Quella Villa Accanto al Cimitero (1981)

Maar het is nog steeds gedubd. Zo deden die maffe Italianen dat nu eenmaal.

Sorry, ik vatte je niet helemaal. Maar ondanks dat het inderdaad gedubd is noem ik het gewoon nog steeds de originele taal ivm de Engelse dub.

Niet slecht, maar ook niet super.

De spanningsboog is bij momenten wat ver zoek. Vele opvulmomenten waar niets gebeurd. Uiteraard wel enkele super horror-scènes en enkele lekkere brutale kills. Zeker het einde met Dr. Freudstein himself is echt watertanden voor elke horror-liefhebber. Acteerwerk is nul, maar dat is te verwachten in zo een film.

Ook leuk dat hetzelfde huis gebruikt wordt als in de film La Casa 3. Brrrrr wat een spookhuis, kan iemand mij misschien iets meer info over het huis bezorgen?

YouTube - Tour Visit of the Actual "House by the Cemetery" and "Ghosthouse"! (Filming Locations) voor diegene die geïnteresseerd zijn in het huis!

ja het is een ouwe film maar pas uit 1981 (?) toch is het gedateerd
en het is allemaal, tja ach......het moet wel wat zijn geweest destijds, maar nu...
ehhhh moeilijk moeilijk moeilijk, als je zin heb in een film ala jaren zeventig sfeertje
met een beetje verhaal, een beetje griezel, een beetje gegil, een beetje monster
dan is dit een aanrader

3 x 1979

Ik heb deze film in de Engelse dub gezien, is het vele beter met de originele audio?

Pover, erg pover. Na deze film gezien te hebben, begin ik toch weer te twijfelen aan de kunnen van Lucio Fulci. City Of The Living Dead was goed, ondanks de trage start. House By The Cemetery heeft enkel een wat vlotter einde. Van de tachtig minuten was zeker de helft compleet overbodig. Fulci’s kwaliteiten wat betreft het creëren van sfeer goede gore staan vast. Echter is de gore te summier. De sfeer kon beter, maar dat komt vooral doordat het verhaal slecht was. Soms te debiel voor woorden. Het hele Freudsteingebeuren had leuk kunnen zijn wanneer er meer aandacht was gegeven aan alles buiten de beruchte kelder. De hoes van de dvd gaf er meer duidelijkheid over dan de film zelf. Had ik dat niet gelezen, dan ging House By The Cemetery over het zoveelste monster in een kelder van een afgelegen huisje. Je hoeft geen slimmerik te zijn dat de kelder gevaarlijk terrein is, maar toch duiken de bewoners als vliegen op stront erop af. Het kerkhof is nog geen volle minuut in beeld geweest. Leuke momenten, zoals Anne’s hoofd dat als een bowlingbal de trap afrolt, zijn schaars. Ze zorgen samen met de mooie poster er in ieder geval wel voor dat ik geen bijzonder lage score geef.

Nou, ik probeer The New York Ripper nog wel een keer en dan vind ik het qua Fulci wel weer even genoeg voor de rest van mijn leven. Zowel The Beyond, als Zombi 2 en City Of The Living Dead konden me niet tot matig bekoren en deze film slaagde daar ook niet anders in. Dat terwijl ik toch moet toegeven dat ik de opzet nog best intrigerend en bij vlagen sfeervol vond, maar nadat we onszelf een uur door situaties met een dom kind heen hebben kunnen worstelen (sowieso, welke idioot laat een volwassen vrouw een kind inspreken?) is de ontknoping alsnog weer eens afgrijselijk. Af en toe wat aardige gore, maar het blijft allemaal zo bordkartonnen dat ik alsnog geen voldoende ervoor kan geven. Om over het domme script nog maar te zwijgen.

Zeer matige Fulci.

Lucio Fulci liet voor House by The Cemetery z'n bekende cast opdraven. Catriona MacColl was al te zien in E Tu Vivrai nel Terrore - L'Aldilà (1981) en Paolo Malco speelde later in Fulci's Lo Squartatore di New York (1982). Ze hebben één ding gemeen. Acteren kunnen ze niet. Zeker de kleine Bob was afschuwelijk om te zien acteren. Het meest idiote was nog wel dat z'n stem af en toe in gesproken leek te worden door een vrouw.

Het verhaaltje is rommelig en als ik het plot op moviemeter niet eerst had gelezen had ik waarschijnlijk geen idee gehad waar ik naar had zitten kijken.
De spanning is vrijwel niet aanwezig op misschien één a twee scene's na. Zo waren de gloeiende ogen in de donkere kelder misschien wat knullig maar ik vond het best tof. En ook de scene waar de bijl rakelings langs Bob z'n hoofd ging was best suspenseful.

