Mr. Nobody (2009)

Fijne film, kwam er wat moeilijk in bij het begin, maar uiteindelijk enorm genoten.

Visueel is de film een feestje. De ene na de andere prachtscene wordt op het scherm getoverd, allerlei originele, leuke vondsten en beeldgrapjes, die me erg aan Jeunet deden denken, alleen dan in een compleet andere setting. De soundtrack sluit hier al even perfect op aan meestal. Soms tijdens de liefdesscenes kon het wat minder melig vind ik persoonlijk, maar die koddige, vrolijke nummertjes (Sandman nummer) tussendoor waren dan wel weer geniaal. Je kunt aan alles merken dat Van Dormael een creatieve geest is. Nooit gaat de film vervelen, en er is altijd wel wat leuke details te vinden die in het oog springen.

Enkel het jeugdgedeelte van Nemo vond ik wat minder. Ook hier wel weer een aantal leuke visuele vondsten en komische momenten, en snap ook wel dat dit gedeelte noodzakelijk is voor de film, maar ik ging me wel wat ergeren aan het zoveelste ''i love you'' gezanik en werd het wat té zoet af en tel. Ook die kinderacteurs/actrices wekte wat irritatie op, al geef ik toe dat ik dat al snel heb. Jared Leto zelf deed het wel erg goed vond ik. Voordat ik hem echt veel had zien spelen dacht ik altijd maar dat dat zo'n typische ''handsome guy'' was die enkel populair was om z'n bandje, maar blijkt toch een behoorlijk sterk acteur te zijn juist, met tevens een goede filmsmaak.

Verder dus wel enorm genoten. Uiterst schattige, leuke en originele film. Het hele concept is misschien wat te ambitieus voor een film van dik twee uur, maar toch zeker wel een kleine 4*.

In tegenstelling tot heel veel mensen vind ik 'Mr. Nobody' geen film met een hoge herkijkwaarde. Regisseur Jaco Van Dormael schotelt alles netjes, duidelijk en mooi voor, zodat het voor mij na 1 keer wel genoeg is denk ik. Ik heb me zeer vermaakt met deze prent, maar de boodschap zal me niet zo lang bezig houden. Daarvoor wordt alles té vaak en duidelijk herhaald en laat Van Dormael weinig over om over na te blijven denken. Toch.. mooi gemaakt geheel hoor. Mooie beelden, flitsend tempo, interessante bedoening steeds.

Echter mis ik een emotionele klik. Het geheel deed me niet veel, losstaande scenes ook niet en ik mis pakkende muziek onder scenes waar ik dat zo graag had gewild - Mr. Sandman hoef ik ook niet vaker dan 1 keer te horen. Nou klinkt het allemaal wat negatief misschien, maar dat valt best mee. 'Mr. Nobody' is gewoon een leuke film om te zien. Fijne vondsten, een paar zeer fijne scenes en op visueel vlak genieten geblazen. Erg leuk allemaal. Ik vind het gewoon jammer dat het me niet veel doet en Jaco Van Dormael zich vooral richt op een leuke en interessante vertelling i.p.v. een emotionele rit met Nemo.

Het idee zelf is groots. Films over het leven, keuzes en alle diepe betekenissen die erbij komen kijken zijn altijd interessant. Het lijkt dat Van Dormael wat teveel hooi op z'n vork heeft genomen met deze prent. Hij wil zoveel, maar doet ook teveel. 'Mr. Nobody' zit vol met van alles en nog wat. Persoonlijk prefereer ik films over dit soort thema's die meer ruimte voor de kijker over houden. Ik zat me ook af te vragen hoe stompzinnig het is om een kind (op zo'n manier) keuzes te laten maken. Daarnaast geloof ik maar in 1 gekozen (liefdes)leven van Nemo - de rest wordt dan al snel overbodig en ook Van Dormael leek daar minder aandacht aan te willen besteden. Al met al.. zeker een vermakelijk filmpje. Erg leuk voor 1 keer.

Met deze film had ik zoiets, dat je bijvoorbeeld bij de slager staat en dat hij zegt; " mag het ietsjes meer zijn?" En vervolgens is dat meer iets veel te veel van iets dat je niet wilde hebben. Begrijp me niet verkeerd het is zeker geen slechte film, hij was in zekere zin wel goed maar in plaats voldaan uit te buiken is het meer met een te volle pens en krampen op het toilet. Je hebt je min of meer stijf gegeten. En die oude man hadden ze daar niet iemand anders voor kunnen casten, die ging mij de hele film op de wekker.

