Pierrot le Fou (1965)

Leuke scène in het begin in het appartement en hier en daar mooie buitenopnames tussen de pijnbomen. Grappig ook het gevecht met de pompbediendes, maar al snel begint het gewoon op de zenuwen te werken en als ik dan vooral de oude Peugeots blijkt te appreciëren, besef ik dat dit geen film voor mij is.

Ik geef ook de voorkeur aan Vivre Sa Vie. Godard blijft voor mij hit or miss, en vaker het laatste dan het eerste. Maar: zelfs een miss is bij Godard nog altijd de moeite waard.

Blijft een weergaloos kunstzinnig meesterwerk ! Cult classic zoals ware ' CULT ' hoort te zijn : uniek , energiek , origineel , artistiek en monumentaal . Met andere woorden : one of a kind !


***** / *****

" One would think the name Jean-Luc Godard would be synonymous with Cannes, but Jacob reminds us that the Franco-Swiss enfant terrible didn’t screen his first film there until 1980. New Wave classics like Breathless, Contempt and Pierrot Le Fou were all rejected by the selection committee, which found Godard’s work too provocative. " hollywoodreporter.com

53 jaar later staat Pierrot le Fou op de officiële poster van Cannes 2018 ...

Heiligschennis !


Back To You - YouTube

selena gomez’s new video is a godard film for the instagram era - i-d.vice.com

Heerlijke film, met name door Anna Karina. Haar mimiek, haar allure, ze voegt zoveel toe aan Godards films. Misschien dat ik daarom Breathless en Contempt minder vond.

Next: Alphaville.

Aan de basis ligt een misdaadverhaal van Lionel White met een begin, een midden en een einde. Dit beschouwde Godard slechts als een kapstok om z’n artistieke en politieke ideeën aan op te hangen. Zoals Velázquez wilde hij het ongrijpbare weergeven. Meermaals wordt de kijker eraan herinnerd dat hij naar een kunstwerk zit te kijken, bv. wanneer Anna Karina de vierde muur doorbreekt of wanneer figuranten zichzelf voorstellen. De wapens zien er nep uit; het bloed is duidelijk een laag verf. Iemand bewusteloos slaan gaat veel te gemakkelijk. Ook de op onlogische momenten wisselende vertellers creëren afstand.

De twee hoofdpersonages kennen inwendige paradoxen. Ferdinand is tegen de Amerikaanse interventie in Vietnam en tegen het terrorisme van de OAS, maar uiteindelijk wordt hij zelf een moordenaar. Hij krijgt de bijnaam Pierrot, naar de trieste clown aan de muur van Marianne Renoir. Zij draagt de voornaam van het zinnebeeld van de Franse Revolutie en de familienaam van een schilder en een regisseur. Ze straalt onschuld uit en wil gewoon leven, maar tegelijk is ze een moordenaar en een dievegge. Op het mediterrane eiland onder de azuurblauwe lucht vergelijkt Ferdinand zichzelf met een dagboek schrijvende Robinson Crusoe en z'n metgezellin met Vrijdag.

Felle primaire kleuren contrasteren met elkaar. Anna Karina draagt vaak rood als symbool voor haar passionele karakter. Belmondo draagt het blauw van de koele intellectueel. Er zijn bruuske overgangen en ongewone camerastandpunten. Een schaar voor een groothoeklens lijkt groter dan Anna Karina zelf. Je moet hier minstens twee keer naar kijken: één keer om het verhaal te leren kennen en een tweede keer om op de stijl en onderliggende ideeën te letten.

Godard waagt zich aan een roadmovie. Of is het Bonny & Clyde zonder de drama? De film kent iets meer verhaal dan we van hem gewoon zijn, maar het is evengoed van zijn hand. En met dit keer maar twee hoofdspelers, is er meer interactie. Pierrot le Fou is een typische Godard en oogt rommelige en verward, maar tegelijk boeiend en speels. Anna Karina is een icoon en draagt de film. Belmondo kent zijn plaats. Maar het is samen dat ze er een goeie film van maken.

Deze Godard lijkt (alweer) een oefening in het existentiële, met een parodiërend losse eindjes gangsterverhaal als favoriete context. De personages van Anna Karina en Jean-Paul Belmondo delen een verleden - zie de naamsverwarring Ferdinand/Pierrot bvb. - maar dat wordt verder niet prijsgegeven (scheelt ook alweer in het scenarioschrijven). Poëtische beschouwingen over het bestaan en semantiek komen met regelmaat van de klok langs. Een aantal stilistische stokpaardjes uit voorgaande films passeren eveneens; de soundtrack die op onverwachte momenten stopt, gretige verwijzingen naar andere films, een cameo van een regisseur (Samuel Fuller is de gelukkige), hints naar musical, tot een gerecycleerde martelwijze toe. Nieuw item is de context van de Vietnamoorlog die het leven van de personages binnensijpelt via radio en tv-beelden, en een laagje grimmigheid toevoegt.
De film heeft verder een surrealistische feel over zich, met enkele uitgesproken hilarische momenten. Bvb. de kleine Japanse gangster met de mega walkie talkie, het casual praatje van Belmondo met een voorbijganger in de garage. Er zijn ook shots die moeilijk te plaatsen zijn binnen een welbepaalde logica, al kunnen we natuurlijk ook te maken hebben met het standpunt van gekke Pierrot.

Pierrot Le Fou wordt ook wel gezien als een pessimistische film en dat hangt natuurlijk samen met de gitzwarte - smurfenblauwe - finale. Een film die me bij eerste visie niet onmiddellijk aan boord weet te trekken, zoals wel het geval was bij voorgaande films van Godard. Niettemin vind ik hem fascinerend genoeg om er ooit nog een keer voor te gaan zitten, en het zomaar weer te ondergaan.