Grace Is Gone (2007)

Grace is Gone is een zeer mooi en integer drama over het moeilijkste slecht-nieuws gesprek denkbaar: je kinderen moeten vertellen dat hun vader/moeder niet meer leeft. Grace Phillips dient in het leger en is uitgezonden naar Irak. Haar man Stanley is manager van een winkel en managed het thuisfront in haar afwezigheid. Op het moment dat er twee messengers van het leger aan zijn deur verschijnen met het bericht dat Grace is omgekomen stort zijn wereld in maar dan beseft hij dat hij het ook nog aan zijn dochters moet vertellen. Niet wetende hoe hij dit moet aanpakken stapt hij met ze in de auto en begint hij aan een bijzondere roadtrip. John Cusack speelt werkelijk fantastisch. Hij heeft al een ietwat melancholische uitstraling van zichzelf en daarmee weet hij de zware last die op zijn schouders rust visueel te maken. De twee meiden spelen ook zeer oprecht en zijn daarom zeer geloofwaardig. Als militair heb ik altijd rekening gehouden met de dood. Je hoopt dat wanneer het dan toch gebeurt je ten ondergaat in blaze of glory en dat het offer dat je brengt van enige waarde is voor je strijdmakkers en je land. Ik heb nooit stil gestaan bij de impact die mijn dood op het homefront zal hebben. Zij moeten verder zonder mij en die postume eer zoals de vlag op mijn kist, een prachtige eulogy gegeven door mijn commandant en de 21 saluutschoten wegen voor hun niet op tegen die lege stoel waar ze voortaan tegen aan moeten kijken. Als militair denk je te vaak aan het grotere plaatje maar niet aan diegene om je heen. Deze film deed mij dat zeer goed beseffen.

Dat is nou net de essentie van de film. Grace is de kern van het verhaal zonder dat wij haar kennen of nog gaan leren kennen. Hierdoor ligt de focus slechts op de leegte die ze achterlaat. Door meer van Grace te weten zou de film juist die leegte minder benadrukken en daardoor ook minder krachtig zijn.

Een mooie film. Wel het laatste begrijp ik niet goed. De familie staat aan het kerkhof. Stanley vraagt aan Dawn of het tijd is. Eerst zegt ze: "nee", 2 seconden later: "ja". We horen een geluid en dan is de film gedaan. Wat betekende dat laatste dan?

In deze kleine film, geschreven en geregisseerd door Jim Strouse, speelt John Cusack een brave gezagsgetrouwe conservatieveling met de naam Stanley wiens vrouw in Irak vecht voor vrede en veiligheid en dergelijke. Op het eerste gezicht is hij een wat onbeduidend mannetje met zijn bril en zijn verkrampte lichaamshouding. Een uiterlijk dat goed past bij de wat sneue rol die hij als thuisblijver vervult. Stanley zorgt thuis in de veilige omgeving van een suburb voor de kinderen. Stanley schaamt zich voor zijn rol. Liever was hij uitgezonden geweest, maar dat is onmogelijk want hij is afgekeurd. Hij ervaart de situatie als onnatuurlijk en ongemakkelijk en die onuitgesproken gevoelens voeden zijn frustratie.

Een interessant personage, die Stanley. Een personage dat nog interessanter wordt als hij slecht nieuws te verteren krijgt. Immers, Grace is gone. Geschokt en verbijsterd realiseert hij zich dat hij die afgrijselijke boodschap aan zijn twee dochters moet vertellen. In de eerste momenten van de film was de kijker al duidelijk geworden dat praten over gevoelens niet de sterkste kant is van Stanley. De relatie met zijn dochters is niet liefdeloos maar wel afstandelijk, gecontroleerd en wars van elke vorm van spontaniteit. Stanley kan het wellicht zwaarste gesprek dat hij ooit met zijn dochters zal moeten voeren emotioneel niet aan. Tijdwinst in de vorm van een roadtrip naar een pretpatk lijkt voorlopig de beste optie.

De verhaallijn rondom de emotioneel beladen roadtrip met een zekere maar ook gevreesde afloop bepaalt het verdere aanzien van de film. Een verhaallijn waarin relatief weinig gebeurt, maar ook een verhaallijn die garant staat voor een prachtige, intieme en roerende roadmovie. De titulaire Grace en de oorlog tegen terror dienen als klassieke MacGuffins en voorzien de roadtrip van perspectief. Het aanschouwen van de film wordt tegen die achtergrond een zeer realistische alsook emotioneel aangrijpende ervaring.

Grace is Gone is een schitterende film met een schitterende hoofdpersoon. Cusack is in vorm en speelt de emotioneel verdoofde Stanley fantastisch. Hij is Stanley die wordt gedwongen om na te denken over oude politieke standpunten en over zijn vastgeroeste en welhaast harteloze kijk op de opvoeding van zijn dochters en over zijn starre omgang met gevoelens. In deze film gaat het om rouwverwerking, om loslaten, om de herontdekking van emoties en het tonen van liefde. De film laat het allemaal zien en doet dat op een rustige, uiterst fijngevoelige en ontroerende manier.

Zeer fijne film.