To Live and Die in L.A. (1985)

To Live and Die in L.A. 4K Blu-ray

Dat wordt aanschaf numero 5 maar dat verdient deze parel.

Inhoudelijk lijkt To Live and Die in L.A. (1985) een beetje op Touch of Evil (1958) . Deze film kun je eigenlijk ook een beetje beschouwen als een update versie van de film van Welles . Volgens mij was dat eigenlijk dan ook de bedoeling van Friedkin . In beide films haalt een rechercheur van alles uit wat god verboden heeft om zijn doel te bereiken .

Touch of Evil (1958) - noir

To Live and Die in L.A. (1985) - neo noir

Lijkt me echt heerlijk om beide films in een double feature te zien .

De wereld is rot en de kijker zal het geweten hebben. De grenzen tussen goed en kwaad worden voortdurend afgetast en stelselmatig verlegd. Met cops (William Petersen en John Pankow) die er vreemde methodes op nahouden, aardig buiten de lijntjes kleuren, en de slechteriken (William Dafoe) die getuigen van werkethos op hun manier. Een echte neo noir dus. Wat zich hier en daar ook toont in de esthetiek en zeker ook in de rol die LA toegeschoven krijgt als stadsjungle die iedereen eronder krijgt.

Het is moeilijk, nagenoeg onmogelijk voor mij als kijker om enige sympathie te voelen voor het volkje dat deze film kleur geeft. John Pankow is lange tijd in de race om eruit te komen als morele winnaar maar ook hij gaat uiteindelijk briljant voor de bijl in de eindscène met Darlanne Fluegel. Naast de onverkwikkelijke moraliteit zal vooral de achtervolging met auto’s me bijblijven. Schitterend hoe men dat voor mekaar kreeg in de cinema van die tijd. Niet meer te overtreffen.

Wel stel ik me vragen bij enkele scenes:
1. De sleutelscene waarin Petersen en Pankow de undercoveragent in onderbroek zetten. De undercoveragent wordt afgeknald door 1 van zijn eigen onoplettende FBI collega’s en toch nemen Petersen en Pankow de ongelukkige dood van de man heel hard op zich. Waarom eigenlijk? Voor een rechtbank zouden ze toch makkelijk onschuldig kunnen pleiten voor de dood van de man. Enkel zouden ze veroordeeld worden voor de diefstal, wat uiteindelijk veel minder erg is.
2. Wanneer Petersen en Pankow in de wagen omsingeld zijn door de FBI wagens, springen de FBI’ers eruit, halen opnieuw de wapens boven, maar géén van hen roept ‘FBI’ of ‘Police you're under arrest’ of wat normaal gezien tot de standaard arrestatieprocedure hoort. Hoe kunnen Petersen en Pankow dan in godsnaam weten dat ze zich zouden moeten overgeven aan de politie en niet op het punt staan afgeknald te worden door gangsters?

Ik begrijp wel dat het voor het scenario en verloop van de film belangrijk is om deze 2 plotholes met de mantel der liefde te bedekken. Het is dan ook zeker en vast een entertainende film die het verdient om (her)bekeken te worden. Met een lekkere eighties soundtrack er bovenop.

Teleurstellende Friedkin.

Een vigilante-film met Dafoe als schurk, hoe mooi kan het leven eigenlijk zijn als je op dit project stuit. Neem daar nog een competente regisseur bij en je denkt een film te zien die makkelijk binnen kan koppen. Jammer genoeg kon ik de stempel van Friedkin in deze film maar weinig herkennen, soms zelfs helemaal niet.

Het voornaamste nadeel dat de film heeft is dat het allemaal best gedateerd is geworden. De actiescenes komen nauwelijks over, de soundtrack overschreeuwt de thrillerscenes en de personages komen allemaal maar ouderwets over. Dat voor een film die me juist de indruk geeft dat het zijn tijd vooruit moest lopen. Wellicht dat de huidige technologie de film heeft ingehaald, maar indruk maken deed het bijna niet.

