La Môme (2007)

Ik ben geen groot liefhebber van de muziek van Edith Piaf, maar ik vond dit echt een geweldige film. Piaf was een groot artiest of je er nu fan van bent of niet. Ik kan overigens de muziek best aanhoren, hoor. Maar ik zal het nooit zelf opzetten. Maar ze is wel een monument in de muziekgeschiedenis.
De film is hoe dan ook schitterend. Op een geweldige manier wordt een biografie van Piaf neergezet en de hoofdrolspeelster (Marion Cotillard) speelt echt een extreem knappe rol. Een van de beste rollen die ik ooit gezien heb.

Meesterlijke film.
Goed geacteerd, mooie beelden, mooie muziek.

Ik vond het toch allemaal niet zo schitterend. Ik vond het vooral zeer langdradig en traag gaan. Ook van dat heen en weer gespring in de tijd werd ik niet wild. Van de muziek was ik ook al geen fan. Geef mij dan maar 'walk the line'.

De film laat zich in twee woorden samenvatten: Marion Cotillard.
Deze actrice heeft met deze sublieme acteerprestatie krediet opgebouwd die ze bij mij nooit meer kwijtraakt.

Édith Piaf heeft in haar korte leven zoveel ellende over zich heen gekregen dat het nauwelijks in de toch ruim twee uur film weer te geven is. Een groot gedeelte zie je dan ook in sneltreinvaart wanneer Piaf op haar sterfbed ligt en haar leven aan haar voorbij gaat.
Dat uitgerekend deze beelden worden afgewisseld met haar vertolking van "Non, je ne regrette rien" maakt het een indrukwekkend stukje film om stil van te worden, waar ik medelijden kreeg met Piaf en haar haar pittige, en regelmatig onvriendelijke karakter vergaf.

@Hannibal

Als beginnend Cotillard fan heb ik me wat verslikt in deze. Letterlijker kan een film haast niet worden. Zijn we in New York? Zoveel mogelijk wolkenkrabbers in beeld. Emoties? Schudden met die camera! In geval van twijfels of het echt emotioneel is? Schudden met camera + muziek en felle uithalen van gejank! Het geheel der dingen verdwijnt helaas totaal onder een dikke lage plamuur van beelduitleg.

Maar goed Cotillard speelt wel mooi....

La vie en rose / La mome vertelt het levensverhaal van de zangeres Edith Piaf, een van mijn favouriete zangeressen. Een al veelvuldig aangehaald manco van deze film is het heen en weer flitsen in tijd. Dit kan een film interessant maken (tot het ultieme uitgewerkt in Pulp Fiction bijvoorbeeld) maar ook de vertelling hinderen. La vie en rose neigt naar dat laatste. Regelmatig wordt de chronologische vertelling onderbroken door flitsen uit de toekomst, en die flitsen hinderen de eigenlijke vertelling. Voor mij is dat de enige zwakte in een verder zeer boeiende, moooie, meeslepende film. Zonder me te hebben verdiept in de tegen kandidaten voor de Oscar voor de vrouwelijke hoofdrol in 2007, stel ik dat deze prijs voor Marion Cotillard verdiend is. Slechts zelden heb je het idee dat je naar een actrice kijkt die Piaf speelt. In de gevallen dat dat gebeurt is dat doordat Piaf een zeer onaantrekkelijke vrouw is en Cotillard niet en doordat Piaf een heel kort vrouwtje was (1.47 m) wat in de film meer tot uitdrukking had kunnen worden gebracht. Maar dat is wellicht muggenziften.
Het verhaal verteld op rustige wijze de 'rise' van de Franse zangeres. 'Fall' is er eigenlijk niet, want tot aan haar dood was Piaf een success dat volle zalen trok. Maar die 'rise' gaat gepaard met zeer veel drama. Een van de meest dramatische kanten van haar leven is dan in de film nog nauwelijks aangeroerd (de dood van haar dochter Marcelle aan menigitis en verwaarlozing) en ook een aantal huwelijken en scheidingen worden maar terloops behandeld. Wat wel sterk aan bod komt, is de immer dramatische relatie met haar grote liefde, de bokser Marcel Cerdan. De geroemde scene waarin Piaf tot de ontdekking komt dat hij is omgekomen in een vliegtuigongeluk is schrijnend maar ook absoluut prachtig opgebouwd en in beeld gebracht. Een prachtige keuze van de regisseur die je als kijker het verlies sterk laat meevoelen.. Deze gebeurenis bepaald het verdere leven van Piaf die deze klap nooit te boven is gekomen. Maar het meest boeiende is en blijft de periode waarin Piaf op het punt staat te worden ontdekt, in de stegen en donkere clubs van Parijs. Het is de treffende beschrijving van een 'parel voor de zwijnen', een jonge vrouw die, ondanks haar talent, op geen enkele wijze weet te ontkomen aan het destructieve milieu waarin ze verkeert. Zonder de tussenkomst van nachtclub eigenaar Leplée, was Piaf waarschijnlijk langzaam ten onder gegaan aan haar omgeving, drank en drugs. Je leeft als kijker dan ook sterk mee met de film en met de scenes waarin ze langzamerhand uit haar omgeving los komt.
Cotillard is al vaak geroemd voor haar vertolking van Piaf. Maar er zijn meerdere namen in deze productie die lof verdienen. Silvie Testud, bijvoorbeeld, die haar rol als de hartsvriendin Momone sterk vertolkt. Maar ook Emmanuelle Seigner, de prostitué die zich over de jonge Piaf ontfermt en Jean-Paul Rouve als Piaf's vader. Het camerawerk bedient zich nu en dan van truucjes om effect te verkrijgen, maar aangezien dat vaak goed werkt, kan dat vergeven worden. Verder zijn de decors spectaculair mooi en is de sfeer van zowel Parijs als het Franse platteland en Amerika erg sterk gecreeerd. Tot slot is er dan nog het compliment voor de regie. Scenes vloeien mooi in elkaar over en zijn erg mooi opgebouwd.
Graag zou ik meer films van dit kaliber zien over grote sterren van weleer. Maar er zijn er wellicht niet veel die zo'n turbulent leven hebben gehad als Edith Giovanna Gassion.

Goed verhaal van Driello.

Van de hak op de tak en geen touw aan vast te knopen.
Wel goede acteurs, maar de rest is gewoon slecht.

Vandaag zou ze 100 geworden zijn !

Knap geacteerd (en gezongen) van Cotillard, zonder meer, maar ik hou niet zo van dit soort biopics waarbij iemand helemaal in de huid kruipt van de geportretteerde, ik zie liever een wat vrijere interpretatie. Piaf's turbulente leven wordt enigszins warrig verteld, misschien was dat ook de bedoeling van de makers, met veel sprongen in de chronologie. Soms is dat met nette tijdsaanduiding, vaak moet je het schatten aan Cotillard's kromheidscurve of de miserabele staat van haar kapsel.

De triestigheden rijgen zichzelf aaneen, en eenieder zal het Piaf wel vergeven dat ze het humeur had van een knorrige ouwe tante in de overgang, maar ik had toch ook wel te doen met haar entourage van vrienden en echtgenoten. Muziek is niet helemaal mijn smaak maar het laatste nummer is, na het zien van alle ellende, meer dan op zijn plaats.