To Have and Have Not (1944)

Moet de film nog zien, maar deze Looney Tunes hommage/parodie belooft alvast wat goeds. Bacall to Arms

Ook ik was overigens in de veronderstelling dat de whistle Steve-dialoog uit een andere film kwam, in mijn hoofd kwam het uit The Big Sleep, maar nee

Een onderhoudende romantische avonturenfilm met pittige dialogen waarin de regisseur alle ruimte gaf aan de kleurrijke personages, al vond ik de personage die Walter Brennan moest spelen teveel van het goede en daardoor minder passend. Een verhaal ook over het respecteren van persoonlijke loyaliteit onder het mom dat een man doet wat hij moet doen. De ietwat vettige sfeer van nachtclubs en hotelfoyers was authentiek. Hunphrey Bogart speelde (vanzelfsprekend) de cynische romantische held/zonderlinge buitenstaander. Lauren Bacall was in haar filmdebuut nog maar 19 jaar jong. In 1945 trouwde zij met de 36 jaar oudere Bogart.

Vervelende en bovendien echt gedateerde film.

Weinig chemie tussen de hoofdrolspelers.

Enige grote pluspunt en waarvoor deze film zo bejubeld wordt zijn de spitse dialogen. Helaas doen mij die zelden wat.

Bogart & Bacall waren de Brangelina van de jaren '40, smoorverliefd op elkaar.

geen actueel voorbeeld, maar ok

Een vlotte film, die met name de moeite waard is door de uitstekende chemie tussen Bogart en Bacall (een ijzersterk duo) en de sterke dialogen. De setting in Martinique is aardig en het plot is gedegen genoeg, hoewel niet al te memorabel.

Goeie film over een visser die zijn boot verhuurd om iemand van het Franse verzet te vervoeren. De film speelt zich af aan het begin van de tweede wereldoorlog. Het eigenlijke verhaal komt pas redelijk laat op gang. De chemie is duidelijk zichtbaar bij deze eerste samenwerking van Humphrey Bogart en Lauren Bacall. Walter Brennan mag ook niet ongenoemd blijven in een vermakelijke bijrol.

Een onbeduidend oorlogsdrama/romantische komedie met een verhaal dat pas begint wanneer de film eindigt. Het relaas speelt zich af in Martinique, een eiland in de Caraïben onder gezag van Vichy-Frankrijk. De centrale 'hub' is een Hotel-Café, waar de rebellen hun plannetjes smeden. Uiteraard wordt er een onvermijdelijke 'dame' in het verhaal gestouwd die een nogal warrige romance aangaat met ex-pat Bogart. Het is geen oninteressante historie, maar ik voelde me doorgaans weinig betrokken. Veel personages voelen karikaturaal of onvoldoende uitgewerkt aan. Er zit (te) veel ongepaste comic relief in verwerkt; niet alleen dronkenlap Eddie, maar ook de corrupte politiechef werkt eerder op de lachspieren. Bogart zelf is iets minder stijf dan gewoonlijk, maar zijn nonchalante houding verdrijft eveneens elke vorm van spanning en inlevingsvermogen. Ik kreeg nooit de indruk dat er echt iets op het spel stond. De aandacht lijkt eerder uit te gaan naar harkerige romantiek tussen de twee hoofdrolspelers. Hun bizarre back-and-forths vond ik echter niet bepaald getuigen van buitengewone chemie. De dialogen neigen af en toe naar het belachelijke en lijken eerder thuis te horen in een screwball comedy. Hawks was misschien niet de ideale persoon voor deze job. De sets zijn weliswaar sfeervol en ergens zal er wel een goed verhaal in zitten, maar ik vond het iets te kluchtig overkomen om op enige belangstelling te rekenen.

“By the way, what are your sympathies?”

“Minding my own business.”

Schitterende klassieker met Bogart en Lauren Bacall in haar debuutrol. De chemie tussen Bacall en Bogart is gelijk zichtbaar, en dat er op de set een liefdesrelatie is ontstaan verbaasd me niets. Het verhaal van To Have and Have Not is ook interessant, en de combinatie van spanning, humor, romantiek en avontuur is perfect.

Regisseur Howard Hawks heeft een film gemaakt waarin we het gevaar en de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog zien, maar waar ook genoeg ruimte is voor humor, luchtige scenes en vlijmscherpe dialogen. De laatste scene met Bacall is exemplarisch voor de gehele film. Fijne muziek, Bogart, Walter Brennan als de constant dronken Eddie en de prachtige Bacall… Genoeg om van te genieten.

Met Ernest Hemingway en William Faulkner is dit de enige filmproductie ooit waaraan twee Nobelprijswinnaars hebben bijgedragen aan de verhaallijn. Is dat een garantie voor een goeie film? To Have And Have Not wordt dan wel omschreven als een drama/avonturenfilm maar ik zie er er meer een psychologische praatfilm in met noir invloeden.

