La Môme (2007)

Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Edith Piaf, maar ik vond dit echt een geweldige film. Piaf was een groot artiest of je er nu fan van bent of niet. Ik kan overigens de muziek best aanhoren, hoor. Maar ik zal het nooit zelf opzetten. Maar ze is wel een monument in de muziekgeschiedenis.

De film is hoe dan ook schitterend. Op een geweldige manier wordt een biografie van Piaf neergezet en de hoofdrolspeelster (Marion Cotillard) speelt echt een extreem knappe rol. Een van de beste rollen die ik ooit gezien heb.

Meesterlijke film.

Goed geacteerd, mooie beelden, mooie muziek.

Ik vond het toch allemaal niet zo schitterend. Ik vond het vooral zeer langdradig en traag gaan. Ook van dat heen en weer gespring in de tijd werd ik niet wild. Van de muziek was ik ook al geen fan. Geef mij dan maar 'walk the line'.

De film laat zich in twee woorden samenvatten: Marion Cotillard.
Deze actrice heeft met deze sublieme acteerprestatie krediet opgebouwd die ze bij mij nooit meer kwijtraakt.

Édith Piaf heeft in haar korte leven zoveel ellende over zich heen gekregen dat het nauwelijks in de toch ruim twee uur film weer te geven is. Een groot gedeelte zie je dan ook in sneltreinvaart wanneer Piaf op haar sterfbed ligt en haar leven aan haar voorbij gaat.
Dat uitgerekend deze beelden worden afgewisseld met haar vertolking van "Non, je ne regrette rien" maakt het een indrukwekkend stukje film om stil van te worden, waar ik medelijden kreeg met Piaf en haar haar pittige, en regelmatig onvriendelijke karakter vergaf.

@Hannibal

Als beginnend Cotillard fan heb ik me wat verslikt in deze. Letterlijker kan een film haast niet worden. Zijn we in New York? Zoveel mogelijk wolkenkrabbers in beeld. Emoties? Schudden met die camera! In geval van twijfels of het echt emotioneel is? Schudden met camera + muziek en felle uithalen van gejank! Het geheel der dingen verdwijnt helaas totaal onder een dikke lage plamuur van beelduitleg.

Maar goed Cotillard speelt wel mooi....

La vie en rose / La mome vertelt het levensverhaal van de zangeres Edith Piaf, een van mijn favouriete zangeressen. Een al veelvuldig aangehaald manco van deze film is het heen en weer flitsen in tijd. Dit kan een film interessant maken (tot het ultieme uitgewerkt in Pulp Fiction bijvoorbeeld) maar ook de vertelling hinderen. La vie en rose neigt naar dat laatste. Regelmatig wordt de chronologische vertelling onderbroken door flitsen uit de toekomst, en die flitsen hinderen de eigenlijke vertelling. Voor mij is dat de enige zwakte in een verder zeer boeiende, moooie, meeslepende film. Zonder me te hebben verdiept in de tegen kandidaten voor de Oscar voor de vrouwelijke hoofdrol in 2007, stel ik dat deze prijs voor Marion Cotillard verdiend is. Slechts zelden heb je het idee dat je naar een actrice kijkt die Piaf speelt. In de gevallen dat dat gebeurt is dat doordat Piaf een zeer onaantrekkelijke vrouw is en Cotillard niet en doordat Piaf een heel kort vrouwtje was (1.47 m) wat in de film meer tot uitdrukking had kunnen worden gebracht. Maar dat is wellicht muggenziften.
Het verhaal verteld op rustige wijze de 'rise' van de Franse zangeres. 'Fall' is er eigenlijk niet, want tot aan haar dood was Piaf een success dat volle zalen trok. Maar die 'rise' gaat gepaard met zeer veel drama. Een van de meest dramatische kanten van haar leven is dan in de film nog nauwelijks aangeroerd (de dood van haar dochter Marcelle aan menigitis en verwaarlozing) en ook een aantal huwelijken en scheidingen worden maar terloops behandeld. Wat wel sterk aan bod komt, is de immer dramatische relatie met haar grote liefde, de bokser Marcel Cerdan. De geroemde scene waarin Piaf tot de ontdekking komt dat hij is omgekomen in een vliegtuigongeluk is schrijnend maar ook absoluut prachtig opgebouwd en in beeld gebracht. Een prachtige keuze van de regisseur die je als kijker het verlies sterk laat meevoelen.. Deze gebeurenis bepaald het verdere leven van Piaf die deze klap nooit te boven is gekomen. Maar het meest boeiende is en blijft de periode waarin Piaf op het punt staat te worden ontdekt, in de stegen en donkere clubs van Parijs. Het is de treffende beschrijving van een 'parel voor de zwijnen', een jonge vrouw die, ondanks haar talent, op geen enkele wijze weet te ontkomen aan het destructieve milieu waarin ze verkeert. Zonder de tussenkomst van nachtclub eigenaar Leplée, was Piaf waarschijnlijk langzaam ten onder gegaan aan haar omgeving, drank en drugs. Je leeft als kijker dan ook sterk mee met de film en met de scenes waarin ze langzamerhand uit haar omgeving los komt.
Cotillard is al vaak geroemd voor haar vertolking van Piaf. Maar er zijn meerdere namen in deze productie die lof verdienen. Silvie Testud, bijvoorbeeld, die haar rol als de hartsvriendin Momone sterk vertolkt. Maar ook Emmanuelle Seigner, de prostitué die zich over de jonge Piaf ontfermt en Jean-Paul Rouve als Piaf's vader. Het camerawerk bedient zich nu en dan van truucjes om effect te verkrijgen, maar aangezien dat vaak goed werkt, kan dat vergeven worden. Verder zijn de decors spectaculair mooi en is de sfeer van zowel Parijs als het Franse platteland en Amerika erg sterk gecreeerd. Tot slot is er dan nog het compliment voor de regie. Scenes vloeien mooi in elkaar over en zijn erg mooi opgebouwd.
Graag zou ik meer films van dit kaliber zien over grote sterren van weleer. Maar er zijn er wellicht niet veel die zo'n turbulent leven hebben gehad als Edith Giovanna Gassion.

