Man Cheng Jin Dai Huang Jin Jia (2006)

Niet zo goed als Zhang's toppers Hero en House of Flying Daggers maar zeker wel geslaagd. Het verhaal draaft op een gegeven moment iets te ver door en doet meer denken aan een soap dan een web van koninklijke intriges. Maar het is vooral de sfeer, de visuals en het acteerwerk dat de film sterk maakt.

Visueel is Curse of the Golden Flower namelijk verbluffend. Het paleis is met zijn kleurrijke uitstraling een prachtig decors. Erg veel goud, afgewisseld met andere knalkleurtjes waardoor het het enorm chique uitstraling heeft. De kostuums zijn ook erg mooi. Tiendelige pakken, kapsels en kronen versierd met goud en de armor van de soldaten blinkt ook. Best een sterke soundtrack ook. Ik werd in elk geval meteen gegrepen door de royalty sfeer.

De film begint in een vrij traag tempo, maar wist me wel meteen te boeien. De diverse figuren worden goed geïntroduceerd. We zien hun verschillende beweegredenen, maar het drama wordt iets te ver doorgevoerd op het einde. Het stoorde me echter niet zoveel want de cast doet het uitstekend. Dit is een eerste soort rol van Fat die ik zie, terwijl ik hem toch vooral ken als actieheld. Gelukkig was hij ook hier weer een baas. Man Li als de jonge Chan is een erg knap meisje, maar wederom gaat de meeste lof naar de geweldige Li Gong, heb toch wel een zwak voor haar. Acteert weer enorm sterk, is een erg mooie vrouw en door haar pluspunten kon ik het niet verhelpen af en toe aan de motorboot te denken.

De actie ziet er ook verzorgd uit, al komt dat vooral het laatste half uur aan bod. Grootste helden waren de zwarte bodyguards van de Emperor. Die waren erg stoer met hun boomerang swords. Op het eind volgt nog een grote veldslag die mooi is om te zien, maar niet zo bijzonder verder. Wel geinig hoe ze zo de val inliepen en daarna duizenden speren en pijlen over zich heen kregen.

Zijn vorige werk evenaren is erg lastig natuurlijk, maar deze film is toch geslaagd. Vooral de visuals, acteerwerk en sfeer zijn erg goed gelukt. En Li Gong natuurlijk.

De decors, de kleding, de figuranten: het is allemaal gigantisch en het ziet er allemaal fantastisch kleurrijk uit. Ik kan me niet herinneren zo’n indrukwekkende pracht en praal al eerder in een film gezien te hebben.

Het lijkt er een beetje op alsof Yimou Zhang aan het oefenen was voor de openings- en sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Beijing in 2008. En het heeft er de schijn van dat Zhang te midden van dat gigantisme minder aandacht heeft besteed aan de best interessante verwikkelingen met allerlei intriges aan het keizerlijke hof. In ieder geval komt het verhaal veel minder uit de verf dan in eerdere films van Zhang. Maar visueel is het allemaal overweldigend.

En het was weer een genot om Gong Li te zien, al kreeg zij in deze film geduchte concurrentie van de mooie Man Li. Gelet op de fraaie kleding van de keizerin en de hofhouding had men deze film trouwens ook wel Curse of the Bulging Breasts kunnen noemen.

Overrompelend spektakelstuk, ik heb 2 uur lang mijn ogen uitgekeken. Dikke 4 sterren voor subliem vermaak.

Mooie film die het vooral moet hebben van zijn fabelachtige kostuums en decors.

Ben blij dat ik hem eens gezien heb, hoewel het niet echt mijn genre is.

Het verhaal in deze prent was redelijk, maar heb er al betere gezien in dit genre... slechtere ook trouwens...

Het is niet de beste spektakelfilm uit het Oosten. Daarvoor leent de film zich namelijk niet omdat het vooral over de intriges rond de keizer gaat. Dat is niet helemaal mijn ding. Het geweldige slachtveld tegen het einde is trouwens wel fantastisch!!

