World Trade Center (2006)

matige film. Had er meer van verwacht en gehoopt. Ook nicolas cage vond ik tegenvallen. Had iets meer van de ramp willen zien. Hoe de mensen het beleefden. Voor mijn gevoel zat er meer in

Een prima rampenfilm. In het begin leek het een tv film, maar al snel komen grootse effecten erin. Opvallend veel gebruik van dicht op de huid filmen waardoor alles wat intiemer en meer realistisch overkomt. Fraaie beelden en een goede score.

Ik vond het wel een aardige verslaglegging en dan gefocust op enkele leden van hulpdiensten, die bezig waren met redding van personen en zelf getroffen werden. Ook wordt de beleving van familieleden in de film verwerkt. Het hele gevoel van wat een ramp kan betekenen voor alle betrokkenen komt goed over.

Het is dat er al voldoende rampenfilms zijn en ook in ongeveer dezelfde uitvoering, anders had deze misschien hoger gescoord. Het liggen onder het puin is dan weer een andere invalshoek.

Erg matige film over 9/11. Halverwege de film mochten die twee wat mij betreft wel sterven. Af en toe was het overdreven sentimenteel en al met al is het ook een langdradige film. Nu ik weet hoe het afloopt hoef ik hem ook niet nog een keer te zien. Nicolas Cage had wel een coole snor.

O, deze heb ik verkeerd aangeklikt in de sterretjes zie ik, ik wilde 3.5* geven.

Het begin kwam wat amateuristisch over met slechte GFX en weinig kennismaking over de hoofdpersonen, dat werd in het laatste gedeelte wel wat goed gemaakt met knappe acteerprestaties. Het gedeelte dat ze in puin vastzaten was wel goed uitgevoerd. 3*

Ik vond het een prachtige film en in tegenstelling tot het typische Nicolas Cage-gebash, vond ik hem in deze film ontzettend goed acteren. Michael Peña daarentegen was wat minder. Tuurlijk erg Amerikaans en over the top muziek, maar ik zat er echt in. De emotie en sfeer tijdens het neerstorten van de drie torens en de ontlading van het gered worden waren niet mis. Daarnaast vind ik het ook goed dat er niet te lang wordt stilgestaan bij het moment dat de torens geraakt worden. Een schaduw en een blik naar boven zegt al genoeg.

3,5 ster, vanwege het realisme en het goede acteerwerk van minster Cage. (Dat ik dat nog een keer zou zeggen).

Na meer dan 6 jaar deze film nog eens bekeken, en een beter dag als deze kan dus niet om dat te doen, 11 september namelijk.

Het is en blijft een prachtige, maar wel tragische, film.

Ik heb dus helemaal niets of weinig toe te voegen aan mijn eerdere commentaar behalve dit, een van de betere Oliver Stone films en Nicolas Cage in goede doen, wat nadien nog maar zelden is gebeurd.

Goede film, iets dat politiemensen en brandweer mensen echt is overkomen tijdens de 11/09 tragedie.

Hoe kan je in godsnaam zo'n slechte film maken over zo'n vreselijke ramp?!?! Het gaat in het begin al mis: je ziet de schaduw van het vliegtuig op een gebouw, maar je ziet hem niet de toren invliegen, terwijl daar ik weet niet hoeveel beelden van zijn. De gedachten dat een gebouw van meer dan 100 verdiepingen boven op je valt en dat je het nog overleeft ook: te onrealistisch voor woorden. Wanneer ze gered worden, dacht ik: "Hij is bijna afgelopen. Gelukkig!" waardeloze film die ik echt te onrespectvol voor woorden vind voor de duizenden doden die die dag vielen. 1,5

Vrij zwak!hier was veel meer uit te halen!

Matige film. Begin en einde zijn indrukwekkend, maar het middenstuk is veel en veel te traag.

Ik vindt een hele indruk wekkende film! Echt heftig dat mensen dit echt mee hebben moeten maken geen woorden!!