Moeilijke film om na één kijkbeurt te beoordelen. Ik zou allerlei verschillende scores met woorden kunnen verdedigen, maar het zelf diep van binnen met geen enkele score helemaal eens kunnen zijn. Voor nu even een veilige 7, met een mental note dat ik hem vaker moet zien.

Wat de plussen en minnen betreft is het op deze pagina al goed verwoord. Het is typisch zo'n film die je 90% van de tijd niet helemaal weet te pakken en je dan in de finale zo overdondert dat je alles in gedachten opnieuw gaat beleven. De beelden en muziek zijn gelijk prachtig, het verhaal op het eerste gezicht vooral (onnodig) verwarrend en rommelig. Maar met die finale in het achterhoofd...

Nee, ik ben hier nog niet klaar mee.

Een van de meest indrukwekkende,prachtige , zowel verhaal,als beelden.de regie,die ik in jaren heb gezien.

Meesterlijke film.

Deze Europees-Canadese productie met filosofische inslag neemt wat te veel hooi op de vork maar het resultaat mag er zijn. Een film over keuzes, hoe anders je leven uitpakt als je op beslissende momenten een andere keuze had gemaakt. Iedereen heeft wel zulke momenten en het is leuk daarover na te denken. Deze film gaat nog wat verder: de ingebeelde, mogelijke levens en het werkelijke leven van Nemo worden door elkaar verweven, en laat zien hoe het was gegaan als... Het wordt soms wat simplistisch voorgesteld: de drie vrouwen tussen wie hij moet kiezen kent hij al als 10-jarige en zitten netjes op een rij naar hem te glimlachen, en de keus tussen vader en moeder wordt wel heel letterlijk voorgesteld. De puberromantiek ("I love you") is soms wat tergend, en het acteerwerk was niet altijd even goed (puber-Nemo en puber-Anna met name).

Het is van Dormael vergeven want hij heeft een uiterst originele, volle film afgeleverd met leuke filmische vondsten en een goede rol van Leto, en ook het quasi-diepzinnig geleuter over de snarentheorie en andere dimensies en tijd als subjectieve waarneming kon ik wel waarderen, altijd leuk om daar, liefst in enigszins beschonken toestand, interessante theorieën op los te laten.

Terwijl de film bezig was werd ik in mijn hoofd al diverse kanten opgeslingerd in wat ik hierover nou eigenlijk vond. Toen de aftiteling begon te rollen mompelde ik een 'nee'. Het was hem dus toch niet.
De film pakt erg veel hooi op zijn vork. Drama, sf, romantiek, fantasie coming-of-age, wetenschap, filosofie. De drukke editing houdt de vaart er wel in, maar ook de chaos en onlogischheid.

De hoofdmoot zit hem in gewissel tussen verschillende vriendinnetjes en huwelijken, door de tijd heen. Iets waar mijn interesse niet ligt en daarmee ook moeilijk was de aandacht vast te houden. Bij het zoveelste romancemomentje heb ik zelfs even doorgespoeld.
Beeldvorming is prima en ook Leto zet toch weer een mooie rol neer. De soms wat bevreemde aanpak maakt het ook aantrekkelijk. De wetenschappelijke achtergrond is interessant, maar kan uiteindelijk wel wat vraagtekens geven; we weten inderdaad niet wat er exact gebeurd als de Big Crunch plaatsvind, maar dat de tijdslijn teruggedraait wordt lijkt onlogisch (of is dat het excuus van fantasie). De soundtrack is erg aanwezig en soms meer afleidend van (sfeer)toevoegend. Het 'wat als'-principe (ofwel, het lot) is al in vele films behandeld.
Al met al blijken we toch weer naar een film gekeken te hebben die niet gebeurd is. En stiekem is dat toch een teleurstelling en een 'te makkelijke' manier van scriptschrijven. Het uitgaanspunt is dramatisch (het kind dat moet kiezen tussen scheidende ouders), de grondslag er lastig mee te rijmen (dat het kind overgeslagen is door de engelen en zodoende vooruit kan kijken).

Mooie poging, maar helaas te pretentieus in mijn ogen.

