Small Gods (2007)

gisterenavond in sneak leuven gezien. Rare film die bijzonder moeizaam op gang komt en eigenlijk over alles en niks gaat. Muziek stoorde me eigenlijk mateloos, maar goed. Origineel was 'm wel

Met moeite een 2.5* gegeven

Ondertussen toch weeral een paar dagen later, maar een film die echt blijft hangen.

Karakatsanis' eerste film is gewoon enorm indrukwekkend. Er wordt enorm sterk gebruik gemaakt van de gritty visuals om een heerlijk sfeertje neer te zetten, maar waar Karakatsanis uitblinkt is de score. Enorm vervreemdend, je werd er zowaar vaak wat ongemakkelijk van. Met als hoogtepunt, de scene waar een nummer achterwaards wordt afgespeeld.

Vooral apart omdat de detail van het verhaal veelal verborgen blijven. Alle reactie van de kijker wordt voornamelijk uitgelokt door de beelden en de muziek, wat bijdraagt aan de spanning die in de film zit. Eén van de weinige films waar ik actief geinteresseerd was naar het verloop van de film. Mooi om dat nog eens meegemaakt te hebben.

Small Gods is een film zonder budget, met een beginnende cast en geschoten in amper twee weken. En de film weet gewoon makkelijk een heleboel groots opgezette geldbommen af te troeven. Een overwinning voor Karakatsanis en een prachtige toevoeging aan de Belgische cinema.

Indrukwekkend stukje film, dikke 4.5* met misschien wel kans op 5*

Wat langere review

Inderdaad een goede film. Vooral heel consistent en afwisselende beelden die ongelofelijk veel sfeer in zich dragen. Ook zijn de personages en hun onderlinge band goed verzonnen en met de beelden tot een sterk geheel versmolten. Helaas bleef het voor mij daarbij. Hoewel ik het wel goed vond, werd ik nergens in het verhaal gezogen en kwam ik niet in de 'flow' van de film. Bovendien was ik toch ietwat teleurgesteld dat de film uiteindelijk niet echt een point had, al is het wel een verademing dat deze film ophoudt, in plaats van uitleggerig nog wat lijnen bij elkaar leggen.. Al met al toch wel een aanrader. 3,5*

De hand van God

De Belgische cinema is doorgaans maar een mager beestje, een wereld waar platte, sociaal gerelateerde boeren- en routineuze genrecinema schijnbaar de vlag voeren. De afgelopen jaren maakte de alternatieve en meer experimentele garde echter zijn opwachting, en nemen de analen van de Belgische filmgeschiedenis gaandeweg aan rijkheid toe.
'Any Way the Wind Blows' en 'Calvaire' zijn nog aan de beurt, maar de leegte werd alvast met volle overtuiging gevuld door Felix van Groeningen en in iets mindere mate door Koen Mortier. De reden waarom hun prenten zo wisten aan te slaan, was vanwege een zekere herkenbare melancholie en een vaak ongegeneerd, doch uiterst humoristisch en karakterbepalend gebruik van het dialect. 'Small Gods' is van dezelfde orde en nestelt zich bijgevolg moeiteloos tussen prenten als 'Steve + Sky' en 'Dagen Zonder Lief'; en dat geheel ten verdienste van de bekwaambaarheid van België's nieuwste regisseur Dimitri Karakatsanis.

De desbetreffende verdienste, althans vanuit mijn emotioneel kritisch oogpunt, is de opvallend sterke emotionele band die Karakatsanis met zijn personages weet te creëren. Op de 'biechtende vertelinstantie (het zogenaamde heden in de film en de voice-over bij de flashbacks) na, teert 'Small Gods' namelijk louter op sfeerschepping en een mate van gevoeligheid bij de kijker.
Een werkelijk ongezien vervreemdende soundtrack sluipt dichter op de huid van de kijker en maakt de constante dreiging en broeierige sfeer in hoge mate voelbaar. Enigszins verwonderlijk allemaal, aangezien Karakatsanis een afstandelijke houding ten opzichte van zijn personages aanneemt. Wellicht dragen de fundamenten van 'Small Gods' nog een deel van de aanvankelijk aanwezige intenties met zich mee, namelijk de intentie om een exclusieve horrorprent te verwezenlijken.
Echter al het voorgaande ten spijt, maar de fabuleuze groezelige breedbeeldfotografie is zondermeer het meest noemenswaardige element van de prent; in een werkwaardige mix tussen een zekere existentiële dreiging en diepsnijdende mistroostigheid.

