Mies Vailla Menneisyyttä (2002)

Mooie film met een aardig uitgangspunt. (in hoeverre verandert je persoonlijkheid als je geen herinneringen meer hebt?) Veel leuke droge humor en bijzondere personages. Mooie kleuren ook.

Als de film op het einde wat dramatischer wordt verliest ie een deel van zijn charme. Daarom net geen 4.0*.

Dus 3.5*

Aki Kaurismäki staat nu al na 1 film gezien te hebben hoog in het vaandel. De soms nogal treurig karakters worden zo kleurrijk gebracht dat ik er helemaal voor viel, ook de beelden ogen erg kleurrijk; de vrolijke ogende blauwe ogen. Ik weet het niet precies maar op een of andere manier vond ik het kleur gebruik heel mooi. Ook de karakters zijn ondanks hun vaak doodse blikken zeer, zeer sympathiek. voorlopig 4.5 sterren

Vond het toch wel erg origineel en grappig moet ik zeggen. Het is dat er net niet genoeg interessants gebeurt om echt goed te zijn en meer sfeerschepping dan wat anders is (lijkt), maar toch zeker erg aangenaam om te kijken, dat droge, absurde gedoe.

Droog was hij wel ... absurd ? Bof.

Verhaaltje deed mij vaak aan TC: Blue denken. Ook een loser die gedumpt wordt in een hard land en daar een nieuwe leven begint op te bouwen, zonder iets. Man Without A Past heeft zeker z'n momenten (zoals de scene in de bank of de advokaat), maar is vaak ook nogal flauw vond ik. De droogheid kon ik zeker appreciëren (die handdruk aan het station), maar qua absurdheid viel het mij nogal tegen, en een beetje meer cynisme had hier ook niet misstaan.

Grootste probleem is dat het drama gedeelte totaal doel mist. Blijkbaar zitten de aanhanger met de personages in, ik had vaak nogal de indruk naar een geflopte Solondz te kijken. Even grote losers, maar het past op de één of andere manier minder om er eens goed om te lachen. Blijkt ook wel uit de reacties bij deze film.

Visueel even droog als de rest van de film, en dus erg karig. Goodfella's mysterieuze sfeertje zag ik niet echt. En verder was de muziek gewoon erg duf. Maar het is vooral de mix tussen komedie en drama die niet echt werkt voor mij.

Kleine 2.5*. Toch enkele erg geinige en aardige scenes, maar blijft steken in een wat braaf en flauw jasje.

Mooi, deze film. Vrij minimalistisch maar met een bont kleurenpalet (mooie locaties!) wordt het leven aan 'de zelfkant van de samenleving' geregistreerd. Soms komt The Man without a Past zelfs wat kneuterig over maar het is tegelijk subtiel en ontroerend. En ook erg grappig. Ik schoot zeker 4 a 5 keer in de lach, wat ik van veel komedies niet kan zeggen. Quo Vadis. Klein punt van nadeel is de iets te aanwezige muziek die ook nog eens erg gelijkt op Amelie. Maar ik heb gewoon een heerlijke filmavond gehad. 3,5*

Ontroerend, grappig subtiel drama. De eenzaamheid, armoede en eenvoud druipen overal vanaf. Tegelijkertijd oogt alles echter erg warm en vertrouwd. De personages komen op het eerste gezicht misschien wat afstandelijk en passief over, maar van binnen gebeurt ontzettend veel. De eenvoud waarmee Kaurismäki dit toont is doeltreffend. De kleine gebaren, minieme woordenwisselingen en subtiele handelingen die hij nodig heeft om de kijker te raken zijn subliem. Opvallend daarbij is het contrast met de korte dialoogzinnen, die juist groots en theatraal aandoen en ook niet geheel vrij zijn van ironie. Prachtige cinema.

Van Aki Kaurismäki kende ik eigenlijk alleen de Leningrad Cowboys go America. Net als die film is deze ook lekker droog en licht absurdistisch zoals in de volgende quotes:

M: I went to the moon yesterday.
Irma: I see. How was it?
M: Peaceful.
Irma: Meet anyone?
M: Not really; it was a Sunday.

of:

Anttila: But if you don't pay, I'll send my killer dog to bite your nose off.
M: It only causes trouble, shadows the way wherever I go.
Anttila: You couldn't smoke in the shower anymore.

