Jules et Jim (1962)

Een heel bijzondere film, Jules et Jim, en vooral eentje die moeilijk te duiden valt. Ik heb met zeer gemengde gevoelens naar de film zitten kijken, maar uiteindelijk viel het allemaal zeer positief uit.

Het was zo dat de film mij eigenlijk niet bijzonder meesleepte of me echt heel erg emotioneerde. Maar toch, de film had iets. Ergens wist de film iets met me te doen. Vervelen deed het ook geen minuut. Een ding stond al na de eerste paar scènes vast: de 3 hoofdpersonages zijn echt geweldig. Het zijn figuren die ongewoon sympathiek zijn en waarmee je zelf haast bevriend zou willen worden. Nog knapper is dat Truffaut zijn liefde voor Jeanne Moreau (ik las ergens dat hij verliefd op haar was) heeft vast weten te leggen op film. Daardoor gaan we Catherine hier ook als een zeer bijzondere vrouw bekijken. Ze is eigenlijk lang niet zo sympathiek als Jules of Jim, maar ze heeft iets betoverends, waar ook de twee mannen geen vinger op kunnen leggen. Verder dan 'het is een vrouw' komen ze niet. En dat is voor deze ene keer absoluut geen schande.

Tijdens het kijken had ik ook niet het gevoel speciale scènes te zien. Maar elke keer als ik vandaag aan de film terugdacht schoten me toch veel bijzodere momenten. En toen ik Ramons favoriete scènes hierboven las verscheen er zowaar een glimlach op mijn gezicht. Het is een film die schijnbaar ongemerkt je toch bekruipt.

Het tempo van de film is ook iets aparts. Het is erg typisch nouvelle vague geloof ik, maar het effect is uniek. Het snelle tempo lijkt haast het tempo van herrinneringen te zijn. Kort en vluchtig, maar toch heeft het iets intiems. Het lijken herrinneringen aan vroeger die kort door het geheugen schieten en iemand laten denken dat het vroeger zo'n mooie tijd was. Wellicht zijn het dan ook terugblikken van Jules en is daarom de dood van de twee andere personages zo krachtig. Het is even wennen en zal niet iedereen kunnen bekoren, maar uiteindelijk werkte het voor mij wel.

4* Toch best wel onder de indruk. Ik snap best dat het niet iedereen evenveel zal aanspreken, maar ik zou het toch zeker een kans geven.

De film heet Jules et Jim, maar het is Catherine die me aan het denken zet. Jeanne Moreau vind ik een sympathieke actrice, en ze speelt fantastisch: Catherine kan ik nauwelijks uitstaan.

Een femme fatale als Catherine doet me verzuchten: wat ZIEN ze er toch allemaal in? Uiteraard is ze mooi, en als ze zingt of onzeker is aandoenlijk, maar over het algemeen is ze vooral onnatuurlijk. Ze manipuleert dat het een aard heeft, gedraagt zich overdreven en aanstellerig. Dat quasi vrolijke geren de hele tijd! Pak me dan... Even geen aandacht: hop, de plomp in.

Catherine is nooit helemaal te hebben. Dat is de tragiek voor Jules en Jim. Zelfs voor haar dochter Sabine. Het hele mysterie berust erop dat Catherine zich niet onvoorwaardelijk geeft. Op een gegeven moment zegt Jim dat Jules Catherine beschrijft als een koningin. Jules bevestigt dit, Catherine wil aanbeden worden, zonder veel terug te hoeven geven. In haar relaties moet er 1 persoon trouw zijn, de andere.

Voor Catherine zelf is het ook niet zo geweldig. Ze heeft in de gaten dat ze alle mannen naar haar hand kan zetten, toch wordt ze er niet gelukkig van. Ze lijkt pas lief te hebben, als het haar juist niet lukt iemand totaal te veroveren. In dat opzicht is ze precies hetzelfde als Jules en Jim. En de vrijheid die ze opeist, heeft een ondraaglijke eenzaamheid tot gevolg.

