Toto le Héros (1991)

Eerst Mr.Nobodygezien, toen Le huitieme jour gaan kijken en nu deze. Beide films lijken uit Toto le héros voort te komen, en zijn wat mij betreft ook beter. Daarom is het een beetje lastig oordelen over deze film, want hier is het mee begonnen.

Een film met veel originele vondsten, mooie boem boem-nummer, toch kon het me niet overal even goed boeien, de scenes als kind zijn het beste. Die van de oudere minder, het kost moeite om te geloven dat het om dezelfde persoon gaat.

Behoorlijk leuke film weer van Jaco van Dormael, alleen de impact is na drie dagen toch wat minder dan Mr. Nobody en Le Huitieme Jour bij mij.
technisch is het natuurlijk een knappe film, zijn de acteer prestaties behoorlijk fris en is de soundtrack ook erg aanstekelijk(boum boum). Het verhaal zit in een leuke verpakking waardoor de film vlot wegkijkt, al liet het einde zich allang raden natuurlijk.

Sympathieke film

3,5*

Speels met heftige facetten. Van Dormael rijgt het ragfijn aan elkaar, net zoals de drie levensfases van Thomas die afwisselend voorbij sjezen. Energiek door z'n haarscherpe montage, innemend door enkele terugkerende symbolen en betoverend door een zo goed als perfecte timing. Met name wanneer er een vriendinnetje in het spel is. Een zielig moment zoals het bloedstroompje en de schattige bijrol van Celestin helpen wat dat betreft natuurlijk ook. Het liedje, de uitstapjes als geheim agent en het poëtische slot geven het nog eens extra cachet. Een vitale en hartverwarmende film.

Toto le Héros schiet ongelooflijk sterk uit de startblokken: ik was 100% gecharmeerd door het eerste kwartier. Het zag er verbluffend mooi uit (bv. dat schip over die mistige oceaan onder de sterrenhemel) en de film zit vol leuke vondsten (Jeunet heeft dus zeker en vast gekeken!). Zeker tijdens de scène waarin Trenets "Boum" gezongen wordt en de tulpen beginnen dansen op de muziek: zo naïef romantisch en onschuldig, zalig
Wanneer de focus steeds meer op de verbitterde oude man komt te liggen, zakt het verhaal wat mij betreft toch een beetje in elkaar. In elk geval werd het nergens zo mooi als tijdens het eerste kwartier en ik vond het verhaal absoluut niet ingenieus uitgewerkt. Jammer genoeg kreeg ik het gevoel dat Van Dormael vooral hoopte te scoren wegens zijn frisheid en speelse blik; iets wat de film absoluut overeind houdt, maar het had nog beter gekund. Daarom dus ook dat ik zijn volgende films - en zéker Mr Nobody - nog iets meer waardeer.

Hoe dan ook een heel fijne film die zeker en vast het bekijken waard is. Een 4* zat er aanvankelijk zonder blikken en blozen in, maar naar het einde toe smolt het toch wat weg tot een mooie 3,5*.


3,5*

Eindelijk eens deze Belgische film gezien én goed bevonden. Hij deed me wel wat denken aan Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, maar Toto is eerder gemaakt. Een toffe film, vooral met het liedje Boum met dan de bijhorende meebewegende bloemetjes
Wel een beetje een vreemd einde.
Aanrader.

Na le huitième jour en Mr. Nobody is dit mijn 3e Van Dormael. Verkeerde volgorde natuurlijk, al blijkt toch wel dat hij gebeterd is met de jaren. De film begint sterk met sterke regie en een mooi weergave van de wereld in het hoofd van Thomas. Gaandeweg weet de film niet goed meer waar naar toe en draait de film terug naar een hoogtepunt in een laatste dramatische gedeelte. Gelukkig maar, anders zag de film er helemaal anders uit. Ik weet wel dat het de bedoeling is om dit drieluik op telkens een andere manier weer te geven en op zich is Van Dormael daar heel goed in geslaagd. Alleen kon mij persoonlijk het midden gedeelte minder boeien. Qua opzet kan je dit vergelijken met Crazy Love van Dominique Deruddere. Beiden geven in de periode als volwassene een personage weer waar je niet echt sympathie mee kan hebben.

