Light Sleeper (1992)

De desolaatheid van het hoofdpersoon wordt verschrikkelijk goed in beeld gebracht. Het blijft een van mijn favourite films wat betreft vormgeving.

Ja en wat een rol van Willem Dafoe !!!!

Yep - Defoe zet echt een schitterend rol neer!

my philosophy: I don't talk unless I have something to say

Niks teveel gezegd he Ik verwachtte van jou wel een uitgebreider verslagje...

Ja, sorry - FK. Ik had gisteren last van het Paul Schrader-syndroom

Films waarin Paul Schrader een hand heeft, worden nogal snel als "depressief" bestempelt. Dat vind ik helemaal niet het geval ...

Integendeel. O.K. - ze zitten altijd in een crisissituatie, maar ze behouden telkens een (te?) klare kijk op de situatie (Travis Bickle ziet de dingen net dat tikje té klaar ).

Maar op de één of andere manier overwinnen Schrader's personages hun crisis, na veel omzwervingen in een nachtelijk New York. Er is altijd hoop aanwezig vind ik bij Schrader. De verlossing is altijd te vinden in een vrouw

Hoewel de communicatie tussen man en vrouw nogal ahum "mank" loopt in Schrader films (met als hoogtepunt: Travis Bickle die Betsy naïef meeneemt naar een pornofilm!

Travis: "What's the matter, you don't like this film? Lots of couples go to this movie, you know ..."

Betsy: "I want to get out."

Gisteren was het alweer van hetzelfde laken en broek. Er was een duidelijk héél verstoord contact tussen Dafoe (zijn glimlach was echt hartverwarmend in de film - net als een warme choco op een kille winterdag) en zijn geliefde.

in de film zitten Dafoe en zijn (ex-?)vrouw in de cafetaria van het ziekenhuis samen te converseren, de camera neemt een ander gezichtspunt - en via optisch bedrog lijkt het alsof er een muur tussen hen staat. Prachtig!

Kortom: prachtig! Alleen de muziek vond ik wat minder, ik had liever Jackson Browne opnieuw gehoord ("Late for the sky" opnieuw bijvoorbeeld). Maar dat is gewoon de Jackson Browne fan in mij

Mooie film, kwam pas op de helft goed op gang, voor mijn gevoel. Willem Dafoe speelt met overtuiging.

De muziek voegde veel sfeer aan de film toe.

3,5*

Volgens mij heb ik deze ook ooit gezien, maar dat weet ik niet zeker.

Kees, waar blijft jouw stem?

Nu heb ik gestemt, bijna 2 maanden later.

De DVD ligt nu bij FRS voor minder dan 10 Euro.

Prachtige film met heel mooi symbolisch en geslaagd camerawerk. Die scene in het ziekenhuis waar dat shot bijzit van die pilaar die de afstand tussen de twee oude geliefde weergeeft of beter de barriere is erg mooi. Dafoe s zoektocht naar zielerust is echt geweldig gespeeld. Alleen jammer van de muziek die in veel mooie scenes er een schepje teveel bovenop doet.(4 ster)

Wat was dit een tegenvaller zeg. Nergens wordt het echt beklemmend en er zitten net iets te veel flauwe scriptoplossingen in. Ik snap werkelijk niet waarom Schrader dit slappe aftreksel van zijn eigen Taxidriver moest maken.

Echt jammer Nivola dat deze film jou niet kon boeien. Waarom zou deze film eigelijk meer beklemmend moeten zijn volgens jou? Is dat misschien omdat je tevergeefs naar linken met taxidriver zit te zoeken? Deze film heeft namelijk zoveel meer te bieden dan de zoektocht naar een beklemmende sfeer. De film gaat over de frustraties van iemand die werkelijke talenten onbenut laat en zelfs zijn baantje waar die mee overleeft staat op het spel. Die flauwe scriptoplossingen zou je moeten toelichten want ik heb het gevoel dat je dan menig goede film kunt afschrijven. Er zijn een aantal overeenkomsten met taxi driver maar dat is gewoon de thematiek die Schrader in het merendeel van zijn scripts en films aan de kaak stelt. Deze film is gewoon geen aftreksel van Taxi Driver en deze vergelijking gaat helemaal niet op. Alleen al de hoofdpersonages waar het grootste gedeelte van beide films op gebaseerd zijn verschillen totaal van elkaar. Kijk de film nog eens als een afzonderlijke film zonder vergelijkingen te trekken misschien dat ie dan beter bevalt.

