La Guerre Est Déclarée (2011)

Zit er aan het einde van die trailer niet een monster van een spoiler?

Ik vermoed dat dat absoluut de bedoeling is, om niet de indruk te wekken dat de film draait om het "al dan niet overleven van het kind". Dat is ook niet uiteindelijk waar de film over gaat, maar veeleer over de relatie van de twee, over hoe zij het leven blijven plukken... In het licht hiervan begrijp ik dat men in de promotie van de film deze "spoiler" weggeven.

Ok, bedankt voor het antwoord.

Zwaar thema, mooi onderdrukt emotioneel gebracht maar soms iets te gekunsteld frivool. Muziekkeuze voor - Loni Anderson en LIO-Amoureux Solitaire snap ik niet helemaal, gezocht retro jaren '80 terwijl de film niets met retro zou hoeven hebben. Want waarom wel?

Aparte film.

De film is dus geregisseerd en gespeeld door de personen die dit daadwerkelijk hebben meegemaakt. Ondanks dat je de film op zichzelf wilt beoordelen, geeft het toch iets mee wat je niet kan negeren.

Knap gedaan, dat wel. Qua regie en acteren is het soms wat minder. Al zitten er wel een paar mooie (afzonderlijke) scenes in, de regie is bij vlagen veel te chaotisch en gehaast. En zoals Redlop hierboven al zegt, de soundtrack is fijn, maar heeft verder amper connectie met wat er op het scherm gebeurt.

Echter, het grootste probleem (al is het nog steeds geen heel groot probleem) wat ik met de film heb is het volgende. Ondanks dat ik blij ben dat ze er geen sentimentele brol van hebben gemaakt, met de focus op het leed van het kind, vind ik dat ze aardig door zijn geslagen met de focus op zichzelf. Ik vraag me dan af, was dit zo interessant? Vonden jullie dat echt de moeite waard om te laten zien. Aardig kunstig vond ik te zien hoe ze bij relatief slecht nieuws de champagneflessen ontkurkten en feest gingen vieren. Zulke scenes zorgden ervoor dat ik me amper kon inleven in de twee, en ik vraag me ook af ik ook maar iets van hun gevoel heb gezien.

Maar al met al wel waardering voor de structuur etc. Vond de regie en acteerprestaties zoals gezegd niet erg sterk, maar het was verder wel interessant. Wilde dan ook op 3* uitkomen, maar door de afstandelijkheid haal ik er nog een halfje vanaf.

2.5*

Bij aanvang van het verhaal, hoe mooi alles ook verloopt voor beide hoofdpersonages, voel je de catastrofe in de lucht langen. De regisseur echter laat de treurnis niet centraal staan. In vergelijking met andere gebruikelijke ziekenhuismelodrama's is deze film verfrissend, energiek, vrijpostig en brutaal en verandert de toon van drama in komedie (met zwarte humor) en coming-of-age verhaal. Vooral de non-verbale gedeelten zijn sterk.

Prachtig verhaal over 2 mensen die alles hebben en waarbij het dan mis gaat. Mooi dat het niet enkel om de ziekte van het kindje gaat maar ook over de relatie tussen de ouders.

Ik vond dit een erg mooie film in zijn genre. Goede karakters en een zeer sterk verhaal. Ik leefde helemaal mee met de personages en ook al gebeuren er heftige dingen, het stel blijft positief en blijft goed met elkaar communiceren. Een van de belangrijkste dingen in een relatie, als men tegenslagen krijgt. Vaak ga je op eilandjes leven en weet je niet meer wat er werkelijk speelt bij je partner en jezelf. Deze twee bleven praten en eerlijk naar elkaar. Zeer goede film.

Overdreven emotie's. Niet pessimistisch bedoeld. Niet mijn film. Acteerwerk was verder goed.

*3

Goeie film, die realistisch in beeld is gebracht, over een echtpaar dat een kindje krijgt met een hersentumor. En het echtpaar uit de film hebben dit ook in het echt meegemaakt, dat het geheel toch net wat bijzonderder maakt. Zeker geen typisch waargebeurd drama. Zo is de frisse vorm gedurfd, maar hierdoor wellicht ook wat minder aangrijpend (niet dat dat nou een vereiste is).

Een goede dramafilm...
Mooi verhaal...
Prima acteerwerk...
Uitstekend achtergrond geluid/muziek (Dolby Digital)...
Mooi HD kwaliteit...
Prima Franse film...

Vind dat de regisseurs het einde wel een beetje afgeraffeld hebben. Vond het wel interessant om het 'plan van aanpak' van de twee te volgen maar dat einde drukt de uiteindelijke waardering wel wat.

Lio's 1981 hit ik niet gehoord. Wel een wat aparte versie van de 2000+ hit L'Amour Toujours ban Gigi D'Acoustino...

De film bevat een bizarre mix van elementen (muziekkeuze, ziekte, feest, luchtigheid...) dat het lastig is om kort en bondig daar iets zinnigs over te zeggen. Laat ik een poging wagen: ik had het gevoel dat ik naar een film zat te kijken dat bedoeld was om stoom af te blazen over alles wat ze persoonlijk meegemaakt hadden, het op de markt brengen van de film leek bijzaak. Iets heel respectabels overigens als dat ook zo zou zijn geweest. De film heeft in die zin een wat amateuristische stijl in zich, ik zie het meer als hun eigen verhaal.