Ten slotte zoekend naar een inhoudelijke rode draad, wens ik me graag deels te baseren op een rechtstreekse interpretatie van de titel. Immers krijgen de drie hoofdpersonages de kans om hun demonen uit het verleden te bestrijden, daarbij tijdelijk de hand van God te bezitten en daaruit volgend een zekere vorm van emotionele, mentale zuivering te kunnen verkrijgen. Al is dat vooral een geheel eigen interpretatie, want op dat vlak komt 'Small Gods' niet altijd even zeker en overtuigend voor de dag. Niettemin...

Dikke 3.5* ...al zijn de aanvankelijke 4*, niet uit te sluiten bij herziening...

Direct na het kijken dacht ik even dat ik eindelijk de perfecte Belgische film gevonden had (en de eerste die de volle 5 sterren zou verdienen ) maar dat is toch net iets té veel eer voor een debuutfilm. Maar het schetst wel mooi mijn enorme verrassing en bewondering. Dat de beelden absoluut prachtig zouden zijn, had ik intussen wel al verwacht (maar het klopt, al had ik af en toe de conservatieve reflex dat het misschien ook wat gewoner had gekund De kleuren en visuele effecten zijn adembenemend, en de kadrage van de beelden bijna ongezien. Eerlijk, ik kan me zo direct geen film herinneren waarin zo geëxperimenteerd werd en tegelijk zo'n verbluffende schoonheid gecreëerd.)
Maar naast de schitterende beelden bevat de film ook een wondermooi verhaal, en dat had ik totaal niet verwacht na alle vrij negatieve recensies. Al moet ik toegeven dat het geduurd heeft tot het einde van de film voor de volle kracht tot me doordrong: echt evident is het allemaal niet, en zonder hautain te willen doen denk ik ook niet dat de gemiddelde kijker het in zijn volledige diepte zal doorhebben. Aanvankelijk had ik wat moeite met de wisseling tussen het gesprek achteraf en de gebeurtenissen zelf, maar het is juist door die wisselwerking dat de film meer wordt dan wat aanvankelijk een wat vrijblijvende sfeerschets lijkt van de relatie tussen drie ontwrichte personages.

Een film waarvan ik oprecht hoop dat hij de waardering zal krijgen die hij verdient.

veelbelovend debuut

Ik ben althans zeer benieuwd geworden naar het toekomstige werk van Karakatsanis. Wat hij hier immers heeft laten zien is dat hij een eigenzinnig talentje is dat hopelijk later iets meer evenwicht vindt, maar het experimenteren nooit verleren zal. Karakatsanis springt hiermee niet enkel mee op de nieuwe frisse wind van Belgische cinema, hij voorziet deze bovendien van een geheel eigen smoelwerk. Hopelijk worden zulke films het uithangbord voor de toekomstige Belgische of Vlaamse film.

Wat direct opvalt aan Small Gods is zijn visuele flair, waar experimenteren troef leek te zijn. Opvallende scherteverlegingen, kleurgebruik, filtertjes en kadreringen passeren de revue. Toch wordt het nergens te veel van het goede of wordt men als kijker overrompeld door dit visuele geweld. Het geheel voelt immers beheerst aan, maar toch lijkt richting af en toe een beetje zoek te zijn. Wat voor mij vooral opviel bij de soundtrack, of ruimer soundscaping.
Hoewel dit samen met de cinematografie het paradepaardje van de film is, is er daar nog een beetje werk aan de winkel. Eentonigheid vat deze muziek nog het beste samen. De tokkelende gitaar en een soort van postmoderne rock (of weet ik veel hoe zoiets heet) komen te veel naar voren, waardoor een echt overtuigende samenwerking tussen beeld en geluid jammer genoeg achterwege bleef. De intentie is er, wat al getuigt van lef en eigenzinnigheid, maar de uitwerking kan beter. Net geen staande ovatie zeg maar. Onderhond haalde hier ergens aan dat een nummer achterstevoren gespeeld werd, dit ben ik vreemd genoeg niet tegengekomen(?).

