The Hurt Locker (2008)

De handcamera doet hier echt wonderen want hij drijft de spanning tot het uiterste in deze rauwe, realistische film over het levensgevaarlijk bestaan van een groep Amerikaanse ontmijners tijdens de oorlog in Irak.

Een goede film, die u toch wel inpalmt, misschien al te veel met Oscars beloond, maar niettemin interessant, zeker daar waar de cineaste, aan de hand van het hoofdpersonage, aantoont hoe de oorlog de mens volledig kan overmeesteren en in zijn macht houdt.

Prachtig in beeld gebrachte tegenstelling hoe mensen verschillend met oorlog en stress omgaan, dit wordt wat mij betreft aan de het einde film duidelijk de adrenaline junkie sergeant James onthult pas op het einde zijn motivatie en niet eens met veel woordentot dan blijft de film op dat vlak redelijk mysterieus. Desalniettemin spannend, goed in beeld gebracht, visueel een plaatje zelf op dvd, en tevens confronterende en schokkend op bepaalde momenten. Al met al een film die mij heel erg aangreep toen ik hem voor het eerst zag en wat mij betreft dat nog steeds doet.

Bigalow en manlief Carmeron beide genomineerd waren met hun films voor Beste film bij de oscars en dat de low-budget film het dan wint van dat belachelijke prijzige project. Hilarisch!

In zoverre wel een aardige film dat dit niet echt een verhaal van a naar z is, maar meer een verzameling scènes tijdens een periode in Irak. Tegen het eind wordt dat wat losgelaten, wat jammer is, want eigenlijk was dat wel de kracht van deze film. Die scènes zelf zijn behoorlijk, maar heel spannend of indrukwekkend zijn ze niet, enkel die ene waar ze de bom om een man niet kunnen losmaken. Verder wel sfeervolle locaties. Het personage van Renner vond ik in het begin wel lichtelijk irritant, net iets te veel de coolboy. Pas later blijkt het meer een adrenalinejunk (dat laatste shot is prima wat dat betreft), maar lange tijd is het daar de film niet echt naar. Nu wordt het ook een film met iets te veel ideeën waarvan geen van alle echt goed wordt uitgewerkt. Met keuzes maken was dit allicht een betere film geworden. 3,0*.

Plus: de constante dreiging, het gevoel dat er zo iets mis zal gaan.
Minus: te weinig aandacht voor de ontwikkeling van karakters. Vooral het einde wordt nogal afgeraffeld en is daardoor ongeloofwaardig of zelfs karikaturaal. In een minuutje of twee wordt in drie scènes aangestipt waarom de hoofdpersoon niet meer thuis kan aarden. En hoe cliché wil je dit gezinsleven geschetst zien: Supermarkt&consumentisme, keuken&onbegrip bij partner, voorleesritueel&kinderlijke onschuld. Ook het gesprek in de auto met de plotselinge tranen kwam eigenlijk uit de lucht vallen.
Wat aan credit opgebouwd was verdween als sneeuw voor de zon. Nodigt daarom niet direct uit om vaker te zien.

De film geeft de intensiteit, nervositeit, angst, onzekerheid weer dmv camera dicht op de personages, bijna point of view van de personages. Stress van een oorlogsgegeven omzetten in een film en daarin slaagt Bigolow met verve. Het is geenszins de bedoeling van THL om de oorlog kritisch te benaderen, voor Bigelow is oorlog een feit en stelt ze zich enkel de vraag 'hoe gaan de personages daar mee om ?'. Maar film is meer dan authenticiteit; Qua verhaal zijn het losse situaties, anekdotes met een hoge spanningsopbouw (zal de bom ontploffen ? waar zitten de snipers ?) maar het leidt nergens naar toe. Ook de personages zijn niet diepgaand. De film begint met 'war is a drug' en op het einde wordt dit nogmaals getoond – het geeft al aan dat er niet veel evolutie in de film zit. Half geslaagd.

Redelijk.

Film met grote hoogtepunten, maar ook een aantal pijnlijke dieptepunten. Het is allemaal weer veels te pro-Amerikaans. Het blijft toch altijd wel een beetje terugkomen in dit soort films, en daarmee helpt het een aantal grootse momenten hier om zeep.

Het grootste pijnpunt in deze film is duidelijk de rol van Renner. Hij is veels te "Amerikaans". Altijd weer de held uithangen en daarmee zichzelf ook nog ontpopt tot een soort beeld. Het is allemaal afbreuk aan enig realisme dat er echt wel is.

