Chariots of Fire (1981)

Pfff.

Aan de ene kant is het best begrijpelijk dat een film als Chariots of Fire een Oscar wint. Aan de andere kant vind ik het compleet onbegrijpelijk dat films als deze aan zulke grote prijzen kunnen komen. Nu neem ik de Amerikaanse prijzen al lang niet heel serieus meer, maar er is toch wel redelijk onderzoek naar verricht. Vreemd zal het blijven.

Chariots of Fire is een soort sportieve biografiedramafilm over personages waarvan ik nauwelijks de naam ken. We zien ze wat lopen, rennen en dansen tussendoor. Soms gaan ze kort even dineren met wat machtige personen. Over de achtergrond wordt echter weinig toegelicht. Familieleden verschijnen soms plots op de achtergrond of in de tribune, verder zijn de makers op momentopnames gericht. Uiteraard is het verder met fictie vermengd, maar niettemin gebaseerd op echt bestaande personen onder dezelfde naam (die ik even op moest zoeken).

Belabberd geacteerd, werd ook na enige tijd misselijk van de constante arrogantie, toon en accenten. Je kan wel zeggen dat deze film zich afspeelt in de rijkste Engelse kringen, Hudson neemt ook nooit de moeite om ons maar een moment op andere gedachte te brengen. Ik werd er helemaal kriegelig van, en als de personages tot overmaat van ramp ook geen moment interessant weten te zijn wordt Chariots of Fire al snel een film die je de strot uitkomt.

Visueel wel groots opgezet met veel figuranten en menigten, verder nergens bijzonder of onderscheidend geschoten. Nogal saai in beeld gebrachte sportscenes ook. Naast het feit dat deze van korte duur zijn worden ze ook nergens echt uitdagend in beeld gebracht. Je kan nergens voor juichen, ondanks de felle kreten van het publiek zelf. Kijker wordt nooit in het feest betrokken. Nu zal ik ook eerlijk zijn. Ik wil me nooit in deze kringen bevinden.

Ik kan simpelweg zeggen dat ik er geen ene reet aan vond. Irritant geacteerd, niet bijzonder geregisseerd en sport dat zelden passend en/of effectief in beeld wordt gebracht. Wat de film echter voor me persoonlijk wat verder naar beneden brengt is dat regisseur Hudson nooit de moeite neemt om de wereld van de film maar een moment intrigerend in kaart te brengen. Vermoeiende ervaring.

Saai.

Ontiegelijk saai, zelfs. Kennelijk ook Oscarwinnaar. Dat verklaart wel iets. De muziek van de onlangs overleden Vangelis is iconisch. Het is niet per se mijn ding, maar wel erg herkenbaar en dat zorgt voor een openingsscène die te boek staat als klassieker.

Verder is dit een grijze mus. Een saai en stoffig drama. Na de film kon ik met moeite aan de namen van 3 personages komen; er is niemand die goed uit de verf komt. Dat kan aan het acteerwerk liggen, maar ik denk eerder aan een script dat nergens schwung in de film kan brengen. De film voelt doods. De sportscènes zijn al even doods geschoten: het trucje met de slow motion is erg snel uitgewerkt. Dat enkele personages een uiterst merkwaardige looptechniek hebben, waarin hun hoofd losjes in de nek ligt te bungelen, is opvallend. Tijden veranderen, wie weet was het anno 1924 de mode.

1

Deze oscarwinnaar beste film (de 71e die ik zie) hoort bij de 10 zwakste voor me. Het is een poging om van een tweetal jaren '20 atleten legendes te maken, compleet met kitschmuziek van Vangelis. De film zit er voor mij bijna constant naast. Er wordt geen spanning opgebouwd naar de races toe. De relaties tussen de twee hoofdpersonen en de vrouwen in hun leven hangen aan elkaar van de clichés. Vooral de relatie tussen het joods zijn en de rest van het leven van Abrahams is totaal zonder diepte of relief uitgewerkt. Veel lelijke slowmotions en stijf acteren in deze film.

Gaat er dan niks goed? Vond de scenes tussen Lidell en zijn trainer wel aardig en Holm als trainer steekt boven de rest van de acteurs uit. Hij maakt er tegelijk een voor toen moderne trainer van met een aantal dingen die nu niet meer zouden kunnen (die eeuwige sigaar).

Op naar 72 en hopen dat die beter zal zijn.

Film die begin jaren '80 indruk gemaakt zal hebben, maar nu toch wat gedateerd en oubollig overkomt. Extra halfje voor de muziek.

Een sportdrama met een bekende titel, een nog bekenderen soundtrack, en natuurlijk goed in de prijzen viel in 1982. De kans die geboden werd via de BBC kan ik dan ook niet laten liggen, doch een succes of interessante film werd dit verre van...

Aan het verhaal hoeft het niet perse te liggen met het tijdsbeeld, de tweede sporters met de gebruikelijke struggles, en de Spelen van 1924. En er valt wat te zeggen over de Oscarwinst vanwege beste film aangezien Chariots of Fire waarschijnlijk wel één van de eerste films met het concept van een 'out of de box' denkende trainer met nieuwe methodes die de sporter in kwestie klaar stoomt, en ach, dat gedeelte heeft zo zijn charme met een en Ian Holm die altijd wel wat toevoegd. Daarnaast is er het authentieke beeld van de Britse Upper Class, de bekende stiff upper lip, de gebruikelijke Black Adder achtige poespas op de universiteiten, in de klassiek ogenden groene veldjes en banen in combinatie met traditionele witte kleren. Het is niet moeilijk te geloven dat het beeld ongeveer zo was...

Maar tussen al die goede punten zitten ook meteen de minder punten verschonen. Niet typische Engelse arrogantie, die uit de hoogte achtige houding, dat typische stijve en harkerige. Maar helaas zijn de Britten zelf niet het enige minpunt, want buiten dat voelt de film hopeloos oubollig aan, is de film ontstellend moeizaam en saai, en spreekt het verhaal nog de sporters eigenlijk nergens een moment aan. Buiten de eerder genoemde pluspunten geeft de maar al te bekende soundtrack van Vangelis gelukkig nog wat kleur op de kaken, eindresultaat is toch wel een zoutloos geheel. Zoals al eerder vastgesteld zal deze film in 1982 een andere indruk gemaakt hebben dan die dat nu doet, toch kan ik me niet aan de indruk om te trekken dat het wellicht een heel magere jaar was. Dat een Indiana Jones film genomineerd was vind ik eigenlijk wel een zwakte bod, begrijp me goed dat ik Indy films erg leuke en goede films, maar niet het type film dat ik voor een dergelijke prijs geselecteert zou willen zien. Goed, daar zal een ander het weer heel erg mee oneens zijn.