Wat een zweverige film zeg, vond er weinig aan. Jared Leto is natuurlijk een goed acteur en kon het camerawerk soms ook wel waarderen, maar de film duurt veel te lang en ook de plot twist op het einde vond ik vergezocht. Juist hierdoor vroeg ik me af waar ik nu eigenlijk maar had zitten kijken. Snap wel dat mensen hier iets in zien, maar voor mij nooit meer.

Mr Nobody gaat voorlopig vooral nog door het leven als de duurste Belgische film aller tijden (hoewel er weinig Belgisch aan te zien is). Tussen de $33 en $37 miljoen zou de film gekost hebben en ondanks dat dit een aanzienlijk budget is zouden dergelijke films in Amerika toch makkelijk het driedubbele hebben gekost want qua effects is deze film echt Top Notch.

Jaco Van Dormael is een uitstekend regisseur. Het duurde meer dan 13 jaar na Le Huitième Jour voor hij Mr Nobody naar buiten bracht. Dat dit scenario werk vroeg is best te begrijpen want deze film is een uitgekiende film die je niet op 1 2 3 schrijft.

Maar Mr Nobody is een typisch voorbeeld van een film die niet voor iedereen is weggelegd. Ofwel vind je dit een wereldfilm, ofwel oersaai en traag en de soort waar ik toebehoor (gewoon) zijn waarschijnlijk zeldzaam.

Ik kan zeker begrijpen dat velen dit een topfilm vinden die zelfs oscarwaardig is. Alleen pakte de film mij niet echt genoeg en bleef het misterie rond de verschillende verhaallijnen te lang en de cohesie bleef maar op zich wachten. Toch is de film de eerste 90 minuten echt een topfilm voor mij. Ondanks de plotse wending van verhaal naar verhaal en weinig echte gebeurtenissen, blijft de vaart er goed in en is het acteerniveau bijzonder sterk. Zelfs de kleinste rollen zijn tot in de perfectie vervuld en de jongere versies (vooral de 3 - 15 jarigen) van Leto zijn ziekelijk gelijkaardig. Maar na die 90 minuten blijft de film voortgaan in die afwisseling zonder echt vooruit te gaan en verlies je de concentratie. Misschien is het wel half de bedoeling geweest want in die periode denk je eigenlijk na over de betekenis van de film en reflecteer je dit op je eigen leven. Het is dan ook jammer, en dat vind ik nog de grootste fout van Van Dormael, dat het personage van Leto op het einde zelf een soort van conclusie vormt over zijn verschillende verhalen en dat had moeten open gelaten worden want voor elke persoon zal de betekenis of het thema van de film verschillend zijn.

Visueel is de film wel een pareltje, van de planeten tot de steden, van de soms gekke gebruiken van gebeurtenissen (zoals het overrijden van de vrouw met buggy) tot de schitterende camerabewegingen. De muziek: vooral lekkere oude hits zijn ook toepasselijk en zijn een surplus op het personage.

Mr Nobody is geen film voor iedereen maar indien dit genre iets voor jou is (bvb The Fountain met Hugh Jackman) dan kan de film je overdonderen als een topfilm. Uiteindelijk blijft het voor mij een uitstekend concept, perfect gevisualiseerd en sterk geacteerd, maar anderzijds te langdradig in zijn gebruik van het concept en daardoor de vaart volledig verliest in het tweede deel. Ik had er misschien té veel van verwacht.

Mooie film, met een heel open verhaal, die je veel levensvragen doet oproepen.

Haha, klopt. Waarom meer woorden aan vuil maken dan nodig is...

Precies Over sommige films kan ik pagina's vol schrijven, maar dat is hier niet nodig.

Deze week op Netflix gekeken. Eindelijk eens een Netflix film die ik niet al kende die me erg goed beviel en bij zal blijven. Mooi gemaakt, bijzonder verhaal, geweldige film!

Vlees noch vis. De film heeft een veel te hoog ‘Stel dat als bij toeval-gehalte’, waardoor je uiteindelijk blijft zitten met dat het gevoel dat het allemaal niet zo belangrijk is. Bij mij roept het dan ook nul levensvragen op. Vraag me af of Van Dormael het zelf allemaal nog wel weet uit te leggen. Als je het gaat ontleden, zal overal wel een verklaring voor te vinden zijn, maar shots waarin je in spiegelbeeld teksten leest die je doorverwijzen naar een krant, maken het mijns inziens onnodig verwarrend. Pretentieus? Nee, vind ik niet. Gewoon niet geslaagd in zijn opzet.

