
Jules et Jim (1962)
Alternatieve titel: Jules and Jim
Frankrijk
Drama / Romantiek
100 minuten
geregisseerd door François Truffaut
met Jeanne Moreau, Oskar Werner en Henri Serre
In het Parijs van 1900 zijn de Franse Jim en de Oostenrijkse Jules allebei verliefd op Catherine, die uiteindelijk besluit om met Jules te trouwen. Als ze elkaar na de Eerste Wereldoorlog in Duitsland terugzien, wordt ze echter verliefd op Jim.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=x5IAYIUKTaI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 37435)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)Het was zo dat de film mij eigenlijk niet bijzonder meesleepte of me echt heel erg emotioneerde. Maar toch, de film had iets. Ergens wist de film iets met me te doen. Vervelen deed het ook geen minuut. Een ding stond al na de eerste paar scènes vast: de 3 hoofdpersonages zijn echt geweldig. Het zijn figuren die ongewoon sympathiek zijn en waarmee je zelf haast bevriend zou willen worden. Nog knapper is dat Truffaut zijn liefde voor Jeanne Moreau (ik las ergens dat hij verliefd op haar was) heeft vast weten te leggen op film. Daardoor gaan we Catherine hier ook als een zeer bijzondere vrouw bekijken. Ze is eigenlijk lang niet zo sympathiek als Jules of Jim, maar ze heeft iets betoverends, waar ook de twee mannen geen vinger op kunnen leggen. Verder dan 'het is een vrouw' komen ze niet. En dat is voor deze ene keer absoluut geen schande.
Tijdens het kijken had ik ook niet het gevoel speciale scènes te zien. Maar elke keer als ik vandaag aan de film terugdacht schoten me toch veel bijzodere momenten. En toen ik Ramons favoriete scènes hierboven las verscheen er zowaar een glimlach op mijn gezicht. Het is een film die schijnbaar ongemerkt je toch bekruipt.
Het tempo van de film is ook iets aparts. Het is erg typisch nouvelle vague geloof ik, maar het effect is uniek. Het snelle tempo lijkt haast het tempo van herrinneringen te zijn. Kort en vluchtig, maar toch heeft het iets intiems. Het lijken herrinneringen aan vroeger die kort door het geheugen schieten en iemand laten denken dat het vroeger zo'n mooie tijd was. Wellicht zijn het dan ook terugblikken van Jules en is daarom de dood van de twee andere personages zo krachtig. Het is even wennen en zal niet iedereen kunnen bekoren, maar uiteindelijk werkte het voor mij wel.
4* Toch best wel onder de indruk. Ik snap best dat het niet iedereen evenveel zal aanspreken, maar ik zou het toch zeker een kans geven.
Een femme fatale als Catherine doet me verzuchten: wat ZIEN ze er toch allemaal in? Uiteraard is ze mooi, en als ze zingt of onzeker is aandoenlijk, maar over het algemeen is ze vooral onnatuurlijk. Ze manipuleert dat het een aard heeft, gedraagt zich overdreven en aanstellerig. Dat quasi vrolijke geren de hele tijd! Pak me dan... Even geen aandacht: hop, de plomp in.
Catherine is nooit helemaal te hebben. Dat is de tragiek voor Jules en Jim. Zelfs voor haar dochter Sabine. Het hele mysterie berust erop dat Catherine zich niet onvoorwaardelijk geeft. Op een gegeven moment zegt Jim dat Jules Catherine beschrijft als een koningin. Jules bevestigt dit, Catherine wil aanbeden worden, zonder veel terug te hoeven geven. In haar relaties moet er 1 persoon trouw zijn, de andere.
Voor Catherine zelf is het ook niet zo geweldig. Ze heeft in de gaten dat ze alle mannen naar haar hand kan zetten, toch wordt ze er niet gelukkig van. Ze lijkt pas lief te hebben, als het haar juist niet lukt iemand totaal te veroveren. In dat opzicht is ze precies hetzelfde als Jules en Jim. En de vrijheid die ze opeist, heeft een ondraaglijke eenzaamheid tot gevolg.
Buiten de film kom ik ook wel eens vrouwen (of mannen) tegen als Catherine. Ze lijken altijd te acteren, net iets vrolijker dan ze zich voelen. Veel bombarie, veel impulsief gedoe, spelletjes van aantrekken en afstoten. Zogenaamd heel puur. Voor sommige anderen is dat mateloos aantrekkelijk. Jeanne Moreau treft die nagebootste kinderlijkheid precies.
Buiten de film kom ik ook wel eens vrouwen (of mannen) tegen als Catherine. Ze lijken altijd te acteren, net iets vrolijker dan ze zich voelen. Veel bombarie, veel impulsief gedoe, spelletjes van aantrekken en afstoten.