De vergelijking met Taxi Driver is niet zo heel ver gezocht, niet alleen omdat het dezelfde schrijver is, die dezelfde thematiek nog een keer uitwerkt, maar vooral ook omdat op het dvd-hoesje staat: "De Taxi Driver van de jaren negentig".

Je moet met me eens zijn dat beide films over een loner gaan die zich aan de zelfkant bevindt en uiteindelijk als enig verweer tegen de wereld om hem heen het heft in eigen hand neemt.
Zelfs veel van de gebruikte symbolen zijn het zelfde:
nachtelijke ritten door de stad, ontmoetingen met weirde klanten, vuilnis in de straten en het bijhouden van een dagboek (vergezeld van een voice-over).

Wat ik flauwe scriptoplossingen noem zijn bv de doorzichtige pogingen die Schrader heeft gedaan om zijn hoofdpersonage sympathiek te maken. Hij heeft een soort gezellige club drugsdealers gecreeerd, met als toppunt de scenes waarin LeTour een van zijn klanten van de drugs af probeert te helpen.
Die scenes helpen het verhaal niet vooruit, ze zitten er alleen maar in om aan te geven: dit is een goeie vent.
Kom op zeg, die man is al twintig jaar drugsdealer! Foute man!

Ik vond trouwens Dana Delany in de rol van Marianne een perfect voorbeeld van miscasting. Ik geloofde haar geen moment.

Wat overigens allemaal niet wil zeggen dat ik het een complete rukfilm vind. Ik kom alleen niet verder dan gemiddeld.

Doe jezelf een plezier en let nooit op wat op de kaft staat of let in ieder geval wie dat soort opmerkingen heeft uitgeroepen. Bij Pariah stond op de kaft dat het een clockwork orange for the year 2000 was. Als je beide films kent zegt dit toch echt genoeg.Die kreten op de kaft slaan meestal nergens op. Zeker zijn er vergelijkbare dingen maar zoals ik al had gezegt is dit nu eenmaal de thematiek waar de regisseur vaker mee werkt. Daarnaast wil ik weer aanduiden dat de hoofdpersonages totaal verschillende persoonlijkheden hebben en je moet toegeven dat beide films voor het grootste deel over deze karakters gaan. Dan blijf ik dus concluderen dat we het hier over over totaal verschillende films hebben.

"Die man is al 20 jaar drugsdealer foute man" vind ik dus al helemaal bullshit. De hele film gaat er juist over hoe hij in deze situatie is gekomen en gebleven. Wanneer jij je niet over dit zwart-wit denken heen kunt zetten en je dus niet kunt inleven in het personage kan ik me voorstellen dat de film niet over de middelmaat heen komt.

Het wil maar niet vanzelf gaan in deze film. Teveel loser, teveel zelfmedelijden, te zwakke regie, teveel 'going for taxidriver'. Schrader mag een begenadigd scenarist zijn, hij is een zwak regisseur. Het spelen met de sympathie/antipathie van Sarandon voelt geforceerd aan. Te letterlijk ook de depressieve lokaties. Als het over slapeloosheid gaat, kun je beter terecht bij Fight club.

Prachtige film, waarvan ik me afvraag waarom hij zo onbekend gebleven is.

Wat mij aansprak is dat er voor de verandering eens een mens in de rol van drugdealer wordt gestopt in plaats van een overdreven machogangster of een karikaturale junk. Niet dat ik het beroep goedkeur, dat doet deze film ook niet, maar de karakters hier komen echt over. Dit maakt ze ook sympathiek.