Zo krijg je een aantal momenten in het begin die spannend kunnen zijn, maar de manier van aanpak is zo raar en heldhaftig dat je het nauwelijks echt serieus kan nemen. De handcam draagt wel bij aan enige intense beelden, maar worden in het eerste deel voornamelijk om zeep geholpen.

Voor de rest is het niet veel verhaal. Het zijn vooral fragmenten uit wat er allemaal zowat kan gebeuren op vijandelijk gebied in Irak. Daarbij werken er enkele heel erg goed, en enkele wat minder. Maar de film kent wel een aantal hele sterke momenten.

Het snipergevecht en de mislukking in het helpen van de man zijn pijnlijke momenten. Vooral dat tweede. Daar had ook echt een soort schok door m'n lichaam vanwege de aart. Dat zijn de momenten waar de film het dan ook een beetje van moet hebben.

Nergens heel saai, en het tempo zit er vaak wel goed in. Bigelow laat vaak genoeg gebeuren om de film enig interessant te houden en stopt enkele pijnlijke momenten erin die het allemaal net dat rauwe tantje geven die het buiten dat pro-Amerikaanse gedoe echt nodig heeft.

Pas in de nazit realiseer je je dat alles in deze film goed was, maar tijdens de film weet je niet zo goed wat je ermee aan moet. Er zit weinig lijn in, er gebeuren gewoon dingen in een bepaalde volgorde. De pointe is wat deze gebeurtenissen doen met de betrokkenen, waarbij James de vreemdste eend in de bijt lijkt. Dat het hierom draait, is tijdens het kijken van de film niet direct duidelijk, waardoor je niet zo goed weet waar je op moet letten. Wanneer je de film na het kijken nog eens afspeelt in je hoofd, vallen veel dingen op hun plek. Wat dat betreft een unieke oorlogsfilm. Op andere vlakken niet per se. Beetje Greengrassachtig camerawerk. Dialogen wisselen een beetje tussen realistisch en filmisch (overigens niet per se op een storende manier).
Wat ik sterk vond is dat de film heel voelbaar maakt dat de Amerikanen daar in een vijandige omgeving zaten en bepaald niet als redders van een natie. Ik onderschrijf de kritiek van Shadowed dan ook niet dat de film te pro-Amerikaans is. En dat Renner de held uithangt wordt ook helemaal niet als dusdanig geframed; zijn teamgenoten fantaseren hardop over hem omleggen omdat ze zijn gedrag maar niks vinden. Nogmaals: de film focust op de verschillende uitwerkingen die een dergelijke oorlog op de betrokkenen heeft en niet op de oorlog zelf.

Door de Avengers-associatie bij Renner, had ik hem niet zo hoog zitten als serieuze acteur, maar daar ben ik na deze (en Wind River trouwens ook wel, al vind ik hem daar iets minder indrukwekkend) wel van bij gedraaid.

Best goed.

Kathryn Bigelow scoort punten door er niet echt een verhaal in te stoppen. Met The Hurt Locker legt ze bepaalde scènes vast die de oorlog in Irak portretteren. Desondanks vind ik de film niet fragmentarisch. De verschillende scènes en gebeurtenissen zijn vaak nog spannend in beeld gebracht - zelfs de handheld camera doet het eens voor mij.

Af en toe heb ik me wel wat geërgerd aan dat karikaturale optreden van Jeremy Renner. Dat overdreven machogedoe vloekt wat met de serieuze aanpak van Bigelow. Uiteindelijk is dit ook geen echte acteursfilm dus doet zo'n onopvallende Anthony Mackie het net daarom beter.

Niettemin een dikke meevaller en toch ook weer iets anders dan men doorgaans te zien krijgt.

3,5

Ministry.

De begeleiding van een nogal overdonderend en vervreemdend verhaal - erg indringend gebracht door Bigelow met als beeldvanger de hoofdrol van Renner - met een haast enge intensiteit. En de voor ons Nederlanders haast niet te bevatten manier waarop Amerikanen altijd zonodig, ehh, ehh, Amerikanen moeten zijn. Karikaturaal, onrealistisch - maar wel zoals die mensen echt zijn.

Qua moraal doet Bigelow het dan wel subtiel en vrij onopvallend. De aangever met het citaat van Hedges voor de aantiteling is op zich wel duidelijk genoeg, maar ook weer makkelijk vergeten eens de actie begint - het is dan vooral de grijs van Renner aan het einde die het verhaal vertelt.

