Pierrot le Fou (1965)

Leuke scène in het begin in het appartement en hier en daar mooie buitenopnames tussen de pijnbomen. Grappig ook het gevecht met de pompbediendes, maar al snel begint het gewoon op de zenuwen te werken en als ik dan vooral de oude Peugeots blijkt te appreciëren, besef ik dat dit geen film voor mij is.

Ik geef ook de voorkeur aan Vivre Sa Vie. Godard blijft voor mij hit or miss, en vaker het laatste dan het eerste. Maar: zelfs een miss is bij Godard nog altijd de moeite waard.

Blijft een weergaloos kunstzinnig meesterwerk ! Cult classic zoals ware ' CULT ' hoort te zijn : uniek , energiek , origineel , artistiek en monumentaal . Met andere woorden : one of a kind !

***** / *****

" One would think the name Jean-Luc Godard would be synonymous with Cannes, but Jacob reminds us that the Franco-Swiss enfant terrible didn’t screen his first film there until 1980. New Wave classics like Breathless, Contempt and Pierrot Le Fou were all rejected by the selection committee, which found Godard’s work too provocative. " hollywoodreporter.com

53 jaar later staat Pierrot le Fou op de officiële poster van Cannes 2018 ...

Heiligschennis !

Back To You - YouTube

selena gomez’s new video is a godard film for the instagram era - i-d.vice.com

Heerlijke film, met name door Anna Karina. Haar mimiek, haar allure, ze voegt zoveel toe aan Godards films. Misschien dat ik daarom Breathless en Contempt minder vond.

Next: Alphaville.

Aan de basis ligt een misdaadverhaal van Lionel White met een begin, een midden en een einde. Dit beschouwde Godard slechts als een kapstok om z’n artistieke en politieke ideeën aan op te hangen. Zoals Velázquez wilde hij het ongrijpbare weergeven. Meermaals wordt de kijker eraan herinnerd dat hij naar een kunstwerk zit te kijken, bv. wanneer Anna Karina de vierde muur doorbreekt of wanneer figuranten zichzelf voorstellen. De wapens zien er nep uit; het bloed is duidelijk een laag verf. Iemand bewusteloos slaan gaat veel te gemakkelijk. Ook de op onlogische momenten wisselende vertellers creëren afstand.

De twee hoofdpersonages kennen inwendige paradoxen. Ferdinand is tegen de Amerikaanse interventie in Vietnam en tegen het terrorisme van de OAS, maar uiteindelijk wordt hij zelf een moordenaar. Hij krijgt de bijnaam Pierrot, naar de trieste clown aan de muur van Marianne Renoir. Zij draagt de voornaam van het zinnebeeld van de Franse Revolutie en de familienaam van een schilder en een regisseur. Ze straalt onschuld uit en wil gewoon leven, maar tegelijk is ze een moordenaar en een dievegge. Op het mediterrane eiland onder de azuurblauwe lucht vergelijkt Ferdinand zichzelf met een dagboek schrijvende Robinson Crusoe en z'n metgezellin met Vrijdag.

Felle primaire kleuren contrasteren met elkaar. Anna Karina draagt vaak rood als symbool voor haar passionele karakter. Belmondo draagt het blauw van de koele intellectueel. Er zijn bruuske overgangen en ongewone camerastandpunten. Een schaar voor een groothoeklens lijkt groter dan Anna Karina zelf. Je moet hier minstens twee keer naar kijken: één keer om het verhaal te leren kennen en een tweede keer om op de stijl en onderliggende ideeën te letten.

Godard waagt zich aan een roadmovie. Of is het Bonny & Clyde zonder de drama? De film kent iets meer verhaal dan we van hem gewoon zijn, maar het is evengoed van zijn hand. En met dit keer maar twee hoofdspelers, is er meer interactie. Pierrot le Fou is een typische Godard en oogt rommelige en verward, maar tegelijk boeiend en speels. Anna Karina is een icoon en draagt de film. Belmondo kent zijn plaats. Maar het is samen dat ze er een goeie film van maken.