Ik vind het toch wel een behoorlijke film hoor. Deze heeft tenminste niet dat macho toontje wat veel Amerikaanse rampenfilms hebben, en dan ook vaak met zo'n patriottistisch muziekje eronder.

In het begin zie je brandweermannen en agenten wat zenuwachtig klungelig overkomen, tja dat is misschien wel werkelijker in zo'n situatie dan weer zo'n onaantastbare helden die met stalen gezicht precies weten wat ze doen......

Films rondom de aanslagen op 11 september 2001 in New York zijn eigenlijk altijd wel interessant. De docu 9/11 is daar nog altijd het beste van als ik het me goed herinner. Ondanks dat ik niets van de ramp heb meegekregen (ik was 4), hebben de beelden die ik later zag altijd wel een behoorlijke indruk achtergelaten. Ik herinner me ook een docu waarin voicemailberichten van mensen uit het WTC naar huis werden afgespeeld. Erg aangrijpend.

Deze film had al langere tijd mijn interesse, maar het duurde desondanks lang eer ik hem daadwerkelijk gezien heb. Met Oliver Stone in de regiestoel (ik moet JFK echt eens herzien!) en Nicolas Cage in de hoofdrol had ik er alle vertrouwen in dat dit een alleraardigste film ging worden. Het begint op zich prima. Oké, misschien had het wat meer indruk gemaakt wanneer men ervoor gekozen had om beelden van de ramp te laten zien, maar ik vond het weergeven van slechts een schaduw van het vliegtuig op een ander gebouw ook niet verkeerd. De sfeer van de chaos wordt goed overgebracht en ook het instorten van de toren ziet er indrukwekkend uit en voelde beklemmend aan.

Kort door de bocht kun je de film daarna eigenlijk wel afzetten. Wat volgt is namelijk het kijken naar twee man die onder het puin liggen en wachten tot er hulp komt; iets dat in het begin nog wel enigszins interessant is, maar steeds saaier wordt. De film ontkomt zelfs niet aan ongeloofwaardigheid door het aantal momenten waarop het lijkt alsof één van de twee definitief de pijp uit gaat, maar op wonderbaarlijke wijze zich toch weer weet te herstellen. Ik snap ook dat de situatie voor de heren steeds slechter wordt en dat ze dus af en toe lijken weg te vallen, maar zo’n moment waarop die Will een soort visioen van een engel(?) (ik heb geen idee wat het moest voorstellen en als het genoemd werd kan ik het me niet meer herinneren) krijgt en vervolgens nog blijkt te leven hoeft van mij niet. Door die ongeloofwaardigheid valt dan nog wel heen te prikken, mits de rest interessant is, maar dat dit niet het geval is, is nu juist het grootste probleem van de film. De vele overschakelingen naar de thuissituatie wisten me ook op een gegeven moment ook niet meer te boeien. Naarmate de film het einde nadert wordt het bovendien ook steeds sentimenteler.

De cast, aangevoerd door Nicolas Cage met snor, deed het prima. Ik denk dat men er op zich verder ook wel alles uit heeft gehaald, maar dat een dergelijk verhaaltje het gewoon niet toelaat. Volgens mij is het behoorlijk lastig om een conversatie tussen deze twee mensen over zo’n lang speelduur interessant te houden en dat is wat mij betreft ook niet gelukt. De film blijft niet voldoende hangen, waardoor het geen echte indruk heeft gemaakt. Het eindresultaat is dus matig, terwijl het begin dat niet doet vermoeden.

2*

Vooruit, een 6 is de film wel waard maar in zijn geheel, geheel naar Amerikaanse gevoelens en idealen gemaakt. Toch? Ik bedoel dat men de film opbouwt, we maken op een summiere wijze kennis met de hoofdrolspelers en de eerste 40 minuten zijn leuk en aardig om te bekijken. Dan gaat het los en onze mannen komen onder het puin en de familieleden worden angstig, ongerust en verdrietig. En wat ik ook vreemd vond is dat de derde persoon die aanwezig is (aanwezig?) wordt niet meer meegenomen in de hele afloop.
In het kort; 'opbouw en kennismaking, melding en actie, afwachten en mogelijk sterven?, opluchting en gevoelens en tot slot de herinnering van en de verwijzing naar de gestorven en gewonde medelanders!

