Caótica Ana (2007)

Volledige mislukte film van Medem, die met "Los Amantes del Círculo Polar" en "Lucía y el Sexo" toch oh zulke mooie films maakte. Dat deze film volledig de mist in ging komt voor 100% door het volslagen onzinnige script - het meest onzinnige script wat ik ooit in een film ben tegengekomen - en het walgelijke einde.
Al dat gedoe over vorige levens, wat een onzin! Hier is geen enkel bewijs voor. Ik kan hier wel uitgebreid over uitweiden maar dan ga ik off topic. Dan krijgen we een hele filosofische discussie en daar is dit topic nu eenmaal niet voor bedoeld.
En dan dat smakeloze einde. Zo'n einde kan alleen mooi gevonden worden door mensen die er zeer sterke Amerikaanse gevoelens op na houden; mensen die Amerikanen de schuld geven van alle ellende in de wereld; mensen die schijten op alles wat Amerikaans is en die het mooi vonden dat het nu een keertje "letterlijk" gebeurde. Ik vond het ieder geval walgelijk.

1,0*

Deze film is gemaakt naar aanleiding van de jonge dood van Medems zus, Ana (een kunstenares waarvan ook de schilderijen in de film te zien zijn).

Ik denk dat het een soort troostende gedachte is, dat ze nu voortleeft in een nieuw leven.

Ik vond het trouwens ook Medems minste. Dat einde sloeg inderdaad nergens op en het poëtische en spirituele gebeuren in deze film kwam voor mij veel te geforceerd over.

En voor de eerste keer lijkt één van mijn huidige favo-regisseurs behoorlijk te vertillen.

Beelden zijn prima in orde, maar het script: een soort van regressie-therapie-drama dat eerder vol staat van holle symboliek dan dat het een moeilijke film is.

Paar mooie scenes over de helft van de film (het weerzien met haar vader en de reis naar Amerika).

Maak er nog net geen onvoldoende van omdat de film is ingegeven door de dood van Julio Medem's zus.

Het verwerken van dit soort leed levert vaak intense films op, maar hier lijkt het voornamelijk een soort persoonlijk therapie-gebeuren voor Medem zelf te zijn geweest.

Hopelijk heeft het hem geholpen, maar voor wat betreft echt diep filosofische vragen schiet hij te kort.

New age-fanaten zullen het hoger waarderen dan ik.

Deed mij voornamelijk denken aan al die halfslachtige pogingen van Bertolucci de laatste jaren.

Ik ben onder de indruk ! De afwisseling van chaotische beelden, schitterende kunst en precies passende muziek maken deze film een genot om naar te kijken. Hoofdpersoon Ana is dat ook ... een genot om naar te kijken. Ze interigeert.

Heel mooi verhaal waarin je de kwetsbare, onschuldige Ana ziet groeien naar een krachtige godin. Hoe dat tot uiting kwam op het einde vond ik te grof, eerlijk gezegd. Ik snap de symboliek erachter. Ana kon eindelijk overwinnen van het kwaad omdat ze zichzelf eindelijk helemaal gevonden had en naar haar innerlijke godin luisterde. Maar ik vond het wel erg rauw hoe het werd weergegeven.

En toch, over de gehele film gezien werd ik er echt helemaal ingezogen. Heerlijke film !

Krijgt hier een vrij goede waardering, in dit geval ben ik met de lage waardering van imdb eens. Ik heb er 25 minuten naar gekeken, wat een vreselijke pretentieuze film, die imo nergens op slaat. Het is opvallend dat Spaande films daar bijna zonder uitzondering niet aan ontkomen. Ze willen het te kunstzinnig maken en gaan de mist in. Geen ster waard.

Nogmaals gezien en wat vooral opvalt is dat Medem een heel persoonlijke film heeft willen maken, waar hij niet alleen een ode brengt aan zijn overleden zus, door schilderijen van haar te tonen, maar tevens refereert aan zijn eerdere werk waar elementen als: het aardse bestaan, poëzie èn toeval een grote rol in speelden.

Toen ik de film voor de eerste keer zag had ik aanvankelijk wat problemen met pak hem beet het laatste half uur, maar nu was het mij helemaal duidelijk wat Ana in New ( Nueve Vivir! ) York te zoeken had!

