Stellet Licht (2007)

Maar (beeld)poezie is dan weer een wat onwerkbare term voor die scene.

Ik vind de (verhaal)ontwikkeling niet passen binnen de film. Het is niet dat ik iets heb tegen opstandingsscene's of onverklaarbare zaken in films, zo vind ik het slot van Ordet het beste aan de hele film. Maar Dreyer weet het dan ook passend te maken in zijn filmwerkelijkheid, bijna noodzakelijk.

Maar goed, als jullie tijdens het kijken van de film dachten; "he, dit is typisch een film waar het goed zou werken als er aan het eind iemand uit de dood wordt gekust", dan verschillen we gewoon van mening.

Denk je trouwens dat Esther nadat Marianne is vertrokken weer dood is? Of bedoel je wat anders met je metafoor opmerking. Ik vond het er namelijk nogal letterlijk uitzien, zeker toen de dochtertjes binnenkwamen.

Trage maar prima film.

Buiten het feit dat elk shot een genot is om naar te kijken gebeurt er best nog veel in deze film.

Mij valt op dat het veel moeilijker is om een mening te schrijven over een film die je geweldig vind, dan over eentje die tegenvalt. Bij tegenvallende films kun je de vinger vaak nauwkeurig op de zere plek leggen; bij films die indruk maken is het moeilijker om onder woorden te brengen wat er dan zo geweldig aan is. Als ik toch een poging moet doen, zou ik zeggen: als je deze film vergelijkt met literatuur, is dit pure poëzie. Nooit eerder werd ik zo indringend meegevoerd door een film. Doordat shots zo lang duren zit de film heel dicht op de huid, je kunt niet ontsnappen naar de volgende scène voordat je de essentie van dat ene shot volledig tot je hebt genomen, of je wilt of niet. Wat mij ook aanspreekt is het rauwe randje in de films van Reygadas, lees: het menselijke aspect. De acteurs/amateurs zijn mensen, geen filmsterren. Of je de mensen mooi vindt of lelijk is subjectief, ze voldoen in ieder geval niet aan de standaardnormen en mede dat maakt de film zo oprecht. Verder zijn alle beelden stuk voor stuk schitterend.

Deze film gaat volgens mij over verantwoordelijkheid jegens de ander. Gedurende het eerste uur gebeurt er heel weinig. Als er dan eindelijk iets gebeurt, is dat juist doordat er niets gebeurde, door het uitstel van een beslissing nemen. De impact is daardoor des te groter; het tweede deel van de film geeft betekenis aan het eerste deel. Niet kiezen is ook een keuze, mét gevolgen.

5*

Alles lijkt in harmonie in Stellet Licht. Tussen een haast Bijbelse zonsopgang/ondergang krijg je een beeld van het noeste maar idyllisch leven van een Mennonitische familie. Kinderen weggelopen uit een vergeeld Hollands schoolboek baden paradijselijk in een groene oase.

Het gaat m.i om de aarzeling van Johan die de harmonie verstoort, want zijn polygame liefde ondermijnt de basis van zijn levensovertuiging. Daarnaast gaat het over vergeving van de zonde. Het Hof van Eden moest ik aan denken.

Na het sexpliciete en af en toe onsmakelijke Japón en Batalla el Cielo gelukkig een meer serene contemplatieve film die indringend en poëtisch oogde, maar ook weer niet tot in alle facetten kon boeien. Voorlopig 3,5 met ruimte voor meer. Binnenkort nog maar eens kijken

Zware film naar mijn mening. Er wordt weinig gesproken, er zitten veel trage shots in en het onderwerp is verre van luchtig. Dit hoeft niet slecht te zijn maar bij deze film bleef ik iets te apathisch. Niettemin een sterk drama dat ik later eens moet herbekijken.

Weet niet wat ik hier van moet denken, zelden zo'n rare film gezien die zeer zeer traag gaat.

En toch wilde ik het einde zien en vond de film toch niet telang duren.

Maar na het eind blijf je steeds aan deze film denken,toch fascinerend.

Heb 3 sterren gegeven, eigenlijk omdat ik 5 sterren wilde geven of misschien wel 0,5.

Ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Ik moet hem denk ik nog 's bekijken.