Geweldig!

Misschien moet je wel wat Finnen kennen of de Finse aard kennen om de humor in deze film te kunnen waarderen.

Aparte, bizarre maar wel mooie film. Het is even wennen aan het statische emotieloze acteren van alle personages, maar volgens dat is vast iets Fins, het nauwelijks uiten van je gevoelens. Desalniettemin is het een leuke tragikomedie geworden.

Wow, dit moet dus een deel van de EU voorstellen...
Ik weet niet zeker in welk jaar Kaurismäki's verhaal speelt maar dit is toch wel schrijnende armoede, een derde wereldland waardig.
spoiler: Ik denk dat het verhaal speelt in het heden, rondom 2002 dus.

Kaurismäki verdient een prijs voor lelijkfilmerij. De algehele verloedering en gruizige filmstijl is ongeëvenaard. Dit geeft wel sfeer.

Het plot? Aandoenlijk. En ook wel aangrijpend.

Man zonder naam komt in Helsinki aan, verliest zijn geheugen na zinloos geweld. Na wat slapstick, o.a. in een ziekenhuis, wordt hij vriendelijk opgenomen in een gezin dat leeft in een 'Fins trailerpark' waar hij kan herstellen van zijn verwondingen. Met groot doorzettingsvermogen brengt hij enige structuur aan in zijn leven, welk voor hem moet aanvoelen als een tunnel zonder lichte aan het einde. Hij ondervindt hierbij hulp van het plaatselijke Leger des heils en voelt genegenheid voor een van de vrouwelijke majoors.
Net wanneer je als kijker de blijdschap voelt dat hij een grote stap kan gaan maken in zijn zoektocht, wordt de bodem weer onder hem weggemaaid.

Deels intrigerend, deels traag en stroperig.

Toch wel een kleine tegenvaller.

In het begin leek het een soort Finse Kusturica te worden, met de leuke vondsten zoals de zwerver die in de vuilniscontainer woont en waar onze hoofdpersoon even 'aanklopt'. Maar de film vervalt later in -zeker voor een 97 min film- een langdradig geheel dat steeds verder wegzakte. Had zeker meer ingezeten, beetje te braaf allemaal.

2,5*

Bizarre film waarbij ge, zeker in de beginne, wat logica aan de kant moet schuiven om het allemaal te aanvaarden.

Merkwaardig is wel dat ge benieuwd blijft kijken.

Het lijkt allemaal koel en toch gaat het om genegenheid en liefde.

Eenmaal in de sfeer : een goede film.

Een film die ik normaal gesproken niet meteen zou kijken, omdat ik nu eenmaal prioriteit geef aan andere genres. Maar omdat ik vorig jaar naar Finland ben geweest en er positief verrast werd door het land en zijn volk, heb ik deze toch maar eens een kans gegeven. Volgens mijn collega was Kaurismäki een regisseur die me wel zou liggen. Hij zat er niet zo heel ver naast moet ik zeggen.

Het is m'n eerste film van deze man en als deze representatief is voor de rest van z'n oeuvre, dan wil ik daar gerust nog eens wat uurtjes aan opofferen. Een topper vond ik het echter niet. Daarvoor net niet komisch en ontroerend genoeg, twee eigenschappen die volgens wat ik gelezen en gehoord heb deze film toch het best omschrijven. Wat me dan wel aansprak is moeilijk onder woorden te brengen. Ik denk dat het zich vooral in de trailerpark-setting situeert. De roestige containers, de vuile kleren, de povere maaltijden en het permanente lurken aan zelfgerolde sigaretten. Het zorgde wel voor een bepaald sfeertje dat de nodige sympathie jegens het hoofdpersonage opwekte.