Ik vind het een zeer geslaagde en inspirerende film. Gisteren weer eens gezien. En eigenlijk vind ik alles aan de film fantastisch. Visueel echt een pareltje, acteurs top, verhaal zit zeer goed en complex in elkaar.

Toch wel een onderschatte film lijkt me (niet persé kritisch onderschat want de recenties zijn over het algemeen goed. Maar dat het zo'n financiele flop is geworden begrijp ik niet. Slechte marketing denk ik).

Visueel geweldig, dat verdient echt 5 sterren. Het eerste deel is wat vaag en zweverig, het tweede is echter wat duidelijker en pakt je ook veel meer in. Naar het einde toe wordt het toch behoorlijk briljant. Het filosofische aspect is geweldig verteld en inspireert en motiveert je tot op het bot om alles uit je leven te halen wat er in zit. Overigens is de muziek bij tijd en wijle prachtig en het acteerwerk verbluffend. Films die op het gevoel spelen doen het bij altijd wel goed.

Ik had hier behoorlijk hoge verwachtingen van, maar de film deed me echt helemaal niets. Ik sluit me inhoudelijk aan bij Laurensv en Glennekeeee. Het is echt mooi gefilmd, best wel wat mooie scenes en het acteerwerk is ook weinig mis mee, Aardige muziek, met ietwat veel herhaling naar mijn smaak. Maar het blijft allemaal erg steriel, een niet bijzonder interessant filosofisch verhaaltje wat op een veel te langdradige manier wordt uitgewerkt. Gelukkig zijn er een hoop mensen hier die dit wel inspirerend vinden, maar ik werd nergens meegezogen door het verhaal. Veel meer dan 2 sterren kan ik er niet van maken.

Niks aan te doen. Je voelt 'm of je voelt 'm niet, toch?

Mooi en onbegrijpelijk, onbegrijpelijk mooi.

Een film wat op een lekker verfrissende manier wordt gebracht en een interessant uitgangspunt kent. Dat uitgangspunt gaat over de enorme invloed die elke beslissing op je leven heeft / kan hebben. Ondanks dat wordt het hoogtepunt al binnen een uurtje bereikt, en gaat de film dan over op meer van hetzelfde, waardoor de lange duur niet gerechtvaardigd wordt. Hoe dan ook wel een film die elke fantasy/scifi-fan gezien moet hebben. Leuk. 3,5*

Briljante film!

Ik denk dat menig persoon heeft zitten fantaseren wat er was gebeurd als hij of zij alles over zou mogen doen. Aan die fantasie appelleert deze film, hoewel je aan zulke gedachten eigenlijk weinig hebt. Iets wat de film overigens ook ter sprake brengt. Niettemin worden deze gedachten fraai en interessant uitgewerkt.

Het verhaal mag aanvankelijk een beetje warrig overkomen, na verloop van tijd wordt het redelijk duidelijk. De beeldtaal is in ieder geval de moeite waard. Er wordt flink gespeeld met beelden, de overgang van foto's naar beeld, de mix tussen micro en macro enzovoorts. De muziek is ook aardig, maar een aantal keuzes zijn te makkelijk. Hoezeer ik ook van Satie hou, en hoe sfeervol zijn muziek ook is, ik ben het (en met name de Gymnopedieën) te vaak tegengekomen in andere films. Eveneens ben ik een groot fan van de Pixies, en er zijn zoveel goede songs om uit te kiezen, maar helaas wordt er uitgerekend gekozen voor het nummer Where is my mind? dat ook in Fight Club gebruikt is. Ook Mr. Sandman is nou niet echt een origineel nummer voor in de soundtrack van een film.

Tegen het einde aan werd het een beetje langdradig. Ook om die reden voor nu 3,5*. Wellicht dat er nog wat bovenop komt bij een herziening.

Knappe film, voor mij van een heel ander niveau dan Le tout nouveau testament. Er is duidelijk niet op een eurootje gezien... Minpunt was voor mij wel dat het op de duur wat van het goede te veel werd, en zo op het randje af langdradig, wat misschien wel de allerlaatste bedoeling was. De film was misschien net iets te lang, te veel herhaling, op de duur te expliciet, en Van Dormael heeft, zoals reeds herhaaldelijk opgemerkt hier, misschien ook wat teveel hooi op één vork willen nemen. Maar stijl, cast, spel, regie, effecten, scenografie, ... vond ik wel echt van topniveau.

