I Confess (1953)

Weer een goede Hitchcock, met een boeiend verhaal dat al meteen spanning kent. Je weet immers niet wat de priester zal doen. Helaas is het verhaal net wat te simpel, en worden sommige dingen te gemakkelijk als feit voorgeschoteld. De schitterende fotografie en het goede acteerwerk helpen de film mede naar een ruime voldoende.

3.5*

Aardige film, maar voor een Hitchcock zeker niet geweldig. Ik ben het wel met Kos eens dat de hele film enorm toegespitst wordt op het feit dat de priester niks mag vertellen. Tja wat is erger dan denk ik, een moord, of vertellen dat iemand een moord gepleegd hebt, terwijl je dat eigenlijk niet mag doen.

Dat vond ik soms een ietwat storende factor en ligt er net te vaak dik bovenop. het acteerwerk van de film is verder in orde, waarbij vooral Karl Malden een erg goede bijrol speelt. verder kijkt het best aardig weg al zitten er soms ook wel wat minder boeiende stukjes tussen.

3,0*

Het verhaal opzich is al genoeg om de volledige speelduur goed te zijn en te boeien. Leuk is hij zeker, maar ik vond het niks speciaals. Het is een typische Hitchcock, met als verschil dat deze op elk vlak net iets minder is dan de betere van hem.

3,0*

Mindere Hitchcock, dat het veel te vergezochte uitgangspunt tot in den treure vol houdt, het kwam de geloofwaardigheid bepaald niet ten goede en zorgde zelfs voor ergernis. Malden is wel sterk als scherpe inspecteur.

2*.

Op de dvdhoes staat dat een of ander magazine iets in de trant zegt; 'technisch een van de beste Hitchcock's'. En daar kan ik het alleen maar helemaal mee eens zijn. Vooral het begin was echt briljant. Schitterend in beeld gebracht. Echt van een buitencategorie als the Third Man (waar ik dan ook aan moest denken).

Het plotje dat volgt is wel vermakelijk. Vond het wel redelijk boeiend. Technisch dus nogmaals goed, goed geacteerd (Malden en Hasse!!), redelijk wat vaart en het kijkt makkelijk weg. Echt bijzonder wordt het ook niet. Dat wordt het weer de laatste 15 min. De rechtszaak zorgde daarvoor al voor wat afwisseling, maar na de verrassende uitspraak (hoewel het toch een soort van veroordeling was) wordt het weer vreselijk spannend. De angry-mob en de uitbarsting van Hasse vond ik erg sterke momenten en een meer dan bevredigend eind.

Dit was om en nabij mijn 45 ste van Hitch. Zijn films zijn voor mij in te delen in 4 categorieën. De eerste categorie bestaat uit een stuk of 5 films, die ik echt briljant vind. De tweede categorie uit een film of 15 die ik geweldig goed vind. De derde categorie uit een film of 15 die ik ook leuk en erg vermakelijk vind. De vierde zijn een film of 10 die ik wat minder vind, maar nog steeds (al dan niet nipt) voldoendes oplevert.
Deze film komt in de derde categorie. En ik bedenk me dan eigenlijk hoe sterk ook die films in die categorie zijn. Hitch blijft een favoriet. 4 voorzichtige (maar verdiende) sterren.

Prima film die het vooral moet hebben van het goede acteerwerk en nog meer van de geweldige cinematografie. Alles is meesterlijk in beeld gebracht en elke shot vormt een lust voor het oog.
Dit was ongetwijfeld één van de meest persoonlijke films voor de streng katholiek opgevoede Hitchcock.

Gemengde gevoelens.

Zoals wel vaker pakt Hitchcock hier vooral uit in het begin. Het is niet de eerste keer dat de opening het beste stuk van de film is bij Hitchcock.

