
Mishima: A Life in Four Chapters (1985)
Alternatieve titel: Mishima: Een Leven in Vier Stromen
Verenigde Staten
Drama
121 minuten
geregisseerd door Paul Schrader
met Ken Ogata, Masayuki Shionoya en Hiroshi Mikami
In vier delen wordt het leven van de Japanse Schrijver Mishima beschreven. De eerste drie delen handelen over zijn boeken en het laatste deel over zijn dood. Filmmuziek van Philip Glass.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=b50vS55sFYU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,0 / 9153)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)Een groot pluspunt is dat, ondanks een grote Amerikaans productieteam, de Japanse cultuur eigenlijk zeer getrouw overkwam, zonder teveel te verwestelijken. Er was slechts een discutabel moment door de aanhalige relatie van een moeder en zoon, omdat zij normaliter veel gereserveerder zijn. Maar een belangrijke handeling als bijv. Seppuku wordt verder niet uitgelegd, terwijl het wel een wezenlijk onderdeel vormt met de achterliggende ideologie van Mishima/de film. Persoonlijk vond ik dat wel fijn, al is het mogelijk dat ik nu wel een hoop andere symboliek gemist heb. Belangrijker is dat de film, in tegenstelling tot bijv. Kundun, de cast gewoon de authentieke taal heeft laten spreken en we slechts af en toe een voice-over van de gedachten van Mishima in het Engels te horen krijgen.
Het enige spijtige is de overkill van de muziek van Glass, dat telkens hetzelfde deuntje uit zijn mauw lijkt te schudden. Jammer genoeg iets teveel hergebruikt door de film heen.

Het enige spijtige is de overkill van de muziek van Glass, dat telkens hetzelfde deuntje uit zijn mauw lijkt te schudden. Jammer genoeg iets teveel hergebruikt door de film heen.
Vreemd, want dat blijkt niet uit de CD die uiterst gevarieerd is.

Mishima is een mooie kunstzinnige film, behoorlijk apart zelfs binnen het geheel van de Amerikaanse films uit de jaren '80. De keuze voor de bijzonder gestileerde decors (met fraaie kleurrijke belichting) beviel me uitstekend en wanneer de camera doorheen het decor walste op de tonen van Philip Glass was dit vaak een bescheiden audiovisueel feest. Bovendien zorgen ook enkele mooie dialogen en zinnen van Mishima's hand ervoor dat de poëzie van de film nog een graad hoger getild wordt.
Wat me weliswaar een beetje tegenstond, is dat de focus op Mishima's leven een beetje vertroebelde door op enkele van zijn bekende werken te focussen. Soms miste ik het overzicht en een écht verhaal, al vormden de gemeenschappelijke elementen tussen de verhalen wel voor een zeker overkoepelend idee van wie Mishima als persoon/auteur was. Toch genoot ik meer van de verhalen in de theaterdecors en minder van de scènes waarin Mishima zelf aanwezig was, ik weet niet of dat echt de bedoeling van de makers was.
Uiteindelijk is Mishima zeker en vast een aanrader voor elke filmliefhebber: de film oogt zeer verzorgd, is poëtisch en bij momenten (licht) diepzinnig en bovendien is de soundtrack van Philip Glass een pareltje. Een stevige 3,5* die misschien nog kan doorgroeien tot 4*.
3,5*
Visueel had ik er eerlijk gezegd meer van verwacht. De stijl die gebruikt wordt voor de delen in het heden is onopvallend. De kleurrijke studiobeelden die zijn schrijfsels uitbeelden vallen wèl op, maar zelden in positieve zin. Alleen het statische zwart-wit filmwerk in de stijl van films uit de late jaren '50 / vroege jaren '60 vond ik echt geslaagd.
Schrader heeft betere dingen gedaan.
Verschillende essentiële gebeurtenissen komen in beide films voor. De gijzeling natuurlijk, maar ook de confrontatie met de opstandige studenten van 1968 en nog een aantal andere scenes. Wakamatsu richt zich veel meer op de opbouw naar de daad en is nadrukkelijk daarop gericht. Die film is daarin dus ook veel gedetailleerder. Deze film is eigenlijk veel ambitieuzer door een poging te doen zijn filosofie, literatuur en politieke ideeën aan elkaar te koppelen en verschillende stijlen te gebruiken in de drie lijnen die worden gevolgd (kort voor de daad en de daad zelf, de opbouw naar die gebeurtenis (in zwartwit) en de literatuur (in theaterdecors). Dat werkt gedeeltelijk. Maar is niet helemaal overtuigend.
3.5*
In 1985 werd er een Amerikaanse film gemaakt over het leven van Mishima. De film bestaat uit vier hoofdstukken; de eerste drie handelen over zijn jeugd en zijn boeken, en het vierde deel behandelt zijn laatste dagen en zijn couppoging.
De film bevat veel flashbacks, vaak in stemmig zwart--wit geschoten. Zo maken we kennis met de moeilijke jeugd van Mishima, de moeizame relatie met zijn ouders en grootmoeder en de worsteling met zijn seksuele geaardheid. Mishima wordt door maar liefst vier verschillende acteurs gespeeld, en het is soms wel even lastig om ze uit elkaar te houden. Bovendien ben ik niet bekend met het werk van Mishima, en dat is eigenlijk wel een pre om het verhaal goed te kunnen begrijpen.
De soundtrack van Philip Glass maakt echter een hoop goed, en ook het acteerwerk en de cinematografie zijn goed verzorgd. Ondanks dat het verhaal niet altijd goed te volgen was heb ik me aardig vermaakt met deze bijzondere film. 3,5*
De muziek waar eerder al meerdere keren aan gerefereerd wordt (zowal positief als negatief) is mij niet zo heel erg opgevallen. Het verhaal wordt wel interessant verteld, al hielp het voor mij wel dat ik de grote lijnen en het eerste behandelde boek al kende. We zien een terugblik op de levensloop van Mishima, maar daar tussendoor worden ook drie van zijn verhalen uitgelicht (met uiteraard de nodige autobiografische verwijzingen erin) op een vrij summiere Dogville-achtige wijze. We zien wel een deel van zijn geschiedenis die hem tot de persoon gemaakt heeft die hij geworden is, al wordt zijn semi-verborgen homoseksuele leven grotendeels weggemoffeld, zo te lezen dankzij de erven Mishima die ook geen toestemming gaven om bepaalde boeken erin te verwerken. Best interessant allemaal, en solide gemaakt, maar wel wat aan de lange kant, en zeker als je de verhalen niet zo kent kan het best wel warrig zijn - had ik met hoofdstuk Kyoko's House wel in ieder geval. Ik vond het eindhoofdstuk dan wel weer behoorlijk sterk, als we terug in de realiteit zijn, en waarin Mishima zijn knullige couppoging en compleet in het water vallende speech doet. Ik rond 'm naar boven af, maar dan ook mede doordat ik het verhaal van Mishima zo intrigerend vind.