Goed verhaal van Driello.

Van de hak op de tak en geen touw aan vast te knopen.

Wel goede acteurs, maar de rest is gewoon slecht.

Vandaag zou ze 100 geworden zijn !

Knap geacteerd (en gezongen) van Cotillard, zonder meer, maar ik hou niet zo van dit soort biopics waarbij iemand helemaal in de huid kruipt van de geportretteerde, ik zie liever een wat vrijere interpretatie. Piaf's turbulente leven wordt enigszins warrig verteld, misschien was dat ook de bedoeling van de makers, met veel sprongen in de chronologie. Soms is dat met nette tijdsaanduiding, vaak moet je het schatten aan Cotillard's kromheidscurve of de miserabele staat van haar kapsel.

De triestigheden rijgen zichzelf aaneen, en eenieder zal het Piaf wel vergeven dat ze het humeur had van een knorrige ouwe tante in de overgang, maar ik had toch ook wel te doen met haar entourage van vrienden en echtgenoten. Muziek is niet helemaal mijn smaak maar het laatste nummer is, na het zien van alle ellende, meer dan op zijn plaats.

Niet mijn ding. Ik vind Marion Cotillard een erg goede actrice, maar in deze film is zij heel erg een imitatie van iemand en dat beviel mij minder. Ik vind Edith Piaf wat karikaturaal overkomen, maar misschien was zij ook zo in het echt. Haar muziek is niet mijn smaak en ik wist vrijwel niks van de zangeres voor ik de film keek. Het is een zeer tragisch verhaal, en toch raakte ik niet erg ontroerd. Wel bij het gedeelte waarin ze een jong kind is, maar als ze groot is heb ik minder met haar personage en het voelde wat te gespeeld. Ik kon het niet voelen. De film wordt niet chronologisch verteld. Ik vind de manier waarop het in elkaar is gezet best verwarrend. Daarnaast voelde de film ook voor mij vrij traag en langdradig. Het lied op het eind raakte mij wel. Mooie tekst, mooie afsluiting. Een matige score. 2,5*

Prachtige muziek (uiteraard), prachtig acteerwerk, prachtige beelden,... wat wil je nog meer?

Wel, gewoon een chronologische verfilming zodat ik in het verhaal kan blijven had leuk geweest, merci dankuwel.

Wie kent Edith Piaf niet? Met de muziek heb ik niet zo heel veel op, het is niet slecht, want er is veel beroerder om naar te luisteren, toch zegt het genre chanson mij niet zoveel. Opzich geen debacle, want een goed drama over een dergelijke artiest gaat er wel in en poeh...La Vie En Rosé is nogal wat.

Zoals te verwachten, en zoals zo vaak bij artiesten, is het leven van Piaf een zware en die begint al vroeg met de situatie rond het einde van de Eerste Wereldoorlog met een verscheurde gezinssituatie, ouders die ook maar net het hoofd boven water kunnen houden en de uitzichtloosheid van armoede en weinig kansen. Hoewel niet goed is de beste fase nog de hoerenkast te noemen waar de dames zich tenminste enigszins over de kleine spruit ontfermen, een vertrek daar is andermaal een breuk en verlies aan liefde en geborgenheid. De beelden zijn sober en troosteloos maar wel ontzettend fraai qua stijl, toch slaat het bij mij niet echt aan tot de scène waarin ze zich op maakt voor een opname in een studio. De doodse blik in de ogen vlak voor de aanzet is beklijvend en wakkert toch de interesse aan naar al dit drama.