Rasecht Arthouse product. Zeer, zeer traag, erg serieus en veel scenes die eigenlijk net iets te lang duren. Ik heb er (meestal) niet zoveel mee.

De film heeft best mooie scenes, zelfs langgerekte scenes als de opening met de zonsopkomst, de badscene en de begrafenis konden mij wel bekoren. Maar minutenlang kijken naar zoenende mensen of nog erger een tikkende klok, mwah...

Maar dat zouden ook geen onoverkomelijke punten zijn ware het niet zo dat ik de film nogal erg stroef en stoïcijns vind. Ik weet niet, kon niet zoveel met die hoofdpersonen die er vooral het zwijgen toe doen. En niet de manier waarop bv dat wordt toegepast in Bin-Jip, daar is het bijna een speelse manier van (filmisch) vertellen maar in Stellet Licht is alles zo zwaar en serieux aangezet.

Rare is dan dat ik sommige stukjes dan wel weer vrij voor de hand vind liggen in hun dramatische ontwikkeling. Als Marianne bv staat toe te kijken naar Johan die gelukkig met zijn kinderen TV aan het kijken is en de deur wordt voor haar neus dichtgedaan of de dramatische wending in de regenbui. Waarom zou ik mij als kijker op die momenten moeten inleven in de personages als ze de rest van de tijd bijna anoniem zouden kunnen zijn...
Het einde is ook wel raar, weet niet zo goed wat daarvan te moeten denken. Het komt imo nogal uit de lucht vallen eerlijk gezegd. Ik vraag me ook af of het nu symbolisch is (vast wel) maar waarom dan de rol van de meisjes en Johan daar???

Lastige film wel, ik was ook vrij moe toen ik de film keek maar weet niet of een herziening een duidelijk betere beoordeling zou opleveren.

2.5*

De film moet het duidelijk hebben van de mooie shots en niet van de acteerprestaties of een goed verhaal, eigenlijk lijkt het hier ook om te doen, de rest is van ondergeschikt belang. Voor mij dus afgekeurd.

Ondergeschikt belang, pfff. Misschien ik jouw reaktie dat.

Erg mooie film, voor mij persoonlijk nog het meeste te vergelijken met de films van Zvyagintsev, als je een moderne vergelijking wil maken.

De film begint met een zonsopgang, en eindigt met een zonsondergang, beiden evenzo fabelachtig mooi. Daartussen ontvouwd een verhaal over twijfel over God en zijn bedoelingen die me wat deet denken aan Offret van Tarkovsky, thematiek die wat oud aanvoelt. Wel een paar erg mooie scenes tussendoor.

Maar veel wordt gecorrigeerd door de geweldige cinematografie, zo goed als Zvyagintsev of Tarkovsky vind ik het niet, daar is het allemaal wat levendiger, Stellet Licht ziet er wel echt heel mooi uit, maar is daarbinnen net wat minder dynamisch.

3.5*

Niet een echt gemakkelijk liedesdrama, vol onderdrukte diepe emoties en intieme scènes, waarbij het geduld van de kijker danig op de proef wordt gesteld. Bij aanvang van de film krijg je bijvoorbeeld een zes minuten durende zonsopgang te zien. Het is duidelijk dat de regisseur met een niet afnemende passie gefilm heeft. Echter voor mij neemt de natuur (de vergezichten zijn adembenemend) een te belangrijke plaats in om 135 minuten te blijven boeien. Het is allemaal te traag. De film is tegelijk een portret van een mennonietengemeenschap. In feite hebben mensen op de wereld overal dezelfde problemen.

Mooi geschoten film. Wel erg traag tot het saaie af. Komt natuurlijk door de zwijgzame geslotenheid van de karakters, wat het weer moeilijk maakt om met ze mee te leven. ook al wordt er nog best veel gesproken in dat vreemde taaltje.

Conclusie; het valt niet mee om Mennoniet te zijn, gevoelens zijn levensgevaarlijk.

In de herziening deze film die begint met 6 minuten zonsopgang en daarna qua tempo niet heel veel sneller gaat...de personages zijn ook bepaald niet van het hele spraakzame soort en dan spreken ze ook nog in dat vreemd klinkende Mennonieten-taaltje.

