The Gay Divorcee (1934)

Vond deze Rogers & Astaire-samenwerking vreemd genoeg beter dan ‘Top Hat’. De verhaallijnen van beide films lijken zeer sterk op elkaar maar deze was eerder. Het kan natuurlijk ook geen kwaad dat Astaire hier de Cole Porter klassieker ‘Night and Day’ nagenoeg perfect te berde brengt. Ook in de bijrollen krijg je nagenoeg dezelfde acteurs en Horton (Pinky), Rhodes (Tonetti) en Blore (de ober) kwamen grappiger uit de hoek en kwamen ook uitgebreider aan bod. De aanwezigheid van Alice Brady als Aunt Hortense deed ook veel goeds voor de film.
Natuurlijk kan de hele premisse van de film reeds vroeg opgelost worden door één welgesproken zin tussen de personages van Horton en Astaire maar dit draagt bij tot de kluchtige sfeer.

Film gemaakt rond het danspaar Astaire-Rogers en in vergelijking met sommige, gelijkaardige films uit de 30- en 40iger jaren best geslaagd. Het plot is amusant, de dialogen soms pittig en de acteurs, ook naast de hoofdrolspelers, in goede doen.
Film wordt ook ondersteund door 2 prachtige evergreen-songs, zoals "Night and Day" (een paar jaar voordien reeds in the Gay Divorce-stage musical, eveneens met Fred Astaire) en "The Continental".
Best genietbaar, ondanks de respectabele leeftijd.
Opmerking : De betekenis van het woordje "gay" zal in de jaren 30 wellicht uitsluitend de betekenis van "vrolijk, luchtig" hebben gehad.

Best genietbare film met mooie outfits en decors. De nevenfiguren zijn best vermakelijk. Vooral dan de ober en een politiek incorrecte Burlesconi. Vond 'The Continental' anders niet bijzonder swingen en dat bleeeeef maar duren. Zo lang dat het op zich ook wel weer leuk werd. Met het hyperkinetisch gemonteerd stukje op het eind met de swingende onderbenen werd het toch nog even leuk. Het verhaal had héél weinig om het lijf en was niet veel meer dan een klucht maar dat schijnt altijd wel zo te zijn in dit stoort films en het stoort niet eens.

Deze ook nog maar eens een herkijkbeurt gegund. Een titel die tegenwoordig al heel gauw dubbelzinnigheid oproept. Die Astaire-Rogers lijken echt heel erg op elkaar. Het zijn romantische komedies met dans en zang erbij. Astaire wordt verliefd op Rogers, Rogers negeert hem, maar uiteindelijk worden ze dan een zeer verliefd paar. Liedjes zijn er nog niet eens zoveel. De film begint al meteen met een Folies Bergere nummer. Night and Day zou de bekendste worden, die zit ongeveer in het midden. Een voor mij mooier nummer is A needle in a haystack die Astaire, zoals gewoonlijk, goed zingt in de eerste helft. In de tweede helft zingt Rogers, The continental en dat doet ze ook al opmerkelijk goed. Dat nummer wordt alleen herhaald en enorm uitgerekt tot een lang dans/show nummer. Maar het is toch heel anders, dan Busby Berkeley dat destijds deed.
Eigenlijk alleen voor dansfilms-liefhebbers, anders hoef je niet te kijken, want het verhaal is gewoon zwak. Astaire, maar vooral Rogers zijn natuurlijk wel leuk om naar te kijken. Horton speelt gewoon weer dezelfde rol. Brady is irritant, maar dat waren er wel meer in deze film. En de film is zo uitgestippeld, zodat die dansnummers er goed in passen. 2.0

De film moet wat op gang komen. De screwball comedy moet z'n weg nog vinden en ook Astaire en Rogers elkaar wat leren kennen. Maar het is best genieten in deze muzikale komedie. Het komt vooral goed eens ze in het hotel zijn. Eerst met het kniedansje van Betty Grable en dan de introductie van enkele leuke randfiguren als de Italiaan en de ober. En uiteraard de scènes tussen Astaire en Rogers zelf als de misverstanden elkaar opvolgen. Met een mooie finale wordt de film net boven het gemiddelde getrokken. Astaire heeft misschien wel betere films, maar deze mag best gezien worden. Al zal dit denkelijk vooral in de smaak vallen van fans van dansfilms. Een verschil met de komische films van de 50's.

Deze eerste van de negen films van het dansduo Astaire – Rogers is in mijn ogen de minste. Er is nauwelijks ruimte voor een verhaallijn, omdat de focus helemaal gericht is op muziek en dansen. Vooral de meer dan 20 minuten durende opvoering van het bekroonde nummer “The Continental” (best een aardig deuntje overigens) is schier eindeloos en wat mij betreft op d’n duur stierlijk vervelend.

Top Hat vooraf.

Bijna eenzelfde opzet, identieke cast, zelfde regisseur. De liefhebber weet wat te verwachten dus. Een klassieke musical met Astaire en Rogers, veel luchtigheid en meer klassieke dans dan tapdans.

Moet gezegd dat Astaire en Rogers een leuk onscreen koppel vormen. De chemie tussen beiden is leuk en ook als danskoppel ogen ze al erg op elkaar ingespeeld, al is dit blijkbaar één van hun eerste films. Wel minder zijn die extended dans nummers aan het einde van dit soort musicals (het Continental nummer). Komen meestal als het verhaal wat stoom is kwijtgeraakt, maar net dan zouden ze beter de film afronden dan er nog een danssequentie van 10 minuten insteken.