De scene bij de hoge pief, richting het einde beviel mij nu ook stukken beter, nogal gemakkelijk om Medem te betichten van een simpel anti - oorlogsstatement. Natuurlijk draagt de scene een bepaalde boodschap uit van de regisseur uit, maar als je kijkt naar de aanloop en de thematiek van de film, kan ik alleen maar concluderen dat hèt toeval ons deze scene bracht en dat de film een krachtig einde kent, die perfect strookt met de rest van de film.

De muziek is nog steeds even mooi als voorheen en de beelden zien er vaak adembenemend gaaf uit. Dan rest nog een mystiek verhaal over een kwetsbare en tevens prachtige hoofdrolspeelster waar je niet omheen kan. Ik heb een prima herziening gehad, maar blijf nog even bij een dikke 4* steken. De film is soms op zijn minst net wat tè onevenwichtig om helemaal ingepakt te worden.

Hmm wat moet ik hierover zeggen, is er een logische lijn op te maken uit deze chaos of is dit allemaal veel te ver gezocht? Ik laat het maar in het midden, ik was persoonlijk vooral onder de indruk van losse scenes zoals o.a. die aan het einde en die van hamburger serverende Indianen..

Dit is de derde Julio Medem-film die ik heb gezien in korte tijd.

Na het geweldige Lucía Y El Sexo en de zwoele Room In Rome (Habitación En Roma), nu dus deze film.

Deze film zuigt je snel de film in, net als bij Lucia en laat je een onderdeel zijn van de film, daar waar je bij Room In Rome vooral de luisteraar (of voyeur!) bent.

De film telt af van 10 naar 0, net als bij de hypnose-sessies die Lucia gaandeweg de film ondergaat, en elke keer duren de scenes tussen het aftellen langer dan die ervoor.

Na afloop van de film blijft deze nog in je hoofd, in je ziel, hangen met vragen die nog onbeantwoord zijn...

Een film met schitterende beelden (niet alleen van de erg mooie Manuela Velles) en dito muziek.

Ietwat lastige film van Julio Medem. Logica of een 'gewone' verhaalstructuur had ik niet van hem vereist of verwacht, maar dat maakt het wel een vreemde zit. Ondanks het wat vreemde verhaal dat voor alle realisten onder ons niet te pruimen valt wist de film wel aan me te groeien en liet ik het maar gewoon over me heen komen. De eigenaardige manier van filmen leverde af en toe fraaie beelden op maar vooral de hoofdrol van Manuela Velles als Ana zorgde voor veel sympathie. Ook de kunst werd mooi verbonden met de film, zo was er één scène verteld in de schilderstijl van Ana wat wel een van de hoogtepunten was van de film. Het script omvatte flink wat filosofische open deuren maar ik nam het allemaal voor lief, het hoort bij Julio Medem's poëtische en kunstzinnige kitsch (of kitscherige kunst, hoe je het wilt). Volgens mij opperde iemand anders die term eerder, ik vond het in ieder geval een zeer treffende beschrijving van Julio Medem. In de laatste scènes had ik wat meer chaos verwacht, maar dat viel wel mee. Wel verandert de hele toon van de film, wat de film niet echt goed doet. Op zich een aardige gedachte om een parallel te trekken tussen een Amerikaanse hoge pief en de eeuwenoude onderdrukking van de vrouw en al het leed, maar helaas wordt de Amerikaan wel heel oppervlakkig en stereotype afgebeeld, waardoor het meer een mislukte Amerika-is-stom boodschap krijgt. Was dat iets subtieler gebracht, dan had de film een geschikter einde en ook inhoudelijk meer diepte gekregen, maar het werkt net niet. Al met al een aardige film van Julio Medem, die vast en zeker uit een goed hart komt, maar het komt allemaal niet helemaal goed uit de verf. Ondanks dat blijft Julio Medem een held met een zeer eigen interpretatie van kunst en cinema, en ben je ook met Caotica Ana weer een ervaring rijker.

Met voorsprong de minst toegankelijke film van Medem, die toch mooie rolprenten heeft gemaakt als Lucía Y El Sexo en vooral Los Amantes Del Círculo Polar. Manuela Vellés is een mooie vrouw om naar te kijken, maar ook dat pluspunt gaat in dit chaotisch geheel snel verloren.