En toch weet regisseur Reygadas je na een minuut of twintig de film in te sleuren, er een ontzettende dramatische hartverscheurende sequence in te stoppen om uiteindelijk het verhaal en de personages te verlaten op een wijze die recht doet aan het begin van de film.

Grootse verstilde cinema in deze Mexicaanse tribute aan het werk van Ingmar Bergman.

Meesterwerkje.

Prachtige stille film. Het stiefzusje van Batalla en el Ciello. Op donderdag 28 en vrijdag 29 juni te zien in Filmhuis Cavia!!

Een bijzondere film, dat moet gezegd worden, met een poster, die prima het verhaal van de film weet te vertalen. Dat zal iedereen die de film gezien heeft, hoogstwaarschijnlijk kunnen beamen.

Het mooiste aan Stellet Licht is toch wel de cinematografie. Een erg mooi begin met die minutenlange zonsopgang en het eindigt op dezelfde manier, maar dan met een fraai gefilmde zonsondergang. Er zitten een paar erg mooie momenten in de film, met de begrafenis scene als absolute hoogtepunt. Een prachtige witte kamer ook, waarin de dode vrouw ligt opgebaard, dat zag er haast hemels uit. Op dat gebied scoort de film zijn punten wel.

Qua verhaal is het echter een stuk minder indrukwekkend. Het tempo is traag, wat niet erg hoeft te zijn, maar qua verloop gebeurt er ontzettend weinig. Daarnaast vond ik het acteerwerk en de dialogen ook niet al te best. Het kwam er soms wat gemaakt uit. Alleen de minnares van de man speelt wel goed. De man en de vrouw zelf vond ik duidelijk minder.

Dan blijft er een aardige film over. Reygadas bezit zeker filmische talenten, dat moge duidelijk zijn. Verhaaltechnisch vond ik het minder. Het deed nogal aan Ordet denken, maar die film is inhoudelijk sterker. Voor Stellet Licht blijven er drie sterren over.

3,0*

mooie luchten wel, en veel rust, maar veel komt ook heel geforceerd over, inclusief dat hele Ordet rip-off einde waar ik hier weinig tot niets mee kan.

mijn derde 3* beoordeling voor een Reygadas film... zijn nieuwste lijkt persoonlijker en experimenteler en ik hoop daar beter mee uit de voeten te kunnen, want er zit nog steeds wel wat potentieel hier...

Ik vraag me af of het nog wel wat wordt beavis. Het is me wel eens overkomen dat een bepaalde film van een regisseur me zijn/haar hele oeuvre opnieuw deed herwaarderen, maar dat is (voor mij) een zeldzaamheid. Na drie films heb ik meestal wel een idee of een regisseur me ligt of niet.

Hopelijk is dat voor jou met zijn nieuwe film het geval, of misschien heeft Reygadas inderdaad met zijn eerste drie films nog niet zijn volledig potentieel weten te verwezenlijken. Spannend in ieder geval, ik ben wel benieuwd naar zijn nieuwe film. Nog even wachten tot het IFFR, of de normale bioscoop release 28 februari dus.

ik ga het hopelijk aanstaande vrijdag bekijken, vandaar dat ik deze nog snel even heb ingehaald. vorig jaar na laaaang uitstellen Battle in Heaven gezien... bij beide films had ik vooraf door mijn eigen ervaring met Japon en de verhalen van anderen al het vermoeden dat ik niet veel met de films zou kunnen; bij Post Tenebras Lux is dat gevoel heel anders, maar ik maak me ook zorgen inderdaad dat Reygadas gewoon niet mijn soort filmmaker is

Mijn gedachte.

Dit is toch een film die, ondanks alweer 2,5 jaar geleden gezien te hebben, vers in het geheugen ligt, ondanks dat ik hem nog maar 1x heb gezien. Toch maar even ophogen, beetje onderschat.

Ik zou de tijd willen terugdraaien, zodat alles weer als vroeger was.
- Dat is het enige dat we niet kunnen doen.

Stijlvolle, als een ondergrondse veenbrand doorsmeulende slow movie, bewegend tussen documentaire en poëzie.