Het verhaal speelt zich af in Frans Martinique in 1940, op het moment dat het pro-nazi Vichy regime aan de macht is en ook de plak zwaait in de overzeese gebieden zoals Martinique. Bogart en co in een exotische stad roept uiteraard onmiddellijk associaties op met Casablanca. Al is de muziek ditmaal calypso gericht. Hoagy Carmichael speelt de rol van pianist in een bar - doet hij wel vaker - en mag enkele van zijn onderhoudende songs spelen op tekst van Johnny Mercer.

Dit was eveneens de film waarin Humphrey Bogart zijn Lauren Bacall leerde kennen, hoewel Bogey tijdens de productie eerst nog de tijd vond om de andere tegenspeelster Dolores Moran te ‘zegenen’. De relatie tussen Bogart en Bacall ging volgens de historici ook pas van start ná de productie; een Bogey mag je nooit onderschatten. Maar het moet gezegd; er is chemie tussen Bogart en Bacall op het scherm. De entree van Bacall in deze film als de archetypische femme fatale vind ik goddelijk. Verder vind ik Bacall opmerkelijk als nachtclubzangeres: ze zingt bijna lager dan Johnny Cash . In The Big Sleep (1946) mag ze ook enkele lijnen zingen maar in die film gaat de zang wat verloren te midden van de backing vocals. Zowel haar personage als dat van Bogey schipperen tussen de grenzen van goed en kwaad, naar gelang de situatie en de mood van het moment, typisch noir eigenlijk.

De regie van Howard Hawks is - zoals te verwachten - voortreffelijk, en met stijlvolle belichting. De lamellen aan de ramen doen prima hun werk wanneer ze gestreepte schaduwen op de personages moeten werpen.

Wanneer je deze film kijkt, kan je er best rekening mee houden dat deze drijft op dialoog en niet zozeer op spanning, wat we dan toch te danken hebben aan de vermelde literaire inbreng van Faulkner en co. Maar voor mij zeker een genietbare film met enkele bijzondere momenten.

Zoals hier al eerder opgemerkt was dit een Hemingway verfilming met Faulkner als scenarist. De film schijnt qua plot stevig af te wijken van Hemingways romans en een van de oorzaken te zijn dat hij geen hoge pet op had van verfilmingen van zijn verhalen. Hij heeft ooit gezegd dat alleen The KIllers de essentie va wat hij schreef pakte en alle andere films niet.

Laten we eerlijk zijn, deze film is vooral bedoeld om Bogart twee jaar na dato een Casablanca achtige rol te laten spelen met Bacall in de Bergmanrol. Boagart weer als een Amerikaan in een exotische plaats in rol die een man met een ingewikkeld verleden doet vermoeden. Er is een café, een aardige pianist en het Franse verzet. Bacall (ontdekking van Hawks en zijn vrouw) debuteert hier. Bogart en Bacall werden tijdens de opnamen verliefd op elkaar en dat is te zien. De chemie druipt van het scherm. Bogart zou scheiden van zijn vrouw en uiteindelijk trouwen met Bacall en volgens alles en iedereen waren ze een zeer gelukkig stel tot aan Bogarts dood.

Ik vind dat ondanks die chemie de de twee hebben dit minder dan Casablanca. Dat is vooral een plotding. Ondanks twee nobelprijswinnaars is dat niet geweldig en haalt de film zijn kracht vooral uit dialogen en sfeer.

Tegenvaller. Ik vond het bronmateriaal erg goed, maar er blijft bijzonder weinig van over in deze adaptatie. Het verhaaltje in de film is flinterdun en vooral tegen het einde matig uitgewerkt, en het karakter van Morgan is ook veel minder gelaagd. Het is eigenlijk de typische Bogart "ruwe bolster blanke" pit held. Neemt niet weg dat de scenes tussen Bogart en Bacall vermakelijk zijn, en enkele fraaie dialogen opleveren, maar verder is dit een weinig opzienbarende film. Ook niet slecht, maar gezien Hemingway's roman, de MM-score en de reputatie van de film en de regisseur had ik hier (veel) meer van verwacht. Ik blijf toch een beetje moeite houden met het werk van Hawks, zijn oeuvre kent enkele hoge toppen maar ook verrassend veel middelmaat.

Voor een goede bewerking van To Have and Have Not kan ik kennelijk beter The Breaking Point (1950) kijken.

Bogart & Bacall kunnen als geen ander verleidelijk sigaretten opsteken in een bruisende Martinique-setting. Tussen het roken door wordt er gepalaverd of flauw over bijen gegrapt. Daardoor valt het magere plot net meer op, alle verwijzingen naar een homerische held ten spijt.

Prima klassieker met Bogart en Bacall. Film heerlijk weg en heeft wel iets van Casablanca, goed verhaal in een goede setting. Smaakt naar meer. Ik heb nog wel een aantal Bogart films te gaan.