The Black Balloon (2008)

symphatieke realistische film,met z'n hart op de juiste plek.

de tearjurker vermeidend.geen vals sentiment.

Samen met mijn moeder en vriendin deze film bekeken. Na afloop zaten wij echter met een aantal vragen. Voor nu staat ons punt op 2,5. We hebben veel vragen over de film waar we het antwoord niet op weten . Hier zijn de vragen, hopelijk hebben jullie de antwoorden hierop (waarschijnlijk wel, veel hoge punten en waarschijnlijk zien wij veel over het hoofd) en kan ik daarom straks het punt verhogen.

Waarom praat Simon hele tijd met Rex de knuffel? (heeft hij ook problemen?, zo ja waarom krijgt hij geen hulp of is dit in ieder geval niet naar voren gekomen) Wat zit hier achter de Rex de knuffel en wat is de meerwaarde voor deze film? Waarom steeds die zwemlessen? Best saai, en waarom de chloor en dat Thomas niet goed kan zwemmen. De scène met het gesprek in het water met het onweer vond ik ook niet echt een meerwaarde naar mijn idee.

En naar ons idee nog wel een paar hele typische dingen. Maarja dat is bij natuurlijk bij veel films.

Zeer matige film met slechte acteerprestaties. De film is een beetje nagekeken van What's eating Gilbert Grape. Een jongen die het thuis niet makkelijk heeft + hij moet zorg nemen voor zijn autistische broer. Vooral die laatste kwam heel ongeloofwaardig over als een autistisch persoon. Daarnaast is het een saaie film geworden. Het is niet dat ik niet de inhoud van de film zie, maar het is allemaal zeer oppervlakkig afgewerkt.

Knappe film over de verschillende manieren, waarop mensen reageren op én omgaan met autisme in hun directe omgeving. Hoewel de film een aantal heftige momenten kent, gaat de regisseur mede door het inbouwen van een aantal rustmomenten en door primair aandacht te houden voor de interactie van mensen nergens over de schreef qua sensatie en sentiment.

Een lovenswaardige benadering van een moeilijk thema.

Mooie film met goede acteerprestaties. Charlie brengt zijn broer geregeld in situaties terecht waar je plaatsverlangend verlegen van wordt en waar je medelijden krijgt met Thomas.

Zoveel verantwoordelijkheid waardoor hij geen eigen leven kan leiden als gewone puber.

Mooi en triest tegelijk om te zien hoe op een geven moment 'de bom bij hem barst'.

Als je van dit genre houdt echt een aanrader.

Jammer dat deze film niet het grote publiek heeft bereikt.

Goede film die eigenlijk niet m'n ding is, maar me toch heeft verrast.

Prima vertolkingen van de volledige cast.

Mensen die in deze situatie verkeren, alle respect.

Redelijk.

Het onderwerp is loodzwaar en ik vind het dan ook knap dat men de film een zekere luchtigheid heeft kunnen meegeven. Dat heeft echter ook een keerzijde, grandioos vertoond tijdens de massale pestscène die compleet ongeloofwaardig is.
Het einde vind ik evenmin bijster sterk, dan bedoel ik niet het slot in het bad, dan wel het optreden waar voor het eerst vals sentiment dreigt door te sijpelen.

Grootste troef is de cast, die over de ganse lijn sterk acteert. Luke Ford als autistische broer steekt er bovenuit, maar de rest is evenzeer verdienstelijk. Alleen het apenvriendje komt niet echt goed over.

Verder is dit een rustig drama. Qua sfeer zit het wel snor. Dingetjes als de Super Nintendo en cassettes hebben wel iets. Het tempo is aangenaam en de speelduur is perfect.

3

Aangrijpende film en prima acteerwerk. Evenwichtige film doordat niet alleen maar ellende wordt getoond.

Dvd gekocht op de rommelmarkt, 10 films voor €5. De hoes (niet die hier bovenaan) deed me denken aan The Blue Lagoon, maar gelukkig was dit wel iets héél anders.

Een realistische (denk ik toch) kijk op hoe het er aan toe gaat in een probleem met een autistisch kind. Vooral vanuit het standpunt van de broer van, maar ook de autistische jongen zelf staat behoorlijk op de voorgrond. Ford speelt z'n rol heel sterk - het lijkt me een moeilijke en mentaal zware taak - maar eigenlijk levert de hele cast prima werk.

Geen overdosis meligheid, geen emo-muziek die boven alles uit weerklinkt, en zonder te proberen de 'tearjerker van het jaar' te zijn.

Goeie film.

Prachtige film, ik sluit mij geheel bij de positieve reacties aan!!!