De schoonheid van de langgerekte shots en scènes kwam mij soms iets te nadrukkelijk over (het lijkt wel of Reygadas elke minuut een cinematografisch punt wil scoren), maar ik werd gaandeweg toch wel gegrepen door de film, door de combinatie van de hyperrealistische setting waarin de acteurs nauwelijks acteurs schijnen te zijn, maar zichzelf lijken te spelen, en het haast onaards mooie licht waarin alles zich afspeelt.

Reygadas weet met een aantal van die scènes een intense, authentiek aandoende sfeer op te bouwen, culminerend in de prachtige episode van de bijeenkomst voor de begrafenis. En ook in de magische wending van het verhaal zet hij zijn zorgvuldig realistische stijl door.

Die wending roept vragen op, maar is deze vertelling wel alleen maar realistisch?

Johan zet al in het begin van de film de klok stil, en die wordt pas vlak na het ingrijpen van Marianne door zijn vader weer opgewonden. En Marianne lijkt met haar optreden de eerst door Esther, en later door Johan uitgesproken wens om de tijd terug te kunnen draaien, te vervullen.

De onbeslistheid van Johan en de lijdzaamheid van Esther weerspiegelen het haast totale gebrek aan ontwikkeling in de eerste vijf kwartier van de film, waarvan het verhaal zich over een lange tijd lijkt uit te strekken, maar misschien niet meer beslaat dan een dag. Of, beter nog, niet meer dan een afbeelding is van de gemoedstoestand van Johan.

Maar dat zijn slechts speculaties, die op zichzelf niet zo van belang zijn.

Sterk als de dood is de liefde, volgens het bijbelwoord. Voor mij slaagt Reygadas er in om met de vormgeving van dit eenvoudige liefdesdrama in een Mennonitische gemeenschap, een atmosfeer te creëren, waardoor je dat gelooft, met een scène die herinneringen oproept aan Bergmans Viskningar och Rop.

Poeh, niet de meest gemakkelijke film om te zien, maar wel een aardige desondanks. Het verhaal is wat aan de simpele kant. Een streng-gelovig boerengezin uit Mexico, dat een vreemde van het Duits afgeleide taal (Plautdietsch) spreekt wordt verscheurd als de vader op een andere vrouw verliefd lijkt te zijn. Niemand lijkt gelukkig met de situatie. Tegen het eind komen er wat wendingen die het verhaal toch nog interessant weten te maken.

Stellet Licht verloopt uiterst traag, maar ik vond het niet storend. Er was genoeg te beleven uiteindelijk, bijvoorbeeld de schitterende cinematografie, die Reygadas op het scherm tovert. De landschappen en de slotscene zijn echt prachtig in beeld gebracht. Ook de sfeer van een kil huishouden vond ik erg overtuigend. En ohja en dan vergeet ik bijna nog een jofel muzikaal intermezzo van Jacques Brel. Beetje awkward, maar vond het wel geinig. Een ruime voldoende lijkt me hoe dan ook op zijn plaats .

Mja, wat zal ik zeggen. Sfeervol in beeld gebracht. Maar waarom zo extreem uitgerekt allemaal…. Die stiltes, die lange shots, gevoelsmatig minutenlang op het zelfde gericht… Ik begreep niet zo goed wat het toevoegde, het ging me op een gegeven moment wat tegenstaan. Het kwam een beetje op me over alsof de regisseur gewoon geen zin had om in zijn opgenomen scènes te knippen. Ja zo kom je wel aan een film van 135 minuten.

Ik chargeer natuurlijk, maar ik vond het verhaal te sober om de vrij lange speelduur te rechtvaardigen en de uitgerekte scènes gaven voor mij de ontwikkelingen niet meer gewicht op deze wijze. De opening en slotscene daargelaten, die kwamen wel fraai tot hun recht doordat er zo ruim de tijd voor is genomen.

Inhoudelijk deed het me ook niet veel. Ik zal niet beweren dat het me verveelde, maar het voelde allemaal erg afstandelijk aan en, op de intens verdrietige huilbui van de vrouw vlak voor haar dood na, voelde ik er verder niets bij. Ook vond ik het jammer dat er met het feit dat het om mensen uit een mennonietengemeenschap gaat, wat natuurlijk best iets aparts is, verder weinig werd gedaan; het lijkt puur een setting te zijn, aan het verhaal voegt het nauwelijks iets toe.