Wat een heerlijk film zeg, enorme brok creativiteit met een fijne levenszinnige inhoud. Heel sterk gespeeld met tempo, verhaallijnen en thema, laat staan de rijke uitwerking. Een heel veel betere film dan Le Tout Nouveau Testament. Verrijkend, vermakend en vertederend.

De eerste keer toen ik Mr. Nobody zag was ik van mijn stoel geblazen, zo versteld stond ik ervan. Het is een artistieke complexe dramafilm die allerlei verschillende verhaallijnen in non-chronologische volgorde verteld. Hierdoor was het een moeilijke film om in te komen, voornamelijk de eerste 30 minuten viel niet te zeggen wat er precies gebeurde, maar de film liet genoeg interessante scenario’s zien om mij nieuwsgierig te laten maken naar waar het naartoe opbouwde. Van alle goeie films die ik heb herbekeken is Mr. Nobody echter de film die het meest verslechterde bij een 2e poging. Mijn ervaring met Mr Nobody zou ik het beste kunnen vergelijken met het maken van een puzzel waarvan de afbeelding niet opmerkelijk is: onbekend met hoe de afbeelding eruit zag zat ik met fascinatie ieder los puzzelstukje te analyseren en ik beleefde plezier aan het maken van een logisch geheel. Eenmaal de puzzel af eindigde ik met een tevreden gevoel en zei ik met een lach tegen mijn vrienden de puzzel ook eens te moeten proberen. Toen ik terugkwam om de afgemaakte puzzel nogmaals te bekijken, alle stukken waren geanalyseerd en ik had een duidelijk plaatje van het geheel, kwam ik erachter dat de afbeelding niet zo bijzonder was om te zien, en zonder het puzzel aspect stelde het eindresultaat aanzienlijk minder voor.

Ik kwam erachter dat de verhaallijnen niet zo sterk zijn als gedacht en de non-chronoligische volgorde, die in de eerste kijkpoging een kracht was, werd eerder een hinder omdat ik steeds uit een verhaal werd gehaald wanneer ik in begon te komen. Om een voorbeeld te noemen: romantiek speelt een grote rol in het verhaal maar bij zowel Nemo als de romantische interesses kon ik niet zeggen waarom ze voor elkaar kozen. De romantische scenes voelde geforceerd en ze kwamen in sommige gevallen uit het niets. Het leek eerder alsof de romantiek puur gedreven werd door lust of angst voor eenzaamheid vanuit Nemo zijn kant. Ook waren sommige romantische scenes geneigd te ver te gaan met hun romantisering, waardoor het eerder voelde als een sprookje dan als een geloofwaardige relatie. Dit is zeker niet bij alle scenes het geval: er is op bepaalde momenten wel degelijk onderbouwing bij romantiek, voornamelijk in de tienerjaren, maar de film gebruikt de minimale hoeveelheid aan onderbouwing waardoor het medeleven aanzienlijk minder werkt dan had gekund.

Persoonlijk vond ik het einde heel jammer en het heeft mijn blik van het gehele verhaal op een negatieve wijze beïnvloed. In mijn eerste kijkbeurt ging ik er vanuit dat (voordat ik het einde zag) het ging over een dementerende man. Een man die zo’n slecht geheugen had dat hij verschillende levensverhalen door elkaar heen haalde, niet wetende wat waarlijk hem is overkomen of wat iemand anders overkwam. Eerder in de film werd gesuggereerd dat hij in de toekomst kon kijken, maar dit kon geïnterpreteerd worden als een kinderfantasie ipv de waarheid. Het einde bevestigd echter dat hij in de toekomst kan kijken en dat de gehele film verschillende toekomstvisies zijn die hij als kind heeft. Dit is een plotelement die het hele verhaal over de kop gooit: het houd in dat niets wat je te zien hebt gekregen is gebeurd en je weet niet welke keuze het kind uiteindelijk gaat maken. Waarom dit een negatieve invloed heeft is omdat, als hij daadwerkelijk de toekomst kan voorspellen, waarom maakt hij dan levenskeuzes die zulke sombere uitkomsten hebben? Waarom kiest hij dan voor vrouwen op wie hij niet verliefd lijkt te zijn? Of blijft hij bij ouders om wie hij niet veel lijkt te geven? Als de theorie die ik eerst had over de dementerende man klopte dan zou ik begrijpen waarom hij levenslijnen koos die ongelukkige uitkomsten hadden. Je hebt immers geen controle over de gevolgen van je keuzes. Nemo had dat wel, waardoor ik het vreemd vond dat hij voor deze levens koos.
Ik denk dat, als de verschillende levens ieder hun grote krachten & grote zwaktes hadden, dat het interessanter is om de worsteling van het kind te zien. Dan had ik beter begrepen waarom hij zo lang nadacht over de mogelijke uitkomsten van iedere levenslijn. Het had een interessant open-einde kunnen zijn die aan interpretatie overlaten word: welk leven zou jij kiezen in zijn plaats? Welk leven denk jij dat hij gaat leiden? Maar omdat bijna alle levenslijnen onprettig waren om te leiden was het niet interessant om deze vragen te stellen. Ik heb Elise nooit een aangenaam personage gevonden, van de oosterse vrouw weet ik haar naam niet eens, zelfs het leven met Anna zag er niet bijzonder aangenaam uit voor Nemo (maar wel een verbetering ten opzichte van de andere 2).