En daar past die soundtrack dan wonderwel bij. Ook vervreemdend, ook overdonderend.

Deze film nog een tweede kans gegeven, maar tevergeefs. Vind het geen geslaagde prent.

Heb niets toe te voegen aan mijn eerste commentaar.

Hmmm...interesting!

Wat maakte deze film indruk toen ik hem heel wat jaartjes terug voor het eerst zag. Genoeg zelfs om gedurende de nacht nog eens over na te denken. En dat is bij herziening van de Blu-ray nog niet veel anders. The Hurt Locker zal sowieso altijd een lach op mijn gezicht weten te toveren omdat Bigelow met deze productie van 15 miljoen ex-man Cameron met zijn prestigieuze project Avatar wist af te troeven. De psychologie van de oorlog tegenover fantasy die maarliefst 240 miljoen moest kosten. Tja, ik weet het wel, het zal persoonlijke smaak zijn, hoewel ik het belachelijk vind dat zo'n fantasy draak zo belachelijk veel moet kosten, lekker belangrijk allemaal.

Afijn, The Hurt Locker, ofwel, de pijncel. Met die zogenaamde 'pijncel' komt meteen al een interessant kenmerk van de mens naar boven, namelijk dualiteit, en in alle toonaarden. De mens is vredelievende maar ook bloeddorstig, beschermdend maar ook wreed, we erkennen dat oorlog vreselijk is maar zoeken de prikkel en spanning toch ook op, we zijn bang voor pijn maar zoeken die toch ook ten dele op. De mens blijkt een vreemd wezen die vooral ook nog eens verslavingsgevoelig is. In het geval van James lijkt de prikkel en spanning die zijn werk mee brengt verslavend, gestoord volgens sommigen, begrijpelijk als je de angst in zijn ogen ziet oog in oog met alle ontbijtgranen in de supermarkt. Verzadiging lijkt voor nihilist James, die in die zin geen gespreid bedje en veiligheid zoekt, een grote motivatie. Sowieso is daar ook de interessante botsing met de mensen van zijn team, stuk voor stuk karakters die allen een andere vorm van omgang met de oorlog en hun persoonlijkheid tonen. Sanborn is vlees geworden controle en krampachtigheid, iets waar hij vooral zichzelf helemaal gek mee maakt. Eldrige daar en tegen is een doemdenker die teveel piekert maar zich net zo gemakkelijk mee laat slepen om een ander weer de schuld te geven, beide een heel verschil met de roekeloos ogende James, toch lijkt de doorgedraaide James het beste met alle spanning om te gaan en zelfs te genieten van zijn werk. Hij laat los, en laat zich niet leiden of beperken door angst, want zoals Sanborn op het einde constateert leidt alle controle nergens toe en gaat de dood willekeurig te werk.

Al deze psychologie is niet alleen erg interessant, het wordt ook nog eens uitermate boeiend, bevreemdend en verwarrend gebracht. Eigenlijk zoals het is in oorlogsgebied met alle chaos van dien. Realistisch zo'n los geslagen geitenbreier? Mwoah...niet helemaal, maar draait de film daarom? Nee, het gaat puur om de kick en alle psychologie rondom en niet om een realistisch beeld. Boeiend is dan ook de werkwijze en sfeer rond coole kikker Renner, fantastisch zijn de scènes met de eerste bom, hilarisch de autobom, walgelijk de bodybomb en de gezinsman op het einde. Misschien moet je ook een beetje loco zijn voor dergelijk werk. De spanning wordt verschillende keren tot kookpunt opgedreven en de montage en het camerawerk past in zijn stijl perfect bij de film. Behoorlijk is de soundtrack van Beltrami met aardige momenten, toch is dit niet één van zijn besten. Wat verder nog opvalt zijn de diverse grote namen in kleine rolletjes zoals David Morse, typerende rol voor hem ook weer, maar vooral Pearce en Fiennes doen het toch met korte rolletjes en zelfs rollen niet die niet gewoon zijn voor ze.

Ja, deze bevreemdende film over de afstoot/aantrek reactie die oorlog los maakt, de oorlog binnenin om het zomaar te zeggen, is me toch weer goed bevallen. Uitstekende film wat mij betreft die niet helemaal op waarde geschat wordt misschien zelfs verkeerd begrepen.

“The rush of battle is often a potent and lethal addiction, for war is a drug.”