Het verhaaltje vervolgens is amusant en meer dan onderhoudend genoeg. De verhaalstructuur daarentegen spreekt mij echter helemaal niet aan. Zo'n raamverhaal met begeleidende voice over zijn voor mij echt 'not done'. Vooral omdat het eigenlijk helemaal niet nodig was; de beelden spraken immers voor zich. Sterker nog, de voice over e.d. onderbraken de beeldtaal te veel en doorprikten zelfs nu en dan diens 'sfeer'. Al een geluk werkt Karakatsanis daarmee en rond voldoende, zodat zulke schoonheidsfoutjes al snel opgevangen worden.
De cast tot slot is interessant, waarvan bovendien nagenoeg iedereen vrij tot zeer sterk acteert. Van Dijck is zowat m'n minst favoriete, De Voogdt acteert daarentegen naar gewoonte op topniveau. Toch één van mijn favoriete acteurs. Steffi Peeters is een streling voor het oog.

Nipte 4.5, al is het maar gewoon om Karakatsanis aan te moedigen om verder te werken op dit elan.

In het begin was ik wat bang dat we bleven pendelen tussen het heden en het verleden. Gelukkig neemt de tijdsduur van de overhoringen, die plaatsvinden na afloop van de reis snel af en begeven we ons al snel volledig in de wereld van 3 verdwaasde zielen die er samen op uit trekken.

De film heeft genoeg ingrediënten om aan te leunen tegen de cinema van Grandieux maar doet dat niet. Buiten het in beeld brengen van dolende personages en raakvlakken qua stijl van filmen, toont Dimitri Karakatsanis opvallend veel mededogen voor zijn personages. Dat levert bijzondere momenten op, als je enerzijds in de greep gehouden wordt door een mysterie en twijfelt over de oprechtheid van de bedoelingen van iedereen en anderzijds ziet dat de personages veel steun putten uit elkaars gezelschap. Het abrupte auto ongeluk en de in zwart - wit weergegeven scene waar we de familie van Sara afgeslacht zien worden vielen mij dan weer rauw op mijn dak.

In het recentere Linkeroever toonde broer Nicolas Karakatsanis zich al een bekwaam cameraman. In Small Gods legt hij de basis voor zijn stijl van filmen. De camera doet aan sfeer vangen, of het nou polderlandse elektriciteitsmasten zijn of het een aan de horizon gekluisterde zon is die nog even in je gezicht prikt. Het ziet er dankzij de cameraposities allemaal zo uit, waardoor je kunstwerken in de elektriciteitsmasten gaat zien of verblind wordt door de hoeveelheid licht die de zon weerkaatst in het beeldscherm. Dankzij de prachtige natuurfotografie komt de film ongelofelijk stemmig over en weet hij feilloos aan te strepen dat de nacht zich aandient, je ziet jezelf bijna zitten op een camping om je bonen nog even warm te maken voordat de duisternis zijn intrede doet.

Slechts de Jezusfiguur was een kleine smet op het blazoen van de film. Of Elena nou leed aan schizofrenie of niet, doet er niet toe, gelukkig laat de regisseur alles volledig open rondom dit mysterie. Op de muziek tijdens de eindscene na, getuigde de ruis en de andere nummers van een absolute meerwaarde voor een toch al vrij stemmige film die vrij snel beslag op mij wist te leggen. Een film die je in de watten legt, die je onverwacht confronteert maar er bovenal in slaagt om te ontroeren door een gevoel van compassie op te roepen voor de dolende zielen.

Trouwens, apart hoe Belgen het woord dossier uitspreken. 4,5*

Blauw groentje,

Small Gods, een debuut om trots op te zijn. Small Gods is een ongewoon alledaags fijn filmpje waar
veel in het midden wordt gelaten, de film drijft als het ware op haar mooie shots en muziek. Lekker vervreemd samen op reis, een kampvuur, we zingen wat liedjes, vreten onszelf te barsten want sfeer is er aan overvloed. Nooit geforceerd, eigenlijk zelfs heel subtiel hobbelt het voort. Hier en daar wat ruwe scènes en grimmige personages die de spanning als abstracte lijnen door de film borduurt.