Vind het uitgangspunt ook wel boeiend, maar dat gaat eigenlijk vrij snel knellen. Ik geloofde het niet helemaal dat hij niet uit de doeken doet, wat er tijdens die biecht gezegd is ok, maar dat hij zich bijna als een lam naar de slachtbank laat leiden. En zelfs dan had ik liever gehad dat het einde anders was geweest. De film ontwikkeld zich zeker voor Hitchcockbegrippen bijna als drama. Over het mysterie van zeer overtuigend geloven, zelfs al ga je daaraan ten onder. En daar vloekte het erg Hitchcockiaanse einde weer bijna bij. Waar de goeie toch weer wint.

Een serieuze Hitchcock ook, ik miste eigenlijk (op een paar kleine grapjes na), de relativerende knipoog ook wel.

Een naar beneden afgeronde 3.0*

'I Confess' is zorgvuldig opgebouwd. Het begint al meteen met Hitchcock die bovenin door het beeld loopt en al die bordjes, 'direction->', 'direction->' en nog eens 'direction->', alsof Hitchcock wil zeggen: 'Follow me, please, and - please again - don't lose me.'

Aanvankelijk lijkt de nadruk vooral te liggen op de zwijgeed van een priester, maar dan wordt men na een paar goed geplaatste ontwikkelingen in de richting van een geheime romance (die alleen nog leeft in de harten van Ruth en Michael) gestuurd, waarbij de slimme inspecteur van de politie Larrue een beetje aan tunnelvisie begint te lijden, want Killer, pardon, Keller mag niet geheel onschuldig ogen voor een politieman, of zelfs niet voor een leek (doordat hij de dode vindt terwijl hij er een afspraak mee had, én ook nog eens onder hetzelfde dak woont als Michael - waaronder óók het bebloede kledingstuk gevonden wordt), maar hij wordt volledig met rust gelaten...

Ik hoop / ga er van uit dat Hitchcock dit bewust zo gespeeld heeft, en zo niet alleen het geloof op de korrel wilde nemen. Dan blijkt die culminerende liefdesgeschiedenis toch de hoofdverdachte niet vrij te pleiten, en volgt een vrij droge rechtszaak, waarbij de slechtheid van Keller zich duidelijk openbaart aan de kijker, maar wel telkens met dat humane randje van 'willen overleven' en 'het voor zijn lieve vrouw doen', die hij vervolgens pardoes in de buik schiet om maar buiten schot te blijven - de ultiem tegenstrijdige daad die hem meteen in het vizier van de politie brengt.

Ergens is het misschien wat teveel hooi op de vork om elke kijker mee te kunnen krijgen (zie de wisselende beoordelingen), maar ik vond het - om nog even te zwijgen van de geweldige regie van Hitchcock, en de schitterende backdrop die Canadees Quebec is - een knappe, intrigerende en meeslepende film.


Dik 4,0* van ondergetekende, en een herziening is nu al weer gewenst, al is het maar om alle feitjes nog eens op een rijtje te zetten (zoals de 500 dollar die bij Villette gevonden werd, Keller sprak toch van 2000?).

Een film over een man die een moord pleegt en dit tegen een pastoor vertelt. De pastoor komt hierdoor in moeilijkheden want de vraag is of hij zich aan zijn beroepsgeheim moet houden of hij ervoor kiest om zijn eigen hachje te redden. Met een paar twisten in het verhaal is het een goed onderhoudende film.

Ik kende deze film van Alfred Hitchcock niet, tot ik er vorige week over las in de Volkskrant. Een gestileerd, film noir-achtig, intrigerend, toegankelijk en serieus thrillerdrama over een onterecht beschuldigde man die als priester in conflict is met zijn zwijgplicht, morele dilemma's en gevoelens van schuld. Zijn leven lijkt geënt te zijn op dat van Jezus zelf en de productie herbergt de nodige katholieke beeldspraken. De meester regisseerde als vanouds en maakte gebruik van prachtige locaties, geweldig camerawerk en een sterk spelende cast. De charismatische en aantrekkelijke Montgomery Clift schitterde als de vrome priester.