Vooral het begin is leuk. De humor is best geslaagd, vooral de aanvullende cast is best grappig. Ook in Brighton blijft het leuk (met de ober uiteraard, en die Italiaanse kerel uit Top Hat), alleen merk je daar al dat ze af en toe wat aan het verhaal moeten rekken om de speelduur wat op te drijven.

Jammer dat het allemaal wat lang duurt, want die Astaire/Rogers musicals zijn verder best wel vlot.

1.5*

Chance is a fool's name for fate

Met The Gay Divorcee komt er een einde aan het trio Fred Astaire & Ginger Rogers films die zender één besloot uit te zenden afgelopen weekend. Als liefhebber van dit oud Hollywood materiaal was ik verheugd dat ze nog eens wat films uit de oude doos haalden, maar na het kijken van Shall We Dance had ik vooral schrik dat het teveel een herhaling ging zijn. Gelukkig blijkt Shall We Dance maar een kleine misser te zijn en is The Gay Divorcee van hetzelfde niveau als Top Hat.

Wat op zich verwonderlijk is aangezien beide films (en Shall We Dance past ook wel in dat rijtje) veel van elkaar weghebben. Het grootste voordeel aan The Gay Divorcee is dat het nog maar de tweede samenwerking tussen Astaire & Rogers was (Top Hat was nummer 4, Shall We Dance was nummer 7) en dat er hier nog voldoende ruimte is voor wat frisse ideeën maar vooral ook dat de focus toch minder op de 2 hoofdrolspelers is komen te liggen. Zo mag Edward Everett Horton ook eens aan een dansscène meedoen (met de immer bekoorlijke Betty Grable zelfs, die hier wel erg beteuterd achter blijft) en zit er een heus spektakelstuk aan het einde. Het nummer The Continental neemt bijna een vijfde van de speelduur voor zijn rekening en dat is jammer genoeg wel een slechte zet gebleken. Op zich tof dat ze er zoiets spectaculair van te maken - en je voelt dat er naar het einde toe wat meer schwung begint in te zitten - maar het was toch niet voor mij weggelegd.

Hoewel dit dus de derde Astaire & Rogers film in evenveel dagen is, ben ik ze eigenlijk nog niet beu. Aangenaam verrast eigenlijk, want Astaire kon me in andere films nog niet echt overtuigen dus ik denk dat de vlotte chemie met Rogers daar wel wat mee heeft te maken. Die blijkt toch een erg aanstekelijke charme te bezitten die ik nog niet in haar andere films ben tegen gekomen, maar sowieso is dit qua cast wel tof. Uiteraard zijn Edward Everett Horton en Eric Blore opnieuw van de partij en die doen hier eigenlijk ook gewoon meer van hetzelfde. Die dubbele blik van Horton blijf ik echter leuk vinden en er is ook gewoon iets aan de manier van spelen van Blore dat me wel aanstaat. Het ligt er allemaal zo dik op dat het leuk wordt en dan heb ik het nog niet over Erik Rhodes gehad. Ook hij speelt nagenoeg hetzelfde type rol als hij in Top Hat zou doen maar het is zo over the top dat dan ook gewoon goed werkt.

Fijn om eens zo'n reeks films af te werken en het doet me vermoeden dat ik met de jaren dan toch dit soort musicals ben beginnen waarderen. Films als The Royal Wedding trok ik 10 jaar geleden niet maar het lijkt wel alsof het geweldige Hellzapoppin' voor een kentering heeft gezorgd. Zo knettergek als die film heb ik nog geen dansfilm gezien, maar ook dit Astaire & Rogers vehikel kijkt erg vlotjes weg.

3.5*

In hun tweede gezamenlijke dansmusical treden Fred Astaire en Ginger Rogers volledig op het voorplan. Ze voeren je mee naar een tijdperk van elegantie, humor, romantiek en smokings met een anjer in het knoopsgat. Het verhaaltje is eenvoudig maar leuk. Ginger is moeilijk te krijgen, maar na een aantal misverstanden bezwijkt ze voor de charmes van Fred. De humor komt van de nevenrollen. Edward Everett Horton, Alice Brady, Eric Blore en Erik Rhodes zouden vaste waarden worden.

De magie zit echter in het virtuoze dansen en in de zorgeloos swingende liedjes. Uit Cole Porters Broadwaymusical Gay Divorce werd alleen Night and Day gebruikt, wat een overbekende jazzstandard zou worden. Het burleske Let's K-nock K-nees wordt gezongen door de zeventienjarige Betty Grable. De dansers komen steeds met hun volledige lichaam in beeld om duidelijk te maken dat niks getrukeerd is.

De apotheose is The Continental. Zestien minuten lang kun je genieten van de grandioze choreografie van Hermes Pan, met een combinatie van ballroom- en tapdansen, een visueel trucje met bewegende silhouetten, veel dansers in witte, zwarte, wit-zwarte en zwart-witte kostuums, een decor met zonnestralen, een trap en draaideuren. Hier begon zeldzame symbiose van talenten in verschillende disciplines.