, hoe dan ook. Over de gelaagdheid, de allegoriek, de symboliek, de literaire verwijzingen, het semi-documentaire karakter, enz. is dan ook al vaak gesproken. Wat dat laatste betreft mogen we trouwens niet vergeten dat de algemene toeristisch-historische vertrouwdheid en gevoelens rond Italie, Napels en Pompei in 1953 niet dezelfde waren als vandaag! Ook in dat opzicht vind ik de film een bijzonder historisch document!
Hier nog twee bedenkingen die aansluiten bij de voorgaande commentaren:
1) Ook mij viel het op hoe deze film van Rosselini een voorbode is van de latere Antonioni (L'avventura e.a.). Maar daarbij vind ik het wel opmerkelijk dat film- en cameratechniek (en beeldkwaliteit) op zeven jaar tijd zo konden evolueren. Of was Rosselini, zoals pippo il buffone opmerkte, gewoon geen 'mooi-filmer' (en Antonioni wel)?
2) Het einde van de film wordt door velen teleurstellend genoemd: "een banaal happy end". Voor mij is dat nu juist het punt ervan: precies die banaliteit maakt het zo treffend, en vormt volgens mij één van de belangrijke thema's van de film: hoe heroisch en uniek de dingen ook voorkomen, en de mensen zich ook graag willen voordoen, menselijke (relatie)gevoelens blijven uiteindelijk eigenlijk heel... gewoon... banaal...
Gaat het te ver om deze twee punten met elkaar in verband te brengen?
Het laatste nieuws
'A Gentleman in Moscow' met Ewan McGregor als Russische gevangene binnenkort op SkyShowtime
Ongeziene WOII-film 'The Photographer of Mauthausen' op Netflix wordt een must-see genoemd: 'Hakt er flink in'
Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer in nieuwe misdaadfilm 'Caught Stealing'
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, acteur ontkent
Bekijk ook
La Notte
Drama, 1961
75 reacties
Sciuscià
Drama, 1946
30 reacties
Werckmeister Harmóniák
Drama / Mystery, 2000
167 reacties
Umberto D.
Drama, 1952
99 reacties
In a Lonely Place
Drama / Film noir, 1950
104 reacties
Sanshô Dayû
Drama, 1954
36 reacties
Gerelateerde tags
italiëprostituerengebaseerd op boekman vrouw relatienaples, italyreizenrelatiescheidenpompeii
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.