Maar toch, voor een keer is wel te doen en je leert ook nog dat de liftschachten het sterkste zijn gebouwt in hoge gebouwen zoals de "Twin Towers".

Oei nee, dit is het helemaal niet. Van een man met een dijk van een reputatie als Stone verwacht ik zoveel meer.

Nicholas Cage ziet eruit als een tweederangs pornoacteur met die snor, en zijn grootste taak leek me vooral "zo Amerikaans mogelijk overkomen", maar hij brengt verder niets bij aan het verhaal. Met die verschrikkelijk over-the-top "ruuuun" in slow motion wanneer het gebouw neervalt als absoluut filmisch dieptepunt.

Verder vind ik het een gruwelijke verspilling van geweldig bronmateriaal: rond die aanslagen is zoveel te doen, en driekwart van de film draait rond twee mannen die niets doen buiten onder het puin liggen en met elkaar praten; en obligatoire sentimentele scenes rond hun familie. De film vervalt bijzonder snel in melodramatisch gezwets. En dan vooral die flashbacks, totaal niet op zijn plaats in een film als deze. Ik vond het trouwens ook vreemd dat ze niet eens gemerkt hadden dat er in de tweede toren nog een vliegtuig was ingevlogen, als je ziet hoe de eerste inslag al voor schokken tot in het politiekantoor zorgde.

Ik verwacht hier geen Michael Bay-achtige toestanden, maar met die flashbacks en die tranen zonder einde had ik het idee dat ik naar een romantisch drama keek in plaats van naar een film over de meest ingrijpende wereldgebeurtenis van de laatste decennia. Er straalde geen "sense of urgency" van de film: voor sommige agenten (Cage niet in het minst) leek het net "another day at the office" te zijn. En het einde is het toppunt van sentimentaliteit: de twee agenten zijn gered en alles lijkt weer in orde met de wereld

Heel Amerikaans, heel sentimenteel, heel flauw. Doe mij dan maar de documentaire achtige stijl van United 93...

WTC.

Vanuit historisch perspectief een film waar bedenkelijke keuzes wel een begrijpelijke uitleg hebben. 5 jaar na de aanslagen was dit de eerste film die de gebeurtenissen in de cinema bracht, Stone maakte vooral iets wat moest dienen als bron van kracht, steun en eerbetoon. Da's leuk en aardig, maar in 2016, als niet-Amerikaan, is die context maar weinigzeggend.

Wat is rest is 130 minuten rampenfilm, "based on a true story". En dan zit er toch wel een hoop meligheid in waar je je als kijker moet doorheenworstelen. Wat onnodige flashbacks, de angst van het thuisfront, iedereen is held en klap op de vuurpijl natuurlijk de "keuken"scene. Wie dat ooit een goed idee vond ...

Tussendoor zit er gelukkig nog wel een redelijk spannende rampenfilm, met vooral op het einde wat claustrofobische scenes. Ook in het begin, terwijl de eigenlijke aanslag zich voltrekt, serveert Stone ook voldoende spectaculair beeldmateriaal. 't Zijn toch die momenten waar de film het dan van moet hebben.

Op zich wel eens oké om te zien, vooral dan voor een select aantal scenes, maar qua dramatiek slaat deze film compleet de plank mis. Zoals gezegd mag Stone wel een excuus inroepen, maar daar heeft niemand wat aan (buiten Amerika anno 2006).