N.B. Montgomery Clift kende een tragisch leven: als bekend acteur stond hij te boek als de ideale schoonzoon en moest hij zijn homoseksuele gevoelens onderdrukken en geheim houden. Door een auto ongeluk werd zijn mooie gezicht gehavend. Daardoor en door schuldgevoel over zijn homoseksualiteit raakte hij verslaafd aan alcohol en drugs, hetgeen in 1966 resulteerde in een dodelijke hartaanval op 45-jarige leeftijd.

Een ruime voldoende voor deze Hitchcock, waarin hij zijn typische stijlkenmerken loslaat op een aardige thriller. Een priester wordt ongemerkt verdacht van een moord, terwijl hij tijdens een biechtsessie al gehoord heeft wie de daadwerkelijke moordenaar is. Grote vraag is hoe dit allemaal tot een einde komt. Het loopt allemaal volgens de regeltjes en daardoor is het niet heel uitzonderlijk, maar prima vermaak blijft dit wel.

Hitchcock nr. 16 (nog maar) deze 'I Confess'. Zo wat moet ik nog veel van die ouwe zien. Maar wederom zorgt-ie voor een fijn staaltje visuele pracht en interessant vermaak. De humor mist eigenlijk totaal in deze film, de cameo niet. Al is ook die niet zo bijzonder. De uitwerking van het - relatief simpele - plot is wel goed gedaan. Ditmaal d.m.v. mooie shots en een prima opbouw van de spanning. Moet wel zeggen dat de zwijgplicht me op een gegeven moment ook wat vraagtekens bezorgde. Hitchs' genialiteit ontbreekt een beetje, maar dat mag niet in de weg staan van een aardige avond vermaak. Prima film, voldoende.

Aardig goede film, maar behoord zeker niet tot z'n beste.
Verhaal had eigenlijk weinig om het lijf.

Kijkwijzer indicatie 16+??? Volgens mij is dat een foutje.

"I never thought of the priesthood as offering a hiding place."

I Confess is een van de minder bekende films van Alfred Hitchcock en van alle films die Hitchcock maakte is dit de film waar zijn Katholieke achtergrond het meest duidelijk is.

Een man biecht een moord op aan een priester. Als die priester even later zelf van de moord wordt verdacht wordt zijn geloof op de proef gesteld en kan hij zijn onschuld niet bewijzen door het biechtgeheim.

Montgomery Clift speelde een prima rol als de priester, ik vond dat hij de frustratie goed wist uit te beelden. Hitchcock had echter grote moeite met zijn method-acting. Hij had de film helemaal gestoryboard en vond het dus erg vervelend als een acteur niet precies deed wat hij had bedacht. O.E. Hasse zette een bijzonder sterke rol neer als de uit Duitsland gevluchte moordenaar.

Het uitgangspunt van de film vond ik erg goed gevonden. Wat doe je als priester als je verdacht bent van een moord die aan jou is opgebiecht? Dat I Confess niet zo succesvol was licht volgens Hitchcock zelf aan het feit dat Protestanten en Atheïsten het belang van het biechtgeheim niet kunnen bevatten, zo vertelde hij later aan Truffaut. De film speelt zich af in Quebec, Canada. Volgens Hitchcock omdat je in geen enkele Amerikaanse stad Katholieke priesters over straat ziet lopen.

Hitchcock heeft een cameo aan het begin van de film als een man die over straat loopt. Het thema van een man die onterecht van moord is beschuldigt en zijn onschuld moet bewijzen komt vaker in zijn films voor en ook spelen belangrijke gebeurtenissen zich vaak in Kerken af in zijn films.