Toto le héros is niet mijn ding moet ik zeggen, al waren er wel delen die wel nog konden boeien. Het had er anders uit gezien als ik dit als eerste had gezien voor z'n latere films. Een slechte film is het ook weer niet natuurlijk.

Na herziening toch een halfje eraf. Van Dormael moet het net als in Mr. Nobody vooral van sfeer hebben, maar waar dat in die latere ook nog eens gecombineerd wordt met een mooi filosofisch vraagstuk, wordt dat hier een stuk minder goed uitgewerkt. De parallellen zijn er uiteraard: net als Mr. Nobody is dit voor een deel een "wat als"-verhaal, maar vooral in de scènes met de middelbareleeftijd-Thomas toont Van Dormael liever dan te vragen en dat pakt net iets minder goed uit. Voor de rest blijft Toto le Héros echter als een huis overeind.

Mr. Nobody en Le Huitieme Jour zijn twee films, die me prima zijn bevallen. Vooral die eerste is echt heel sterk. Daardoor ben ik ook maar eens op zoek gegaan naar het debuut van Jaco Van Dormael. Dat is deze Toto le Héros.

Toto le Héros is een goede debuutfilm. Hoewel van Dormael in der loop der jaren op sommige punten duidelijk nog bijgeleerd heeft, is dit toch wel een fijne wegkijker. Ik had aanvankelijk een drama verwacht, wat het op momenten ook zeker is, maar tussendoor zit ook nog wel een hoop humor verweven. Visueel ziet het er soms erg mooi uit, al zit er wel wat niveauverschil tussen de verschillende periodes. De jeugd van Thomas is niet alleen het leukst om te zien, maar ook duidelijk het mooist. Van Dormael speelt daarbij op momenten met de omgeving en de muziek, waardoor je soms het gevoel hebt een soort van sprookje te beleven. Dat geeft een leuke sfeer aan het geheel.

Het verhaal in de tijd als oude man, is toch op elk gebied net wat minder. Het is visueel wat minder en ook inhoudelijk komt het allemaal net wat minder krachtig over. Het blijft ook daardoor een bovengemiddeld goede film, maar wel eentje, die door een paar ietwat mindere stukken iets aan kracht inboet, waardoor ik uiteindelijk toch net een halfje lager uitkom, dan er op een gegeven moment inzat. Van Dormael is echter een fijne regisseur, dat is zeker. Ik hoop dat hij binnenkort nog eens wat maakt, maar zijn productiviteit is helaas niet zo heel hoog.

3,5*

Soort blauwdruk voor Mr. Nobody. Gelukkig werken de leuke elementen hier een stuk beter. Een beetje verwant aan de films van Gondry en Jeunet, maar dan wat subtieler en iets minder uitbundig. Leuk om te volgen en qua ideeen zit het wel goed, maar soms iets te onevenwichtig.

3.5*

Bijzondere Belgische film. Toch wel één die de grijsheid van de Belg weet te vatten. Lijkt een verfilming van de zegswijze dat het gras altijd groener is aan de overkant. Want dat is de reden dat Thomas vindt dat zijn leven een mislukking is, dat hij niet het materiële rijkeluisleventje van Alfred heeft geleefd, terwijl hijzelf duidelijk veel essentiëlere momenten beleefd heeft, zoals opgroeien in een liefdevol gezin, een echte liefde met Evelyne, een zeer goede band met zijn broertje Celestin. Nooit echter lijkt dit geluk tot hem door te dringen. Als oude man is hij niet meer dan een tragisch figuur.

Van Dormael zorgde hier voor sprongen naar drie verschillende tijdsperioden en dat zal veel van de montage vereist hebben. Het komt in ieder geval over als een ontzettend ingewikkelde oefening om hier structuur in te krijgen, maar het ziet er wel degelijk goed uit. Fantasierijk ook, hoe via de held Toto, binnengedrongen wordt in de fantasie en denkwereld van Thomas. Einde is wat vreemd te noemen, zeker het moment waar hij sterft . Niet zo kleurrijk als films van Jeunet (ook niet zo duur) maar qua visie doet Van Dormael zeker niet onder. Is de eerste film van hem die ik zag maar ik ben nu toch zeer benieuwd naar zijn nieuwe film Le Tout Nouveau Testament.