Het is sowieso niet moeilijk om sympathie te krijgen voor Dafoe in deze film, die hiermee gelukkig de nare nasmaak van zijn rol in The Boondock Saints wegspoelt. Dit vind ik de beste rol die ik tot nu toe van de man zag en dat zegt toch best wel wat. Zijn personage is een man waarvan je merkt dat hij erg lang de tijd heeft genomen van zijn periode van onbezorgende jeugd en daar nu door in de problemen zit. Zijn zoektocht naar een bestaan buiten de drughandel wordt ingetogen en realistisch getoond en wint zo aan kracht. Ik weet dan ook niet of ik het thrillerplotje dat na meer dan een uur nog wordt geïntroduceert wel nodig vond. Het liep ook wel lekker zonder. Anderzijds levert het wel een uitstekende eindscène op die op een verrassende wijze toepasselijk lijkt.

Dafoe's sterke rol, waar de film het echt van moet hebben, wordt mooi ondersteund door de andere elementen in de film. Sarandon heb ik ook nog nooit beter gezien en de kleine bijrollen zijn allemaal sterk of vermakelijk. Delaney deed me echter wat minder dan waarschijnlijk de bedoeling was, maar Dafoe weet zijn liefde voor haar zeer goed over te brengen, waardoor ik er toch in mee ging. Verder een fijne sfeer, en ik vond de muziek eigenlijk heel sterk, in tegenstelling tot anderen hier.

Paul Schrader kende ik tot nu toe vooral als scriptschrijver van enkele Scorsesefilms, met name Taxi Driver natuurlijk. De vergelijking met die film is, of je het nu leuk vind of niet, onvermijdelijk, omdat beide films gedeeltelijk dezelfde thema's hebben. Scorsese's film maakt net iets meer indruk, waarschijnlijk omdat die film nog duisterder en hopelozer is dan Light Sleeper. Maar dat mag nauwelijks als kritiek gelden, want nogmaals: Light Sleeper is een prachtige film die echt meer naam verdient.

4*, ik ben ook wel benieuwd naar ander werk van Schrader.

"De liefhebbers van Taxi Driver moeten Light Sleeper dus zeker eens een kans geven."

Bij deze gedaan.

Al in het eerste kwartier blijkt dat deze film nooit zoveel impact zal maken als de film van Scorsese. We maken kennis met de wereld van LeTour. Die wereld staat in het teken van drughandel en alle perikelen die daarmee gepaard gaan. Een dergelijke setting spreekt mij totaal niet aan, en ik was dan ook blij toen de focus meer op de hoofdpersoon zelf kwam te liggen.

Dit personage wordt vertolkt door Willem Dafoe. Geen slecht acteur, maar wel iemand die qua uitstraling niet eens in de buurt komt van een De Niro. Erger is dat er van karakterontwikkeling geen sprake lijkt te zijn. LeTour slenter de film een beetje door, met telkens diezelfde blik op zijn gelaat. Net als in Taxi Driver mondt het verhaal uit in een schietgevecht, maar waar het in die film aanvoelt als een logisch gevolg van eerdere gebeurtenissen en daarom een geslaagde climax is, is de scène hier eerder lachwekkend dan geloofwaardig en daarmee uit de toon vallend ten opzichte van de rest van de film.

Esthetisch valt er ook weinig te vergapen. Het “symbolische camerawerk” zoals het hier genoemd wordt vond ik er iets te dik bovenop liggen en het kleurgebruik is onopvallend. Sfeer moet dus gehaald worden uit de soundtrack, en ook ik vond die niks. Dan prefereer ik de jazz van Bernard Herrmann, degene die de score van, daar is-ie weer, Taxi Driver verzorgde.

1.5*

Toppertje, blijft goed.

