The Hunger (1983)

Curieus werkje. Eersteling van Tony Scot, Misschien niet overal even goed, maar zeker de moeite waard om eens te zien.

Aparte sfeer, soms zelfs ronduit naar, akelige soundtrek. Alles ontzettend des jaren '80, niet alles even subtiel.
Goed acteerwerk van Bowie, Sarandon en Deneuve, op zich al een niet erg voor de hand liggende combinatie.

Het einde vond ik nogal teleurstellend, cliché, en klopte ook qua logica voor geen meter. Waarom schrikt ze zo van die zombies, ze weet toch dat ze nog niet helemaal dood zijn. En hoe kan ze dan ook nog in het trapgat vallen vanuit het (semi-)mortuarium?

Wat deden die duiven daar de hele tijd? Ik neem aan dat dat de zielen, van de slachtoffers nog waren. Had voor mij niet gehoeven.

Eén van de meest kunstzinnige vampierenfilms die ik gezien heb, met Tony Scott die soms videoclip-technieken gebruikt en vooral veel wapperende gordijnen en sluiers waar hij doorheen kijkt. De stijl is donker, gevuld met veel schaduwen, bijna film noir. The Hunger raakt meer de onderliggende thema's van de vampierenfilm zoals onsterfelijkheid en de seksuele potentie van de vampier, en zondigt zich niet teveel aan clichés.

Voor Miriam is haar honger die naar bloed en naar gezelschap in haar eenzame bestaan. Voor haar slachtoffers is het een honger naar onsterfelijkheid. Bowie belichaamde goed de angst die hij beleefde toen hij na 200 jaar plots geconfronteerd werd met zijn lichamelijk verval. De erotiek komt er in de vorm van een lesbische aantrekkingskracht tussen Sarandon en Deneuve. Hoewel deze film een buitenbeentje is in Scotts filmografie, heeft hij net een beetje teveel overdreven met dat kunstzinnige waardoor de film erg ijzig en afstandelijk is. 3*

Visueel prachtige film, Ijzersterk begin met heerlijke duistere 80's muziek (sisters of mercy schoot me te binnen), maar na een zeer spannende, lekker wegkijkende eerste 30 minuten, is er verder eigenlijk niet veel meer te genieten. De film dooft als een kaars.

Dat is vooral te wijten aan het magere verhaaltje, want aan de acteerprestaties ligt het zeker niet.

Het verhaal is flinterdun en suf;

Maar wat een geweldige sfeer!

De muziek is erg mooi gekozen, de acteerprestaties zijn allemaal erg goed en de decors zijn prachtig. Ik vond overigens de horrorscenes dan wel weer wat minder, maar al met al is het uitermate mooie film om een keer te zien.

Als deze film een beter verhaal had gehad, dan had deze zomaar in de top 250 kunnen staan.

Nog een vampierflick waar ik werkelijk nog nooit van gehoord had. David Bowie in een vampierfilm.

Verwacht hier van geen standaard vampieren film!

Verwacht ook geen goede vampieren film.

Al zou ik hem eigenlijk eens moeten herzien. Ik zag de film in een periode waar ik niets van Bowie kende, iets wat nu wel verandert is, en mijn smaak is ondertussen in die 5 jaar al wel weer wat geëvolueerd. Plus, ik kan me er amper nog iets van herinneren.

Het probleem met deze film is dat veel mensen denken een standaard vampierenfilm te gaan zien, maar eigenlijk is dit helemaal geen vampierenfilm in het standaard clichébeeld van vampieren.

Nog steeds mooie arty vampierfilm die zeker niet iedereen zal bevallen. Intro met muziek van Bauhaus blijft gaaf. Nummer gaatdan ook over Bela Lugosi

Die ooit Dracula speelde. Hou zelf meer van Christopher Lee als Dracula.

Pretentieuze onzin, waar bij regisseur Tony Scott teveel naar Nicholas Roeg’s ‘The man who fell to earth’ (1976) heeft gekeken (Niet toevallig ook met David Bowie) en de witte duiven van John Woo.