Verder zijn de situaties die uit zijn geheugenverlies volgen best interessant om volgen, al hadden ze naar mijn aanvoelen samen met de personages nog een stuk absurder gemogen. Leuk ook dat het uiteindelijk een mengeling is geworden van Scandinavische frigiditeit (acteerwerk) en Oost-Europese zwaarmoedigheid (muzikale intermezzo's), een aanpak die afgaande op mijn ervaringen met Finland erg herkenbaar was. Het zorgt ook voor een geheel eigen identiteit en dat is op zich altijd wel positief aan een film. Vooralsnog geen echte topper dus, maar boeiend genoeg om Kaurismäki's oeuvre bij gelegenheid verder te verkennen.

Ja en nee. Het duurde een hele tijd voordat ik de film zat. The Man without a Past is niet bijster mooi geschoten (al past dat uiteindelijk wel bij de film) en de sfeer is wat vreemd en ongrijpbaar. Maar na een tijdje beginnen de sterke dialogen en goedgevormde karakters op te vallen. Bij vlagen is dit heel, heel erg geslaagd. Op andere momenten is het 'slechts' leuk en is het eigenlijk wachten tot wanneer het weer erg amusant wordt. Vandaar dus ook een film die in het geheel wel goed te noemen is, maar die helaas iets te wisselvallig is en het daardoor moet hebben van momenten (dat verbouwen van die aardappels), dan dat het echt als een geheel staat.

De film begon niet slecht, maar ging daarna schijnbaar de verkeerde kant op. Ik heb niet zo lang geleden de film Les Amants Du Pont Neuf achter de rug en weer een film rond zwervers is me toch te negatief (wat niet wegneemt dat die mensen een arm leven lijden). Maar de film is mooi en kleurrijk met luchtige muziek tussendoor. En de film toont geen arme mensen die het zwerversleven als een ideologie zien, maar daar nu eenmaal in vast zitten. Hoe het hoofdpersonage telkens hij vooruit wil met z'n leven en de draad op te pakken dat niet kan omdat hij z'n papieren niet in orde kan krijgen. Administratieve barrières blijken over te bestaan en blijkbaar ook bepalend voor een levensloop. Het acteerwerk is sober, wat hier wel past. Maar toch af en toe te houterig. Alsof het de personages blijkbaar niet echt interesseert. Daarmee wordt het geheel ook niet overgeromantiseerd, dus het heeft wel z'n goeie en slechte kanten. Een film met up den downs dus, maar toch zeker genietbaar.

Vertrekpunt is leuker dan de uiteindelijke uitwerking in dit geval.

Veel weet ik niet van Finland. Een vriend van mij komt regelmatig in Helsinki/Finland voor zijn werk. Als ik hem moet geloven zijn de meeste Finse mannen rond acht uur 's avonds te dronken om hun vrouwtjes nog te vermaken en aangezien de Finse bevolking meer vrouwen kent dan mannen is het voor een gezonde Hollandse jongen vaak feest daar Eigenlijk geloof ik hem weer een stukje meer na het zien van deze film...

Vooral de eerste helft kan mij nog wel bekoren. Zo'n drie kwartier lang blijft het mysterie, het bevreemde sfeertje en de droge dialogen amusant daarna heb je het eigenlijk wel gezien (ik wel althans).

Tweede helft gaat nogal stroperig en eigenlijk wordt ik als kijker ook niet veel wijzer van die shagjesdraaiende knorrepot. Het was een man zonder verleden en het blijft eigenlijk een man zonder verleden of er nu 90minuten film tussen zit of niet. Jammer want daarom ebt mijn interesse gaandeweg toch een beetje weg.

Dat hij moet strijden tegen de Finse bureaucratie geloof ik wel (ja ook daar zullen ze vast last hebben van pennenlikkers) echt uniek is het overigens niet te noemen vooral omdat de film hierin toch wel in de nodige clichés vervalt.

Blijft wel over een leuke eerste helft, eigenzinnige scenery met mooie kleurtjes al maakt de film als geheel nog geen topwerkje helaas.

Voordeel van de twijfel,

3*

Volgens mij, mijn eerste Finse film. En wat is een betere film om mijn Finse ontdekkingstocht te beginnen dan een van de bekendste films van Finlands grootste regisseur.