*3.5

Een van mijn favoriete filmwerelden is het kunstmatige cinemamilieu van New York, ruwweg 1987-1992. De stad trok zich met behulp van Reaganomics en Alan Greenspan's beursderegulatie op uit de as van het hellhole-imago van de late jaren zestig en zeventig, investeerde flink in urban renewal, stroomde vol met yuppen, en filmmakers als Oliver Stone, Abel Ferrara, Jon Jost, Whit Stillman en anderen legden alles in volle kitscherige glorie vast. Liefst vergezeld van jazzy synthesizerdeuntjes en kleurenpaletten waarin de nachten blauw en groen schijnen. Paul Schrader's Light Sleeper is wellicht het beste voorbeeld van het prototype dat ik in mijn hoofd heb, natuurlijk ook omdat het zoveel gemeen heeft met de ultieme New York-film van de jaren zeventig - Schrader's eigen Taxi Driver. Maar Light Sleeper is niet alleen atmosferisch bijzonder aangenaam, het is ook op narratief vlak een uitstekende film. Waar we bij 'God's Lonely Man' Travis Bickle niet veel verder komen dan fascinatie, kan Dafoe's personage hier putten uit een flinke dosis publieksempathie, en zijn performance is er ook naar. Dit geldt ook voor de zorgvuldig en gedetailleerd ingevulde vrouwelijke leads van Sarandon en Delany. En alleen een echte film buff als Paul Schrader kan het in zijn hoofd halen er zo'n overduidelijk verwijzend Bressioniaans einde aan te plakken. Een absolute parel, die waarschijnlijk over 25 jaar wel zijn verdiende plaats in de filmhistorie zal innemen.

Paul Schrader krijgt het met zijn Light Sleeper niet voor elkaar om ook maar een beetje in de Buurt te komen van Taxi Driver.

Hij laat met deze film zien dat hij in staat is om geweldige films te schrijven, maar dat hij het produceren toch echt aan een ander moet overlaten.

Het verhaal van Light Sleepers is redelijk goed. Simpel, maar wel pakkend. De uitvoering is heel matig. De shots missen het donkere, duistere sfeertje van Taxi Driver. Vooral de scenes bij Susan Sarandon thuis zijn heel irritant. De soundtrack is heel slecht. Van die baggere jaren 90 muziek, die me deed denken aan alle slechte muziek uit de slchte Jean Claude van Damme films.

De scenes waarin Willem Dafoe thuis in zijn dagboek schrijft vond ik wel erg sterk. Maar als je een Taxi Driver achtige film wil zien zou ik eerder Seul Contre Tous of the assassination of richard nixon aanraden

Paul Schrader's ode aan Pickpocket met een heel nadrukkelijke verwijzing op het eind. Maar Schrader heeft er gelukkig toch veel eigen accenten in gelegd: niet de statische aanpak van Bresson met zwijgende personages, maar juist een aaneenschakeling van sterk geschreven, gevatte dialogen. Dafoe ook in de rol van zijn leven, wie kan er immers beter een verlopen weirdo spelen. Stilistisch tenslotte heel indrukwekkend en consequent doorgevoerd, een wereld van armzalige settings die baden in een soort spirituele gloed die gevoelens als verlossing en zelf-medelijden oproept. Heel Ferrara-esque. Ik vind 'm zelfs nog iets beter dan Taxi Driver.

Goeie film over een drugdealer in New York met een vaste clientèle. Het eenzame, nachtelijke leven is sfeervol in beeld gebracht met ook een goed bijpassende soundtrack. Als karakterschets zeker geslaagd, mede door de uitstekende rol van Willem Dafoe. Het plot wat langzaam geïntroduceerd wordt is net iets minder geslaagd.

Schitterende neo-noir van Paul Schrader . Light Sleeper (1992) wordt inderdaad ondergewaardeerd ...

Indicator gaat deze uitbrengen. Geweldig nieuws.

Zag m zo’n 30 jaar geleden in de bioscoop. Vond m toen al goed, maar tegenwoordig kan ik dit soort mood pieces nog beter waarderen. Erg fijne sfeer met een sterke Dafoe en geweldige soundtrack. Indicator blu ray is prachtig!