Buiten de film kom ik ook wel eens vrouwen (of mannen) tegen als Catherine. Ze lijken altijd te acteren, net iets vrolijker dan ze zich voelen. Veel bombarie, veel impulsief gedoe, spelletjes van aantrekken en afstoten. Zogenaamd heel puur. Voor sommige anderen is dat mateloos aantrekkelijk. Jeanne Moreau treft die nagebootste kinderlijkheid precies.

Na het veel ingetogenere Les Quatre Cents du Coup stonden er waarschijnlijk wat mensen perflex na het aanschouwen van deze redelijk bombastische film, anders kan ik het lage gemiddelde niet verklaren.

De bombastische muziek maakt zich meester van je, de voice over ( bijzonder sterk! ) verhaalt over een wirwar aan activiviteiten waarin de wat suffig aandoende Jules en Jim en later ook de ontwapende Catherine centraal staan. Voor wie een rustige opbouw verwacht, er is geen ontkomen aan hier hoor! Gaanderweg wordt duidelijk dat Catherine voor Jules en Jim als de zon zal fungeren, ze kunnen niet zonder haar maar als ze te lang onder haar invloed staan dan gaat het een en ander toch wat steken, wat weer de nodige overpeinzingen oplevert. Gelukkig blijft het allemaal speels aandoen, na die ene prachtig weergegeven zomer waarin alles mee leek te zitten.

De manier waarop Truffaut op een gegeven moment wat sjeu besluit te geven aan zijn door enkele trieste gebeurtenissen getarte personages, door met zijn camera de tafel te benaderen waaraan zijn personages gezeteld zijn, waarna de camera zich in vogelvlucht in de rondte begint te draaien, waardoor ze uit hun rol vallen en hun stemmige gezichten transformeren tot lachebekjes en gekke gezichten zijn echt goud waard! De stoomlocomotief en de renscene in het begin getuigden van eenzelfde, rebelse karakter.

Op Jeanne Moreau staat geen maat hier. Zij is het, die deze film tot een wondere ervaring weet te maken. Haar mannelijke tegenspeelsters steken daar toch wel wat schrilletjes bij af. Leuk en enthousiast verteld, mooi en speels gefilmd. Met een nauwelijks te beteugelen en bijna uit zijn voegen barstende 4* tot gevolg.

Eerst was deze film een film die ik niet kon waarderen. Ik liep pas in Concerto en moest 'm toch kopen. Ik heb 'm bekeken en vondt 'm geweldig. Die muziek, de scenes. Het was gewoon prachtig. Truffaut weet mij echt te imponeren met deze film. Het is weliswaar een meesterwerk en een film die ik zeker meerdere keren wil bewonderen en kan bewonderen.

Erg mooie film van Truffaut die een schitterend beeld schetst van een vriendschap en de vrouw die er tussen dringt. Alhoewel dringt, tussen Jules en Jim loopt het nooit fout het is vooral Catherine die onmogelijk haar draai vind. Dit heeft een ijzersterk verhaal als gevolg waarin de emoties en gedachten van de personage uiterst voelbaar en op zeer persoonlijke wijze worden overgebracht. Herkenbaar en vooral met veel nuance.

mooi. Eerst vondt ik het niks aan. Uiteindelijk besloot ik 'm te kopen (na een jaar) en sowieso een goede editie; (Criterion). Ik keek naar de film. Ik beleefde het helemaal. Die muziek, die kracht. GENIAAL.

Echt een puur MEESTERWERK van Truffaut.

De versie in die box van A-Film is overigens ook prima. Goede box-reeks ook (alhoewel Traffaut vol. 2 minder schijnt te zijn). Met de Fassbinder reeks heb ik in ieder geval erg goede ervaringen en ik heb onlangs ook de Claude Chabrol box uit die serie aangeschaft.