Verbijsterend om te zien hoe iedereen hier kickt op de decors en kostuums. Je reinste kitsch, beste mensen, je reinste kitsch! Daarbij ziet al het goud er wel erg plastic uit, wat het er zeker niet beter op maakt. Mijn ogen deden er pijn van. Ik vind het niet erg dat Chinese filmmakers de situatie in hun films kleurrijker maken dan het in werkelijkheid was, maar dat iedere millimeter versierd moet zijn, gaat me echt te ver.

En waar gaat het nu eigenlijk om? Een tamelijk ordinaire soap, maar deze speelt zich af in het keizerlijk paleis. Ik heb me zelden zo verveeld met een Chinees kostuumdrama. De gevechten waren best goed, maar de eerste is wel erg donker, en daardoor overzichtelijk. Tijdens het slotgevecht waren ze me al kwijt en konden ze nog weinig goed doen. Oh, wat mis ik de dagen van Hero. Dit is veel te grooit, veel te bombastisch. Wat een berg kitsch.

Een soap in een aantrekkelijk jasje

Mijn eerste kennismaking met Yimou Zhang was er, zoals bij de meesten vermoed ik, gekomen via Hero. Een visueel hoogstandje met Jet Li in een geslaagde rol en niet lang daarna volgde een tweede kennismaking met House of Flying Daggers. Ook dat was een groot succes ten huize Metalfist en vreemd genoeg bleef het daarbij. Ik noem het vreemd omdat ik al geruime tijd nog een film van Zhang had liggen, namelijk (grote verrassing) deze Curse of the Golden Flower.

Met Chow Yun-Fat dan nog eens in de hoofdrol, dat kan gewoon niet slecht zijn. Wel.. Het is net iets anders uitgedraaid. Zhang haalt in ieder geval zijn visuele stijl nog eens van onder het stof. Werkelijk elke centimeter aan een muur, een personage, kledij, ... is bekleed met een kleurrijke stof en het resulteert in een aantal imponerende scènes. Visueel is hier dan ook werkelijk niets op aan te merken, lijkt me zelfs het beste te zijn dat ik de regisseur tot nu toe heb weten maken, maar het probleem met deze film zit hem echter in het soap verhaaltje dat er wordt bij gesleurd. In de eerste plaats is het allemaal zo cliché als iets en in het tweede gedeelte van de film neemt het grote gevecht de overhand, wat voor een niet al te geslaagde balans zorgt. De veldslagen ogen bovendien nogal chaotisch en de bij vlagen lelijke CGI doet duidelijk afbreuk aan de stijl van Zhang.

Een ietwat atypische rol voor Chow Yun-Fat lijkt het. Hij is niet de actieheld van weleer in deze film rond een Chinese dynastie, maar het gaat hem wel goed af. Blijft toch een acteur met een heerlijke uitstraling (die scène waar hij bekent dat hij altijd van de relatie tussen Wan en Phoenix heeft geweten!) en die bovendien een goede chemie heeft met Li Gong. Die speelt Phoenix en hoewel je vermoedt dat Fat het spilfiguur in het geheel gaat zijn, trekt Gong de lakens op den duur naar zich toe. Verder nog een aantal degelijke bijrollen (onder andere Dahong Ni als de Keizerlijke Dokter) die dit geheel nog wel boeiend houden.

Het probleem is echter dat dit wat zijn eigen smoelwerk mist in vergelijking met het vorige werk van Zhang. De balans is zoek en hoewel ik net zoveel van visuele spielereien hou als de volgende, mis ik hier toch wel een narratief draagvlak. Fat blijft cool en Gong is een uitstekende toevoeging, maar het begon me op den duur toch wat tegen te steken.

3*

Dacht dat ik Zhang met 'Hero' en 'House' wel op z'n meest flamboyant had gezien. Niet dus. De man is z'n eigen visuele buitencategorie. Kun je niet teveel woorden aan vuilmaken. Eventueel wel een screenshotgalerij.