Prima in elkaar gezet drama dat lekker wegkijkt.

Effenaf schitterende film met de nadruk op film.
De mengeling in tijd in het verhaal is uitstekend verwerkt en iedere episode wordt prachtig uitgevoerd met uitstekende acteurs van jong naar oud.
De muziek maakt het bijwijlen extra ontroerend.
Anderhalf uur genoten.

Fijn.

Zo heb ik van Dormael's eerste ook eindelijk gezien. Daarin valt duidelijk al de stijl van van Dormael's latere films te herkennen, al vond ik die dan nog wel net wat gelikter en standvastiger. Ook de link naar Amélie lijkt makkelijk te maken, ware het niet dat Jeunet in hetzelfde jaar met Delicatessen op de proppen kwam, een film die ik, zeker qua stijl, nog net wat hoger aansla.

Maar er valt gelukkig genoeg te beleven hier. Voldoende charme in deze film, die drie belangrijke periodes in het leven van Thomas behandelt. De stijl die van Dormael hanteert zorgt ervoor dat een redelijk zwaar en triest verhaal toch met de nodige luchtigheid en humor verteld wordt, zeer bepalend voor het algemene gevoel dat je aan deze film overhoudt.

Fijne regie, goed geacteerd en boordevol leuke, kleine details. Een iets strakkere visuele afwerking had de film naar een klein meesterwerk kunnen tillen, maar ook zonder valt er genoeg te beleven en gaat de film nergens vervelen.

Binnenkort ook Le Huitième Jour eindelijk eens een tweede kans geven denk ik.

3.5*

Knap debuut, maar voor mij allemaal net iets te expliciet, te plastisch, ... expressionistisch?

Jean-Pierre Jeunet, maar dan op zijn Belgisch …

Ik ben zo te zien niet de enige die er zo over denkt, de gelijkenissen zijn dan ook treffend: de olijke personages, de subtiele fantasy-elementen, de vintage-toets (lang voor de Instagram-filter geïntroduceerd werd), het duistere kantje … En tegelijk is Toto - dankzij de surreële gedachtenspinsels van Van Dormael - Belgischer dan het Atomium en lintbebouwing.

De cultstatus heeft Toto vooral aan enkele memorabele scènes in het begin van de film te danken. Van Dormael bewijst dat een sprookjesachtige sfeer en donkere humor perfect samengaan. Daarna wordt de film steeds meer depri tot er van de oorspronkelijke charme nauwelijks iets overblijft.

De film eindigt wel met een knal (letterlijk en figuurlijk). “J’ai toujours voulu une Chevrolet, maintenant j’en ai une.” 3,5*

Erg fijne aangename film. Mijn vrouw vond er maar niets aan, maar kijkt zelden films. Kan me best inbeelden dat ze het wat chaotisch en van de hak op de tak springend vond. Want Toto le héros belicht het leven van Thomas in drie levensfases: Thomas als kind, volwassene en als bejaarde. De montage wisselt geregeld tussen deze fases en houdt het daarom ook boeiend.

Rode draad is de aversie die Thomas heeft ten aanzien van zijn buurjongen Alfred. Hij meent dat hij met Alfred als baby is verwisseld waardoor hij zich verongelijkt en verbitterd voelt. Hij zint op wraak en kan niet langer genieten van het leven. Toto le héros is een visueel erg sterke film waarbij kleine elementen de film rijker maken. Het verhaal is knap en ook de muziek sluit mooi aan. alles is mooi met elkaar verwezen net als de film noir die Thomas aanschouwt met Humphrey Bogart in de hoofdrol.

Opgewekt en humoristisch, maar tegelijk ook een beetje duister en tragisch. Vooral ook het liedje "Boem" zal eeuwig aan deze film gekoppeld zijn. Geweldig aanstekelijk liedje is dat!