Na de rampspoed rond Momone en Papa Leplee vloeit mijn gevoel met de film weer langzaam weg wat deels komt door de stroom aan ellende. Ik weet niet wat het is, en uiteraard kan er niet geschrapt worden in het script, maar op een gegeven lijkt alle ellende zijn kracht wat te verliezen, daar komt bij dat zo rond het auto ongeluk de tijdslijn erg onduidelijk wordt met wat er eventueel vlak voor of na het ongeluk afspeelt, en sowieso erg onduidelijk is het tijdsverloop en hoe oud Piaf op bepaalde momenten is of hoeveel tijd er tussen bepaalde dingen in zit. Zo vindt ik erg onduidelijk in welke volgorde ze het ongeluk krijgt en kennismaakt met Asso omdat Edith opmerkelijk goed lijkt te herstellen van het ongeluk en er bovendien jonger uitziet. Aan het ongeluk hield ze een morfineverslaving over dus dat is allemaal best bijzonder te noemen. Onnodig te zeggen ben ik op dat moment wel de 'feeling' met de film kwijt, ook al is het natuurlijk allemaal niet slecht.

Piaf, veel kun je van de vrouw zeggen die recht uit de armoede en achterbuurten kwam. Boers, brutaal, ongemanierd, dronkenlap, drugsverslaafd, gestoord, een wrak, en vooral een vrouw getroubleerd door het leven. Vooral de dood van Cerdan is een volgende klap met grote gevolgen en iets dat ze nooit helemaal te boven kwam naar het schijnt. Het is toch vanaf die fase waar de film wel weer aangrijpt met de fysieke en geestelijke aftakeling van Piaf. Niet alleen komt dan eindelijk het verlies van een kind uit de hoge hoed, tevens worden deze herinneringen en flashbacks op bevreemdend, hallucinant en nachtmerrie achtige wijze gebracht. Het wegkwijnende beeld van Piaf op haar stervensbed doet de rest en mist in tegenstelling tot andere delen van de film zijn dramatische uitwerking niet.

Wat een vrouw, wat een verhaal, wat een drama en wat een opmerkelijke rol van Cottilard die toch wel op bijzondere wijze deze rol neerzet. Sowieso mag de hele cast genoemd worden. Uiteraard is er de muziek en de algehele stijl en is het niet verwonderlijk dat deze film veel lof oogste. Toch raakt de film mij halverwege een tijdje kwijt, maar wie weet dat ik dit gedeelte met een herkijk meer ga waarderen. Voorlopig een dikke voldoende.

Zeer sterke en aangrijpende film met een glansrol voor Cottillard. Die vrouw kan alles!

Bijzondere film. Vond het (te) erg somber.

Draak van een film. Te lang en vooral met een Cotillard die ik enorm karikaturaal vond, zeker als ze de oudere Piaf speelt. Heel soms oogt ze fijn naturel als een jongere versie maar die momentjes zijn sporadisch. En aangezien dit een drama is en volledig rond Cotillard draait ging de film geen moment leven. De structuur en het veelal inzoomen op enkele gebeurtenissen werkt dan ook niet, zoals zo vaak niet in biopics. Ik leer iemands leven kennen ja, maar een Wiki-lemma leert mij evenveel. Visueel wel aardig maar soms iets te donker. 1,5*.

Goede film met heel erg goed acteer werk.ben meer van de actie films,maar deze wist mij wel te ontroeren op een heel goede manier.

Een kleine mus die een prachtig zwaan werd, met een stem die rechtstreeks uit de hemel kwam, subliem vertolkt door Marion Cotillard. Het verhaal is bewust in de schoot gelegd van de stervende Edith Piaf, die terugblikt op haar leven. De menselijke geest die over haar eigen geschiedenis vliegt, houdt zich niet aan de wetten van de logica, van oorzaak en gevolg, maar schiet alle kanten uit op het richtsnoer van de emotie. De diepst verborgen, en meest dramatische, krijgt dan helemaal op het einde pas het volle licht (de dood van haar eigen dochter Marcelle.)

Schitterende film !

Ik heb personelijk ook niets met Paif's muziek, maar ik kon wel meeleven met het karakter van haar tragische jeugd. Ik denk dat vooral Fransen een click krijgen met iemand die nationele held van hun was.Wat ik mooi vond dat ze als een kind een religieus visioen had waardoor ze vast kon houden aan haar geloof, wat haar kracht gaf om haar door haar problemen heen te slepen. Het is een afwisselende film met vooral ijzersterke acteurwerk van Cotillard.