De beste aspecten van Mr. Nobody zaten in de cinematografie, editing en acteerprestaties. Dit is een prachtig gefilmde & ge-editen film die heel artistiek oogt. De film zit boordevol originele sequenties die het verhaal op een creatieve manier vertellen. De acteerprestaties laten zich van een goeie kant zien. Wat me vooral beviel is dat de tiener & kind acteurs perfect paste bij de oudere acteurs: ik geloofde 100% dat de tiener of kind een jongere versie van Nemo was. Daarnaast heeft het een sfeervolle keuze aan muzieknummers die zich op een aparte, maar passende wijze aansluiten op de beelden. Alles aan de wijze hoe het verhaal is verteld schreeuwt “passie!”. Niets voelt gehaast of slordig uitgewerkt. Het is alleen jammer dat het script me niet veel meer deed.
Wat verhaal betreft zaten er aardige elementen in verwerkt. Ik vond de band met zijn ouders heel aardig uitgewerkt. Had graag meer van hun willen zien (voornamelijk de vader lijkt aan de zijlijnen geschoven te worden wanneer hij aan het dementeren is, terwijl ik juist in dat verhaal meer interesse had dan de liefde met Elise). Er is een verhaal over dat Nemo veel geld weet te bemachtigen maar depressief word omdat hij niets meer heeft om naar te verlangen, wat ik een interessant contrast vind met de andere verhaallijnen, maar ook hier lijkt Mr. Nobody redelijk doorheen te racen zonder je goed het verhaal te laten ervaren. Allemaal aardige ideeën die echter niet goed meer werken zonder het puzzel aspect.

Als je houdt van artistieke, complexe films is Mr. Nobody iets wat je kunt proberen. De eerste keer was ik er weg van wegens de complexiteit en het puzzelen wat daarbij kwam kijken, maar de 2e keer viel het tegen omdat ik al bekend was met het geheel en het geheel hield niet goed stand hield zonder het puzzelaspect.

2,5*

Ik kan je reactie eigenlijk wel volgen, Fonzzz002. Uiteindelijk stelt het allemaal niet zoveel voor. Maar anderzijds denk ik dat je de film niet te rationeel moet benaderen: je kan de veelvormige wervelingen evengoed zien als sprankelende kaleidoscoop dan als puzzelstukjes die logisch rationeel in elkaar moeten worden gepast...

Het uitgangspunt over gemaakte keuzes in het leven, toeval en hoe je leven uiteindelijk vorm krijgt hierdoor, is iets dat menig filosoof bezighoudt. Om dit in een film te verwerken is wellicht ambitieus en in ieder geval interessant.
De verschillende verhaallijnen lopen door mekaar heen, wat extra lading geeft aan de consequenties van de keuzes of de factor geluk; je ziet direct 'het resultaat'. De verhaallijnen worden allemaal echter wel enigszins zwaarmoedig, wat naarmate de film vordert de kijkervaring ook wat vermoeiend maakt.

De verhaallijn rondom Mars, theorieën over tijd en de toekomst voegen weinig toe. Aan het einde blijkt het allemaal wat anders in mekaar te zitten en voel je je als kijker misschien wat bedonderd. Dit had allemaal niet gehoeven.