2.0*

Oliver Stones eerbetoon aan de leden van de brandweer in New York die hun leven op het spel zetten (en in een flink aantal gevallen ook verloren) in hun poging om mensen te redden uit het World Trade Center op 11 september 2001. De centrale karakters zijn John McLoughlin [Nicholas Cage], een sergeant en zijn teamlid Will Jimeno [Michael Peña] die als eersten op Ground Zero zijn. Zij weten op dat moment niet beter dan dat er een vliegtuig is ingevlogen op Tower 1 en dat ze de mensen in dat gebouw moeten evacueren. Wanneer het gebouw instort, komen de meeste leden van Johns team om maar weten John en Will zich net op tijd in een liftschacht te verschuilen, waardoor ze weliswaar niet worden verpletterd maar wel vast komen te zitten tussen het puin. Ze zijn beiden zwaargewond en beseffen zich dat ze zullen sterven als ze niet wakker blijven. "World Trade Center" toont hoe de mannen elkaar wakker proberen te houden door te praten over hun ervaringen, over hun familie. We zien ook hoe hun echtgenoten Donna [Maria Bello] en Allison [Maggie Gyllenhaal] lange tijd in onzekerheid blijven over het lot van hun echtgenoten. Een cruciale rol is ook weggelegd voor Michael Shannon als Dave Karnes, een strenggelovige ex-marinier die naar eigen zeggen een roeping van God volgt, op eigen houtje naar New York afreist en met een aantal andere mannen die weigeren de zoektocht te staken vanwege duisternis en degene is die John en Will lokaliseert en daarmee hun leven redt..
Een goed gemaakte, prima geacteerde film met een ingetogen, effectieve score van Craig Armstrong. Een respectvol eerbetoon aan de betrokkenen, maar de karakters zijn iets te goed om waar te zijn. Het is nog net geen heiligverklaring, maar Stone doet een aardig stap in die richtinig.

“We prepared for everything. Not for this. Not for something this size. There's no plan.”

Gemengde gevoelens. Oliver Stone heeft er een geslaagd eerbetoon van gemaakt voor de hulpverleners en iedereen die is overleden op 9/11. Maar puur als rampenfilm is het teleurstellend, en World Trade Center focust zich op de verkeerde dingen.

Van de aanslag zelf zie je weinig en het is zo voorbij. Het gedeelte erna met Cage en Peña, die onder het puin liggen, is sterk maar ook te lang en de scènes met hun twee vrouwen (wel goed gespeeld door Gyllenhaal en Bello) nemen te veel schermtijd in beslag. Shannon heeft dan wel weer een lekkere rol als godsdienstige militair die uiteindelijk Cage en Pena vindt. De film is wel overdreven religieus, en van iemand als Stone had ik wat meer focus op de aanslag zelf verwacht. Het einde is sentimenteel en Amerikaans, maar ook wel weer mooi.

Zeer ernstig en indrukwekkend gebeuren, maar wat een saaie film. Vooral in het begin krijg je helemaal niet de ware sfeer van het echte gebeuren.

Uit eerbetoon bekeken.

Een ok film...miste wat diepgang...ze probeerde vooral tranen te trekken door de families.

Vervelend.

Erge teleurstelling, want bij het eerste half uur had ik er volop vertrouwen in. Stone weet de spanning hoog te houden en het tempo er flink in te houden. De film is nergens saai in het eerste half uur en blijft dan ook echt bij de aanslagen zonder te veel onzin.

Als rampenfilm dus ook best geslaagd. Visueel om de ramp heen knap, duidelijk wat beperkt soms maar erg goed in beeld gebracht. Een rilling was er wel degelijk toen Peña de schaduw van het vliegtuig over zit vliegen. Een de spanning en angst is soms goed voelbaar.

Echter keert de film daarna plots van genre. Wel had ik het verwacht, maar niet dat er zo veel op de dramatiek in gegaan zou worden. Het spannende rampengenre vervaagt compleet en de film gaat volop voor de drama, dat gewoonweg totaal niet werkt.

Elke rol lijkt wel irritant te zijn. Zelfs Shannon, en het komt omdat Stone erg waardeloze en Pro-Amerikaanse karakters neerzet. Ik had al wat Amerikaans gedoe verwacht, maar dit was wel heel overdreven en ernstig. Vast voor het respect gemaakt.