De gore was behoorlijk goed maar helaas veel te weinig aanwezig. Wat er tussen de gore scene's overblijft is saai gezwam en Bob die met z'n wijvenstem nogal onduidelijk de scene's invult.
Ook het einde is weer eens ontzettend onduidelijk en levert veel vraagtekens op.

Erg matig dus. Want wanneer zelfs de sfeer in deze film zeer pover is houdt het toch echt op.

Doet niet onder aan The Beyond en City of the Living Dead, wat mij betreft. House by the Cemetery kent voor de verandering een straightforward script, wat de sfeer zeer ten goede komt. Erg fijn ook dat de gehele film zich veel op één enkele locatie afspeelt. Hoogtepunten zijn ook hier weer de groots opgezette moordscènes. Geweldig vooral die kill van de babysitter. Erg genoten. Sterke soundtrack ook weer zeg.
4*

Bob? Bob? Bob? Bob!? Bob! Bob! BOB!

hehehe wat een heerlijk Fulci weer. Ik ben me momenteel behoorlijk aan het verliezen in de Argento's en Fulci's en beiden bevallen mij heerlijk. De film ziet er mooi uit (zoom!) en de muziek is perfect. Ook de wat vreemde, maar strakke montage vielen mij op. Ik keek de film zonder verdere voorkennis als 3e van de Gates of Hell trilogy en was daardoor enigszins verbaasd door de afwezigheid van zombies. Dat is voor de rest geen probleem, want de film ademt een sfeer uit die ik veel te weinig zie in andere horrorfilms. Dat het plot rammelt vind ik dan ook eigenlijk een sterk punt: het word allemaal niet echt duidelijk hoe de vork nou aan de steel zit door bijvoorbeeld de scene waarin de nanny bloed wegveegt terwijl de dame des huizes erbij staat en niks door lijkt te hebben. Ik vind dat wel een lekkere touch op een bepaalde manier. Wederom een heerlijke dosis viezigheid en geweldige effecten. Ik ben bij deze een fan van de man geworden.

Sterf Bob!

Na tien jaar was deze film wel toe aan een tweede kijkbeurt. De gore effecten zijn dik in orde en de openingsscène 'hakt' er gelijk lekker in. Maar wat is het toch met die irritante Italiaanse kinderen? Net als toen heb ik mezelf zitten opvreten over dat gekrijs van Bob;
Mommie, mommie, mommie...MOMMIE, MOMMIE!!!! MOMMIE!!!!

2,5 blijft staan.

Herzien. Dit is vanaf nu voor mij een horror klassieker. Dit is precies wat een goede horrorfilm moet zijn.

Gisteren sinds lange tijd weer eens bekeken en ik moet zeggen dat het nog steeds een fraai en sfeervol werkje is. Het acteerwerk is niet geweldig, maar gelukkig gaat het in deze film niet alleen daarom. De sfeer die Fulci probeert te creëren komt vooral ten goede door de het sterke gebruik van de soundtrack. Verder zijn er een aantal fraai geschoten (gore) scenes die deze film zeker de moeite waard maken voor de horrorliefhebber.

Prachtig werkje van Fulci, echt zn beste werk samen met The beyond, the new york ripper. zombi 2 en city of the living death.

Wat een heerlijke smerigheid weer! Zo kon enkel Fulci ze maken. Toegeven, de hele film heeft iets weg van een spookhuis op de kermis. De legendarische vleermuisscène bijvoorbeeld is knullig, maar wel geniaal in zijn knulligheid. Alsof Fulci met een dikke knipoog een groteske ode wil brengen aan klassieke horrorconventies. Dat terwijl een Argento in Opera een gelijkaardige scène met een dodelijke sérieux brengt..

De minste van de " trilogie" vind ik zelf. Inderdaad soms tegen het irritante aan, en dat hadden de vorige 2 films van Fulci toch niet vond ik zelf.

De afsluiter van Fulci's Dead-trilogie viel toch wat tegen. De sfeer is een stuk minder. Frizzi verzorgt dit keer de soundtrack niet en dat merk je meteen. Het scenario heeft ook teveel weg van The Beyond waardoor het een kleine herhalingsoefening wordt. Maar dan met minder zombies.

Maar waar ik echt helemaal gek van werd was Bob die het zeker weten schopt tot de top vijf meest irritante blagen in horrorfilms. Kon het koppie al haast niet luchten en dan die hoge zeikstem erbij... helaas was er het lef niet om zijn hoofd door midden te splijten. De cast was verder nogal suf, behalve MacColl die ook hier weer een grote rol vervult.