Small Gods is een spannende roadmovie die je niet op handen draagt maar op voeten, die je niet verteld maar laat zien, die je niet kijkt maar ervaart. Geslaagd.

Intrigerend no-budget debuut van Dimitri Karakatsanis. Vooral dankzij het uitmuntende werk van zijn DOP/broer. Ook de score van Aldo Struyf is erg sfeervol. Daarnaast vond ik de aandoenlijke rol van Steffi Peeters heel mooi. De rest doet het ook goed, maar Peeters was voor mij een enorme ontdekking.

De meest voor de hand liggende vergelijking is misschien Badlands, maar Small Gods deed me ook wat denken aan Sombre van Philippe Grandrieux. Hoewel die laatste me nog meer kon overtuigen. Die knuffelscènes bijvoorbeeld in Small Gods kwamen nogal onnozel over bij dit kereltje hier.

Maar zeker een sterke film, met een bijzondere cinematografie en soundtrack. 3,5*

Pareltje voor de Belgische cinema.

Small Gods is een film waarbij ik het moeilijk vind precies uit te leggen wat er nou precies zo goed aan is. Het is inderdaad intrigerend, zoals hierboven al door Zandkuiken wordt gezegd. En het heeft iets weg van de sfeer en cinematografie van Vincent Gallo (ook al eerder opgemerkt geloof ik).

Verwacht een film met een grauwe tint, mooie shots, (ver)vreemde(nde) situaties en sterk maar redelijk 'stil' acteerwerk. Tevens een film met een ijzersterke sounddesign, iets dat ook erg opvalt aan de film en heel erg bepalend is voor de sfeer. Ondergrondse spanningen worden namelijk begeleid door 'ondergrondse muziek', vaak subtiele (of juist erg rauwe) stukjes ambient/drone, iets dat mij heel erg ligt.

Alleen maar positief lijkt het en echt een film die perfect bij me past, maar toch miste er net iets wat de film uitzonderlijk maakt. Misschien was de wijze waarop het verhalend gebracht werd er eentje die mij niet zo lag, want het gegeven zelf vond ik uiterst interessant.
Daarom uiteindelijk twijfel tussen 4* en 4,5*, waarin ik de film toch het voordeel van de twijfel zal geven, omdat ie toch rond blijft spoken in mijn hoofd en omdat ik nou alweer toe zou zijn aan een herziening.

Dus: 4,5* (we zullen zien of dit cijfer aan verandering onderhevig zal zijn)

Deze film heb ik dus wild op de gok gekocht, omdat ik hem niet zo snel op andere manieren kon vinden. Ik heb er totaal geen spijt van, want het is een zeer bijzondere film met een overweldigende sfeer. Audiovisueel is het werkelijk ijzersterk, de beelden zijn prachtig, met name door de grote aandacht voor belichting, ik kwam ergens de naam Malick tegen, maar dit is toch de overtreffende trap wat mij betreft. Ook de shots van de lucht en de elektriciteitsmasten en - kabels waren bijzonder sfeervol, waarbij ik wat het laatste betreft wel een beetje denken aan Serial Experiments Lain. Geen idee of de regisseur die animeserie heeft gezien, maar hebben elektriciteitsmasten iets, want die serie was ook behoorlijk sfeervol.

De soundtrack is zo mogelijk nog bijzonderder. Het nummer van Lhasa de Sela vond ik een beetje fado-achtig en nu ben ik niet bepaald een fadomasochist, maar ik vond het toch erg mooi. De rest van de soundtrack bevat inderdaad veel postrock, wat zeer sfeerverhogend is en waar ik het idee bij heb dat dit niet vaak in films gebruikt wordt. Ik kan op dit moment enkel Ex drummer van Mortier noemen, maar ook de soundtracks van films van Toyoda (met name The Blood of Rebirth) komen ook in de buurt, hoewel die wellicht iets heavier zijn. De muziek tijdens de aftiteling wijkt wellicht iets af, maar de zanger was onmiskenbaar Mark Lanegan, wiens stem ik werkelijk schitterend vind. Raar overigens dat zijn naam verkeerd gespeld wordt tijdens de aftiteling. Wel leuk om op de aftiteling te zien dat Mortier wiens film in hetzelfde jaar uitkwam coproducer van Small Gods was.

