
Cat on a Hot Tin Roof (1958)
Alternatieve titel: Kat op een Heet Zinken Dak
Verenigde Staten
Drama
108 minuten
geregisseerd door Richard Brooks
met Elizabeth Taylor, Paul Newman en Burl Ives
Zij is erg kattig en kinderloos en hij is een drinker. Veel geld van Big Daddy's erfenis zullen ze dus wel niet krijgen, hoewel Big Daddy veel om haar geeft en niet om dat andere stel met die monsters van kinderen. Big Daddy probeert de relatie met zijn zoon (haar man) te verbeteren.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=rDk0JtQHc0A
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,0 / 45368)trailer (YouTube)toneelstuk (BoekMeter)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 7,99 / huur € 2,99
Het ligt met name aan het theatrale en het acteerwerk. Theatraal, daar heb ik geen moeite mee, kan ik soms zelfs waarderen. Hier wordt het echter tot zo'n punt gevoerd, dat het me allemaal te veel werd. Dan die kinderen en hun moeder. Natuurlijk moeten die een bepaalde irritatiegrens opzoeken, maar die werd wat mij betreft in zo'n hoge mate overschreden, dat het me zelfs de film deed tegenstaan. Hetzelfde geldt voor het overdreven heftige en langdurige vast houden aan de onwaarheid van 'big mama'. Het ging gewoon te ver en werd volstrekt ongeloofwaardig. Ofwel had dat personage drugs genomen ofwel had ze een hersen-afqwijking. Anders kan ik haar extreem los leven van de realiteit niet uitleggen. En dan dat 'big daddy'. Hoe vaak kun je zo'n duffe tekst eruit gooien? Wel, in deze film gebeurt dat in elke scene erg vaak. Wederom akelige irritatie.
Acteerwerk. Newman vond ik hier goed. Redelijk realistisch en geloofwaardig. Voor Ivens geldt hetzelfde. Ook Taylor kwam redelijk goed uit de verf, al vind ik haar als kreng in bijvoorbeeld 'Who's afraid......' veel beter. Ik denk dat ze als koele bitch gewoon beter tot haar recht komt.
Ik miste de sterke chemie tussen Taylor en Newman, die van 'Who's afraid....' zo'n topper maakte. Daar waren elke blik, elke dialoog raak. Hier had ik soms het gevoel dat de beide ongelukkig echtelieden een beetje langs elkaar heen acteerden.
De geloofwaardigheid was nu en dan ver te zoeken. Hoe lang hou je het vol om quasi opgewekt te blijven als je man zo rot tegen je doet? Dat geldt voor zowel maggie als die suffe moeder. Ook acht ik het uitgesloten dat een dokter de waarheid over iemands conditie niet verteld, zeker als die zo kritiek is. De uiteindelijke 'plot' tussen Maggie en Brick vond ik ook wat uit de lucht vallen (opeens is hij wel weer in love)
Wat was dan wel goed? Wel, veel van de dialogen vond ik sterk. Voorbeelden zijn delen van de dialogen tussen Maggie en Brick en die in de kelder. Ook vond ik het verhaal zelf goed. Het is verzorgd opgebouwd en verteld (waarbinnen het acteren dan af en toe werkelijk 'too much' werd).
Nee, een topper is het voor mij niet. Een 2,5*
Erg fraai verfilmd met prachtige rollen van Burl Ives, Paul Newman en de onweerstaanbare Elizabeth Taylor, die als een magneet alle aandacht moeiteloos naar zich toetrekt. Heel mooi drama, waaraan nauwelijks af te zien is dat de film meer dan een halve eeuw oud is.
De eerste film die ik zie met Elizabeth Taylor. Het heeft me altijd weerhouden omdat ze me zo over de top leek. Maar zij zet hier een hele goede prestatie neer, en wat was ze toentertijd een prachtige vrouw. Er komt echt iemand binnen als zij speelt! Paul Newman ken ik van zijn latere films, hier is hij nog een broekie maar hij zet hier een mooie rol neer. Als laatste wil ik Burl Ives nog benoemen die hier zeker niet onder doet voor de twee grote sterren.
4*
En de eerste keer na het overlijden van zowel Paul Newman en Elizabeth Taylor.
Tennessee Williams-stuk en dat levert geweldige filmstof.
Iedereen haat elkaar zo'n beetje, iedereen liegt en het is een broeierige dag in het zuiden met een flinke kans op stevige onweersbui.
Voorzichtige homo-ondertonen bij Paul Newman en een prachtige rol van Burl Ives als Big Daddy.
En dan nog die gruwelijke nekloze kinderen voortgekomen uit nog afgrijselijker ouders.
Meesterwerk!