Soms koop je wel eens een film die je vergeet te kijken, maar die je wel af en toe in je handen hebt, maar toch op zij legt... Dus soms heb je wel eens een film waarvan je dacht " die had ik meteen moeten kijken kijken". en dit was zo'n film! Eindelijk van stof ontdaan en in de dvd speler gedaan...

Van begin tot het einde vol van genoten. Medem op zijn best. Prachtig chaotisch verhaal. Soms zijn films gewoon een gevoel... Veel kunst en veel moois.

4 uit 5

Deze film zag ik destijds in de bioscoop, en nu opnieuw gezien. Nu, wat kijkervaring en kennis rijker, vallen veel meer dingen mij op dan toen ik het voor het eerst zag. Het is zo'n film waar je eindeloze verhalen over kunt schrijven.

Om te beginnen over de achtergrond, het is een uitlaatklep voor Medem waarin hij flink stoom afblaast. Over de dood van Ana, maar ook over de hot topics van toen, zoals het oorverdovende "nee" van de Spaanse filmwereld tegen de tweede Golfoorlog (Spanje steunde de V.S. in de oorlog en riep daarmee de aanslag van Al Qaeda in Madrid over zich heen). Een "nee" die toen een van de Goya-uitreikingen overheerste. Een ander terugkomend aspect is het aanhoudend verzet van de Spaanse filmwereld tegen de onderdrukking van de bevolking in het voormalige Spaans Sahara.

De laatste 10 jaar zijn de Goya-uitreikingen vrijwel altijd als een openbaar protest van de filmwereld gebruikt; Golfoorlog, Sahara-kwestie, bezuinigingen op cultuur en zorg, belastingen, werkloosheid, armoede, corruptie, etc. worden hard en ongenuanceerd aan de kaak gesteld tijdens die uitreikingen. Bij de laatste uitreiking besloot de Minister van Cultuur om weg te blijven.

Met deze surrealistische uitlaatklep laat Medem alle remmen los, en dan krijgt de schijt aan de oorlog een bijzondere artistieke invulling. Het plot verloopt chronologisch en komt op me over als een (deels fictieve) biografische beschrijving van Ana, waarin Medem wat artistieke vrijheden neemt.

Hij laat ook keer op keer Ana dood gaan, misschien zijn manier van rouwverwerking. De slapeloze nachten zouden daar ook naar kunnen verwijzen. Eveneens als het nummer dat gespeeld wordt bij de afscheid tussen vader en dochter, het lied "Agárrate a mi, María", het gaat wederom over slapeloze nachten, maar ook over angst en afscheid.

Medem blaast hier ook stoom af richting huiselijk geweld ("alle mannen zijn verkrachters en alle vrouwen zijn hoeren"), en dat valt ook op door de aanwezigheid tussen de cast van zangeres Bebe ("Linda" in de film), die vaak liedjes tegen huiselijk geweld en onderdrukkig van de vrouw zingt.

Het is een film met een structuur tussen al de chaos. Een chaos die wellicht meer raakvlakken heeft met de emoties van Medem zelf dan met Ana. Mijn vorige waardering was 3,5*, en daar komt nu een halve ster bij.

Deze film is geen doorsnee Medem, maar een aparte en surrealistische film die uit al die emoties is ontstaan die de dood van zijn zus in hem losmaakte. Met het filmen van Tierra (1996) opende Medem wellicht de deur die tot de dood van Ana leidde. Dankzij zijn bekendheid in de regio waar die film werd opgenomen kon Ana daar een expositie houden, en onderweg naar die expositie vond ze de dood.

Poeh, dit was wel een intense, kunstzinnige en vaak ook wel moeizame trip. Ik vind het moeilijk er de vinger op te leggen. Ana draagt de film en godsamme wat is zij knap, de oogopslag. Het leidt soms af, maar ergens geeft het ook precies de goede invulling aan haar reis. Het gaat wellicht iets te snel van grot naar ontdekking van meerdere levens in haar. Het acteerwerk is soms wat stroef. Hier zullen ongetwijfeld grootste thema's aan hangen, maar wellicht is het wat te megalomaan aangepakt wat dit betreft. Het kwam bij mij niet aan. En hoewel het fijn was de sexy Ana in het 0-blok te zien, vond ik het geen sterk einde. Een film die wellicht ten onder gaat aan de goede bedoelingen.