De tweede film van regisseur Tony Scott de man die we vooral kennen van vakkundige maar pretentieloze actie/thriller films. Echter deze film valt een beetje buiten de boot. Het is namelijk een interpretatie op het aloude vampieren thema. Zeker niet slecht gedaan! De actrices Catherine Deneuve en Susan Sarandon zien we in een paar licht erotische scenes. En David Bowie heeft een fenomenale rol. Direct aan het begin horen we Bauhaus met Bela Lugosi`s is dead en hiermee is gelijk de trend gezet voor het New Wave stijltje. Visueel zijn er een paar prachtige en heerlijke shots. Toch houd de film niet de gehele tijd zijn kwaliteit en spanning vast, echter is het wel leuk om deze film te zien.

"You said forever. Never ending. Do you remember?"

The Hunger had ik al langere tijd liggen om te bekijken. Het is een van de eerste films van Tony Scott en meteen is het een erg aparte film, zeker in vergelijking met de actiefilms die Scott later zou maken (al waren Man on Fire en Top Gun ook erg goed geschoten). In tegenstelling tot wat je zou verwachten is The Hunger alles behalve een standaard vampierenfilm.

John is al 500 jaar de partner van Miriam, een duizend jaar oude vampier. Samen betrekken ze een appartement in New York en doden zo nu en dan iemand om te overleven. Na eeuwen jong te zijn geweest begin John echter snel te verouderen en zoekt hij hulp bij een vrouwelijke onderzoeker die onderzoek doet naar het tegengaan van verandering. Maar dan krijgt Miriam een oogje op haar...

David Bowie heeft geen heel grote rol, maar speelde die wel erg goed. De verouderings effecten waren toendertijd al erg sterk en zelfs onder die dikke laag make-up weet Bowie nog emotie over te brengen. Verder waren Catherine Deneuve en Susan Sarandon ook sterk in hun rol.

De film geeft een erg frisse kijk op het vampierenthema, met dan vooral aandacht voor onsterfelijkheid en eeuwige jeugd. Indat opzicht deed de film me een beetje aan Highlander denken, al had die film veel meer flashbacks naar vergane tijde.

De cinematografie van de film is verzorgt door Stephen Goldblatt (Outland, Young Sherlock Holmes) en was naar mijn mening ijzersterk. Het kleurgebruik met grotendeels (volgensmij zelf volledig) natuurlijke lichtbronnen gaf de film een heerlijke sfeer die heel goed bij het karakter van de film past. De vele close-ups en experimentele editing maken de film ook bijzonder. Het kleurgebruik deed me bij vlagen denken aan Blade Runner van grote broer Ridley.

De film begint met een gast-optreden van de band Bauhaus maar heeft daarna eigenlijk grotendeels klassieke muziek als soundtrack. De muziek help de dramatische toon enorm en past uitstekend bij de beelden.

Alles bij elkaar vond ik The Hunger een erg bijzondere film. De tweede helft had weliswaar iets beter uitgewerkt gekund, maar ik vond het alles behalve tegenvallen. Een erg ondergewaardeerde film in Tony Scott's repertoire. Dat heeft er denk ik mee te maken dat mensen een vermakelijke standaard low-budget vampierenfilm verwachten met Bowie die een grotere rol heeft. Aanrader voor liefhebbers van de gebroeders Scott en mensen die een frisse vampierenfilm willen zien.

Een vampierfilm die voorbij gaat aan de klassieke kenmerken van een vampier zoals je die in film over vampiers zou verwachten. Geen scherpe hoektanden, zonneallergie en crucifixen. Wel de onverzadigbare honger naar bloed, het eeuwige leven en daaraan gerelateerd de angst voor lichamelijk verval en de angst voor eenzaamheid.

Geen film die focust op fysieke horror. Meer op sfeer en psychologische horror. De vampier en zijn gemoedstoestand worden door regisseur Tony Scott heel kunstzinnig gevangen. Ieder shot is een klein kunstwerkje dat met gebruikmaking van elementen als licht en donker, schaduw, kleur, fladderende witte duiven en wapperende gordijnen een mysterieuze, duistere en koele glans legt over de film.