Het is geen slechte film, maar deze bijzonder trage (de liefhebber zal het liever poëtisch noemen) vertelvorm moet je liggen; het was mij een beetje te.

Sta vaak een beetje twijfelachtig tegenover slow cinema-toestanden, maar Reygadas bevalt me. Hij gebruikt erg wereldse, tastbare beelden en thema's, met bepaalde onverklaarbare, poëtische toetsen. Het acteerwerk van amateurs met interessante koppen intrigeert; en steeds fantastisch camerawerk. De sequentie met de badende kinderen vond ik hier het absolute hoogtepunt.

Na 20 minuten uitgezet. Na Post Tenebras Lux, wat ook al een lange zit was, wilde ik Reygadas nog 1 kans geven, met name vanwege het hier veel geprezen 'Silent Night'. Carlos en ik zullen wel nooit goede vriendjes worden.

Laat ik in de eerste plaats toegeven dat de manier van filmen en het uitbuiten van alledaagse situaties met de camera wel degelijk op zijn minst interessant is en je meteen ook uitdaagt om open te staan voor nieuwe subjectieve filmervaringen. Toch kom ik niet verder dan dit. Op mij komt het over alsof dit het enige uitgangspunt is dat hij heeft (dit ervoer ik ook in PTL). Een doel op zichzelf dus. Ik kan me voorstellen dat dit heel imponerend kan zijn. Maar voor mij moet het een ingrediënt zijn voor een geheel recept. En dat recept mis ik bij Reygadas.

Toch wil ik mijzelf blijven uitdagen, en heb ik ergens nog de stille hoop dat er een film is in dit genre (contemplative cinema) wat mij pakt. Tot nu toe nog niet gebeurd, maar ook nog niet veel films de kans gegeven (Turin Horse schiet me zo ff te binnen, werkte voor mij ook niet). Tips zijn meer dan welkom. Misschien Jeanne Dielman? Wekt wel mijn nieuwsgierigheid, al schrikt de lange speelduur mij dan weer af...lol

Mooie en verrassende film van Reygadas, over een afgesloten gemeenschap die geheel ontheemd lijkt- er heerst een voortdurend contrast tussen de mensen die je ziet en hun omgeving, vanaf de zonsopgang waarbij de geluiden van de jungle zich mengen met de stilte, slechts onderbroken door een tikkende klok, in de huiskamer van een Europese familie, tot de zonsondergang in het laatste shot. De enige keer dat je Spaans hoort of überhaupt latino's ziet is tijdens de snelweg scene.

De beelden zijn prachtig, waarbij de felle Mexicaanse kleuren ook weer botsen met het sombere verhaal, waarin zelfs de passie gebukt lijkt te gaan onder een Scandinavisch aandoende zwaarmoedigheid (ik vroeg me trouwens de hele tijd af welk taaltje nou gesproken werd maar dat bleek dus platdietsch te zijn.)

Het is moeilijk niet te denken aan Ordet bij de slotscène, een film die ik toevallig pas geleden voor het eerst zag, ik zou het eerder een ode dan plagiaat noemen, al is de grens soms moeilijk te trekken. Het paste mijns inziens wel, alsof de regisseur met een magisch realistisch einde dan toch de Latijns-Amerikaanse en Noord-Europese werelden wil samenvoegen.

Niet bepaald mijn ding dit. De sfeer ontgaat me wat en ik zie de personages eerder als karikaturen dan als echte figuren waardoor de essentie volgens mij verloren gaat. De mooie cinematografie wordt hier geprezen. Daar ben ik ook niet wild van. Het is mooi en passend gedaan, maar indruk maakt het toch ook weer niet.

Naast het plot was ik vooral geboeid door de scène met Jacques Brel op tv. Maar dat was het verkeerde lichtpunt vrees ik. Al moet ik toegeven dat de badscène veel goed maakte.