Het verliest de geloofwaardigheid compleet eigenlijk. Sympathie voel je voor niemand meer, ik voelde slechts een hele hoop irritatie. En dan heb je eigenlijk nog 100 minuten die je met door de onzin moet zien, en dat gaat vooral erg moeizaam. Zeker vanwege de opening.

Stone weet het niet interessant te houden. Dat ligt niet bepaald aan Cage of Peña, maar wel aan de irritante karakters die constant voorbij gaan. Dat jochie verdient gewoon een pak slaag bijvoorbeeld. Maarja, dan helpt de slotfase ook niet bepaald. Te kort en geen spanning.

Cijfer is dus ook geen voldoende. Ik heb alle respect voor de mensen die hebben geholpen, omkwamen of klem kwamen te zitten destijds, maar in een film zoals dit werkt dat gewoonweg niet helemaal.

Ondergewaardeerde film die vooral last heeft van zijn titel, aangezien de titel suggereert dat de film alleen over de gebeurtenis zelf gaat, terwijl er gefocust wordt op slechts twee personen.

Een dag als alle andere begint, een beeld net als in Patriot's Day, waarop mensen uit bed rollen, naar hun werk gaan, niet vermoedend dat hun wereld nooit weer het zelfde zal zijn. De ramp zelf wordt subtiel en mooi gebracht. Ik krijg namelijk de rillingen van die schaduw en die trilling. Ik hoef namelijk die beelden van destijds niet te zien om te weten wat er gebeurt is, bovendien verhoogd het alleen maar het onwerkelijke van de situatie, de chaos en ook het gebrek aan overzicht midden in een degelijke toestand. Iets dat mij erg aanspreekt en ik erg realistisch vind. De orde, doortastendheid en organisatie die dan volgt om te handelen vind ik erg mooi te zien. Dat geluid van die sirenes en de berichtgeving via de communicatie apparatuur doet mij ook altijd wel wat. Net als de luitjes van de EMS die zich door de brokstukken kronkelen, in onwerkbare situatie om de twee mannen te redden. Wat een honden werk, wat een doorzettingsvermogen. Vooral Dorff als Strauss is erg sterk en wellicht de beste acteursprestatie van de film

World Trade Centre slaagt niet in een totaalbeeld van de ramp op die 11de september. Toch slaagt de film wel ontzettend in zijn beeld betreffende de enorme aanslag die deze tragedie heeft op alle betrokkenen, gezinnen en in dit geval naasten van reddingswerkers. Typerend is het beeld ook dat een dergelijke gebeuren door de hele familie wordt gevolgd. Dat wil zeggen, de hele clan aan tafel en discussierend. Het sterkste van de film is overigens niet eens de twee mannen onder het puin, iets dat al snel eentonig wordt aangezien ze geen kant op kunnen. Het is de wisselwerking en montage met thuis. Het omgaan met spanning, onzekerheid, schuldgevoel, pijn en angst. We zien de mens op zijn kleinst, tijdens zijn donkerste uur, zowel thuis als onder het puin. De keuken scene is dom volgens velen ik betwijfel of we kunnen weten in welke mate een menselijke geest nog functioneert.

World Trade Centre gaat over een nationale schandvlek met een heel klein wondertje. Een enorme verlies, prachtig weergegeven in het begin zonder te shoqueren, en na die tijd treffend en lamgeslagen met lege bussen, verlaten speelplaatsen en de rook op de achtergrond, zoals Kairnes terug zegt: God, heeft een rookgordijn opgetrokken voor iets waar we nog niet aan toe zijn om te zien. Indrukwekkend, emotioneel, en een ode aan het doorzettingsvermogen van de mens.