Verboden liefde in de Verboden Stad. A.D. 928, de Tang Dynastie. Keizerin Phoenix (Gong Li) heeft in het geheim een verhouding met haar stiefzoon, de kroonprins. Wanneer haar echtgenoot Keizer Ping (Chow Yun-Fat) dit ontdekt zint hij op wraak en laat zijn ontrouwe gemalin vergiftigen door de lijfarts, die een paddenstoel met de obscure naam zwarte schimmel toevoegt aan haar dagelijkse drankje tegen bloedarmoede. Net niet voldoende om haar te doden, maar voldoende genoeg om haar langzaam maar zeker te slopen en tot waanzin te drijven. Terwijl de Keizerin met de dag krankzinniger wordt stapelen de intriges aan het Chinese hof zich zo hoog op dat uiteindelijk het gehele keizerrijk erbij wordt betrokken.

Curse of the Golden Flower is een lust voor het oog. De indrukwekkende sets, de kitscherige interieurs, de gouden gewaden die wel museumstukken lijken. Het decolleté van de Keizerin is een echte blikvanger, maar zoiets zagen we eerder ook al natuurlijk bij Marquise de Merteuil in Dangerous Liasons. Decolletés bestonden overigens nog niet in die tijd, dat werd eeuwen later pas een modeverschijnsel aan het Franse hof. Er is werkelijk zoveel moois te zien dat de King Lear-achtige tragedie bijna aan de aandacht ontsnapt. Een tweede kijkbeurt is daarom aan te raden. Alle pracht en praal wordt luister gezet door meeslepende Gregoriaanse muziek.

Maar het zijn vooral de Keizer en de Keizerin die met hun ingehouden woede, dodelijke blikken en koele woordenwisselingen de film nog kleurrijker maken dan die al is. De keizer is als een vulkaan die op uitbarsten staat. Het lijkt of hij zijn overspelige vrouw onder zijn keizerlijke duim heeft, maar niets is minder waar. De keizerin gaat op haar manier veel geraffineerder te werk. In haar ogen valt onmiskenbaar het verraad af te lezen, dus telkens wanneer ze haar echtgenoot een mysterieuze blik toewerpt, pompt ze meer vergif in zijn bloedbaan dan hij in de hare. Prachtig spel van Gong Li: haar ijzige stiltes, haar uitdrukkingsloze gezicht dat tegelijk boekdelen spreekt, haar geheimzinnigheid, het geruis van haar rokken als ze door de gangen van het paleis schrijdt, de manier waarop ze steeds dat doekje teruglegt op het schaaltje!

Verwacht geen baanbrekend martial arts-spektakel als in Hero of House of Flying Daggers, Yimou Zhang richt zich deze keer meer op het persoonlijke drama. Een paar uitzonderingen daargelaten die zich vooral in het laatste bedrijf afspelen. Geweldige scène als er na het veldslag binnen de muren van het keizerlijk paleis terstond een schoonmaakploeg klaarstaat om de boel op te ruimen; de lijken worden geruimd, het bloed weggespoeld, de vlekken weggewerkt, de hele zooi wordt onder een tapijt van gele chrysanten geschoven en alles ziet er in een mum van tijd weer spic en span uit, alsof er nooit een veldslag is geweest. Ook de scène met de zwartgeklede huurmoordenaars die als spinnen langs de draden glijden is een genot om naar te kijken. En dan tot slot, dat prachtige einde, als de Keizerin eindelijk haar emoties de vrije loop laat en nijdig haar gifdrankje van de tafel veegt.

Subliem en visueel pareltje die vooral op blu-ray een ervaring is om te kijken en daarnaast nog de nodige andere dingen te bieden heeft.