Deze Godard lijkt (alweer) een oefening in het existentiële, met een parodiërend losse eindjes gangsterverhaal als favoriete context. De personages van Anna Karina en Jean-Paul Belmondo delen een verleden - zie de naamsverwarring Ferdinand/Pierrot bvb. - maar dat wordt verder niet prijsgegeven (scheelt ook alweer in het scenarioschrijven). Poëtische beschouwingen over het bestaan en semantiek komen met regelmaat van de klok langs. Een aantal stilistische stokpaardjes uit voorgaande films passeren eveneens; de soundtrack die op onverwachte momenten stopt, gretige verwijzingen naar andere films, een cameo van een regisseur (Samuel Fuller is de gelukkige), hints naar musical, tot een gerecycleerde martelwijze toe. Nieuw item is de context van de Vietnamoorlog die het leven van de personages binnensijpelt via radio en tv-beelden, en een laagje grimmigheid toevoegt.
De film heeft verder een surrealistische feel over zich, met enkele uitgesproken hilarische momenten. Bvb. de kleine Japanse gangster met de mega walkie talkie, het casual praatje van Belmondo met een voorbijganger in de garage. Er zijn ook shots die moeilijk te plaatsen zijn binnen een welbepaalde logica, al kunnen we natuurlijk ook te maken hebben met het standpunt van gekke Pierrot.

Pierrot Le Fou wordt ook wel gezien als een pessimistische film en dat hangt natuurlijk samen met de gitzwarte - smurfenblauwe - finale. Een film die me bij eerste visie niet onmiddellijk aan boord weet te trekken, zoals wel het geval was bij voorgaande films van Godard. Niettemin vind ik hem fascinerend genoeg om er ooit nog een keer voor te gaan zitten, en het zomaar weer te ondergaan.

Mijn eerste kennismaking met Godard en die is aardig goed bevallen! Prachtig kleurgebruik door de film heen en wat heb ik genoten van de gezicht expressies van Pierrot. Anna Karina is wel genoeg over gezegd, potjandorie! Beetje lastig te volgen dialogen zo nu en dan, en het oogt ook allemaal wat rommelig, maar hee, c'est la vie!

Dit soort vrouwenrollen wordt amper nog geschreven, om niet te zeggen helemaal niet. Deze film is en heeft het allemaal: roadmovie, Bonnie & Clyde, Hollywood-musical, Lynchiaans absurdisme (dat kleine mannetje!), Almodovariaans kleurgebruik, maatschappelijke urgentie, romantische komedie, meta-grappen, Anna Karina en een non-lineaire vertelwijze, om een greep te doen uit de mogelijkheden. Is Pierrot le fou daarmee een perfecte film? Allerminst!

Pierrot le Fou verscheen twee jaar eerder dan Bonnie and Clyde, en toch voelt deze Franse killers-on-the-loose-prent veel frisser aan. Godard leeft zich opnieuw helemaal uit en gooit daarbij alle klassieke regeltjes overboord. Ik vraag me zelfs af of hij dit project nog als een speelfilm benaderde, of eerder als een mediumoverstijgende creatie.

Litteratuur, schilderkunst, typografie en allerlei audiovisuele spielerei zijn nauw met elkaar verweven en lopen in elkaar over. Geen enkel shot oogt doordeweeks, Godard is constant aan het knutselen. Daarbij komt nog dat het verhaal - als je al van een verhaal kan spreken - werkelijk alle kanten uitschiet. Zeker in het begin voelt dat wat bevreemdend aan, maar na een tijdje vond ik het best leuk.

Voorts pakt Godard uit met heel wat knappe decors. De buitenwereld wordt omgetoverd tot één grote speeltuin (voor criminelen), terwijl de interieurshots baden in een pop-art-sfeer.

Zoals wel vaker bij deze regisseur voelt het vrij pretentieus aan, maar dan wel op een zelfbewuste, speelse manier. Zelfingenomenheid en zelfrelativering gaan hand in hand. Zo is de attitude waarmee Belmondo wat kleingeld gooit naar de bestuurder van de water-taxi even hilarisch als cool.