Wat ik ook jammer vond is dat geen enkele conversatie tussen personages naturel aanvoelt. Alles is nogal duidelijk gescript en geschreven. Met stomme verbazing zat ik bijvoorbeeld te kijken naar hoe het hoofdpersonage tegen zijn vrouw praat, en ook hoe deze terugpraat. Sommige recreatie-interacties voelen aan als een interrogatie. Ik kon er eigenlijk weinig uit serieus nemen, en ik vond het vooral een te simpele oplossing van Friedkin om ons de hintjes te geven over het verhaal.

Daartegenover staan wat aardige scenes. Zo is het geweld opvallend bloederig en gedetailleerd, raken de stillere en onheilspellende scenes volop het doel en kan ik de rol van Dafoe nog altijd behoorlijk waarderen. Past met zijn diepe stem en kille uitdrukking perfect in de rol die hij aangewezen krijgt. Ook fijn dat er wel degelijk een verhaal inzit, hoe zwakjes deze ook naar de kijker mag worden gecommuniceerd. Uiteindelijk blijft er voor mij vooral een film over waar ik weinig mee kan.

Grappig dat zoveel mensen hier de vergelijking met Miami vice trekken; ik heb die serie nooit gezien, maar ik moest zelf juist sterk aan Heat denken, met een politieman en een schurk die meer op elkaar lijken dan ze misschien zouden willen toegeven en met de achterbuurten, snelwegen en groezelige industrieterreinen –kortom alles behalve de glamour– van Los Angeles als decor. Natuurlijk worden de rollen ingevuld door minder prestigieuze (maar niet minder capabele) acteurs, en ook zijn er de gebruikelijke jaren-80-problemen van gedateerde mode, haren en muziek, maar daar heb ik bij deze film redelijk weinig last van. Bovendien heb ik Wang (of Huang zoals ze vroeger heetten) Chung altijd een leuk bandje gevonden – hun gejaagde soundtrack past ook wel goed bij de hoogspanning waaronder het personage van William L. Petersen werkt in zijn steeds wanhopiger pogingen om de zaak rond te krijgen. Mooi werk ook van onze landgenoot achter de camera. Al met al een fraai portret van de misplaatste bezetenheid van een overenthousiaste adrenalinejunkie inclusief de twist van zijn zeer onverwachte en behoorlijk bloederige dood.

;(

Een inmiddels classic geworden, vroeger beroemde aktie misdaad film.

En een succesvolle film geweest.

Met de film muziek van de beroemde pop eighties band Wang Chung .

Nog steeds een prima film.

Heerlijke score van Wang Chung; mid-80's elektropop met inbegrip van hun grootste hit Dance Hall Days. Lekker stukje ook aan het begin met dat nepgeld drukken, rustgevend, bevredigend zelfs.. How things are made.

Het (toen nog) groezelige LA, prachtig in beeld gebracht: hoogspanningsmasten, brede snelwegen, gaashekken, hier en daar een palmboompje, lage bebouwing; louche bedrijfspandjes en allerhande winkeltjes zoals we dat zagen in Unfinished Sympathy van Massive Attack (één van de beste clips ooit), ook in LA opgenomen overigens, aan West Pico Boulevard, tussen S New Hampshire Avenue en S Catalina Street. Leuk om dat eens te bekijken via Google Maps, ziet er wel iets netter uit nu.

Vergelijkingen met het toen immens populaire Miami Vice zijn niet te ontkennen, maar dat maakt de film er niet minder op.

Willem Dafoe nog zo jong, goeie kop. Beige colberts, stropdassen, Ray-Ban zonnebrillen... sowieso heel veel beige: beige luchthavens, beige ziekenhuizen, beige Chevrolets...

Hard, stoer, cool, maar ook erg geestig af en toe: "Ik kwam alleen maar pissen.."

Een half punt erbij trouwens voor die misleidende zogenaamde homokus, geweldig bedacht en uitgevoerd!