De eerste twee Turtles-films beschouw ik nog steeds als twee van de beste comic-verfilmingen ooit.
Ik geef toe, deel twee gleed na het vrij serieuze eerste deel al vrij snel af naar slapstick-achtige scènes en flauwe humor, maar er was nog steeds een goede balans. Maar ja, tegen deze tijd waren de Turtles vooral gericht op de iets jongere onder ons, waar ik met mijn tien jaar prima tussen hoorde. Helaas heb ik de film toen nooit echt goed gezien en nu pas echt een goede kijkbeurt gegeven, en pakt mijn mening niet al te positief uit. Helaas is deze derde Turtles-film vaak te flauw dan goed is, vooral door de eindeloze barrage aan oneliners. En da's toch jammer, want het gegeven van de film had kunnen werken als het net iets serieuzer was neergezet.
De Turtles zien er nog steeds best goed uit; de Jim Henson Shop was weg, maar de pakken waren hoewel een beetje te veel bedekt met stippen nog steeds erg goed. Helaas wordt het wel wat minder als ze hun bek open trekken, want dan bewegen hun lippen en ogen wat al te raar. Maar goed, niet zo slecht als wordt beweerd. En toegegeven, tijdens de actiescènes zag het er allemaal erg vloeiend uit met de iets meer gestroomlijnde pakken. Over Splinter kunnen we beter heel erg kort zijn; die zag er belachelijk uit, en zagen we bijna niet verder dan zijn middel. Ook die stem was te ridicuul voor woorden; sensei straalde nou niet bepaald gezag uit...
Qua acteren leek het ook wel erg veel op een kinderfilm; Paige Turco kreeg als April ook wel erg pijnlijke teksten, dus helemaal haar schuld was het niet. De rest van de cast was ook niet al te best; de slechteriken kwamen ook niet bepaald dreigend over, en Norinaga en Walker liepen alleen maar te bekvechten; de Three Stooges-opmerking was in dit geval een erg ironische. Wel stoer dat Elias Koteas terugkeert als Casey Jones, maar hij krijgt weinig te doen in een vrij beperkte, ondankbare rol. Maar alsnog leuk dat hij er bij was.
Het verhaal is erg dun, maar alsnog over-gecompliceerd; op het laatst krijgen we zelfs een heuse Pirates of the Carribean-achtige twist om de oren die wel achterwege gelaten had kunnen worden, en op het laatst krijgen we nog een complicatie om de film wat moraal over familie mee te geven, iets wat erg vreemd af stak bij de vaak bijna beschamende slapstick. Oké het is een kinderfilm, maar de eerste twee hadden een goede balans tussen humor en volwassen momenten.
Nogmaals: was het iets serieuzer gepresenteerd met iets minder overbodige humor en wat betere bad guys, dan was het wat interessanter geweest. Want de actiescènes waren ook zo slecht nog niet, met wat aardige capriolen van de mannen in de schildpad-pakken. Ook proberen alle Turtles elkaar de loef af te steken wat betreft grappig zijn, iets wat ze beter hadden kunnen overlaten aan Michelangelo, die toch weer de leukste Turtle was; zelfs Raphael die normaal gesproken mijn favoriet is, was zijn persoonlijkheid een beetje kwijt.
Oef, ik ben nu misschien iets te kritisch op deze film, maar als levenslange fan van de Teenage Mutant Ninja Turtles mag ik best wat kritisch zijn. Ik geef deze film als fan een krappe voldoende, hoewel ik beter verwacht van een film in deze omvangrijke franchise.
Maar zo rampzalig slecht als wordt beweerd was het echt niet...