Enkele scenes waren realistisch, raak en zeer overtuigend, maar dat waren er voor mijn gevoel veel te weinig. Ze werden veel te veel afgewisseld door scenes die meer weg hadden van een comedy (zoals champagne om te vieren dat de operatie goed ging terwijl ze ook gehoord hebben dat het kind een zeer ernstige ziekte met een hoge sterftekans heeft, iets wat ze voorheen niet wisten, en toch wordt champagne ontkurkt en feest gevierd). Ernstige ziekte en feest vieren kan best samengaan (feest om stoom af te blazen bijvoorbeeld), maar de overgang van het een naar het ander vond ik niet overtuigend.

En dat la guerre est déclarée lezen we wel in de titel, wordt ook een keer in de film letterlijk gezegd, maar de film vliegt vervolgens snel over die guerre heen, daar zien we voor mijn gevoel veel te weinig van. De strijdwilligheid is duidelijk, en enkele stappen in die strijd die ze nemen zien wel heel vluchtig voorbijkomen, maar waar is de rest van die strijd gebleven? Daar hadden ze veel meer bij stil mogen blijven staan. Voor mijn gevoel had de film een veel te lange proloog, waarna het vervolgens weer vrij snel richting aftiteling gaat.

Al met al vond ik het te licht en te luchtig voor een drama over zo'n onderwerp, en voor een film met zo'n pakkende titel. Dat is mijn eigen mening natuurlijk, ik vond dat een zwakte, anderen kunnen dat juist de kracht van de film vinden, begrijp ik ook wel. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Niet echt een film die je moet kijken als je zelf jonge kinderen hebt... Maar toch maar aan begonnen.
Over het algemeen een prima film, met een paar "huh?" momentjes. Net even niet logisch, net even niet realistisch... Maar die zaten in het eerste deel voornamelijk. Ook zag het omgaan met de tegenslagen er soms vrij makkelijk uit. Of wilde de regisseur laten zien dat het zelf eigenlijk nog kinderen waren? bleef wat onduidelijk. Maar verder keek hij prima weg, en bleven de gevreesde emotionele momenten toch op de achtergrond. W.s. omdat het paar vrij nuchter bleef.
Prima film die heftiger had gekund.
3**

De aftiteling van de film vermeldt "Pour Gabriel" (Gabriel is de voornaam van het 8-jarig jongetje dat de rol van Adam vertolkt en die de naam draagt van de mannelijke hoofdrolspeler) zodat ik vermoed dat dat er tussen de makers en spelers een zeker reëel verband bestaat met het gebeuren in de film.
Ik begrijp wel dat de film draait om de wederzijds liefde van het ouderlijk paar om de tegenslagen te verwerken, maar vond de manier van dit voor te stellen toch wel al te uitgesproken en soms een beetje ongeloofwaardig.
De film mist daarenboven, ondanks het indringend, dramatisch onderwerp, een zekere kracht, ook in de regie en kwaliteit van het acteren.
De scènes met de dokters leken me dan wel goed vertolkt maar wat wel stoorde waren de lege ziekenhuisruimtes (gangen, wachtzalen...). De realiteit is anders.
Er zat meer in, om het met een cliché te zeggen. Zag van Donzelli reeds "Que d'Amour" en dat was, weliswaar een totaal ander onderwerp, veel steviger.

Klopt. Valérie Donzelli (regie) en Jérémie Elkaïm zijn de ouders van Gabriel, die kanker kreeg. Valérie en Jérémie hebben het script geschreven op basis van die ervaring, en spelen zelf ook in de film. Hier zie je ze samen: Valérie Donzelli et Jérémie Elkaïm : Parents stylés auprès de leur fils, Gabriel - purepeople.com

Heel moeilijk te beoordelen film. Een aantal erg knappe scènes, maar geen continue spanning, en soms storend onevenwichtig. Ondanks de vaak sterke dramatiek, leek het geheel soms zelfs wat op een leuke documentaire van "Kind en Gezin"...

Je bedoelt "La Passion" van Gigi D'Agostino waarschijnlijk?

Verder vond ik vooral die scène begeleid door Vivaldi's l'Inverno (winter) uit de Vier Jaargetijden erg mooi gedaan! En Valérie Donzelli is altijd leuk om te zien natuurlijk.

O ja was dat dat andere meesterwerk ☺️

Franse zwierigheid en levenslust in een ongebruikelijk melodrama over een jong koppel dat geconfronteerd wordt met de ernstige ziekte van hun zoontje. Het heeft een bezwerend ritme van kale, statische ziekenhuisshots tegenover de personages die dansen, zingen, uitgaan en anderszins plezier maken. Zelfs in de meest ernstige wendingen van het levenslot blijven joie de vivre, hoop en vertrouwen in de medische wetenschap te verkiezen boven religieuze zingeving. Helaas dat de geforceerd avant-gardistische stijl te fragmentarisch, te gezocht voelt om werkelijk te beklijven. Stijltrucs als 'intellectuele montage' in de geest van Godard blijft hier bij overbodige spielerei en dient geen duidelijke functie in het rechtlijnige plot.

Ja, tijdens de aftiteling hoor je een instrumentale versie van "La Passion". Ik moest ook even zoeken hoor, kwam me al zo bekend voor. En meesterwerk, ach, dat is subjectief natuurlijk.

Deze was op tv en me er eens aan gewaagd. 'k vond het een prima film. Niet overdreven dramatisch, 'k vond het een mooi evenwicht. De cast speelde overtuigend en de film zag er goed uit, met enkele opmerkelijke scènes en muziek.
De speelduur was ook goed, niet te lang en niet te kort.
'k vond hem wel het bekijken waard.