De film wist weliswaar de zorgvuldige afwerking en lichte humor die Hitchcock's films gebruikelijk kenmerken. Het uitgangspunt blijft erg sterk en alles is zeer degelijk in beeld gebracht in Hitchcock's mooie Film noir-achtige zwart-wit fotografie. Er zaten weer een aantal geniale visuele verwijzingen in de film. Aan het einde tijdens de rechtszaak, als de priester een vraag wordt gesteld die hij door het biechtgeheim niet kan beantwoorden, zien we boven zijn hoofd een kruis hangen. Wat symboliseert dat hij denkt aan zijn verantwoordelijkheid als priester en het gewicht van zijn geloof op zijn geweten ligt. Verder verwijst de steeds vallende fiets naar hogere machten en zit de film zo vol van symboliek.

Ik vond de film aan het einde toch nog best spannend. Zeker geen slechte film van Hitchcock en de
moeite waard voor wie meer dan alleen de bekende films wil zien.

Mooi geschoten en originele setting, maar vond dit toch een mindere Hitchcock. Vond vooral de hele premisse dat de priester zich houdt aan het biechtgeheim nogal ver doorgevoerd. Verder maakte de moordenaar een aantal zeer opmerkelijke beslissingen, te beginnen met zijn biecht. Op zich snap ik nog wel dat hij het iemand moet vertellen, maar even later vertelt hij het ook zijn vrouw, en het zou me niet verbazen als hij diezelfde avond zijn verhaal doet aan een anonieme dronkelap in de buurtkroeg.

In een biechtstoel bekent een man aan pater Michael de moord op Vilette, een vermaarde advocaat. De politie heeft intussen het lijk van deze laatste gevonden. Inspecteur Larrue, die met het onderzoek is belast, heeft ook al gehoord dat er een priester is gesignaleerd op de plaats van de moord. Omwille van het biechtgeheim komt pater Michael zelf in de problemen als hij ten onrechte van de misdaad beschuldigd wordt.
Overtuigende vertolking van Montgomery Clift als de getormenteerde priester. De zoveelste parel op de kroon van de absolute meester van de suspense: Alfred Hitchcock. Dit keer krijgen we een somber psychologisch drama, een verhaal van een verboden liefde en ook een allegorie van het Christus-verhaal voorgeschoteld: de priester moet boeten voor andermans zonden en zelf zijn eigen kruis dragen. Een klassieker, die niet mag gemist worden.

“I never thought of the priesthood as offering a hiding place.”

Prima film van Hitchcock. Niet zijn beste werk, maar I Confess zit weer erg goed in elkaar en Hitch weet altijd wel hoe je de spanning langzaam moet opbouwen. I Confess kent weinig luchtige momenten en is vooral een donker verhaal over moord, verraad, staan voor je principes en uiteindelijk toch het goede doen. Met uitstekend acteerspel van Clift, Baxter, Malden en Aherne.

Goeie film waarin een priester een biecht te horen krijgt van een man die zegt een moord gepleegd te hebben. Een goed verhaal, alhoewel het verloop weinig echte verrassingen kent. Meer een drama dan een thriller en vrijwel geen humor. Hierdoor niet direct een klassieke Hitchcock te noemen, maar zijn berekenende manier van regisseren is aldoor evident. Met gemak 3.5 sterren.

dat Keller niet als verdachte in the picture is ( of in ieder geval mogelijke verdachte ) is wat makkelijk
maar voor de rest is deze ietswat minder bekende Hitchcock wel het kijken waard .
Het biechtgeheim lijkt aanvangkelijk het hoofdthema maar dat verschuift al snel en geeft de film een andere wending .

Confession (1953) is een zeer mooi geschoten Hitchcock over een priester die in een biecht hoort van een moord en steeds verder in de moordzaak verzeild raakt.

Geweldige stilistische zwart-wit plaatjes komen voorbij zoals van de kerk. Montgomery Clift speelt overtuigend een nogal knappe priester die tijdens de film allerlei gevoelens moet binnenhouden om verschillende redenen alhoewel ze allemaal verbonden zijn met zijn beroep.