Nu dan toch maar gedaan, en dan zie je opeens wat er gebeurt wanneer de rollen worden ingevuld door goede acteurs zodat toneelpersonages worden vervangen door mensen van vlees en bloed – tja, dat doet me toch wel wat. Indrukwekkend, vooral van Newman en Taylor natuurlijk, maar ook Burl Ives als Big Daddy. Toevallig heb ik een half jaar geleden The big country ontdekt, de film uit hetzelfde jaar waarvoor hij een Oscar voor de beste bijrol kreeg, en dat deed me denken aan Kevin Spacey: toen die in 1995 de Oscar voor The usual suspects kreeg hebben de mensen die op hem stemden misschien ook wel gedacht aan zijn rol als John Doe in Seven uit hetzelfde jaar, hetgeen hem misschien nèt een beetje extra goodwill (en stemmen) voor die Oscar opleverde. Zo ook deze rol van Burl Ives: voor The big country had hij zijn Oscar al meer dan genoeg verdiend, maar deze geweldige rol in Cat on a hot tin roof zal zijn kansen zéker geen kwaad hebben gedaan. En om op de film zelf terug te komen: ijzersterk, met de scènes tussen Brick en Big Daddy in de kelder als hoogtepunten.
Fantastische rollen van Taylor en Newman, maar vooral van Burl Ives. De mix tussen humor en drama werkt vooral na zijn intrede uitstekend, met z'n knorrige, harde opmerkingen steeds. Verder is dit geheel zeer sterk geschreven. Interessant vanaf het begin, met klasse dialogen en langzaam naar verschillende hoogtepunten toewerkend. Schoonzus Mae doet het op een strontvervelende manier ook goed.

Had gehoopt dat Taylor haar wel even goed raak zou meppen op een gegeven moment. Maar dat gebeurde helaas net niet. Heb me goed vermaakt met dit familiedrama. Intrigerend van begin tot eind.
Hij speelt een nononsens type bij uitstek die vooral het vrouwelijk gekakel tacktloos de mond snoert.
Schoonzus Mae doet het op een strontvervelende manier ook goed.
En dat was hier allemaal prima verzorgd .
Echt zo'n titel die je als lijstjes lezende filmliefhebber al jaren kent, maar misschien nog niet gezien hebt. Dat gold in ieder geval voor mij, tot vanmorgen. Al die jaren had ik ook geen idee waarover het ging, de titel geeft nauwelijks een indicatie.
Paul Newman speelt de alcoholistische, geblesseerd geraakte ex-footbalheld, die zijn verdriet en verbitterdheid over hoe zijn leven gegaan is probeert te verdrinken, terwijl hij alle toenaderingspogingen van zijn mooie vrouw (Elizabeth Taylor) wegwuift. Het is de dag waarop de pater familias, Big Daddy, 65 wordt na zojuist gezond te zijn verklaard na medisch onderzoek, al blijkt dit al snel niet helemaal te kloppen. De spanningen lopen door dit alles hoog op.
Deze bewerking van Tennesse Williams toneelstuk is niet bang om de vinger op zere plekken te leggen, het gaat er in de felle dialogen soms hard aan toe. Het is jammer dat onder de Hay's Code het randje van de homoseksuele subtext geminimaliseerd is, dat had de film net dat beetje extra gegeven wat de spanningsboog tussen Brick en Maggie betreft. Newman en Taylor zijn voortreffelijk, maar ook Burl Ives maakt (met name in de latere scènes) indruk. Van Taylor moet ik snel A Place in the Sun en Giant maar eens kijken. Ik vond haar in Who's Afraid of Virginia Woolf? ook al erg goed.
Schurkt tegen de 9 aan voor mij... herziening zal de doorslag moeten geven.
4.2*
P.s. wat was Taylor beeldschoon en wat waren die kinderen en hun moeder irritant.
Maar je merkt wel dat het soms wat stroef loopt. Tennessee Williams was niet blij met het script dat net te veel had geknipt of veranderd aan zijn toneelstuk. Ook Paul Newman was daar niet blij mee, omdat hij net had verwacht dat het een verfilming van het bekende stuk zou zijn. De strijd tussen theater en de filmwereld. In de ogen van Williams was zijn verhaal gecensureerd, voor de jury van de Academy Awards (waar het geen enkele nominatie kon verzilveren) was het nog te controversieel.
De film start nogal koel. Het duurt even voor het pas interessant wordt. Irritante kinderen, iedereen praat vooral naast elkaar met een masker op en het zijn geen van allen sympathieke mensen. Pas als Brick met Big Daddy in dialoog gaat, wordt het pas boeiend. Je ziet waar het talent zit in de film. Het kan deels wel dat niveau behouden, maar dat theatrale, zelfs voor een film uit de jaren '50, doet de film niet altijd goed. De kracht ligt in het verhaal met een paar sterke acteurs. De eer is vooral te danken aan de geprezen Tennessee Williams, minder aan de film.