Prisma #29 | Sabzian

“Je kunt niets meer beginnen in deze situatie, Johan,” ontvouwt het enigma zich later in de film, “alles werd van tevoren al opgetekend.” Is er een kunstmatiger vorm van ontstijgen denkbaar? Toch is dat precies hoe Reygadas je plots weer in het wonder laat geloven. Heel stilletjes leeft Dreyer voort.

Een hele bijzondere dramafilm over een besloten geloofsgemeenschap in Mexico. Mennonieten zijn volgelingen van Menno Simons uit Friesland. Taal in de film is Plautdietsch. Sterke symboliek met een 5 min durende zonsopgang aan het begin en een 5 min durende zonsondergang aan het einde. Prachtig met al die dierengeluiden! Het is een stille film, er wordt niet heel veel gesproken. Traag tempo met lange stille scenes, dus je moet geduld hebben. Mooie badscene met de kinderen en een hartverscheurende regenscene. Cinematografie is adembenemend met prachtige natuur, oogstrelende vergezichten en mooie kleuren! Onderwerp is zwaar en controversieel, zeker voor een gemeenschap met traditionele normen en waarden..... Heel realistisch geacteerd van de amateurspelers. Het viel mij op dat Esther en Marianne erg op elkaar leken, was dat toeval of niet? Het einde kan inderdaad metaforisch bedoeld zijn maar dat is aan de kijker zijn/haar eigen beleving........

Het is inmiddels lang geleden dat ik deze film heb gezien. Sommige films bewijzen door de tijd heen dat ze iets met je doen, dat deed deze film voor mij. Het is geen vrolijke of snelle film zoals velen inderdaad zeiden, maar het is een dromerige weergave van een pijnlijke werkelijkheid. Ergens tussen neorealisme en poëzie lijkt deze film zich te begeven.

Op veel momenten zal deze film je waarschijnlijk niet aanstaan om te kijken, maar die ene keer dat je deze film op het juiste moment kunt kijken zou deze film wel eens een bijzondere snaar kunnen raken. De kilheid die een gevoel van rouwen met zich meebrengt sluit naadloos aan op deze film.. hoe het leven doorgaat en stilstaat tegelijkertijd, hoe het is om iemand te verliezen. Deze film is een prachtig eerbetoon aan de dood en aan culturele rituelen... kortom; geen luchtige kost voor ieder moment , maar zeker een aanrader eens te kijken als je een liefhebber bent van rustige films, kunstzinnige films en mooie beelden.

Intrigerende film over een streng religieuze geloofsgemeenschap. We volgen hierbij een man Johan die worstelt met het dilemma van de liefde. Hij houdt van een andere vrouw en weet bijgevolg niet goed kiezen tussen haar en zijn echtgenote met wie hij een kind of zes heeft.

Opvallend is de mildheid die hiermee gepaard gaat. Je zou in deze conservatieve kringen verwachten dat hij verbannen of verstoten zou worden, maar neen dus. Respect voor elkaar staat blijkbaar hoog in vaandel. De film focust zich vervolgens op andere punten.

De film is erg traag met vele stilistische beelden. Ook de omgeving wordt vaak opgenomen in het geheel met vele landschapsbeelden. Weinig communicatie ook tussen de acteurs, veel stiltes waarbij het allemaal erg observerend wordt. Het toont ook de kilheid en afstandelijkheid aan in de gemeenschap. Minimalistische cinema, maar boeiend genoeg om te volgen. Het geheel overtuigt me niet om er een meesterwerk in te zien, maar ik was wel blij om dit te zien. Fijn was daarbij ook dat vreemde taaltje. Maakt het net allemaal iets authentieker.

Ja absoluut. Ik heb de trailer nog eens goed beluisterd, ik denk dat het (oud) Zwitserduits dialect is.

Het gaat om Mennonieten, dus dan kan Zwitserse oorsprong verklaard worden.

Drie Reygadas films op één dag, (wel met slaap ertussen ) niet verkeerd! Batalla en el Cielo (2005) vond ik met 3,5* het lastigst om te beoordelen, maar deze krijgt net als Japòn weer 4*. Totaal andere films echt; maar van die drie is Stellet Licht denk ik mijn favoriet.

Ik verstond het zowaar een beetje, dat Plautdietsch dat die Mennonieten spreken. Bijzondere setting hoor, en wat een fraaie beelden weer.

4*