Oudere broer heeft erg veel moeite met zijn gehandicapte broer. En dat maakt het er niet makkelijker op als hij ook nog eens een vriendinnetje krijgt. Er zitten wel erg veel overeenkomsten met "What's eating Gilbert Grape" in deze film. Echter deze film behandelt maar één aspect, terwijl Gilbert Grape nog een stuk verder gaat en nog meer interessante verhaallijntjes heeft. Daarom is Gilbert Grape voor mij ook vijf sterren. Maar dit is ook zeker geen slechte film. Het vriendinnetje is wel een bijzondere verschijning in deze film. Ze heeft niet alleen een heel bijzonder gezicht, maar ook verreweg de meeste uitstraling en charisma van alle acteurs in deze film.

r-e-a-l-l-y n-i-c-e

Ben fan van Collette, maar hier speelde ze een bijrol. Wel helemaal zoals ze in al haar films (die ik gezien heb) is. heerlijk down-to-earth. En heel aantrekkelijk zonder echt een überbeauty te zijn. De vader vond ik ook om op te vreten met zijn blinkende pretoogjes. En jackie evolueerde bij mij van raar eendje (met reptielengezicht) tot engel. Ze was dan ook verrassend geduldig en de goedgele glans de over haar hing hielp ook. Leuke muziek ook. Prettig low-key. Met drama dat soms om de hoek kwam kijken meer net buiten de deur gehouden werd. Zo heb ik het graag.

Aanvankelijk dacht ik aan zo'n Australische "Neighbours"-gedoe, maar gaandeweg is er toch meer, zij het af en toe, diepgang in dit verhaal dat de problemen van een gezin met een mentaal gehandicapte jongeling brengt. Begrijpelijk is vooral de positie van Thomas die als zestienjarige graag, vanuit zijn familiaal leven, als interessant naar voren treedt. Dat is veruit het beste van de film. De positie van het vriendinneke is wat stroperig, Toni Collette als de moeder zet dan wel een goede en overtuigende rol neer.

Fijne film. Ik vind het lastig om de juiste woorden te vinden. Als ik een film goed vind is dat vooral een gevoel. Zo’n groot wow-gevoel, zeg maar. Dat had ik bij deze film ook. Ik vind het verhaal ontroerend, lief en triest tegelijk. Mooi in beeld gebracht en erg goed acteerwerk. Het raakte me. Ik houd erg van dit soort films! 4*

Elke moment als je denkt het verhaal word nu toch wel heel soft, dan gebeurd er iets schokkends of naars

wat dat betreft zit het goed in balans en blijf je kijken. Deze autist/ADD'er (in deze extreme vorm) hoort natuurlijk niet meer thuis te wonen maar ik snap die familie ook zeker wel hij hoort er bij. Maar het is net of je een tijger in huis neemt..

Ondanks het feit dat de film weer een vrij extreme vorm van ASS (en ADD) aanhaalt waardoor de perceptie rond de aandoening verkeerd ligt, toch grotendeels genoten van de film. Deed me in vele opzichten ook wat denken aan What's Eating Gilbert Grape (1993) met Leonardo DiCaprio en Johnny Depp.

De familie Mollison is een druk en erg levendig gezin. Dit komt uiteraard door Charlie die zwaar behoevend is. Het hele gezin is op hem afgestemd en ondanks alle inspanningen, liefde en hulp loopt het nog steeds erg uit de hand. En de broer Thomas is niet de minste die lijdt onder de situatie. De film haalt tal van situaties aan die het voor Thomas erg lastig maken om zichzelf te ontplooien als tiener. Hij heeft een "haat"-liefdeverhouding met zijn broer en hoopt stiekem dat het ooit allemaal wel goedkomt.

Fijn dat de klemtoon hierop wordt gelegd in de film. De andere personages zoals de ouders komen hierdoor iets minder in de picture, net als eventuele andere ouders van andere zorgkinderen of het zorgcentrum. Want het leek alsof ze er helemaal alleen voor stonden. Die inspectiecontrole (nav een klacht wellicht) kwam iets te makkelijk uit de lucht vallen.

Leuk om steeds weer Toni Collette te mogen aanschouwen, topactrice die me nog nooit ontgoocheld heeft. Fijn drama met een humoristische ondertoon, maar tegelijk schrijnend en moedig...

Ik heb deze film vanmiddag bekeken....brusjes.....heftig onderwerp......als ouder kun je in die situatie het nooit helemaal goed doen.....het constant bedenken als ouder hoe je niet tekort wil doen aan de één maar de ander (het ASS kind) zoet houdt zodat de thuis situatie niet explodeert....en vervolgens wordt het gevoel van het "normale" broertje voortreffelijk ingevuld in deze film als in het houden van zijn broer met autisme versus schaamte voor zijn broer met autisme, als in dat het zijn eigen ontwikkeling in de weg zit, als in ben ik wel net zo belangrijk voor mijn ouders als mijn gehandicapte broer......deze film raakte mij enorm en mooi, vrij sober, verfilmd drama.