Ik ben er nog niet over uit: aan de ene kant vond ik het interessant om te zien waar cineasten als Wes Anderson en Jean-Pierre Jeunet "het" vandaan hebben gehaald, aan de andere kant irriteerde ik mij mateloos aan het pedante gedrag van Jules, Jim en Catherine. Dat laatste is iets geheel persoonlijks, niets waarmee ik de film op afreken. Het moment waarbij Catherine ineens een pistool tevoorschijn haalt is voor mij zo belachelijk en achterhaald dat ik nog geen oordeel over de film kan vellen.

Prachtige prent, wat een geniale kerel was die truffaut toch!

Ik heb deze film minstens een halfjaar geleden gezien, maar ik denk er nog steeds regelmatig aan terug en ontdek dan nieuwe dingen.

Er lijken veel zaken in de film te zitten die er niet veel toe doen, maar die hebben vrijwel allemaal een functie.

Een voorbeeld: Jim ontmoet aan het begin van de film een meisje dat op een vreemde manier rook uitblaast en zegt: 'Kijk, ik ben een stoomlocomotief!'. Op dat moment vond ik het wel leuk, maar nutteloos (en verre van hoogstaand).

Echter, als Jim dat meisje een uur verder in de film opnieuw ontmoet, ben jij haar al vergeten, net als Jim zelf. Het meisje zegt dan: "Ik ben het, de stoomlocomotief!", en dan weet je onmiddellijk weer wie ze is.

Het lijkt simpel, maar het is ongelooflijk inventief (en vooral effectief) van Truffaut.

But not this one, Jim. Okay?

De eerste film die ik van Truffaut had gezien was Le Dernier Métro. Die sloeg wat tegen en ik was er niet zo happig op om terug een Truffaut te zien. Daarmee dat het ook lang duurde vooraleer ik deze Jules et Jim opzette maar gisterenavond was het zover.

Toen de aftiteling over het scherm rolt wist ik het, vergeet Le Dernier Métro en ga zo snel mogelijk achter de andere films van Truffaut. De kracht van Jules et Jim zit hem zonder twijfel in zijn twee titelpersonages maar nog veel meer in de vorm van Catherine. Het zijn alle drie sympathieke personages waar je een zekere vorm voor respect voor kweekt naarmate de film vordert. Op den duur leef je echt mee met de driehoeksrelatie. Vooral omdat het eerst niet de bedoeling was dat het een driehoeksrelatie ging worden. De twee vrienden deelden alles met elkaar maar Jules zei al dat Catherine niet ging delen toen hij haar voor het eerst tegenkwam. Een hoewel de vrienden hard met elkaar inzitten, ze hadden zelfs schrik om elkaar in de oorlog neer te schieten omdat ze aan twee verschillende kanten zaten, kan Jim het toch niet laten om verleidt te worden. Uiteindelijk resulteert dit in een sterk einde waar Catherine dan toch terug met Jules in de auto zit en zich dan te pletter rijd door van een kapotte brug af te vliegen, dit dan allemaal onder toeziend oog van Jim. Een prachtige scène en een ontzettend melancholisch einde maar wel één dat niet beter had gekund. Het einde is dus prachtig maar heel de film zit vol met dit soort scènes. Het hoogtepunt is zonder twijfel het stuk waar Catherine een nummer voor Jules en Jim zingt. Die tekst snijdt werkelijk door je hart. Gepaard met de voice-over komt dit nog allemaal een pak beter tot zijn recht.

Door de titel lijkt het alsof de film zich gaat concentreren op Jules en Jim maar dat is verkeerd want het is Catherine die de show steelt. Op een uiterst treffende wijze neergezet door Jeanne Moreau. Ik had haar al eens gezien in Ascenseur pour l'échafaud maar hier haalt ze een hoger niveau. Het onbegrijpelijke, het koele, ... Prachtig gewoon. Maar het is niet alleen Moreau die de film zo goed maakt. Alhoewel ze het beste is wat de film te bieden heeft mogen Oskar Werner en Henri Serre als Jules en Jim niet vergeten worden. De rest van de cast wordt simpelweg weggespeeld door de drie hoofdrolspelers.