Amerika stond een paar weken geleden nog maar eens in brand. Burgers en politie stonden tegenover elkaar. Misschien kunnen ze eens kijken naar WTC toen er wel een enorme solidariteit was tussen politie, leger, zorg en burgers. Deze film van Oliver Stone word beschouwd als een flop. Tevens kreeg Oliver Stone de wind van voren omdat hij het rechts liberalisme (dat hij steeds onder vuur nam) nu had omarmd. Beide beweringen kloppen volgens mij niet en wel hierom :

De film vertelt de gebeurtenissen vanuit het perspectief van 2 politie agenten (haven autoriteit) die opgeroepen worden om mensen te evacueren bij de brand in de torens. Hier is de eerste keuze al gemaakt om geen traditioneel algemeen reconstructie te scheppen van die dag. Net zoals die agenten weet je niet echt wat er is gebeurd. Je krijgt tegenstrijdige info, onwaarheden. Knap beeld dat je enkel de schaduw van een vliegtuig ziet, het enige zichtbare van de ramp. En een donderslag. Vrij vlug verlaat de film ook het pad van de heroïek. De agenten komen in het gebouw en al vrij snel stort het gebouw in en worden de agenten bedolven onder de brokstukken. Vanaf dan gaat het richting melodrama waar het huwelijk van de 2 agenten wordt belicht onder het motto 'spijt komt altijd te laat'. Spijt omdat Cage (en ook zijn vrouw) nu beseft dat hun huwelijk routineus verliep. Spijt dat ze niet die momenten hadden genomen om meer van elkaar te genieten. Spijt omdat Pena niet wou luisteren toen ze de naam van hun ongeboren dochtertje kozen (en hier is net de tegenzijde nl dat ze het omgekeerde wil doen uit respect voor zijn wens). Een band tussen man en vrouw die opnieuw sterker wordt. Mooi.

De echte verrassing is dan ook dat dit geregisseerd werd door Oliver Stone. De man die flitsende beeldtaal als stempel heeft. Een introvert portret van een huwelijk tijdens een ramp met de helft van de film waar zijn hoofdpersonages onbeweeglijk liggen, is niet zijn cup of thee. Toch laat hij mooi het melo en drama in elkaar vloeien door de score en de flascback. Zijn enige flashy beeld is een silhouet van Jezus.

Tijdens de release waren tal van recensies overtuigd dat Stone zich had laten inpalmen door rechts. Een vredespijp aan rechts klonk het. Ook op op dit forum meermaals verweten patriottisme, heldendom te bewieroken. Is dit zo ? Stone staat bekend als een controversiële regisseur. Iemand die Amerika altijd kritisch heeft belicht, zeker bepaalde historische momenten. En ook hier, zij veel subtieler. Onze helden zijn passief. Merk op dat ze niemand hebben gered. Ze kwamen ter plaatse en meteen waren ze al immobiel door de instorting. Ook Amerika was op dit moment verlamd. Niemand kon iets doen, niemand wist wat er gebeurde, enkel een kleins stukje fragment van de speech van Bush dat alles goed ging komen maar verder geraakte Amerika toen niet. Heroïek ?

Dan heb je nog het personage van Shannon die het leger vertegenwoordigt. Wanneer hij ter plaatse komt, wordt hij meteen als 'maf persoon' getekend door een reddingswerker. Inderdaad, Shannon is een wereldvreemd figuur eigenlijk, vanuit een verkeerd en gevaarlijk religieus motivatie opererend en alhoewel hij als eerste instantie net de persoon is die door die overtuiging en doorzetting de noodkreet van de agenten hoort en hulp roept, staat er tijdens de aftiteling te lezen dat dit personage 2 tour of duty in Irak heeft gedaan daarna. Wraak is wat Amerika heeft gedaan. Payback. Heroïek ?