Geweldige film. Een man die zijn naam niet meer weet is natuurlijk zo'n ontzettend cliche, dat je van goede huize moet komen daar een goede film van te maken. Dat is het geval, want Kaurismaki maakt er een film van waarin de hoofdrolspeler opnieuw geboren is, maar zich wel direct moet redeen in een wereld van armoede en sociale ongelijkheid. Dat lukt hem door de kleurrijke en sterke scenes heen, met vreemde muziekoptredens, een maffe bankoverval, een aparte romance te midden van wat afwijkende filmkarakters.

Hoe Kaurismaki denkt over de wereld is eigenlijk wel duidelijk. Overdreven kritisch is het ook weer niet en hij weet de perfecte balans te vinden tussen komedie en drama. Zo vaak lukt dat niet.

Dikke 4 sterren. Nu op zoek naar meer van zijn films, maar die zijn lastiger verkrijgbaar.

'k was eigenlijk aangenaam verrast door deze film. Een beetje een vreemde film, maar wie denkt dat het een droevige film is geworden, zit ernaast. De film toont vooral het goeie in de mensen en dat je eigenlijk niks bent zonder naam, je kunt zelfs geen uitkering krijgen (dankzij onze goeie vriend bureaucratie).

De film is een tragikomedie overgoten met rock & roll muziek van de jaren '50.

Een ontzettend aangenaam filmpje dit. Een tijdje geleden heb ik mijn eerste Kaurismäki gezien. Die beviel goed, dus besloot ik snel een tweede op te zoeken en dat werd deze, die zowaar nog een stukje beter beviel.

Het is een ontzettend sympathieke film, die het leven van een man laat zien, die nadat hij in elkaar is geslagen, zijn leven weer probeert op te bouwen. Dat valt niet mee, maar lijkt hem te lukken door behulpzame mensen, die allemaal wel iets eigenaardigs hebben. maar doordat hij zijn naam niet meer weet, komt hij echter regelmatig geen steek verder bij het zoeken naar werk. De manier waarop dit gebracht wordt is droogkomisch.

Visueel is het een kleurrijke film, met geweldige bijpassende muziek. Dat concert halverwege was fantastisch. Kaurismäki zorgt er met dat soort momenten voor dat het luchtig blijft en nergens echt dramatisch wordt. Ook leuk om Kati Outinen weer te zien. Ik gunde op een gegeven haar en de hoofdrolspeler echt het geluk.

Het einde was ook sterk, met wederom erg fijne muziek. Ja best genoten dus, en nu eens kijken, of ik nog eens een film van de beste man kan vinden.

4,0*

Op het eind goed, al goed einde na briljant. Een kleine smet op een verderperfecte film.

4,5*

Sfeervol en humoristisch

Het eerste deel van de film is even wennen maar als je er dan eenmaal in zit is dit een lieve en melancholische film die mij qua sfeer af en toe deed denken aan de boeken van Arto Paasilinna. Het acteerwerk is prima, de dialogen zijn vreemd maar wel goed en vooral de muziek is heel prettig. Oh en af en toe heb ik enorm kunnen lachen om de gortdroge humor.

Goed.

Deze tragikomische film hangt aan elkaar van bizarre momenten en absurde dialogen. Het op zich dramatische verhaal wordt door regisseur Kaurismäki met veel gevoel voor humor verteld ("We gaan uit eten"), net als zijn Kauas Pilvet Karkaavat (1996), maar vind ik die film net iets beter.

Begint wat moeizaam maar na verloop van tijd begint dat emotioneel totaal doodgeslagen toontje met stoicijnse koppen en montone dialogen steeds beter te werken. De grappige gesprekken en situaties worden ook steeds fijner. 3.5*

Ook ik moest wat in deze film geraken.

Maar de absurde situaties en de onderkoelde humor aan de zelfkant van de Finse samenleving zijn toch plezant om naar te kijken.

Met de wat weemoedige sfeer en zwartgallige opmerkingen van de personages als hoogtepunten.