Met Jules et Jim maakt Truffaut zich tot een regisseur waar ik meer van ga zien.

4*

Ik geef deze film nog een voldoende vanwege de vrije liefde thematiek die vooruitloopt op '68(en ook de kater erna),de geintjes die Truffaut uithaalt met de camera en verteltechniek en vanwege de muziek van Delerue.Echter:zelfs de gemiddelde cultureel correcte, hoornen brillendragende,vegetarische filmhuisfetishist(ik zie jullie zo voor me) zal moeten toegeven dat deze film hem/haar ontzettend..... verveelt.

Haha, lol.

Over het algemeen toch een vrij vervelende liefdesgeschiedenis, karakters bruisen wel maar blijven ver van het bed. Met name het eerste half uur is om horendol van te worden; waarom zou ik me interesseren voor de avontuurtjes van Jules en Jim?

Na de oorlog wordt het beter, als de driehoeksverhouding wordt uitgediept en het hartzeer persoonlijker lijkt te worden. Toch niet echt van genoten, al waren de vele links met Amélie Poulain (de muziek, de vlieg, voice-over en treinshots) leuk om te zien en kon ik de talloze montage-trucjes wel waarderen.

2*.

Mijn tweede film die ik zie van Truffaut na Les Quatre Cents Coups en ook deze is goed bevallen, al vind ik eerstgenoemde film nog net ietsje sterker.

Het begin van de film is even wennen. Het tempo vond ik behoorlijk hoog en Jules en Jim komen in het begin nu niet direct over als de meest interessante personages. Gelukkig wordt de film snel beter, zodra Catherine in het leven van beide heren verschijnt. Zij brengt licht in het leven van beide mannen en doet dit enorm overtuigend. Jeanne Moreau speelt haar rol echt enorm overtuigend en vooral het nummer dat ze op een gegeven moment zingt is van ongekende schoonheid en blijft enorm lang bij mij hangen. Catherine is nu niet bepaald het meest sympathieke personage, maar heeft op de een of andere manier zo'n enorme aantrekkingskracht, dat ze iedere man op de een of andere manier weet te betoveren. Zelf bij mij lukte dat.

Verder blijft het allemaal enorm speels en luchtig aanvoelen. Zelf bij het einde, waarbij Catherine zichzelf met Jim te pletter rijdt blijft het op de een of andere manier luchtig. Ja dat klinkt misschien raar, maar ik zou even niet weten hoe ik het anders zou moeten omschrijven. Het is net alsof dit einde ook echt past, want een ander einde had ook niet geklopt mijns inziens.

4,0*

Een perfecte omschrijving inderdaad. Ik had precies hetzelfde als jij. Door het enorm sterke einde en door het feit dat de film als je ervoer nadenkt toch meer bijzondere scenes kent, dan ik tijdens het kijken had, kom ik toch makkelijk op een halfje hoger uit, dan ik gisteravond in gedachten had.

Leuk om te zien waar iemand als Jeunet de mosterd vandaan haalt, maar voor de rest deed dit me echt helemaal niks. De vlot gemonteerde stukjes waren leuk, maar voor de rest was dit een oninteressante en oervervelende film met ronduit slaapverwekkende personages in een driehoeksverhouding. Ja, het spijt me om dit te zeggen, want ik wilde deze film al lange tijd dolgraag zien en mijn verwachtingspatroon was erg hoog. Behoorlijke tegenvaller dit dus, omdat ik Truffaut's andere films wel waardeer.

1*

Voor mij ook een tegenvaller.

Met Jeanne Moreau in een wel erg antipathieke rol.

Heel bijzondere film die bij het verschijnen, ondanks zijn vele kwaliteiten, toch wel ook wat tegenkantingen zal hebben gekend omwille van de geschetste "ménage à trois"-situatie en de losse zeden die er in worden voorgesteld en gepredikt.