Style over substance. De film praat voormamelijk in beelden. De kunstzinnige beelden gaan ten koste van de inkleuring van de personages. Veel achtergrond en diepte bezitten ze niet. Het draait om de beelden. Die vertellen het verhaal. Dat hoeven de personages middels het spuien van tekst of het verrichten van handelingen amper nog te doen. Prima hoor. Hun koude en bloedeloze aanwezigheid temidden van de aandachttrekkende beelden ziet er fraai uit en functioneert.

De film bestaat uit sfeervol gestileer. In dat kader is bijvoorbeeld het onophoudelijke gerook van sigaretten goed verklaarbaar. In bijna elke scène valt wel een stemmige nevelige rookpluim te ontwaren, die door het beeld sluiert. Koel, erotisch, somber, duister. Dat is tevens de sfeer die de film ademt. En, om helemaal geen twijfel te laten bestaan over de droefgeestige inborst van de film, is er nog de plechtige muziek van Delibes, Allegri, Schubert en Ravel om de emotionele lading van een scène te benadrukken.

Deneuve, Bowie en Sarandon zijn prima acteurs maar stellen zich hier in dienst van de stilering. Van hun acteertalent krijg je weinig te zien. Dat aanhoudende en vertragende gestileer is trouwens af en toe even doorbijten, maar zodra Deneuve in dit decor met teksten als „We're damned to Iive forever...with no reIease, no end“ op de proppen komt, krijgen de beelden opeens weer betekenis en is de ris aan stroperig langskomende kunstzinnigheid buitengewoon goed te consumeren.

Hmmm... apart. Toen ik de film zo'n twintig jaar geleden voor het eerst zag vond ik hem (volgens mijn toen geschreven filmkaartje) "bizar, niet erg goed", en ik kan hem nog steeds niet echt goed vinden, maar hij is ook niet zo slecht als hij volgens de commentaartrack van Tony Scott indertijd werd ontvangen, en onder die gedateerde beelden vol hoge broeken, opgeföhnde haren en broeierige rook zit best een interessant verhaal. En dan heb je nog drie zéér boeiende acteurs... Misschien is de film in de herinnering wel beter dan op het moment zelf, ik vind hem ook na twee keer in drie dagen kijken moeilijk te beoordelen en te waarderen. Nou vooruit, een minpuntje is dat ik na verloop van tijd wel een beetje genoeg krijg van al dat atonale gefiedel en die unheimische geluidjes op de geluidsband, en een heel duidelijk en zwaarwegend pluspunt is dat het verouderingsproces er behoorlijk goed uitziet, in tegenstelling tot de meeste andere voorbeelden daarvan, hoewel Blaylock op het einde feitelijk niet meer herkenbaar als Bowie is. Zijn aftakeling en zijn emotionele reactie daarop (en dan dus vooral zijn lichaamstaal) vormen voor mij het meest effectieve deel van de film.

Goeie film waarin de geliefde van een oude vampier niet meer lang te leven heeft. Niet direct goed, maar vooral mooi en bijzonder sfeervol (de hele aankleding, camerawerk, belichting, muziek en montage). Inhoudelijk stelt het dan ook niet al te veel voor en het is zeker geen standaard vampierenfilm. Goeie make-up bij David Bowie.

Uitzonderlijk.

Het gebeurt niet vaak dat ik een 80s film 4* geef (zeg maar bijna nooit), had hier dan ook zeer weinig van verwacht. Maar Scott kan best leuke films maken en ik zou graag z'n oeuvre ooit volledig willen wegstrepen, dus af en toe kijk ik een filmpje van hem. Nogal wat mensen kunnen daar niet echt bij, maar dit soort ontdekkingen geven ze ongelijk.

Vooral de editing (zowel visueel als de klankband) zorgen ervoor dat deze film nog steeds best fris en uniek aanvoelt. De intro geeft meteen weg wat je hiervan mag verwachten: een film die draait om de stilering, niet zozeer om het plot. Hoewel de herwerking van het klassieke vampieren gebeuren ook best wat heeft.