Stone komt dus wel kritisch uit de hoek als het over Amerika en zijn beleid gaat maar hij heeft wel (terecht vind ik) een hoge waardering voor de solidaritiet na de ramp, toen iedereen met vereende krachten mensen probeerde te helpen die bij de ramp betrokken waren nadat de torens waren ingestort en nadat het besef dat dit een grote slag was. De ode is dan ook aan die mensen die (personages die we zeer kort zien als die verpleegkundige met drugsverleden en de agent Stephen Dorf zijn de echte helden wat zij hebben wel iets bereikt door hun moed) iets wat volgens mij Stone wel bewust heeft gedaan. Een schouderklopje maar de echte aandacht gaat naar een falend Amerika. Ja hoor dit is een Oliver Stone film. En een zeer goede ook nog.

Die kleurlenzen van Maria Bello...

Ik vond de film destijds bij de release al langdradig en overdreven, daarna nooit meer naar gekeken tot deze week. Destijds had ik er nog wel een voldoende voor over, maar daar is nu niks meer van over. Ik begrijp de sentimenten wel, in 2006 was dit nog erg kort geleden gebeurd en Oliver Stone levert met de film een eerbetoon aan de helden van de politie en brandweer, die met de aanslagen ook veel collega's zijn verloren wat ontzettend triest genoemd kan worden. Maar het levert wel een draak van een film op, na een heel sterk en indrukwekkend begin trouwens.

Want als je het eerste half uur aan het kijken bent, dan voelt dit toch wel als imponerend. We zien de ramp van heel dichtbij. Brokstukken vallen omlaag, papieren vliegen door de lucht, mensen zijn stomverbaasd en verdoofd. Maar als de ramp zelf zich heeft voltrokken (wel met een sterke scène dat iedereen rent voor z'n leven), dan begint toch wel een vreselijk stuk slap geneuzel met een groep mannen onder het puin, flashbacks naar hun leven, de angst en het verdriet van het thuisfront en de onvermijdelijke redding. Wat ik niet snap is dat 9/11 zo gigantisch groot was, maar dat je dan een film maakt van mannen onder het puin waar bijna niks gebeurd. Echt enorm saai om dat anderhalf uur nog te moeten volgen. Ook het acteerwerk was weinig aan. De film mikt op het sentiment en daar slagen ze bij mij hier niet in. Vermoedelijk kon men dit in Amerika meer waarderen, wat ze niet kwalijk valt te nemen. Als je ooit het 9/11 Memorial Museum in New York hebt bezocht, dan weet je wat deze dag voor de stad en de bevolking betekende.

Krappe 2* (was 3*)

*** There were thousands of people here, where the hell are they? ***

Drama gebaseerd op waargebeurde verhalen van 2 overlevenden op 9/11. Koude blauwe en grijze cinematografie bij buitenscѐnes, warmer bij binnenscѐnes. Toepasselijke muziek, af en toe met spiritueel gevoel. De cast is erg Amerikaans, maar wel goed gekozen.

Plot: na de ramp op 9/11 worden politiemensen uit de havendienst extra ingezet om mensen uit het WTC te evacueren. Twee van hen (John en Will) komen onder het puin vast te zitten, ze vergaan van de pijn, willen 'wakker' blijven en overdenken hun leven. Terwijl hun familie en geliefden zich grote zorgen maken.......

Resumé: Af en toe doet de film aan als een documentaire vanwege TV-beelden van de toenmalige ramp. Jammer van de inconsistenties in de film! Tempo is af en toe lethargisch (traag), paniek had beter verbeeld kunnen worden, het leek vaak teveel gespeeld......

Feit blijft dat het een regelrechte hel moet zijn geweest, een gruwelijke ramp van ongekende grootte! 2749 mensen stierven, 343 van de brandweer, 84 havenwerkers waarvan 37 politie en nog eens 23 van NY city police. Slechts 20 werden levend onder het puin vandaan gehaald.......

Wat was het laatste wat je tegen iemand zei? Was het iets aardigs? Heb je 'ik hou van je' gezegd? Heb je überhaupt iets gezegd? Of weet je het zelfs niet meer? Om over na te denken......