Prachtig beeld wordt in die zin geschapen rond de gebruiken en tradities van die tijd. Wat een poespas eigenlijk, maar wel uitermate interessant om te zien. Net als de bijna hysterische inrichting en kleuren van het paleis zelf in dit geheel. Wat een bijzondere pracht en praal. Dat de midden van dit paradijs het allemaal niet zo botert tussen de familie komt langzaam naar voren. De aanleiding is echter nog niet helemaal duidelijk...

Subtiel wordt de onvrede en onbalans gebracht, tevens de manier van wraak die ronduit gemeen te noemen is. Voeg daar nog het geval van twee geliefden, die min of meer broer en zus van elkaar zijn, aan toe en het levende lijk, spreekwoordelijk, dat stiefmoeder heet die uit de kast rolt en het drama is compleet. Een drama overigens dat vanaf de helft in een coup verandert met ronduit spectaculaire vechtscenes richting het einde.

Vermakelijk, spectaculaire, een lust voor het oog zijn omschrijvingen die me te binnen schieten. Toch heb ik een klein beetje moeite met alle pracht en praal, het drama en de futuristische ogende vechtscenes. Iets dat voor mijn gevoel toch niet helemaal in de mix lekker past. Maar wellicht dat ik daar een tweede keer anders over denk.

Enorme visuele spektakelfilm van pracht en praal van Yimou Zhang. Het lijkt inderdaad wel op een sollicitatie om de regie van de openingsceremonie van Peking 2008 op zich te nemen. Visueel een lust voor het oog al dat geel en goud, maar ook de andere fleurige kleuren doen flink hun best. Neem daarbij de indrukwekkende massa die zich choreografisch uit de naad werkt voor de keizerlijke familie en je komt ogen te kort om alles goed waar te nemen.

Een film die zich verder eerder als een drama onderscheidt met wat intriges die wat soapachtig aandoen. Vooral naar het einde toe komen ook de gevechten tot hun recht in ware martial art stijl. Die mannen met hun touwen kwamen werkelijk van overal, zelfs vanuit de lucht zonder enige houvast, maar ik kon er letterlijk geen touw aan vastknopen.

De inval zelf was ook indrukwekkend, maar het draaide toch niet uit zoals ik verwacht had: de keizer die omver geworpen zou worden tijdens een meesterlijk vader-zoon duel. Ik hou meer van het verfijndere werk van Yimou Zhang, maar dit mocht er ook best wezen.

Hallucinant & briljant!

Qua vormgeving kent deze film geen gelijke. Wist Yimou met zijn eerdere werk al indruk te maken met zijn sterk ontwikkelde gevoel voor kleurgebruik. Overigens zeer

Stijlvol en terughoudend ingezet. Hier gaat hij volledig los en toont ons een paleis dat volledig opgetrokken lijkt uit goud en jade. Jade in alle kleuren van de regenboog. Het is verbluffend en soms zelfs vermoeiend voor de ogen, maar het is daarnaast ook weer zo stijlvol en prachtig uitgelicht dat ik enkel bewondering kan hebben. De cameravoering is ook niets minder dan briljant. Naast de schitterende belichting en compositie is ook het gebruik van scherpte diepte tot kunst verheven.

Binnen deze vergulde muren speelt zich een ijskoud familiedrama af. Gong Li is weer fantastisch maar Chow Yun Fat draagt de rol van keizer met zijn charisma moeiteloos.

Uiteindelijk worden we ook nog getrakteerd op enkele indrukwekkende actiescenes die zowel qua schaalgrootte als stijl en acrobatiek boven alle andere martial arts scenes uitstijgen.

De blu ray was prachtig, maar deze zie ik graag ooit nog geüpgrade naar 4k

Dikke 4,5

Te donker? Goud dat eruit ziet als plastic?

Wellicht tijd om je tv eens behoorlijk af te laten stellen?

Kan me wel voorstellen dat de overdaad voor sommige te veel is, maar het is nergens te donker en goud is nu eenmaal een lastige kleur om juist weer te geven. Weet niet hoe je m zag, maar dvd of tv uitzending diet deze film waarschijnlijk nauwelijks recht.