Morte a Venezia (1971)

Een beroemde klassieker.

Maar ik kan het er niet mee worden. Voor het begrip van de vertelling is het wellicht noodzakelijk dat je inderdaad net als de hoofdpersoon Tadzio als de ultieme schoonheid ziet, maar ik zie er vooral een vervelende en over het paard getilde puber in. De schoonheid van de jeugd komt met de treurnis van de cognitieve ledigheid, zoiets. Zonder daar verder een waardeoordeel over te hebben, maakt het de film toch tot een wat lange zit, en overkomt het me op te merken dat de cinematografie weliswaar hier en daar echt prachtig is, maar de editing met de spreekwoordelijke hakbijl lijkt te zijn gedaan.

Evenzo is het met de muziek. Soms mooi, maar vaak ook te ver over de rand van ergerlijk slecht, en dan niet op een manier dat ik daar iets van een bedoeling in herken - of tenminste niet een die bijdraagt aan mijn waardering van de film als geheel.

Als tweede deel van de Duitse trilogie van Visconti nogal een bars contrast met het eerste deel. Dat was toch van een heel andere orde.

Het gaat niet over de schoonheid van Tadzio, blurp194, maar over het verzengende en obsessieve schoonheidsideaal van Gustav, dat hij projecteert op Tadzio, en dat door het Adagietto van Gustav (!) Mahler op een sublieme manier wordt verklankt!

Dat zeg ik toch ook? en ja, Mahler is mooi, maar de film stoort er een beetje bij.

blurp194 Dat zeg je juist niet, Wat je zegt is

Terwijl me dat juist een enorme handicap lijkt om deze film goed te vinden om dat je dan juist voorbij gaat aan de obsessie.

Daarna betoog je dat je het juist een minder goede film vind omdat je die schoonheid wel kunt relativeren. Dat is een wat rare redenatie wat mij betreft.

Zo wordt het wel een erg filosofische discussie - zie je de obsessie beter als je 'm deelt of juist niet?

Maar dat even daargelaten, als de basis van de film niet voor je werkt, dan lijkt het me nogal vanzelfsprekend dat dat invloed heeft op het totaal van de film. Los van waarom het precies is dat het niet werkt.

Maar het is niet de basis van de film. Dat is de kern van de discussie. Het is niet meer dan de uitingsvorm van de obsessie.

oh nou snap ik pas wat jullie bedoelen.

Hmm, ja, ik zie het punt. Ik ga er eens rustig over mijmeren.

Niet onverdeeld gelukkig bij deze wellicht Italiaanse klassieker naar het boek van Thomas Mann. Grootste pluspunt van Visconti is toch dat het boek redelijk trouw wordt gebleven, behoudens dan het beroep van het hoofdpersonage. Geen idee waarom dat anders is gebracht.

Cinematografisch een sterke film, maar ik vond het bijkomend een vrij lange zit. Erg traag in opbouw waarvoor je toch de tijd moet nemen om alles rustig op te nemen. Interessant is wel het grote contrast tussen Tadzio en Gustav. Beiden met een andere kijk op de wereld en zich bevindend in een andere levensfase. Daarnaast ook het contrast tussen het mooie statige Venetië en de nakende pandemie van verderf. Zo omvat de film (en het boek) toch de nodige symboliek.

Maar echt raken deed het me allemaal niet of toch te weinig. Ligt niet zozeer aan Visconti zelf dan aan het verhaal.

Deze houdt al bijna 4 jaar stand, maar volgens mij is het Napels, niet Rome Dit naar de beroemde uitdrukking van Goethe.

Het was idd een knipoog naar die uitdrukking, maar met een dichterlijke vrijheid aangepast naar het Venetië uit de film.