De bombastische muziek maakt zich meester van je, de voice over ( bijzonder sterk! ) verhaalt over een wirwar aan activiviteiten waarin de wat suffig aandoende Jules en Jim en later ook de ontwapende Catherine centraal staan. Voor wie een rustige opbouw verwacht, er is geen ontkomen aan hier hoor! Gaanderweg wordt duidelijk dat Catherine voor Jules en Jim als de zon zal fungeren, ze kunnen niet zonder haar maar als ze te lang onder haar invloed staan dan gaat het een en ander toch wat steken, wat weer de nodige overpeinzingen oplevert. Gelukkig blijft het allemaal speels aandoen, na die ene prachtig weergegeven zomer waarin alles mee leek te zitten.
De manier waarop Truffaut op een gegeven moment wat sjeu besluit te geven aan zijn door enkele trieste gebeurtenissen getarte personages, door met zijn camera de tafel te benaderen waaraan zijn personages gezeteld zijn, waarna de camera zich in vogelvlucht in de rondte begint te draaien, waardoor ze uit hun rol vallen en hun stemmige gezichten transformeren tot lachebekjes en gekke gezichten zijn echt goud waard! De stoomlocomotief en de renscene in het begin getuigden van eenzelfde, rebelse karakter.
Op Jeanne Moreau staat geen maat hier. Zij is het, die deze film tot een wondere ervaring weet te maken. Haar mannelijke tegenspeelsters steken daar toch wel wat schrilletjes bij af. Leuk en enthousiast verteld, mooi en speels gefilmd. Met een nauwelijks te beteugelen en bijna uit zijn voegen barstende 4* tot gevolg.

Echt een puur MEESTERWERK van Truffaut.
Er lijken veel zaken in de film te zitten die er niet veel toe doen, maar die hebben vrijwel allemaal een functie.
Een voorbeeld: Jim ontmoet aan het begin van de film een meisje dat op een vreemde manier rook uitblaast en zegt: 'Kijk, ik ben een stoomlocomotief!'. Op dat moment vond ik het wel leuk, maar nutteloos (en verre van hoogstaand).
Echter, als Jim dat meisje een uur verder in de film opnieuw ontmoet, ben jij haar al vergeten, net als Jim zelf. Het meisje zegt dan: "Ik ben het, de stoomlocomotief!", en dan weet je onmiddellijk weer wie ze is.
Het lijkt simpel, maar het is ongelooflijk inventief (en vooral effectief) van Truffaut.
De eerste film die ik van Truffaut had gezien was Le Dernier Métro. Die sloeg wat tegen en ik was er niet zo happig op om terug een Truffaut te zien. Daarmee dat het ook lang duurde vooraleer ik deze Jules et Jim opzette maar gisterenavond was het zover.
Toen de aftiteling over het scherm rolt wist ik het, vergeet Le Dernier Métro en ga zo snel mogelijk achter de andere films van Truffaut. De kracht van Jules et Jim zit hem zonder twijfel in zijn twee titelpersonages maar nog veel meer in de vorm van Catherine. Het zijn alle drie sympathieke personages waar je een zekere vorm voor respect voor kweekt naarmate de film vordert. Op den duur leef je echt mee met de driehoeksrelatie. Vooral omdat het eerst niet de bedoeling was dat het een driehoeksrelatie ging worden. De twee vrienden deelden alles met elkaar maar Jules zei al dat Catherine niet ging delen toen hij haar voor het eerst tegenkwam. Een hoewel de vrienden hard met elkaar inzitten, ze hadden zelfs schrik om elkaar in de oorlog neer te schieten omdat ze aan twee verschillende kanten zaten, kan Jim het toch niet laten om verleidt te worden. Uiteindelijk resulteert dit in een sterk einde waar Catherine dan toch terug met Jules in de auto zit en zich dan te pletter rijd door van een kapotte brug af te vliegen, dit dan allemaal onder toeziend oog van Jim. Een prachtige scène en een ontzettend melancholisch einde maar wel één dat niet beter had gekund. Het einde is dus prachtig maar heel de film zit vol met dit soort scènes. Het hoogtepunt is zonder twijfel het stuk waar Catherine een nummer voor Jules en Jim zingt. Die tekst snijdt werkelijk door je hart. Gepaard met de voice-over komt dit nog allemaal een pak beter tot zijn recht.