Visueel blijft alles netjes en het is een lust om de drie hoofdacteurs, alle drie om ter best, maar toch met een schitterende Moreau, aan het werk te zien.

Enkele heel mooie scènes. Ze zijn ofwel erg dartel ofwel erg triest.

Lastig hoor, wanneer je niet meteen een film meegetrokken wordt. De personages waar Jules et Jim omdraait lijken an sich interessant, maar ze interesseren zich voornamelijk voor elkaar en de kijker boeien komt niet in hun hoofden op. Gemiste kans, want Truffaut heb ik hoog zitten en met dit liefdesdrama (Jules en Jim hebben beiden de hots voor Catherine) had er een mooie, zo'n typische lichtvoetige Franse film ingezeten. Helaas! Het drama greep me pas op het eind van de films enigszins aan.

Het meest heb ik genoten van het meesterlijke deuntje van Georges Delerue. Ik vind dat deze zogenaamde Nouvelle Vague film de tand des tijds nauwelijks heeft doorstaan. Ik kan me voorstellen dat het onderwerp in 1961 (een wereld die slechts rekening hield met monogame relaties) gewaagd was en behoorlijk wat stof deed opwaaien. Maar anno 2012 mist het verhaal vooral vaart en zwier en "pakt" het je niet meer.

Ik kan me wel vinden in de mening van 'gauke' en 'Vinokourov'. Deze film die ik ongeveer 16 jaar geleden voor het laatst gezien had wist mij bij herziening vanavond niet meer te boeien. De uitspraak van Jim op het einde verklaart alles; "Het ideale paar bestaat niet". Heel revolutionair misschien destijds in de beginjaren zestig met hun strenge moraal maar anno 2012 kun je met zo'n uitspraak alleen maar de schouders ophalen. Wij zijn er inmiddels al lang achter dat het ideale paar niet bestaat. Het aantal verbroken relaties en echtscheidingen zegt genoeg. Wat dat betreft ben ik het volledig met 'gauke' dat deze film inderdaad de tand des tijds inderdaad niet heeft doorstaan. Daar komt ook nog bij dat de actrice Jeanne Moreau mij absoluut niet ligt.

Waardering; verlaagd naar 3,0*

Ook mij wist de film VIJFTIG jaar later niet te boeien.

Destijds wellicht erg provocerend, maar vooral in het begin had ik het gevoel

naar de stoute avonturen van Pippi, Tommy & Annika te kijken...

om na verloop van... wat 'n labiel en psychopathisch gedoe zeg!

Vond het geweldig mooi. De cinematografie is omstuimig en speels, net als de hele film. Het is de mooiste driehoeksverhouding die ik ooit zag. Vind een aantal reacties hier tenenkrommend en zal me moeten inhouden om spreekwoorden als parels voor de zwijnen te gebruiken. 4,5 sterren. Truffaut is een held.

'Jules et Jim' viel me tegen. En dat had ik absoluut niet verwacht. Tot nu toe zorgde François Truffaut bij mij alleen nog maar voor hoge scores. Daar maakt deze prent dus een einde aan. Heel erg jammer.

Misschien zag ik de film wel op een verkeerd moment. Ik kan het altijd nog eens proberen, maar ik vond 't niet zo bijster interessant allemaal. Saaie personages en gebeurtenissen die me niks deden. Helaas.

Knappe film, over heel de lijn: de drie hoofdacteurs, de muziek, de montage, het perfecte evenwicht tussen lichtheid en drama, en vooral... de uitzonderlijk sublieme manier waarop een roman verfilmd wordt (ook al heb ik die niet gelezen).

De film is een stuk saaier dan ik mij van pakweg een halve eeuw geleden meende te herinneren. Het is een nogal kleurloos verhaal over twee tamelijk intelligente vrienden, die beiden verliefd worden op een vrouw die én niet goed bij haar hoofd is én niet uitzonderlijk knap is.