Pijnlijk slechte prent. Het ding oogt als een goedkope tv-film en weet eigenlijk nergens te boeien. De personages sowieso niet, en na een halfuur liggen ze onder het puin en maak daar maar eens een boeiende film van. Dat lukt Stone dus ook niet. Verder dan wel melodrama in flashbacks komt hij niet. Maar ook qua sfeer, op die eerste vijf minuten na met beelden van een New York dat wakker wordt, doet deze film echt niets. Nee, als je een film wil zien over die dag pak United93, of anders die docu rond de New Yorkse brandweer. Beide zijn boeiender en geven beter het gevoel van die dag weer. 1,0*.

“We prepared for everything. Not for this. Not for something this size. There's no plan.”

Afgelopen zaterdag was het twintig jaar geleden alweer dat er een terroristische aanval plaatsvond op het ‘World Trade Center’ in hartje New York, en ook wel de eye catchers van die tijd, twee enorme gebouwen. Ik was zelf destijds nog niet eens uit de luiers toen dit gebeurde maar, eigenlijk zolang ik mij kan heugen is ‘9/11’ een belangrijke dag vooral voor de Amerikanen, en dan willen wij als Nederland daar graag aan meedoen, zoals dat altijd is. Het is een tragedie en dat verander je niet, een geweld en een dreun voor de destijds open democratie en wereldvrede, zo word het althans verhandeld.

Ik heb deze speelfilm over de aanslagen nooit gezien, ik kijk dit soort ‘thema’ films (best naar om zo te benoemen) ook echt op het moment waar ze op gebaseerd zijn en wil dat ook zo houden. Ik heb de film dus expres bewaart om een keer te kunnen kijken tijdens de herdenk dag van de tragedie en dit weekend koos ik er dus voor om hem op te zetten en of dat een goede keuze is geweest durf ik niet te zeggen. Want ondanks wat de film ons verteld en dat het echt een ernstige situatie is geweest, vond ik de film geen klap aan. Dat kwam voornamelijk dat we anderhalf uur naar saaie dialogen hebben gekeken, sentimenteel gezwets over ‘familie’ en hoe mooi de buitenwereld wel niet was terwijl ze aan het overleven waren onder het ingestorte gebouw.

Daarbij valt mij de keuze van ‘Stone’ ook niet helemaal goed op zijn plaats. Die kiest er voor om de hele situatie en het ‘spannends’ allemaal al in de eerste dertig minuten te laten gebeuren. Ik had wel gehoopt op wat meer opbouwing van personages en de dag zelf maar, na tien minuten vliegt het vliegtuig al het gebouw in en zitten we op het puntje van onze stoelen. Maar, de kunst van dit alles is om de film na die dertig gebruikte minuten spannend te houden, en dat lukt ‘Stone’ niet. De film zakt gigantisch snel af naar een clichématige film waar duidelijk de nodige dingen gezegd moeten te worden om ons als kijkers thuis te laten raken.

En geloof mij, die mensen die het echt hebben meegemaakt hebben door een hel geleefd, daar is geen enkel twijfel over mogelijk en over alle hulpdiensten nu maar, ook tijdens die dag heb ik ontzettend veel respect. Om ‘Nicolas Cage’ nou een hoofdrol te laten spelen, dat was in mijn ogen niet altijd een even goed idee. Ik vond hem echt barslecht acteren.

Ach, je kunt de uitkomst van deze film wel van een kilometer ver ruiken en de film word op den duur steeds taaier om te zien en blijft vooral heel saai. Nee, ik had veel verwacht van deze film maar het viel me allemaal erg tegen. En nogmaals, de hele gebeurtenissen van die dag zijn ontzettend tragisch maar, dat maakt deze film er niet beter op. Het voelde meer een gebruikt iets op een slechte manier, en heel slecht uitgewerkt.

2.0*

Matige film over de reddingsactie na het instorten van de 2 towers

De film duurde me toch iets te lang en veel donkere opnames

Het is wel waargebeurd maar daarover een film maken is niet echt boeiend

Je ziet de halve tijd de mensen in het donker die vast zitten en wachten op een redding, geweldig