Een tweede kijkbeurt dringt zich sowieso op. Door alle chaos heb ik ongetwijfeld heel wat zaken gemist. Er valt gewoon zó veel te beleven. Ik kijk ernaar uit! Voorlopig 3,5*

De film is typisch Nouvelle Vague: een soort collage dat bewust incoherent, achronologisch en asynchroon is en dat aldoor speelt met de verhouding tussen film en realisme zodat juist het realisme de scenes duidelijk nep maken (er wordt niets weggemoffeld om de illusie van realisme te scheppen). En daar wordt dan weer op metaniveau mee gespeeld zoals dat de ene keer wordt opgemerkt “Dit moet echt lijken. Dit is geen film” (terwijl het natuurlijk wel een film is) en de andere keer direct de kijker wordt aangesproken (“Waar kijk je naar? Naar de kijker.”). Daarbij wil Godard niet de dingen laten zien maar wat er tussen de dingen gebeurt zodat het verhaal uiteenvalt in details en de hoofdlijn moeilijk te volgen is (al is dit nog een van de toegankelijkere films van Godard).

De film verwijst aldoor naar zowel kunst en literatuur als de popcultuur (reclames, stripverhalen, Amerikaanse speelfilms, etc) en zoals in veel films van Godard behandelt het het leven als een roman of film en vice versa (zij staat voor het gevoel en wil leven, hij leest boeken en leeft in een droom), onder meer resulterend in een verdubbeling van de werkelijkheid en dubbelgangers terwijl het probeert het leven zelf uit te drukken. Dat lukt nooit (‘ceci n’est pas une pipe’) maar de film is zo energiek en speels dat het dicht in de buurt komt. Zowel Godards filmtechnieken en script als de twee hoofdpersonen zijn aldoor energiek en speels en wet daardoor telkens te verrassen en boeiend te blijven; inhoudelijk is de film een soort vrolijke Bonnie & Clyde met twee onbezorgde verliefde jongeren op vlucht voor politie en huurmoordenaars dat behalve levensenergie uitstraalt ook bewust het dagelijks geweld in de wereld een gezicht geeft. Zoals de Amerikaanse regisseur in de film zegt: film is als een veldslag met liefde, hoop, wanhoop, geweld etc. Net als het leven dus.

De films van Godard zijn experimenteel en dit experiment is zeker geslaagd: het weet de gebruikelijke stortvloed van ideeën bij Godard te transformeren tot gevoel en een cinematografisch feest. De film geldt terecht als een klassieker.

Leven als een God in Frankrijk. We hebben het verschillende zomers mogen meemaken maar helaas is reizen naar Frankrijk heden ten dage uiterst beperkt indien niet iedereen van je gezin gevaccineerd is. Musea, restaurants ... zonder een groen kruis op je app kom je nergens in. Ik heb dan ook een correctie naar de woordenboek Van Dale gestuurd : Leven als een 'gevaccineerde' God in Frankrijk. Ook de gezegden moeten Coranaproof zijn. Nu, Pierrot le fou zal het zich niet aantrekken. Ergens op een rots aan de zee een dagboek bijhouden is voor hem meer dan genoeg. Karina die langs het water zingt 'Qu'est ce que je faire ? Je ne sais pas quoi faire ? Knipoog naar het verhaal waar af en toe niks gebeurt ? Het is in ieder geval een amusante scene uit de film. Maar ook niet meer. Daarom zal Godard nooit veel punten krijgen bij mij. PLF is speels, gedurfd, laat veel literaire referenties passeren (Godard lezen eerder dan Godard bekijken) en een vleugje musical. Best amusant. Maar what’s the point vraag ik dus meermaals af. Ik snap het niet. Waarom de manipulatie van film duidelijk maken ? Waarom dan een film maken ? Nu is PLF mij nog best bevallen en natuurlijk zijn de crew topklasse. Fotografie van Coutard met felle kleuren en vloeiende camerabewegingen, de score van Antoine Duhamel (vaak vergeten maar bijna altijd één van de beste elementen in een Godard film), de montage van Francoise Collin met jumpcuts, elipsen, asynchroon, etc en natuurlijk de présence van acteurs Belmondo en Karina. Maar de film zelf lijkt het op een soort analyse van het filmmedium. Veel emotie vind ik er niet in. De vele referenties naar politiek, literatuur, kunst, film, etc is soms vermoeiend. Het is niet omdat je buiten de lijntjes kleurt dat het geniaal is. Meerdere scenes laten me koud maar toch één subliem moment wanneer op het einde het fragment van 'est ce que vous m'aimez ?' te zien is. Een soort comedy stand up. Prachtig. Wanneer het goed is, zeg ik het ook. Zelfs bij een Godard.