
Wise Blood (1979)
Verenigde Staten / West-Duitsland
Drama / Komedie
106 minuten
geregisseerd door John Huston
met Brad Dourif, Amy Wright en Harry Dean Stanton
De jonge Hazel Motes (Brad Dourif) keert als oorlogsveteraan terug naar zijn geboortestreek in het zuiden van de Verenigde Staten. Daar ziet hij een blinde dominee het woord Gods verkondigen. De man beweert dat hij zichzelf het zicht heeft ontnomen om zo het 'werkelijke licht' te kunnen zien. Eens temeer wordt Hazel doordrongen van de hypocrisie van de kerk en om zijn stadgenoten voor eens en altijd de ogen te doen openen, neemt hij een ongewoon besluit. Hazel richt zijn eigen kerk op, de 'Church of Christ Without Christ', en predikt een geloof zonder mirakels of beloften. Het wil echter nog niet zo lukken om volgelingen te vinden, al is de dochter van de blinde dominee, Sabbath Lily (Amy Wright) niet bij Hazel weg te slaan.

24 november en onder de 15 euro.
Via nieuw (sub?)-label Maelstrom. Nee nee heeft niets met mij te maken (vortex/maelstrom).
Ik begon me naar het einde toe gewoonweg een beetje te vervelen en het kon me echt gestoeln worden wat er met de hoofdfiguren gebeurde omdat ik geen enkele betrokkenheid, relevantie voelde. Vooral die jonge mafkees die heel de tijd op de zenuwen van Dourif werkt kon ik gewoon niet plaatsen. (deed me wel een beetje aan de loser 'Rizzo' denken uit Midnight Cowboy, een vogel voor de kat)
Dan was er ook nog die slapstick muziek die ook nog eens een heel vreemde draai aan alles gaf. Ja, het begon allemaal heel fascinerend maar op het einde had ik wel een ingezakte-souflégevoel. Hoewel dat ook op mezelf kan slaan natuurlijk.
Een aparte film, dat zeker. Maar ja, het is een beetje zoals mijn moeder zou zeggen bij een modern kunstwerk dat ze niet helemaal begrijpt: "…speciaal…".
Ik weet nu eigenlijk nog niet wat ik er mee aan moet.
Het sfeertje en al die gekken spreken mij wel erg aan en heb daar ook van genoten, het laatste kwartier vond ik zelfs echt prachtig, maar nogmaals ik weet nog niet wat ik met deze film aanmoet.
Hij zal de komende dagen nog wel door die lelijke ingevallen kop van me spoken dus ik hoop dat ik eruit kom.
En anders nog maar een keer kijken.
H.D. Stanton vond ik zoals gewoonlijk een genot om naar te kijken en ''dominee'' Holy vond ik helemaal geweldig.

Al met al een film om snel eens weer te zien, misschien dat ik er dan ook een cijfer op kan plakken...
Toch betrapte ik mij er op doorheen de absurditeiten die de film inhoudt en de op zijn minst onwezenlijke verschijning van het hoofdpersonage geboeid te hebben gekeken al heeft de film toch lang genoeg geduurd want Joos...of Jezus mocht weten welke verrassingen er nog te wachten stonden.
Wat nu het motief of de opzet zijn en welke zinnige conclusies er uit de film kunnen worden of welke symboliek er achter steekt, daar heb ik het gissen na en wellicht velen met mij.
Feit is toch dat Brad Dourif, vooral, maar ook Amy Wright merkwaardig goed acteren.
Neemt niet weg dat ik het een leuke film vond en met name Dourif speelt geweldig.
PS Ik heb uit nieuwsgierigheid even de plot summary gelezen van het originele boek en het lijkt toch een vrijwel letterlijke verfilming te zijn (behalve dan de tijd waarin het zich afspeelt).
Op de tweede plaats is het ook de stijl die twee kanten kent. Enerzijds is het in puur filmisch opzicht echt een film van de jaren '70, waarbij je dan vooral moet denken aan filmen op weinig glamoureuze locaties met een kadrering die altijd wat achteloos lijkt, om het nog maar wat ruwer te laten lijken allemaal. En vergeet de nadruk op grauwe kleuren niet. Zag je opvallend veel in die tijd en het geeft vaak een wat realistischer gevoel. Zo ook hier, maar voor de rest is er niets realistisch aan. De muziek is over-the-top (en vrij slecht moet ik zeggen) en het acteerwerk nog meer zo. Ik kende het boek niet, maar vond het in plaats daarvan soms lijken op theater, met dank aan personages die eindeloze monologen tegen elkaar houden, waarbij de ander hen niet onderbreekt. Deze monologen zijn niet alleen grotesk door de manier waarop ze gebracht worden, maar ook doordat de teksten gewoon verre van natuurlijk zijn, met bijzonder kleurrijk en zelfs moeilijk taalgebruik, zeker als je bedenkt dat dit voornamelijk personages zijn die niet of nauwelijks een opleiding hebben gehad.
Je moet er van houden, denk ik. In feite is het zelfs een film waarvan ik zo zou denken dat ik er van zou houden, maar op een bepaalde manier maakt Wise Blood het niet waar. Vervelend vond ik het niet; tot op zekere hoogte was het zelfs intrigerend en bij vlagen uiterst vermakelijk. Het heeft echter ook iets vermoeiends, deze personages met hun eindeloze speeches die iets te duidelijk vol zitten met óf pure onzin óf duidelijke leugens (de eerste categorie is duidelijk interessanter in een film over priesters, vooral omdat de bezieling echt is). Het helpt ook niet mee dat geen van de mensen hier lijkt te beschikken over een grammetje van psychologische werkelijkheid waar ik in kon komen. Alsof je aan het kijken bent naar een parabel met metaforisch bedoelde karakters, maar waarvan de boodschap niet aankomt. Fascinerend is het wellicht, maar ook wat onbevredigend.
3*
Het verhaal is geinig, maar niet eens echt bijzonder. Hetzelfde geldt voor het acteerwerk van de bijrollen en het verloop van de film zelf. Het is niet allemaal even sterk, maar door de fijne regie, de mooie sfeer en de geweldige rol van Dourif is er meer dan voldoende te genieten. De personages zijn lekker weird en doen in dat opzicht behoorlijk denken aan een film van Herzog, zoals ik hier al ergens las. Maar dat komt ook omdat Dourif qua uiterlijk erg op Klaus Kinsky lijkt, iemand die vaak de hoofdrol heeft gespeeld bij Herzog.
Wise Blood zal niet voor iedereen zijn weggelegd. Het is een nogal vreemde film, zeker in het oeuvre van John Huston, die normaal gesproken wat meer toegankelijker werk maakt. Het maakt de kracht er echter niet minder om en laat zien dat Huston een enorm veelzijdig regisseur is, waarvan ik nog veel meer moet en wil zien.
4,0*
Ik ben tot dusver fan van O'Connors kortverhalen, maar dit boek vond ik te eenduidig, niet open genoeg en te drammerig in haar geloof. De film veranderd daar dus te weinig aan,.vraag me in zoverre af of Huston het boek wel heeft begrepen, of anderzijds het boek simpelweg niet "serieus" neemt?

De film trok me al aan bij het het zien van de trailer.