Lady in the Water (2006)

Nu ik zie dat deze film afkomstig is van Shyamalan begrijp ik heel goed waarom ik deze wellicht de grootste onzin vond die ik ooit heb gezien. Weet er niet veel meer van, maar dit ging voor mij helemaal nergens over. Zelfs de onzin van David Lynch was nog meer entertaining dan dit wangedrocht.
Volgende keer als ik nog eens Shyamalan zijn naam verbonden zie aan een film als regisseur of schrijver, laat ik die links liggen.
Charmant dat sommige dit een sprookje noemen, als liefhebber van sprookjes vond ik dit toch wel een heel saai dan.

vond het een mooie film !!

Als je niet beter weet zou je denken dat je naar een Troma-parodie op Shyamalan zit te kijken. Pijnlijk genoeg is het Shyamalan zelf met een serieus bedoelde film. Opnieuw een film over bovennatuurlijke zaken. Iets waar ik feitelijk niet in geloof ware het niet dat tijdens de film spontaan het behang van de muur bladderde.

0,5 *

Kon me niet boeien, hoewel ik Shyamalan wel bewonder. Er moest vooral te veel via dialogen aan de kijker worden uitgelegd. Hierdoor zat wel erg weinig vaart in.

"What kind of person would be so arrogant to presume to know the intention of another human being?"

Het is een quote die tegen het einde van Lady In The Water op de lachspieren werkt, waarna snel weer doorgeschakeld wordt. Maar het is tegelijkertijd hét verhaal van M. Night Shyamalan. Kort na zijn - nog steeds - massaal verkeerd begrepen artistieke én emotionele hoogtepunt The Village levert de regisseur zijn duidelijkste statement tot op heden af. De wereld vindt hem te vaag en over the top geworden? Prima, dan kunnen ze het krijgen ook.

Wat volgt is een regelrecht sprookje met een zeenimf, grashond, rare oerapen, een jongetje dat wijsheden van Kellogg's-pakken leest, een jongeman die één kant van zijn lichaam traint en... een krankzinnig stereotype criticus die zijn dood vindt in zijn eigen arrogantie. Als dat geen middelvinger naar de wereld is...

En dat levert een verre van perfecte - hoger dan een 7 kom ik helaas niet meer - maar erg leuke film op. Waar Shyamalan in The Village de ene rake dialoog na de andere schreef, lijkt hij Lady In The Water met een Kingfisher in de hand en een revancherende grijns op zijn gezicht in een avond bij elkaar gepend te hebben. Geen grenzen; hoe gekker, hoe beter. De film is dan ook op zijn leukst als je Shyamalans werk in de juiste volgorde in korte tijd bekijkt. Want laten we wel wezen: geen enkele andere regisseur was hier out of the blue mee weg gekomen.

Voor mij is het - slag om de arm, ik heb The Happening al jaren niet meer gezien - wel gelijk de laatste klassieke Shyamalan. Maar wat vormen de bekende vijf nog steeds een unieke en meesterlijke rit.

Ben hier met de beste wil van de wereld ingegaan en vond ca het eerste half uur nog best intrigerend, maar dit verzandde in zulke flauwekul dat ik hier niet hoger dan 1,0* voor kan geven, ondanks de hoge productiewaarden. Iemand die me kan vertellen waar dit over ging?

Grootste onzin film ooit , slechter dan dit heb ik nog mooi gezien

Dit moet één van de meest maffe films zijn die ik ooit heb gezien, los van alle bizarre cult die je af en toe tegenkomt. Voor een grote regisseur is dit een bijzonder vreemde film, met een verhaal dat zoveel vreemde momenten en personages kent, dat het zijn gelijke niet kent.

Het verhaal is best aardig, maar niet gedenkwaardig. Maar vooral de hele setting in dat moderne complex maakt deze film uniek. Een maf sprookje in een hedendaagse setting, waar de meest krankzinnige dingen gebeuren. Geen perfecte film, maar wel eentje die zijn gelijke niet kent. Dat levert niet altijd een goede film op, maar wel een bijzondere ervaring.

Aardige recensie over hoe het (regisseurs-) ego van M. Night Shyamalan uiteindelijk deze film in de weg kwam te zitten: M. Night Shyamalan And The Danger Of Ego - YouTube

Zelfs teleurgesteld nadat ik met lage verwachtingen aan deze film begonnen was, weliswaar met de hoop dat het een gevalletje The Village zou zijn die ik best wel kan waarderen en goed vindt. Maar helaas....

Het grote probleem met Lady in the Water is met name dat het vlees nog vis is. Het blijft voornamelijk tussen alle genres inhangen en lijkt in die zin niet echt een richting in te slaan qua sfeer. De chemie is er totaal niet tussen 'het verhaal' en de omgeving. Daarnaast vind ik het maar raar, niet perse slecht, dat Shyamalan zelf een vrij prominente rol speelt. Verder; het boeit niet, mist spanning, het komt niet over, de personages boeien niet, hoewel ik het niet bezwaarlijk zou vinden om zelf BDH uit een zwembad te plukken, en Giamatti zijn best doet er wat van te maken, mislukt het eigenlijk op alle vlakken. Waar ik het voornamelijk kwijt raak onder het mom 'whatever' is het moment dat dat Story bij Vick onder de douche zit. Met het nogal buitengewone verhaal in gedachte staan de posse en de puzzelaar door voor de douche naar een wildvreemde en naakte vrouw te kijken en het lijkt allemaal doodnormaal, niemand verblikt of verbloosd of bied aan het gordijn dicht te doen of haar op zijn minst wat aan te laten trekken.
Pas bij de tweede lichting komt er wat normaal realisme met opmerkingen dat ze naar het ziekenhuis moet en wordt er een aantal opmerkingen gemaakt die op een normaal reactie/relativering lijkt. Dit is wat ik bedoel met dat de chemie tussen het sprookje en 'normale' omgeving niet tot stand komt. Had dan een inrichting genomen als setting. Daar zou het normaal zijn om 'abnormaal' te reageren bovendien zou je dan ook nog kunnen spelen met het feit of het nu echt is of een bedenksel van de patiënten zelf is.

Jammer maar helaas, behoorlijke mislukking terwijl ik toch van mening ben dat dit niet gehoeven had en wellicht een andere setting als een enorm verschil had kunnen maken.

Ik heb wel bewondering voor het oeuvre van M. Night Shyamalan, maar met deze film heb ik altijd moeite gehad. De dialogen zijn overladen om de kijker toch maar bij de les te houden, maar het beklijft op geen moment. De setting en de visuele aanpak lijken niet te rijmen met de zweverige sprookjesachtige toon van het verhaal. Na de eerste visie had ik het gevoel dat iemand me uit een sprookjesboek had voorgelezen in een ondergrondse parkeergarage.