Le Voyage du Ballon Rouge (2007)

Hmm, wat is het doel van deze film vroeg ik me wel eens af bij het kijken hiervan. De Chinese regisseur Hou laat gewoon wat dagen uit het leven van Juliette Binoche (dit keer in een wat druk doende rol), haar zoontje en een Chinese oppas zien. Het kabbelt maar voort, nergens gaat de film naar toe. Ik kon er niet zo veel mee, maar vervelen deed ik ook weer niet.

De titel van de film (en de film zelf ook) refereert overigens naar Le ballon rouge, een korte film uit de jaren '50. Ook een rode ballon vliegt zo nu en dan voorbij in de film. Dit vond ik wel wat geforceerd en ik ben ook niet van plan een diepere betekenis achter die rode ballon te zoeken .

Taiwanese

Meer nog, dit stukje literatuur is veel boeiender dan de film.

Grappig zijn die comments over deze film dat er niks bijzonders gebeurt. Het ligt er maar aan wat je bijzonder vindt natuurlijk. Dit zijn namelijk alledaagse levens, waarmee je tegelijk zegt: mijn eigen leven is niet zo bijzonder.

Enfin, erg fijne Hou weer. Juist in die kleine momenten zijn zo fijn bij hem, anders dan bijvoorbeeld Linklater heel hard probeerde in Boyhood - misschien dat die film daarom zo hoog wordt gewaardeerd, pretenderen het alledaagse te tonen maar nu net de grote momenten pakken. Hou houdt het daadwerkelijk klein. Mooi voorbeeld is die lange scène met de pianostemmer. Juist bijzonder en herkenbaar in zijn alledaagsheid. Ook de beelden van een grootstad zijn weer erg fraai. Mooi belicht, kalm geschoten, fijne shots van trams en treinen zoals we van Hou gewend zijn maar nu in een voor mij meer herkenbare Europese stad. Niettemin blijft het gevoel hetzelfde.

Wat mij betreft had Hou daarvan nog meer mogen tonen, maar hij richt zich meer op de interieurscènes met een weliswaar schitterende Binoche, maar dat is allemaal net wat minder van niveau dan zijn observerende camera. 4,0*.

Waar het dan om gaat: wat is 'bijzonder'. Ik vind m'n leven bijzonder genoeg, maar vraag is of dat bijzonder genoeg is om te verfilmen...

Ja hoor, ik denk dat jouw leven dat ook is. Je moet alleen weten wat en hoe je dat laat zien. Bijzonderder in ieder geval dan een zoveelst bedacht clichéverhaal.

Ik zit hier een paar minuten na te denken over de vraag of ik het daar mee eens ben, of niet.

Ben er nog niet helemaal aan uit, maar toch dit: wanneer (een dag/maand/jaar uit) iemands leven verfilmd wordt (of dat nu een bekend iemand of een *-met-de-pet is), is het hoe dan ook noodzakelijk (of toch bij het overgrote deel van de mensen) om dat verhaal te dramatiseren. En/of om daar bepaalde passages/voorvallen uit te pikken.

Zo niet krijg je een documentaire in de stijl van 'ik zet een camera in de woonruimte van...'.

En elk leven mag dan op zijn/haar manier waardevol en belangrijk zijn, dat maakt het nog niet noodzakelijk boeiend voor anderen.

En daar is dus enerzijds wel iets van aan, maar het kon me toch echt geen minuutje meetrekken...

Wat een interessant geteut hier en daar bij de comments van mensen die zichzelf vast heel kunstzinnig en artistiek vinden.

Maar sorry dit gaat helemaal nergens over.

Letterlijk dan.

Rustige film waarin niet veel valt te beleven, en dat bijna 2 uren lang.