De special effects zijn uiteraard weer het hoogtepunt, maar voor de rest valt er te weinig echt te genieten. Ik noem mijn kinderen in elk geval geen Bob.

"Mae, time to go home and remember your manners. Now that Bob is staying with us, be sure to treat him like a Freudstein. For other guests are surely destined to drop in."

Het laatste deel in Fulci's Dead-trilogie. Weer een erg gaaf concept dat losjes is gebaseerd op verhalen van H.P. Lovecraft, voornamelijk Cool Air en The Rats in the Walls.

Catriona MacColl speelt weer een aardige hoofdrol, verder was de cast wel te doen maar niet heel bijzonder. Dat kleine jongetje Bob was echt verschrikkelijk irritant, dat jankende stemmetje steeds, echt vreselijk.

De film begint met best wat sfeer maar pakt uiteindelijk niet heel goed uit. We zien maar weinig van Dr. Freudstein en de kills hadden wat bruter gemogen. Hoewel de gore, make-up en special effects wel het hoogte punt van de film waren. Hiermee had je toch echt meer gekund, op zijn minst een spookachtige nacht in het huis.

De muziek van Walter Rizzati was best goed maar mist de sfeer die Fabio Frizzi er altijd aan geeft. Ook is het vervelend dat de soundtrack af en toe ineens weg is, belabberde editing.

Ik heb me ondanks het irritante jongetje wel vermaakt maar ook dit deel is weer geen meesterwerk.

Op enkele uitzonderingen na staat Fulci toch altijd garant voor zeer sfeervolle horror, zo ook deze The House by the Cemetery.
Sterke sfeerschepping en spanningsopbouw door goed gebruik van begeleidende muziek, mysterieuze geluidjes, lichtinval en camerawerk. De gore is best goed aanwezig met een redelijk, voor de tijd, goede FX.
Spijtig van het mindere acteerwerk, vooral kleine Bob, maar dat mocht het kijkplezier niet al teveel hinderen.
Aanrader voor elke 80' horrorfan.

3,5*

En zoals het een goede Lucio Fulci beaamt is dit weer een zeer sfeervolle horror. Norman Boyle neemt zijn familie mee van New York naar Boston om de moord/zelfmoord van zijn vriend en collega Dr. Peterson te onderzoeken. Hij en familie trekken in het oude huis van zijn vriend en terwijl het (zwaar irritante) jongentje het aanleg met een meisje May genaamd gebeuren er natuurlijk ook de nodige dingen in het huis. Nu zijn er nogal wat dingen die wel worden aangehaald maar waar verder niets mee werd gedaan. Wie of waarom was de geest van May daar? De mysterieuze babysitter Anna wat deed zij daar of was ze alleen maar slachtvee? Het leek soms net of dat er twee verhalen door elkaar heen liepen één met een zombie en de andere met een bovennatuurlijke geest. Echter beide plots samen werkte niet goed. Maar ondanks dat er dus veel verhaallijnen abrupt stoppen in de film en we op veel vragen geen antwoord krijgen is het vooral de gore en sfeer die film weten te redden.

Laat me zeggen dat een tweede kijkbeurt enorm heeft geholpen. Hoewel de kleine Bob nog steeds vrij irritant is, heb ik deze keer niet de Engelse dub gekeken en nou dat scheelt toch wel. Bob heeft een veel minder zeurderige stem hierin. Het verhaal vult niet alle dingen in, zoals het mij onduidelijk blijft hoe en waarom Freudstein uiteindelijk is veranderd in een zombie. Het leek me vrij duidelijk dat hij ging doden en het vlees en bloed van de slachtoffers nodig had om in leven" te blijven. De babysitetr had inderdaad iets vreemds over haar met die spookachtige ogen van haar. Ik denk dat ze een soort haat-liefdeverhouding had met het huis en dat ze misschien ook al babysitter was voor het vorige gezin dat er verbleef. Wat de oude dame en de kleine Mae betreft. Ze zijn beide geesten. Mae heeft al van in het begin een band met Bob, waardoor enkel Bob haar kan zien. Mae waarschuwt hem meerdere keren. En hoewel het lijkt dat Bob kan ontsnappen op het einde, valt hij ook ten prooi aan Freudstein zoals Mae en haar moeder (de oude dame). Uiteraard kon zij niet zomaar even hem uit het graf lichten. Bob wordt dus een geest en is nu voor altijd samen met Mae en diens moeder en kunnen hun taak verder zetten om andere mensen te waarschuwen voor het gevaar in het huis moesten er andere mensen er willen gaan wonen. Freudstein is de vader van Mae en echtgenoot van de oude dame.