Enkel bij het plot heb ik een beetje mijn vraagtekens, met name bij de enorme uitbarstingen van geweld. Het voelde een beetje misplaatst aan zo meditatief als de film verder is, al lijkt het ook weer noodzakelijk te zijn om de dolende figuren te verklaren. Het einde was vrij vaag en ik heb een beetje het gevoel dat het vaag zijn om het vaag zijn was, maar heel erg storend is het ook weer niet.

In ieder geval weer een bijzonder product van Belgische bodem. Een kleine 4,5*.

Deze eens bekeken, maar het was een beetje een vreemd filmpje. Er wordt in het begin niet zo veel vrijgeven, dus wordt alles langzaam vrijgegeven. Hierdoor blijf je wel kijken hoe het verhaal evolueert. Eigenlijk gebeurd er niet zoveel in de film, maar toch genoeg om de volledige speelduur te boeien.
Het einde was wel een beetje vaag, maar de film was dit eigenlijk ook, dus eigenlijk wel passend.
De cast deed het niet slecht en wist wel te overtuigen.
Tja, een echte aanrader vond 'k niet niet, maar is zeker ook niet slecht. Het is een beetje een vreemde film die zeker niet iedereen zal aanspreken. Dit is zeker een van de alternatievere Vlaamse films.
Oja, op de dvd stond er ook nog een kortfilm op, maar die was eigenlijk niet echt het bekijken waard.

Een roadmovie in België lijkt op papier een raar idee. Binnen de 24 uur rijden zit je al in het buitenland. En zoveel eindeloze wegen hebben we niet. Maar desondanks zorgt Dimitri Karakatsanis voor een roadmovie waar velen een puntje aan kunnen zuigen. Zowel visueel als sfeer is dit een hele tijd genieten. Leek wel op een Instagramfilmpje, maar dan wel meer dank enkel de app om fotootjes te trekken.

Small Gods werkt ook vooral op sfeer en is een vrij minimalistische film. Eentje die creatief durft te zijn en bewijst dat ook met een klein budget maar een grote dosis creativiteit en technische kennis, je een goeie film kan maken die op internationaal niveau kan meespelen. Toch in de sector van de arthouse.

De drie acteurs zijn de sterkhouders van de film met vooral het figuur van Sara dat zonder woorden zoveel kan zeggen. De figuren die ze tegenkomen zijn niet altijd even sterk en zorgen even voor een inzakking. Maar kom, de film is mooi om te kijken en een Vlaamse roadmovie waar ik me zeker in thuis voel.

Een goede sfeervolle, grauwe en minimalistische film, die met weinig middelen toch Behoorlijk wat weet te bereiken.

Het sfeertje van de film is vaak nogal onheilspellend. Je hebt constant het idee dat er wat in de lucht hangt en er wat staat te gebeuren. Daarbij is het camerawerk heel toepasselijk. De vaak woeste en onheilspellende donkere lucht, is net zo onheilspellend als het verhaaltje zelf. Het acteerwerk is naar behoren. Vooral Steffi Peeters doet het erg goed. Ik betrapte me er op dat ik toch wel benieuwd was hoe het alles op een gegeven moment verder zou gaan.

Wel jammer dat de mensen die ze tegenkwamen, niet altijd even interessant waren. Dat had misschien nog iets beter gekund. Toch slaagt Karakatsanis erin de aandacht van de kijker vast te houden, door zijn prima camerawerk en de sterke sfeerschepping. Ik werd er alleen nooit helemaal in meegezogen. Een laatste pluspunt is trouwens de soundtrack. Het is lastig om deze te benoemen, maar het is een stijl en geluid, die ik niet vaak hoor, maar die erg mooi is en prima past bij het sfeertje van Small Gods.

Een goed en interessant debuut dus van door Dimitri Karakatsanis, een regisseur om in de gaten te houden.