Weemoedig, tragikomisch, apart, verloederd, gruizig, sfeervol, koel, droogkomisch, minimalistisch, vermakelijk, aandoenlijk, mooi, ongrijpbaar, kleurrijk, luchtig, sober, eigenzinnig, maf, in balans, afwijkend, briljant, fijn, relaxed, absurd, onderkoeld, zwartgallig.

Dat zijn de mij het meest in het oog springende duidingen van de afgelopen pagina. En ik moet zeggen, ze kloppen gek genoeg allemaal, zij het in verschillende mate. Het was mijn tweede Kaurismaki, na The Match Factory Girl. Dan beviel deze toch duidelijk een stukje meer. Ebert karakteriseerde Kaurismaki's werk als een acquired taste, en ik denk dat hij daar gelijk in had. Hij hamert en benadrukt veel minder dan we van veel andere filmmakers gewend zijn. Alles gebeurt kalm en understated. Zelf het bijna dodelijke pak rammel aan het begin van de film lijkt een beetje 'neutraal' gebracht te worden, terwijl zo'n heftige handeling meestal met het nodige drama of muziek versterkt zou worden. Kijk toch wat er nú gebeurt. Zo niet bij Kaurismaki.

Het rustig voortkabbelende verhaal van de man die zijn geheugen kwijt is en langzamerhand weer een leven opbouwt in die arme gemeenschap van in containers wonende mensen, moet het eigenlijk van de vele kleine momenten hebben: de bewaker en zijn hond, de aardappelen, de bankovervaller, het armetierige bandje en de jukebox. Maatschappijkritiek zonder zwaar op de hand of te opzichtig te worden. Op een 'do you see what I did there' zul je deze regisseur niet snel betrappen gok ik. Op een Padummmmm-Tsssjjjj evenmin.

Ik ga zeker meer van deze man zien. The Man without a Past is eigenlijk het tweede deel van Kaurismaki's Finland Trilogie (terwijl The Match Factory Girl eigenlijk bij zijn Proletariaat Trilogie hoort, als ik het goed begrepen heb), en het gaat officieel tegen mijn principes in om de oorspronkelijke volgorde niet te hanteren, maar het leek me in dit geval niet al teveel kwaad kunnen.

Wie weleens wild met zijn armen zwaaiend 'GVD gebeurt er nog eens wat!?' naar zijn tv roept, zou even kunnen overdenken of Kaurismaki wel een geschikte keus is, maar voor de rest lijkt me deze film een prima eerste kennismaking, als je nog niets van hem gezien hebt.

Ik wist niet goed wat te verwachten bij mijn eerste kennismaking met Aki Kaurismäki. The man without a past is een droogkomisch drama waarbij ik moeilijk de vinger aan de pols kan houden. Hier en daar uitstekende scènes, maar qua plot bleef ik wat op mijn honger zitten ondanks het veelbelovende uitgangspunt. Een film met veel stilistische beelden, zeer sober ook. Het ziet er allemaal wat mistroostig uit, maar dat wordt weggegomd met het nodige optimisme of humoristische insteek.

De humor die aan bod komt is absurd, maar is niet zozeer kolderiek, eerder tragisch. Zo wordt hij doodverklaard, maar staat hij plots als een halve mummie recht en zet hij zijn scheve neus op de juiste plaats en weg is hij. Ook de dialogen zijn droog wanneer hij na enkele dagen opeens begint te praten. "Zo, dus je kunt wel praten" wordt hem gezegd, waarop hij antwoordt: "Ja, ik had hiervoor alleen nog niets te zeggen."

Niet slecht, maar misschien net niet in de juiste stemming geweest om dit soort film te zien. Misschien moet ik hem later herzien en herevalueren al vond ik het zeker niet slecht.

"What do I owe you?" "If you ever find me face down in the gutter, turn me around to my back."

The man man without a past. Mijn eerste Finse film en ik ben om! Wat een rare film, heerlijk verfrissend! Heel realistisch zonder enige opsmuk. Sober, naargeestig, vol droge humor, mysterieuze quotes en vreemde personages. Op naar de volgende Finse film of naar de volgende Aki Kaurismäki!