4*

Indrukwekkend. Kan heel aardig concurreren met 'Taxi Driver', maar teveel gaan vergelijken is niet fair.

Uitstekende rollen van alle betrokkenen, inclusief de zeer aanwezige '80s soundtrack, waar je natuurlijk wel van moet houden. Sarandon als lieve en mooie drugslord is het apart vermelden wel waard.

Het verhaal is interessant; een junkie dealer die gestopt is met gebruiken, maar niet met dealen en telkens een ex(-medegebruikster) tegen het lijf loopt, met de nodige gevolgen. En een inkijkje in een zeer gemoedelijk, maar even zakelijk drugskartelletje (waarbij John soms intervenieert als een soort maatschappelijk werker), incl. Joodse rabijn die de geldzaken regelt en soms zijdelingse verwijzingen die me doen denken aan ene Robert Durst...

Een kleine 9.

Een zwerver door de straten van NY. Het moreel verval (magistraal gevisualiseerd door Schrader aan de hand van vuilniszakken die zich opstapelen door een staking), paranoia, gedoemde liefde. Het ruikt naar Taxi driver, zeker maar Schrader mikt meer op een vervolg van American gigolo. De existentiële crisis van het hoofdpersonage LaTour, de onbereikbare liefde, het langzaam wegvallen van zekerheden, van vertrouwelingen, een moordzaak als een donkere wolk die dreigt het hoofdpersonage mee te sleuren in verderf en natuurlijk het einde waarin glas tussen fysisch contact staat. John LeTour (Willem Dafoe) is namelijk een oudere versie van Julian Kay (Richard Gere in American gigolo). LeTour is nu 40 jaar en zijn leven is één grote leegte. Dagboek schrijven als therapie, als verlossing. Want hij zal moeten boeten voor zijn levenswandel, het leven en zijn gemeenschap zal zich tegen hem keren. Als hij per toeval opnieuw zijn grote liefde tegenkomt, is er een kans op loutering, op geluk. Maar dat wordt te niet gedaan en vanaf dan is zijn verval niet meer te stoppen. Light Sleeper bezit geniale scenes (sommigen zijn al veelvuldig opgesomd), fantastische fotografie van Ed Lachman dat vooral het nachtelijke NY zeer mooi vat en een sobere kijk op drugsdealers die het privé leven van anderen (verslaafden) binnendringen. Jammer dat het laatste half uur de kaart van een thriller trekt, het wringt een beetje. La Tour wordt beetje een held en dat voelt voor mij niet juist aan. Maar de scenes tussen Dafoe en Sarandon (en ook tussen Dafoe en Delaney) zijn van een immens emotionele kracht zonder dat een drama zichtbaar is. Het kwaad, het slechte zit verborgen, iedereen heeft een geheime agenda. Ergens (maar waar ?) loert een gevaarte. Daar is de film op zijn best maar weet het niet te verzilveren in de derde act.

Eem drugsdealer met een midlifecrisis. De dame met wie hij samenwerkt gaat er zelfs mee stoppen. En Latour wordt geconfronteerd met wat hij nou eigenlijk heeft uitgespookt. Wat was hij nou helemaal en wat moet hij doen met de rest van zijn leven. Als hij een oude liefde tegenkomt wakkert dat het verlangen naar verlossing aan. Maar het lot heeft andere plannen. Onwillekeurig denk je aan Taxi Driver bij deze film, hoewel de psychologie nogal anders is. Zoals Poisonthewell zeer terecht opmerkt een zeer sterke kant van de film de verhouding van Dafoe tot zijn omgeving waarbij de urban decay in het New York va de jaren '70 vervangen is door urban renewal dat zich vaak uit in hoekige onpersoonlijke plekken. Minpunt is de soundtrack. Schrader wilde Dylan met een paar specifieke nummers maar Dylan gaf hem andere en die wilde Schrader niet. Hij kwam terecht bij ene Michael Been. En die klinkt helaas als de Aldi-versie van Bruce Springsteen.

Dafoe, Sarandon en Delaney waren heel sterk.