3,5*

Best wel een bijzonder filmpje. Opmerkelijk bij mij waren vooral de filters en de montage, want die weten de film toch echt wel mysterieus en interessant te houden met een korrelig avant garde sfeertje. Wat verhaal en loop betreft heb je als kijker wel even geduld nodig om het op een rijtje te krijgen. In het begin is het nogal rommelen betreft en weet je ook niet echt wat je der mee aan moet. Vrouw word overhoord op het politiebureau (waarom weet je niet), en vanaf dat moment krijgen we alleen maar beelden te zien van 3 losgeslagen jonge mensen die door heel Belgie heen rossen met hun camper op zoek naar een doel, afwisselend met beelden uit het heden en met flashback die regelmatig switchen, hier en daar bekvechten ze met mensen die ze ontmoeten, wat eerst ook weinig toevoeging lijkt te hebben. Allemaal mooi geschoten, maar ik kon er weinig mee en je vraagt je nog wel eens af waar de film naartoe wilt, totdat de spanningen tussen de hoofdpersonen langzaamaan toenemen, dat het beetje bij beetje van kwaad naar erger word en uiteindelijk uitloopt op de Moord op Sara's familie. Dat legt toch meteen wel alles op zijn plek, en het afloop ervan....

En dat maakt dit toch weer tot een bijzondere Belgische roadmovie. De beelden, kleur en de typische trippy stijl weet er nog een extra draai aan te geven en de plaatjes van het apocalyptisch getinte landschap van Vlaanderen blijft goed werken. Soundtrack is ook goed (vooral die lange gitaarlijnen, wat ook precies bij dit soort films past) De Belgen zijn toch wel op filmgebied een stuk verder dan ons, of heb ik dat al een keer gezegd?

4,0*

Bijzonder filmpje dat het van mij vooral moet hebben van het prachtige camerawerk en zeker ook de soundtrack die mede bijdroeg aan het mysterieuze sfeertje waarin het verhaal verhuld was. Aanvankelijk kon ik niet zo veel met het verhaal maar naar het einde toe werd alles me duidelijk. De flash back scènes in zwart/wit vond ik trouwens zeer goed gevonden.
Het kostte me overigens wel moeilijk deze film te vinden. Pindakazen lukte me niet maar gelukkig was deze film te huur in een videotheek in Nijmegen, die bekend staat om het uitgebreide assortiment films, de betere films wel te verstaan.

3,5*

Sterke film van Belgische bodem.

Niet een film die voor iedereen is weggelegd. Verwacht geen heldere uitleg of veel verhalende elementen, maar wel een enorm sfeervolle film.

Visueel is het op zijn eigen manier erg indrukwekkend. Helemaal mijn ding, dat duistere, onheilspellende stijltje. De gritty zwart-wit scenés zijn subliem, en zo ook veel prachtige, duistere longshots. Dit gecombineerd met de donkere soundtrack deed me af en toe wat denken aan Valhalla Rising, maar dan in een compleet andere setting natuurlijk.

Minpuntje vond ik de gesprekken met de hoofdpersoon. Snap wel dat het misschien functioneel voor de film is op de één of andere manier, maar het zorgde er vooral in het begin voor dat ik soms wat abrupt uit de sfeer werd gehaald. Jammer, niet nodig geweest wat mij betreft, al doet het gelukkig niet veel af aan deze bijzondere ervaring.

4,0* sterretjes.

Voor mij net niet, dit -hoewel je het niet verwacht met de titel- Vlaamstalig drama. Het is een sombere sfeer, met mooi gruizige beelden en dito soundtrack. Een trage vertelling van een roadtrip, waarin we langzaamaan de tamelijk rechtlijnige backgroundstories van ieder van de 3 bevreemde hoofdpersonen te weten komen.
Grootste manco is dat het uitgaanspunt, waar de hele film op gebasseerd is, tamelijk ongeloofwaardig is. Debiel zelfs. Dat zat me enorm dwars, net als het aantal lege scenes (anders dan sfeerbepaling, vooruit). Dat belemmerde me in inlevingsvermogen.
Het wordt zeker kunstig in elkaar gezet en met de wetenschap dat deze film een debuut is met amper budget en onervaren acteurs, geeft dat wel extra punten. Maar ik heb dan meer met sfeergenoot Een Ander Zijn Geluk.