Mooie film; jammer van het einde, dat is niet zo realistisch met nog een baby erbij.

En jammer ook dat de vader zo stoer doet over het thuis houden van je zoon, terwijl dat voor die zoon misschien wel niet het beste is.

Via de vorm van een gepolijste tienerfilm zien we juist de ongemakkelijke omgang met autisme achter de voordeur. Best een geslaagd concept, hoewel er uiteindelijk toch weinig nieuws wordt geboden. Toni Collette voegt, met haar specifieke charisma, wel echt iets toe aan al haar scènes.

De gebroeders Dardenne hadden het anders aangepakt.

Kleffe tienerfilm met een typisch Hollywood-scenario. Niet slecht, maar ik voelde er weinig bij.

Zullen we een fan-clubje oprichten? Ik ben ook helemaal mee met TC, die hier een supermoeder neerzet.

Klef? Tienerfilm? Hollywood?

Er zit een feelgood-factor in en Gemma Ward is welbeschouwd misschien iets te mooi om waar te zijn, voor deze verlegen doorsneeknul, maar om het dan meteen 'Hollywood' te noemen… en tieners lopen hier ook niet snel warm voor, denk ik.

Want wat deze film goed doet, is sterk op je zenuwen werken. Het constante gejengel in het gezin is om gek van te worden en dus maak je als kijker in verkorte versie hetzelfde proces mee als Thomas.
Je zit eigenlijk alleen maar te hopen wanneer het eindelijk eens gaat ophouden of toch iets minder gaat worden. En wanneer we eens wat scènes krijgen waar Charlie er even niet bij is, wanneer Thomas er even aan kan ontsnappen.
Maar dat gebeurt dus niet. En dat is net het punt van de film. Het is niet Charlie die 'vooruitgang' moet maken, maar de puberende Thomas die een transformatie moet doormaken. En dat gebeurt ook. Geholpen door de liefde van de lokale stoot, dat wel… maar toch. Het gaat ook nooit echt 'beter' worden, Charlie zal zijn tantrums blijven krijgen maar Thomas is aangekomen waar zijn perfect liefdevolle ouders al geraakt zijn: 'you're not much of a man if you can't take care of your own'. En dat is dat!

En geloof me: zulke mensen bestaan! En daar wordt hier een diepe buiging voor gemaakt. Zonder dat er tranen vloeien. Deze film is gevoelig, maar net NIET sentimenteel. Ik vraag me af welke Hollywoodstudiobons enthousiast op dit script zou toehappen.

Fijne Australische versie van What's eating Gilbert Grape.

Overduidelijk speelt de film zich ook begin jaren 90 af, of ik moet me vergissen. We volgen een gezin; een militaire vader en een werkloze zwangere moeder hebben hun handen vol aan hun twee zoons; Thomas, die flink aan het puberen is en met zijn identiteit op zoek is... en de gehandicapte broer Charlie. In het dagelijks leven lijkt Thomas zijn imago geregeld schoon te moeten houden omdat hij toevallig zo'n broer heeft. Deze broer is een ongeleid projectiel die niet kan praten maar slechts geluiden maakt, zich gedraagt als een klein kind, geen kennis in autoriteiten en ethiek kent en wellicht ook geen besef of geweten. Gaandeweg komen we erachter dat zoiets Charlie ook niet is komen aanwaaien. En dan raakt Thomas verliefd op Jackie, het meisje die hij tijdens de zwemlessen treft.

Er volgt hier een mooie driehoeksverhouding. Je irriteert je mateloos aan die Charlie; maar anderzijds zie je ook dat er deuren geopend moeten worden om hem toch nog een beetje senang te laten worden. De bijdrage van Jackie lijkt daarin goed te werken. Terwijl Charlie veelal met zichzelf bezig is, zien Thomas en Jackie de kans om de liefde te verklaren. Dan gebeurt er tijdens een etentje iets wat de banden flink overhoop doen gooien.

En hierbij lijkt The Black Balloon een fraaie zomerse Australische coming of age-film te worden. Zoals ik het ook wil zien. Het acteerwerk is goed; de stressvolle gezinssituaties, het egoïsme onder de ouders, de complexe broer-verhoudingen tussen Charlie en Thomas... en de liefde met Jackie als kers op de taart. Mooie zomerse beelden... en natuurlijk de pestkoppen die ook wel eens op de hoek komen kijken. Vrij standaard maar het maakt er toch een aangenaam filmpje van om naar te kijken. Deze onderwerpen zijn ook wel eens verfrissend op zijn tijd.

4,0*