Toto Le Héros was vorige week te bezichtigen op Cinema Canvas. Ik was wel eens benieuwd naar het debuut van Jaco Van Dormael waar ik nog geen enkele andere film van gezien heb. Adhv deze film wordt hij de Belgische Jeunet genoemd. Qua kleurgebruik is het (gelukkig!) geen Jeunet. Voice-overs worden voor een keer goed gebruikt en het feit dat het verhaal semi-lineair verteld wordt, bezorgt deze film wel een extra kwaliteit.

Verder vond ik het begin zeer goed en daarna zakt het iets in maar het blijft een interessante film. Zoals Filmkriebel hierboven schrijft: het lijkt wel een verfilming van het courante spreekwoord dat het gras altijd groener lijkt aan de overkant. Maar is dat ook werkelijk zo? Eigenlijk probeert Van Dormael hier met zijn film een soort van antwoord op te geven.

Verder heb ik ook een aantal keer moeten lachen, een komische tragedie is deze Toto le Héros in feite. Het is soms zo kinderlijk of onnozel verwoord dat het grappig wordt. Ik ben nu ook benieuwd geworden naar de andere films van Van Dormael, maar alles rustig op zijn tijd.

Toen de film in 1991 in de zalen kwam, was het voor ons, Belgen, een ware verademing. Eindelijk een Belgische onderhoudende, aangename film die zich qua kijkplezier kan meten met het toenmalig Hollywood aanbod. Vergeet niet, wij hadden juist 'Boerenpsalm' en 'Het sacrement' achter de kiezen en we hadden ons meermaals verslikt in die archaïsche en houterige manier van cinema. Maar Van Dormael bewijst dat je trauma's (Het leven van Thomas is namelijk saai, een verhaal van een man die nooit iets heeft meegemaakt) ook kunt portretteren op een visueel aantrekkelijke manier. Toto le héros is creatief, poëtisch en kleurt (soms letterlijk) de dag. Dubbel jammer dat Van Dormael het daarbij houdt. Geen dramatiek, onduidelijke motieven van personages (bv waarom loopt de 30 jarige thomas weg van zijn geliefde Evelyn). We missen de point, een so what gevoel dringt zich op. Natuurlijk is er de boeiende gefragmentariseerde vertelling waar alles mooi in zijn plooi komt maar geen enkel keer kippenvel.

Toto le Héros heeft zo'n typische vibe, die je veel terugziet in de Franstalige films uit de jaren '80 en '90. En inderdaad, als je nog iets verder inzoomt lijkt het vooral veel op Jeunet.

Ik vond de film echter heel wat minder prettig wegkijken dan pakweg Amélie, de fantasierijke sfeer komt minder uit de verf en wordt daarmee vermoeiend.

De film start visueel erg mooi, en hoewel ik niet echt van de kinderen of kinderfilms ben pakt dit onmiddellijk, vooral ook vanwege het bijzondere verhaal. Er wordt veel geswitcht en vooral ook de oude verbitterde man met de snode plannen vind ik erg interessant. Ik verlies het juist op het midden gedeelte, de wat vage situatie dat hij met zijn zus alleen woont en de nog al getroubleerde en vreemde volwassene die hij tussen jeugd en oud is. Vooral daar vraag ik me erg af waar de film nu eigenlijk heen gaat.

De verwachte ontknoping wanneer oude Thomas en Alfred ontmoeten is eigenlijk bijna voorspelbaar maar wel de missing link die de film nog weer enige inhoud en een filosofische boodschap geeft. Het gras bij de buren is zelden zo groen als het lijkt en ieder huisje heeft uiteraard zijn kruisje. Thomas heeft wel degelijk geleefd en kansen gehad, maar was zo geobsedeerd door een ander, en had duidelijk geen oog voor de realiteit en keerzijde die zaken doorgaans hebben. Na deze conclusie lijkt hij gelukkig te kunnen sterven, de realiteit blijkt toch minder bitter en erg dan hij dacht.

Toto le Heros heeft een mooie stijl, de muziek met het Boem nummer is erg aardig en de acteurs maken er best wat van. Toch is voor mij het midden gedeelte net te saai en stuurloos om gedurende de hele film te boeien. Een film die heel aardig is voor een keer maar dat is het dan ook.