Door de titel lijkt het alsof de film zich gaat concentreren op Jules en Jim maar dat is verkeerd want het is Catherine die de show steelt. Op een uiterst treffende wijze neergezet door Jeanne Moreau. Ik had haar al eens gezien in Ascenseur pour l'échafaud maar hier haalt ze een hoger niveau. Het onbegrijpelijke, het koele, ... Prachtig gewoon. Maar het is niet alleen Moreau die de film zo goed maakt. Alhoewel ze het beste is wat de film te bieden heeft mogen Oskar Werner en Henri Serre als Jules en Jim niet vergeten worden. De rest van de cast wordt simpelweg weggespeeld door de drie hoofdrolspelers.
Met Jules et Jim maakt Truffaut zich tot een regisseur waar ik meer van ga zien.
4*
Na de oorlog wordt het beter, als de driehoeksverhouding wordt uitgediept en het hartzeer persoonlijker lijkt te worden. Toch niet echt van genoten, al waren de vele links met Amélie Poulain (de muziek, de vlieg, voice-over en treinshots) leuk om te zien en kon ik de talloze montage-trucjes wel waarderen.
2*.
Het begin van de film is even wennen. Het tempo vond ik behoorlijk hoog en Jules en Jim komen in het begin nu niet direct over als de meest interessante personages. Gelukkig wordt de film snel beter, zodra Catherine in het leven van beide heren verschijnt. Zij brengt licht in het leven van beide mannen en doet dit enorm overtuigend. Jeanne Moreau speelt haar rol echt enorm overtuigend en vooral het nummer dat ze op een gegeven moment zingt is van ongekende schoonheid en blijft enorm lang bij mij hangen. Catherine is nu niet bepaald het meest sympathieke personage, maar heeft op de een of andere manier zo'n enorme aantrekkingskracht, dat ze iedere man op de een of andere manier weet te betoveren. Zelf bij mij lukte dat.
Verder blijft het allemaal enorm speels en luchtig aanvoelen. Zelf bij het einde, waarbij Catherine zichzelf met Jim te pletter rijdt blijft het op de een of andere manier luchtig. Ja dat klinkt misschien raar, maar ik zou even niet weten hoe ik het anders zou moeten omschrijven. Het is net alsof dit einde ook echt past, want een ander einde had ook niet geklopt mijns inziens.
4,0*
Een perfecte omschrijving inderdaad. Ik had precies hetzelfde als jij. Door het enorm sterke einde en door het feit dat de film als je ervoer nadenkt toch meer bijzondere scenes kent, dan ik tijdens het kijken had, kom ik toch makkelijk op een halfje hoger uit, dan ik gisteravond in gedachten had.
1*
Met Jeanne Moreau in een wel erg antipathieke rol.
Visueel blijft alles netjes en het is een lust om de drie hoofdacteurs, alle drie om ter best, maar toch met een schitterende Moreau, aan het werk te zien.
Enkele heel mooie scènes. Ze zijn ofwel erg dartel ofwel erg triest.
Waardering; verlaagd naar 3,0*
Destijds wellicht erg provocerend, maar vooral in het begin had ik het gevoel
naar de stoute avonturen van Pippi, Tommy & Annika te kijken...
om na verloop van... wat 'n labiel en psychopathisch gedoe zeg!
Misschien zag ik de film wel op een verkeerd moment. Ik kan het altijd nog eens proberen, maar ik vond 't niet zo bijster interessant allemaal. Saaie personages en gebeurtenissen die me niks deden. Helaas.
François Truffaut heeft een aantal mooie films gemaakt met o.a. de Antoine Doinel cyclus en L’argent de poche, maar deze is mij na zoveel jaren niet meegevallen. Misschien was ik niet in de juiste stemming voor deze herziening. Jammer dan.
1,5
Je ziet inderdaad wat dingen die Jeunet later in z'n eigen films gebruikt heeft, maar uiteindelijk is deze film dan meer een illustratie dat inspiratie op zich niks waard is, wel wat iemand er zelf nog aan toevoegt, want ik kon Truffaut's gedoe maar moeilijk pruimen.
Sowieso niet echt een regisseur waar ik meteen een stijl kan opplakken. Dit is nu m'n derde en vond de drie films toch best verschillend, al heb ik ze ook wel ver uit elkaar gezien en staan de andere me niet al te scherp meer bij. Deze valt dan blijkbaar onder de Nouvelle Vague, maar ook daarvan zag ik reeds veel leukere en frissere films.
Erg matig acteerwerk, vervelende personages en wat verouderde stilering zorgen ervoor dat de driehoeksrelatie nooit echt sprankelt of leuk wordt. Het loopt allemaal redelijk hoekig en als Truffaut er dan nog wat extra drama bijgooit weet het helemaal niet meer te boeien. Leuk dat hij toch nog iets van deze film probeert te maken, maar er was eigenlijk amper iets dat werkte.
1.5*