Dit is toch echt voorlopig de laatste horrorfilm (een soort combinatie van de horrorfilms "The Shining (1980)" en "The Amityville Horror (1979)") welke ik gezien heb van de Italiaanse regisseur Lucio Fulci, want echt geweldig vind ik zijn films niet en dat geldt helaas ook weer voor deze Horror film, welke nog best sfeervol begon (inclusief de blote borsten van Daniela Doria, die vrij snel daarna een mes door haar hoofd krijgt).

Het verhaal (waarbij het draait om gezin, bestaande uit vader Dr. Norman Boyle, moeder Lucy Boyle en zoontje Bob Boyle, welke voor 6 maanden gaat wonen in een oud huis in het dorpje "New Withfield" en waarin vroeger een zekere Dr. Freudstein heeft gewoond) is opzicht best sfeervol en ook wel mysterieus, maar kon me eerlijk gezegd niet echt boeien en vond ik eigenlijk ook nergens spannend (terwijl dit verhaal het daar eigenlijk wel van moet hebben). Het verloop van het verhaal is eigenlijk standaard en bevat ook eigenlijk geen verrassingen, op het einde na dan, welke ik best aardig vond (misschien ook wat raar). Ik had in ieder geval niet verwacht dat de hoofdrolspelers Dr. Norman Boyle en Lucy Boyle, zouden worden gedood door Dr. Freudstein, waarbij hij met zijn hand de keel van Dr. Norman Boyle opentrekt en Lucy Boyle trekt hij via haar benen van de trap af, waarbij haar hoofd steeds hard op de traptreden terecht komt.

Veel goor zit er dit keer ook niet in, maar de scene waarbij Dr. Norman Boyle wordt aangevallen en gebeten (laat ook niet meer los) door een vleermuis is zeker noemenswaardig en dat geldt ook voor de scene waarbij babysitter Ann in de kelder van het huis in de keel wordt gesneden en daarbij onthoofd wordt. Overigens is ook de scene apart waarbij makelaarster Laura Gittleson in beide borsten (weliswaar niet bloot te zien) wordt gestoken en daarna in de keel. Het meeste goor komt eigenlijk nog van Dr. Freudstein (die als een bloeddorstig monster huist in de kelder van het huis) af in de vorm van maden (als hij in de buik wordt gestoken met een mes door Dr. Norman Boyle) en hij zag er omdat hij de ledematen van de streekbewoners (die daarom worden vermoord) op zich heeft getransplanteerd (om onsterfelijkheid te bereiken), er ook best creepy uit. Hij is overigens alleen op het einde volledig te zien en voor de rest zie je alleen zijn hand, waarmee hij de mensen vermoord.

De cast is natuurlijk niet hoogstaand, maar ze deden het wel nog verdienstelijk en zeker de drie hoofdrolspelers in het verhaal, te weten de mooie Catriona MacColl (in de rol van moeder Lucy Boyle), Paolo Malco (in de rol van vader Dr. Norman Boyle, die een historicus is) en Giovanni Frezza (in de rol van het kind Bob Boyle, die paranormaal begaafd is en personen ziet die anderen niet zien). Catriona MacColl was schijnbaar één van de favoriete actrices van regisseur Lucio Fulci, want haar zag ik vorige week ook al in zijn horrorfilms "...E tu Vivrai nel Terrore! L'Aldilà (1981)" en "Paura nella Città dei Morti Viventi (1980)" meespelen. Ania Pieroni (in de rol van Ann de babysitter) is eigenlijk het vernoemen ook wel waard en dat omdat ik haar best een mooie verschijning vond.

Al met al wederom een ouderwetse Horror film van de Italiaanse regisseur Lucio Fulci, die me niet echt kon bekoren (duurt met 80 minuten gelukkig ook niet lang).

Lock the cellar door.

Ongelooflijk dat deze film na Fulci's beste werk kwam. Na films als Zombi 2, City of the Living Dead en The Beyond, verwacht je wel wat meer van de horror meester. House by the Cemetery bied naast wat fijne gore niet heel veel. Het verhaal boeit niet echt, de muziek is het net niet en het mist toch wel enige sfeer die in eerder genoemde films wel heel erg aanwezig is.

Toch is er best wel iets om van te genieten. Zoals gezegd is de gore echt heel fijn en mag ook het camerawerk er zijn. Dat shot in het begin met die push in op de foto is erg mooi. Dr. Freudstein ziet er erg goed uit en het acteerwerk, buiten de kinderen om, is best goed.

Het voelt alsof Fulci zich hier enorm in houd. Vooral op gebied van het scheppen van sfeer. Je weet dat hij veel beter kan. Leuk, maar nergens krijg je echt dat wow gevoel.