Desondanks een bijzondere film die cinematografisch sterk in mekaar steekt, met een verhaal dat je aan het denken zet en een goede cast.

Nemo (Jared Leto) denkt dat hij 34 jaar oud is. Hij is geboren in 1975, het is nu 2009. Niets is minder waar. De stokoude Nemo is zojuist ontwaakt in een steriele ziekenkamer. Jaartal? 2092. Plaats? Een futuristische planeet waarop men onlangs de bron van eeuwig leven heeft ontdekt: eindeloze celdeling. Maar niet voor Nemo. Hij is de laatste sterfelijke mens, een levende relikwie. Door de ogen van Mr. Nemo Nobody kijken we terug op een bewogen leven, waarbinnen tijd, herinnering en alternatieve keuzes onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Wie films als Donnie Darko, Interstellar en The Butterfly Effect zag, weet dat het filmische spel met niet-lineaire tijd talloze mogelijkheden biedt. In Mr. Nobody draait alles om keuzes. De partnerkeuze, de keuze op een trein te stappen of de keuze om achter te blijven. In de geest van de oude Nemo ontvouwen zich meerdere scenario’s, en het is aan de kijker om fictie en werkelijkheid van elkaar te scheiden. Eenvoudig is dat niet, maar de mise-en-scène zit vol clues die helpen het verhaal beter te begrijpen. Let bijvoorbeeld op de manier waarop kleurgebruik wordt ingezet om personages te karakteriseren. Het is een grootse, vrij gewaagde aanpak van Jaco van Dormael (Toto le héros), die met Mr. Nobody een gelaagde larger than life- film heeft gemaakt die niet iedereen zal bevallen.

Deze pretentieuze genremix komt heel ver in haar poging een scala aan existentiële vraagstukken in één scenario te verpakken. Toch voelt Mr. Nobody in dat opzicht niet zo perfect aan als Malicks meesterwerk The Tree of Life (2011) of Kubricks 2001: a Space Odyssey (1968). Jared Leto slaagt er niet geheel in alle karakter-eigen emoties even goed over te brengen, en het narratieve geheel komt net iets te rommelig en te kunstmatig over.

Een enkele sneeuwvlok kan het blad van een bamboe breken. In de natuur hangt alles met elkaar samen. Als alles voorspelbaar is, slaat verveling snel toe. Als je weet wat de toekomst brengt, kun je geen keuzes meer maken. Het zijn zomaar wat gedachten die Mr. Nobody inbrengt. Soms subtiel, soms explicieter speelt van Dormael met de vraag wat het nu echt betekent om mens te zijn. De soundtrack (Pixies, The Wallace Collection) helpt hem daarbij, de beelden zijn prachtig. Een klein meesterwerk is deze film daarmee nog net niet, een intrigerend kunststuk wél.

web

Wat raar is dat zeg, veel dingen niet begrijpen maar toch de film kunnen waarderen. Mr. Nobody is heel speciaal.

Op Wikipedia is het plot me net even haarfijn uitgelegd, wat zeker gaat helpen bij de volgende kijkbeurt. Het lijkt niet eens heel ingewikkeld zo achteraf met uitleg erbij, maar dat was tijdens het kijken wel anders. Toch verveelde die zeker niet, en bleef ik maar gissen hoe het in elkaar stak.

Het wordt hier al constant gezegd, en terecht: wat een meesterwerk op visueel gebied. Zonder enige kennis van het budget, moet dit wel één van de hoogste zijn van de films die ik tot zover zag. Want wow, wat heeft Mr. Nobody een diversiteit aan beelden. Een leuk feitje, maar pas effectief als het op elkaar aansluit en juist dat is zo knap gedaan. Het voelt ondanks de vele verschillen als één geheel. De soundtrack zie ik als 2 delen: Pierre Van Dormael's score als 'rode draad' door de gehele film en de 'externe' nummers. Dat 1e sloeg helaas matig aan, vond het niet echt een meerwaarde hebben. De nummers zijn wel vaak goed gekozen.

De cast is niet mis zeg. Jared Leto is zoals altijd fantastisch en Diane Kruger zie ik ook erg graag. Verder zowel vele voor mij onbekende jongeren als ouderen die het prima deden.

Voorlopig 3.5*, maar zou zo in mijn top-10 van aparte films kunnen staan dus wie weet wat de toekomst brengt.

Ik geloof niet dat je hebt gestemd?