
The Black Balloon (2008)
Australië / Verenigd Koninkrijk
Drama
97 minuten
geregisseerd door Elissa Down
met Toni Collette, Rhys Wakefield en Luke Ford
De zestienjarige Thomas Mollison (Rhys Wakefield) heeft het niet zo makkelijk. Hij schaamt zich voortdurend voor zijn familie en wordt tot overmaat van ramp ook nog regelmatig door zijn autistische broer in verlegenheid gebracht. Als zijn zwangere moeder (Toni Collette) in bed moet blijven krijgt Thomas samen met zijn vriendin de verantwoordelijkheid voor zijn autistische broer.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=gSrpcxwlEZg
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
de tearjurker vermeidend.geen vals sentiment.
Waarom praat Simon hele tijd met Rex de knuffel? (heeft hij ook problemen?, zo ja waarom krijgt hij geen hulp of is dit in ieder geval niet naar voren gekomen) Wat zit hier achter de Rex de knuffel en wat is de meerwaarde voor deze film? Waarom steeds die zwemlessen? Best saai, en waarom de chloor en dat Thomas niet goed kan zwemmen. De scène met het gesprek in het water met het onweer vond ik ook niet echt een meerwaarde naar mijn idee.
En naar ons idee nog wel een paar hele typische dingen. Maarja dat is bij natuurlijk bij veel films.
Een lovenswaardige benadering van een moeilijk thema.
Zoveel verantwoordelijkheid waardoor hij geen eigen leven kan leiden als gewone puber.
Mooi en triest tegelijk om te zien hoe op een geven moment 'de bom bij hem barst'.
Als je van dit genre houdt echt een aanrader.
Jammer dat deze film niet het grote publiek heeft bereikt.
Prima vertolkingen van de volledige cast.
Mensen die in deze situatie verkeren, alle respect.
Het onderwerp is loodzwaar en ik vind het dan ook knap dat men de film een zekere luchtigheid heeft kunnen meegeven. Dat heeft echter ook een keerzijde, grandioos vertoond tijdens de massale pestscène die compleet ongeloofwaardig is.
Het einde vind ik evenmin bijster sterk, dan bedoel ik niet het slot in het bad, dan wel het optreden waar voor het eerst vals sentiment dreigt door te sijpelen.
Grootste troef is de cast, die over de ganse lijn sterk acteert. Luke Ford als autistische broer steekt er bovenuit, maar de rest is evenzeer verdienstelijk. Alleen het apenvriendje komt niet echt goed over.
Verder is dit een rustig drama. Qua sfeer zit het wel snor. Dingetjes als de Super Nintendo en cassettes hebben wel iets. Het tempo is aangenaam en de speelduur is perfect.
3
Een realistische (denk ik toch) kijk op hoe het er aan toe gaat in een probleem met een autistisch kind. Vooral vanuit het standpunt van de broer van, maar ook de autistische jongen zelf staat behoorlijk op de voorgrond. Ford speelt z'n rol heel sterk - het lijkt me een moeilijke en mentaal zware taak - maar eigenlijk levert de hele cast prima werk.
Geen overdosis meligheid, geen emo-muziek die boven alles uit weerklinkt, en zonder te proberen de 'tearjerker van het jaar' te zijn.
Goeie film.
Ben fan van Collette, maar hier speelde ze een bijrol. Wel helemaal zoals ze in al haar films (die ik gezien heb) is. heerlijk down-to-earth. En heel aantrekkelijk zonder echt een überbeauty te zijn. De vader vond ik ook om op te vreten met zijn blinkende pretoogjes. En jackie evolueerde bij mij van raar eendje (met reptielengezicht) tot engel. Ze was dan ook verrassend geduldig en de goedgele glans de over haar hing hielp ook. Leuke muziek ook. Prettig low-key. Met drama dat soms om de hoek kwam kijken meer net buiten de deur gehouden werd. Zo heb ik het graag.
wat dat betreft zit het goed in balans en blijf je kijken. Deze autist/ADD'er (in deze extreme vorm) hoort natuurlijk niet meer thuis te wonen maar ik snap die familie ook zeker wel hij hoort er bij. Maar het is net of je een tijger in huis neemt..
De familie Mollison is een druk en erg levendig gezin. Dit komt uiteraard door Charlie die zwaar behoevend is. Het hele gezin is op hem afgestemd en ondanks alle inspanningen, liefde en hulp loopt het nog steeds erg uit de hand. En de broer Thomas is niet de minste die lijdt onder de situatie. De film haalt tal van situaties aan die het voor Thomas erg lastig maken om zichzelf te ontplooien als tiener. Hij heeft een "haat"-liefdeverhouding met zijn broer en hoopt stiekem dat het ooit allemaal wel goedkomt.
Fijn dat de klemtoon hierop wordt gelegd in de film. De andere personages zoals de ouders komen hierdoor iets minder in de picture, net als eventuele andere ouders van andere zorgkinderen of het zorgcentrum. Want het leek alsof ze er helemaal alleen voor stonden. Die inspectiecontrole (nav een klacht wellicht) kwam iets te makkelijk uit de lucht vallen.
Leuk om steeds weer Toni Collette te mogen aanschouwen, topactrice die me nog nooit ontgoocheld heeft. Fijn drama met een humoristische ondertoon, maar tegelijk schrijnend en moedig...
En jammer ook dat de vader zo stoer doet over het thuis houden van je zoon, terwijl dat voor die zoon misschien wel niet het beste is.
Kleffe tienerfilm met een typisch Hollywood-scenario. Niet slecht, maar ik voelde er weinig bij.
O
Leuk om steeds weer Toni Collette te mogen aanschouwen, topactrice die me nog nooit ontgoocheld heeft. Fijn drama met een humoristische ondertoon, maar tegelijk schrijnend en moedig...
Zullen we een fan-clubje oprichten? Ik ben ook helemaal mee met TC, die hier een supermoeder neerzet.
Kleffe tienerfilm met een typisch Hollywood-scenario. Niet slecht, maar ik voelde er weinig bij.
Klef? Tienerfilm? Hollywood?
Er zit een feelgood-factor in en Gemma Ward is welbeschouwd misschien iets te mooi om waar te zijn, voor deze verlegen doorsneeknul, maar om het dan meteen 'Hollywood' te noemen… en tieners lopen hier ook niet snel warm voor, denk ik.
Want wat deze film goed doet, is sterk op je zenuwen werken. Het constante gejengel in het gezin is om gek van te worden en dus maak je als kijker in verkorte versie hetzelfde proces mee als Thomas.
Je zit eigenlijk alleen maar te hopen wanneer het eindelijk eens gaat ophouden of toch iets minder gaat worden. En wanneer we eens wat scènes krijgen waar Charlie er even niet bij is, wanneer Thomas er even aan kan ontsnappen.
Maar dat gebeurt dus niet. En dat is net het punt van de film. Het is niet Charlie die 'vooruitgang' moet maken, maar de puberende Thomas die een transformatie moet doormaken. En dat gebeurt ook. Geholpen door de liefde van de lokale stoot, dat wel… maar toch. Het gaat ook nooit echt 'beter' worden, Charlie zal zijn tantrums blijven krijgen maar Thomas is aangekomen waar zijn perfect liefdevolle ouders al geraakt zijn: 'you're not much of a man if you can't take care of your own'. En dat is dat!
En geloof me: zulke mensen bestaan! En daar wordt hier een diepe buiging voor gemaakt. Zonder dat er tranen vloeien. Deze film is gevoelig, maar net NIET sentimenteel. Ik vraag me af welke Hollywoodstudiobons enthousiast op dit script zou toehappen.