François Truffaut heeft een aantal mooie films gemaakt met o.a. de Antoine Doinel cyclus en L’argent de poche, maar deze is mij na zoveel jaren niet meegevallen. Misschien was ik niet in de juiste stemming voor deze herziening. Jammer dan.

Bijzonder, zelfs nu nog. Als je je een beetje hierin verdiept, dan was dit in die tijd nog veel specialer, maar inmiddels zijn de gebruikte technieken zulk gemeengoed dat dat niet meer opvalt. Niettemin blijft dit nog steeds een fris filmpje dat vooral in het eerste uur een heel eigen smoel heeft. De hele film lijkt dan een beetje op wat vingeroefeningen in stijl en die scènes allemaal maar achter elkaar geplakt. Soms loopt het niet eens altijd lekker, maar als geheel werkt dit wel. Het tweede deel wordt rustiger van toon, al blijft de inhoud lang niet altijd mainstream. Toch weet Truffaut er nog een zekere emotie in te krijgen al vond ik dat tweede uur wel wat minder dan het eerste. Acteerwerk is behoorlijk, met vooral Moreau als middelpunt, nu eens stralend dan weer emotioneel. Uiteindelijk is het oneindig plezierig eerste uur dat de film een 4,0* geeft.

Twee vrienden houden van dezelfde wispelturige en egoïstische vrouw, die met hun gevoelens speelt. Destijds provocerend maar nu een saai drama, dat wel vlot is ingeblikt en vertolkt doch dat ik het liefst niet meer herbekijk. Ik had blijkbaar die film al gezien en er ook op gestemd, maar die stem was om een voor mij duistere reden verdwenen. Ik zie het nu aan een eerder bericht.

1,5

Het relaas van een driehoeksrelatie nadat een mooi vrouw de vriendschap tussen 2 mannen overhoop halt. De film heet wel degelijk Jules et Jim (zonder de naam van Catherine) omdat het net de reactie en relatie van de 2 mannen is die centraal staat. Gaandeweg viel me trouwens meer op hoe mooi de film is qua lichtgebruik en zwart/wit. Soms wat gedateerd, maar over het algemeen een boeiende film uit de Nouvelle Vague.

Eerder flauw.

Je ziet inderdaad wat dingen die Jeunet later in z'n eigen films gebruikt heeft, maar uiteindelijk is deze film dan meer een illustratie dat inspiratie op zich niks waard is, wel wat iemand er zelf nog aan toevoegt, want ik kon Truffaut's gedoe maar moeilijk pruimen.

Sowieso niet echt een regisseur waar ik meteen een stijl kan opplakken. Dit is nu m'n derde en vond de drie films toch best verschillend, al heb ik ze ook wel ver uit elkaar gezien en staan de andere me niet al te scherp meer bij. Deze valt dan blijkbaar onder de Nouvelle Vague, maar ook daarvan zag ik reeds veel leukere en frissere films.

Erg matig acteerwerk, vervelende personages en wat verouderde stilering zorgen ervoor dat de driehoeksrelatie nooit echt sprankelt of leuk wordt. Het loopt allemaal redelijk hoekig en als Truffaut er dan nog wat extra drama bijgooit weet het helemaal niet meer te boeien. Leuk dat hij toch nog iets van deze film probeert te maken, maar er was eigenlijk amper iets dat werkte.

1.5*

Enigszins ongrijpbare romantische poëtische vertelling. Net als Catherine schiet de film alle kanten op en volgen we twee vrienden gedurende een periode van zo’n 20 jaar. Het is allemaal met veel gevoel en bloedmooi in beeld gebracht. De film laat zich verder lastig in een hokje plaatsen en dat hoeft natuurlijk ook niet. Ik heb me er in ieder geval mee vermaakt. Genoten en geërgerd aan de fantastische Moreau.

4*