Deze film heb ik een hele tijd geleden al eens gezien, en dit was echt een film die nog best hoog op het lijstje stond om nog eens te kijken. Ik heb hier wederom mijn stem verwijderd zodat mijn statistieken goed waren (gelijk aantal stemmen en meningen), en eigenlijk kon de herziening niet uitblijven. Deze film stond namelijk al best lang op mijn netvlies als een goede en sterke film, gezien de stemmen en meningen die lovend zijn van de door mij gewaardeerde gebruikers op deze site kon ik eigenlijk niet meer wachten, en toen ik ook nog eens zag dat deze film op ‘Netflix’ staat was mijn keuze vrij snel gemaakt; aanzetten die hap. En ik moet zeggen dat ik niet met de koude kleren thuis ben gekomen, deze film staat als een huis en dat mag je als kijker ook merken. Keiharde beelden, goede spanning die constant eigenlijk wel aanblijft en prima personages werken samen in deze film.

Daar kun je echter wel uit concluderen dat de film eigenlijk niet echt een bijzonder verhaal kent. En dat is meer, dat er eigenlijk niet echt een verhaal in zit. Ik las het hier ook al in de berichten, de film lijkt een aan elkaar geplakt beeld van de missie in Irak, waarin eigenlijk voornamelijk de hoogtepunten krijgt te zien. We volgen een bom eenheid die dagelijkse routes moeten rijden door de straten van Irak en voornamelijk bommen moeten opruimen die er door de vijand is neergelegd. Het neemt overigens niet weg dat we hierdoor niet op het puntje van onze stoel komen te zitten, de scenes kennen echt een behoorlijk spanningsniveau wat ik niet vaak meer merk in films, en dat komt meer omdat je constant een verwachting plaatst wat wellicht niet uitkomt, en wanneer je het niet verwacht komt de film vrij cru door de bocht.

De film heeft uiteraard de standaard dossering sentiment, dat kennen we langzamerhand wel van de films over het leger van de Verenigde Staten. Toch wordt er niet al te veel aandacht aan geschonken, en zit de film niet bordenvol met saaie dramatische scenes. Toch valt de film daarin richting het eind weer op terug, en is dat gezinsdrama toch weer niet écht nodig aangezien we er ook niet veel duidelijker in worden wat nou precies de bedoeling is en wat er fout gaat. Dit is voornamelijk omdat ‘Bigelow’ ervoor kiest zo min mogelijk om de karakters heen te bouwen, we komen buiten hun namen en gezinssituaties (of ze wel of geen kinderen/vrouw hebben) eigenlijk ook verder niks over die gasten te weten.

Voor de rest vond ik de cast aardig. ‘Jeremy Renner’ pakt de film leuk op en kent een prima rol als ‘sergeant James’. De bomexpert die de divisie over moest nemen nadat ’ Thompson’ die daarvoor, komt te overlijden als de bom toch afgaat en hij daar in de buurt is. ‘James’ is een vreemd mannetje en dat werd gauw duidelijk, eentje die niet bang is en nogal nonchalant te werk gaat, te kosten van zijn teammaten die daar in mee gesleurd worden. ‘Anthony Mackie’ en ‘Brian Geraghty’ zijn, zijn maten die hem moeten helpen in de ontruiming, en met z’n drieën vormen ze nog best een leuk team, vond ik zelf.

De film, zoals ik al zei zit eigenlijk constant in een spanning, gezien je niet weet wat er nou telkens precies gaat gebeuren en dit afvragend toch de nodige zenuwen op wekt. De film zit bordenvol actie, en kent eigenlijk weinig rust moment, gelukkig genoeg om je toch even op adem te laten komen als kijker van de film. Want als ze niet bommen aan het ontmantelen zijn, zitten ze wel in een vuurgevecht tegen een sniper, of zijn ze gebouwen aan het ontruimen. De film kent van alles wel iets, en de film is zo voorbij, en dat was soms best jammer, tot we bij het einde kwamen die eigenlijk een beetje afgeraffeld werd en dat was eigenlijk een beetje een smet op deze film.

The Hurt Locker is een mooi uiteengezet filmpje over de bommenontmanteling in Irak. Het is klemmend en zeer voelbaar. Het oogt allemaal zeer realistisch en alles is als kijker voelbaar. Erg knap gedaan ook nog eens in de wetenschap dat het niet echt een verhaal is waar je naar kijkt met kop en staart. Zeer fraai!