Pierrot le Fou (1965)
Alternatieve titel: Crazy Pete
mijn stem
262 stemmen
Frankrijk / Italië
Drama / Misdaad
110 minuten
geregisseerd door Jean-Luc Godard
met Jean-Paul Belmondo, Anna Karina en Graziella Galvani
Een getrouwde man neemt afscheid van zijn burgerlijke bestaan en vlucht met een jong meisje naar een eiland. Onderweg worden hun plannen gedwarsboomd door een bende die hen achtervolgt - of spelen de twee slechts een spel?
0
geplaatst: 26 november 2016, 16:34 uur
Leuke scène in het begin in het appartement en hier en daar mooie buitenopnames tussen de pijnbomen. Grappig ook het gevecht met de pompbediendes, maar al snel begint het gewoon op de zenuwen te werken en als ik dan vooral de oude Peugeots blijkt te appreciëren, besef ik dat dit geen film voor mij is.
0
geplaatst: 18 maart 2017, 15:53 uur
Ik geef ook de voorkeur aan Vivre Sa Vie. Godard blijft voor mij hit or miss, en vaker het laatste dan het eerste. Maar: zelfs een miss is bij Godard nog altijd de moeite waard.
0
geplaatst: 2 december 2017, 22:40 uur
Blijft een weergaloos kunstzinnig meesterwerk ! Cult classic zoals ware ' CULT ' hoort te zijn : uniek , energiek , origineel , artistiek en monumentaal . Met andere woorden : one of a kind !
***** / *****
***** / *****
1
geplaatst: 9 mei 2018, 16:42 uur
xgogax schreef:
"The film was selected as the French entry for the Best Foreign Language Film at the 38th Academy Awards, but was not accepted as a nominee."
wikipedia
"The film was selected as the French entry for the Best Foreign Language Film at the 38th Academy Awards, but was not accepted as a nominee."
wikipedia
xgogax schreef:
... en 48 jaar later op nr. 43 op de lijst der lijsten.
british film institute
Zie hier waarom Oscars zo lachwekkend zijn!
... en 48 jaar later op nr. 43 op de lijst der lijsten.
british film institute
Zie hier waarom Oscars zo lachwekkend zijn!
" One would think the name Jean-Luc Godard would be synonymous with Cannes, but Jacob reminds us that the Franco-Swiss enfant terrible didn’t screen his first film there until 1980. New Wave classics like Breathless, Contempt and Pierrot Le Fou were all rejected by the selection committee, which found Godard’s work too provocative. " hollywoodreporter.com
53 jaar later staat Pierrot le Fou op de officiële poster van Cannes 2018 ...
1
geplaatst: 24 augustus 2018, 01:21 uur
Heerlijke film, met name door Anna Karina. Haar mimiek, haar allure, ze voegt zoveel toe aan Godards films. Misschien dat ik daarom Breathless en Contempt minder vond.
Next: Alphaville.
Next: Alphaville.
0
geplaatst: 23 april, 12:14 uur
Aan de basis ligt een misdaadverhaal van Lionel White met een begin, een midden en een einde. Dit beschouwde Godard slechts als een kapstok om z’n artistieke en politieke ideeën aan op te hangen. Zoals Velázquez wilde hij het ongrijpbare weergeven. Meermaals wordt de kijker eraan herinnerd dat hij naar een kunstwerk zit te kijken, bv. wanneer Anna Karina de vierde muur doorbreekt of wanneer figuranten zichzelf voorstellen. De wapens zien er nep uit; het bloed is duidelijk een laag verf. Iemand bewusteloos slaan gaat veel te gemakkelijk. Ook de op onlogische momenten wisselende vertellers creëren afstand.
De twee hoofdpersonages kennen inwendige paradoxen. Ferdinand is tegen de Amerikaanse interventie in Vietnam en tegen het terrorisme van de OAS, maar uiteindelijk wordt hij zelf een moordenaar. Hij krijgt de bijnaam Pierrot, naar de trieste clown aan de muur van Marianne Renoir. Zij draagt de voornaam van het zinnebeeld van de Franse Revolutie en de familienaam van een schilder en een regisseur. Ze straalt onschuld uit en wil gewoon leven, maar tegelijk is ze een moordenaar en een dievegge. Op het mediterrane eiland onder de azuurblauwe lucht vergelijkt Ferdinand zichzelf met een dagboek schrijvende Robinson Crusoe en z'n metgezellin met Vrijdag.
Felle primaire kleuren contrasteren met elkaar. Anna Karina draagt vaak rood als symbool voor haar passionele karakter. Belmondo draagt het blauw van de koele intellectueel. Er zijn bruuske overgangen en ongewone camerastandpunten. Een schaar voor een groothoeklens lijkt groter dan Anna Karina zelf. Je moet hier minstens twee keer naar kijken: één keer om het verhaal te leren kennen en een tweede keer om op de stijl en onderliggende ideeën te letten.
De twee hoofdpersonages kennen inwendige paradoxen. Ferdinand is tegen de Amerikaanse interventie in Vietnam en tegen het terrorisme van de OAS, maar uiteindelijk wordt hij zelf een moordenaar. Hij krijgt de bijnaam Pierrot, naar de trieste clown aan de muur van Marianne Renoir. Zij draagt de voornaam van het zinnebeeld van de Franse Revolutie en de familienaam van een schilder en een regisseur. Ze straalt onschuld uit en wil gewoon leven, maar tegelijk is ze een moordenaar en een dievegge. Op het mediterrane eiland onder de azuurblauwe lucht vergelijkt Ferdinand zichzelf met een dagboek schrijvende Robinson Crusoe en z'n metgezellin met Vrijdag.
Felle primaire kleuren contrasteren met elkaar. Anna Karina draagt vaak rood als symbool voor haar passionele karakter. Belmondo draagt het blauw van de koele intellectueel. Er zijn bruuske overgangen en ongewone camerastandpunten. Een schaar voor een groothoeklens lijkt groter dan Anna Karina zelf. Je moet hier minstens twee keer naar kijken: één keer om het verhaal te leren kennen en een tweede keer om op de stijl en onderliggende ideeën te letten.
* denotes required fields.
* denotes required fields.