De oppoetsbeurt die deze film gekregen heeft helpt ongetwijfeld mee, maar verder ook gewoon een erg kundige film van Scott. Laat ook zien waar z'n mid 00s films vandaan komen, jammer dat hij daartussen zoveel magere commerciële werkjes gemaakt heeft.

4.0* en een uitgebreide review

Boeiende Scott.

Apart Hollywood debuut van een regisseur die hierna veel in de commerciële Hollywood hoek heeft rond gelopen.

Ik voelde best veel verwantschap met Blade Runner qua vibe en ook wel redelijk thematisch. Denk dat het Vampieren thema mij net want minder aanspreekt. Neemt niet weg dat de film anno 2020 toch prima overkomt qua sfeer. Enige wat de jaren 80tig echt verraad is het kapsel van Susan Sarandon en zijn die schokkerige slowmo's. Rest is erg mooi vormgegeven en het sfeertje blijft vooral standhouden. Nergens verzand de film in een andere toon of voert het plot de boventoon. Dat is fijn want het zou de sfeer weinig goed doen als de helft van de film over doktoren in een lab zouden gaan. Sarandon haar onderzoek dient vooral als een kapstok naar Deneuve en Bowie en geven nog een paar gave aap shots bij.

Jammer dat Scott niet nog een paar soortgelijke films heeft gemaakt hierna. Hoewel ik ook zijn Denzel periode best ok vond als je het over actieregisseurs hebt. Toch een puur op sfeer gemaakte horror film in de 00s had ik ook nog wel eens van hem willen zien...helaas.

3.5 sterren.

Het hele vampierthema is niet per se mijn ding, maar stilistisch is dit absoluut interessant. Knappe combinatie van een klassieke stijl afgewisseld met wat licht-experimentele toetsen. Beginscene is wel meteen het beste, lekker ontregelende geluidsband en montage. Film had van mij nog best wat vaker in die versnelling mogen gaan, soms dreigde het meer klassieke vampiergedoe net iets teveel de overhand te nemen. Maar verder een bijzonder sfeervol werkje dat zijn tijd echt zeer goed doorstaan heeft. 3,5*

Vroege Scott.

Ik zie hem toch liever actiefilms maken, al klonk een horrorfilm gemaakt door een van de betere regisseurs van tevoren als muziek in mijn oren. Helaas is dit een kunstzinnige horrorfilm geworden zonder een echte lijn. Vaak is dit geen probleem, maar in dit geval is het dat helaas wel.

Sowieso vind ik het een vervelende zet om Bowie zo prominent mogelijk in de marketing te zetten terwijl zijn rol eigenlijk voor een groot deel van de film niet te zien is. Van hem zelf krijg je bijna niets te zien, enkel zijn gezicht onder een bons make-up. De personages die wel in beeld komen zijn alles behalve interessant. Deneuve doet het slecht en Sarandon wil gewoon niet intrigerend worden.

De stijl is uiteraard interessant en er wordt veel aandacht in het visuele gedeelte gestopt. Helaas laat Scott alles op een zo traag mogelijke manier voorbijschieten. Elk shot moet zo lang mogelijk doorgaan waardoor het tempo er volledig uitschiet. Het wordt op deze manier ook snel taai, waardoor ik niet geniet van de beelden maar in plaats daarvan hoop dat ze gewoon overgaan.

Verder is het acteerwerk niets om over naar huis te schrijven, buiten de beperkte screentime van Bowie. Het verhaal klinkt pretentieus, maar buiten een aantal visueel aantrekkelijke beelden heeft het niet al te veel om te prijzen. Veel diepere betekenissen die me uiteraard zijn ontglipt, maar dit soort films hoeven ook niet al te complex van mij te zijn.

Ik had er van tevoren zin in, het resultaat zelf stelt me teleur. The Hunger zit niet zonder zijn mooie plaatjes, en Bowie. Die twee factoren zijn echter de enige factoren die me positief hebben verrast. Verder vond ik het een nogal taaie zit waar ik moeizaam doorheen kwam. Ik was dan ook erg blij dat deze film niet te lang heeft geduurd qua speelduur.

Heel lang geleden gezien en toen was ik te jong en het was ook te laat op de avond om m op de juiste waarde te schatten. Zo’n dikke 30 jaar later kwam het eindelijk tot herziening.

Wat een fantastische film is dit! Vanaf de eerste sequence met Bauhaus tot de laatste wapperende vitrages in blauw tegenlicht, is het een grote visuele tour de force. Tony Scott zou later furore maken met zijn hyper visuele reality, maar waar hij in het vervolg zijn talent inzette voor high concept entertainment, gaat hij hier nog volledig op de artistieke tour. Hij geeft ons een sfeervolle melancholische en sexy kijk op het leven van de vampier. Een unieke film met een sterrencast, fantastische effecten van Dick Smith en uiteindelijk een van de stijlvolste films van de jaren 80.

Ijzersterk 4,5

Augustus is bij mij Tony Scott maand. 10 jaar na zijn dood is mijn aversie tegen zijn films aan het omslaan in voorzichtige waardering. Nog een aantal herzien de komende weken en wie weet. The Hunger is écht een interessante film en bij vlagen poëtisch mooi. Net geen 4 sterren.

Éen van mijn favo. Wat een sfeer, donker, grimmig. Acteerwerk super. Muziek wow 80e. Buitenbeentje tussen de melo twillights van vandaag.

Shocktober #47

Wat blijft dit toch een schitterende stijlvolle en ontroerende vampierenfilm. Bowie, Sarandon en Deneuve schitteren. Leuk ook dat het muzikale thema hier ook in True Romance wordt gebruikt. Kennelijk een favoriet van Scoot. Ook de make up effecten van Dick (Scanners) Smith zijn fantastisch.

Wat zou ik deze film graag op 4K zien verschijnen.

4,5 blijft staan!

Niet mijn ding.

En dat ligt er niet aan dat ik een ‘echte’ vampierenfilm verwacht had, maar meer aan dat het gewoon eigenlijk best een saaie film is. De acteurs waarvan ik gehoopt had mooie acteerprestaties te zien hebben zo ongeveer niks te doen dan een beetje broeierig voor zich uit kijken, de kleuren zijn overwegend blauw alsof het een blauw-wit film is, en het verhaal trekt op niets. Het enige dat nog een beetje werkt is de soundtrack - maar er wordt teveel doorheen gepraat om alleen daarvoor de film aan te zetten.

Gelukkig heeft Scott snel opgepakt dat het anders moest, want zijn latere films bevallen me allemaal een stuk beter.

Wat een tof werkje van Scott. Mooi oud geworden ook. Eentje uit de koker Ebert was wrong, wat mij betreft.

Hoe kunnen mensen nu zo verdikke sexy zijn?

Ik ga het nooit snappen.

Catherine Deneuve, David Bowie en Susan Sarandon zijn op hun meest hitsige dat ze ooit geweest zijn. Letterlijk: het sex appeal spat van het scherm. Ik ben nog nooit zo seksueel verward geweest als bij deze film. Gelukkig is er een mooi, romantisch verhaal aanwezig dat ook de moeite waard is. Een tragisch liefdesverhaal met vampieren klinkt nogal seuterig maar door de New Wave-achtige stijl komt het onwijs cool over. Ik weet zeker dat moest ik in die tijd geleefd hebben, ik een echte obsessie zou hebben over deze film.

De allerlaatste scène zou naar verluidt achteraf zijn toegevoegd omdat de studio een open einde wil. Zo konden ze gemakkelijker een vervolg creëren indien dit een succes werd. Sarandon zei ook ergens dat ze dit een erg jammere keuze vond en ik sluit me er grotendeels bij aan. Het doet geen afbreuk aan het einde maar of het nodig was weet ik niet.

Een aangename, sexy verrassing. Is dit niet jouw ding, dan raad ik je toch aan dit te kijken. Zelfs al is het om te weten te komen wat er gebeurd is met Janet uit Rocky Horror nadat ze ontsnapte van de seksueel overtuigende Frank-N-Furter. Serieus, dit kan een emo-sequel zijn op TRHPS.

4*