Het verhaal is niet moeilijk, maar wordt naar het einde toe steeds interessanter en spannender. Het einde van de film is ook erg mooi met een interessante suspensevolle rechtbankscène gevolgd door Christus symbolisme (althans, dat zag ik er in toen hij aan het einde van de zitting openlijk werd beschuldigd van de moord (maar vrijgesproken bij gebrek aan bewijs) en de grote menigte hem daardoor vijandig begroette. Daarbij bleef hij ijzig kalm en weigerde zijn biechtgeheim te breken. De dader projecteert zijn angsten en hopeloosheid in de priester. Heel mooi einde al was de afsluiting wat abrubt.

Mooi geschoten film met een sterke Clift. Ik begrijp wel waarom Hitchcock het wat moeilijk had met method actors als Clift en Baxter. Hun spel 'slokt de camera wat op' en haalt de aandacht wat van het verhaal en de filmografie. Desalniettemin een prettig schouwspel, al vond ik het einde verhaaltechnisch niet heel sterk.

Film die indruk maakte en het nog steeds doet.
Schitterend intrige in een steengoede Hitchcock met deze keer niet het nagelbijtend slot zoals de meester het kon opdienen maar visueel uitermate knap.
Montgommery Clift is de perfecte acteur die men kon kiezen voor de rol van priester met een romantisch verleden en trouw aan het biechtgeheim.
Alleszins ondergewaardeerd wat de scores betreft. Misschien waren de verwachtingen met Hitchcock in de regie anders georiënteerd en kwam er een ander publiek over de cinemavloer.

De instap in het verhaal is op en top film noir. Het beeld toont nauwe lege straten in het duister en spaarzame verlichting door een sporadische straatlantaarn. De muziek is dreigend. Een raam staat open. De camera komt naderbij en kijkt naar binnen. Een kamer. Op de grond ligt een man met hoofdwonden. Het gordijn bij de deur beweegt nog lichtjes. De dader heeft de plaats delict enkele seconden geleden verlaten. De camera betrapt hem als hij de straat uitloopt. Zijn gestalte werpt hoge schaduwen op de huizen.
Wat een fijn sfeervol begin. De spanning stijgt in luttele seconden naar grote hoogte. Zo cinematografisch mooi als dit begin wordt het verderop trouwens niet meer, wat mij betreft. Neemt niet weg dat de film nochtans een hoge cinematografische standaard hanteert. Er valt veel te genieten. Prachtig spel met licht en donker en schaduwwerking evenals interessant camerawerk. Zo is de manier om personages als zelfverzekerd en machtig of als deemoedig en krachteloos te tonen zeer trefzeker en fijn. Hoogte- en laagteperspectieven die de personages kleiner en groter doen laten lijken, geven een probate en sfeervolle blik op gemoedstoestand en verduidelijken de hiërarchische ordening van de personages op een bepaald moment.
Zoals meestal bij Hitchcock is de identiteit van de dader al heel snel openbaar en komt de spanning niet van het whodunnit principe. De spanning wordt opgewekt door de fantastische cinematografie tezamen met de psychologische en theologische conflicten die zich binnenin hoofdpersonage Father Logan ontwikkelen. De moord is het perfecte middel om het innerlijke drama van de priester tot spil van de film te maken.
Father Logan dus. Priester en eigenzinnig persoon en de man die weet wie de moordenaar is, maar moet zwijgen. Iemand die zijn roeping zeer serieus neemt. Hij wordt gespeeld door Montgomery Clift, die zijn personage nagenoeg met één gelaatsuitdrukking speelt. Een gelaatsuitdrukking die de innerlijke strijd tussen zijn menselijke geweten en zijn priesterlijke geloften perfect weergeeft. Door die strijd wordt hij zelfs als verdachte van de moord aangemerkt. Een ontwikkeling die het verhaal extra spanning verleent.
Even een gerelateerde terzijde nu. Ik vroeg me steeds af waarom Logan nooit zegt dat hij het biechtgeheim eerbiedigt. Dat geeft immers openheid en klinkt toch beter dan de woorden die hij een filmlang herhaalt. Iets in de trant van: ik kan die vraag niet beantwoorden. Waarschijnlijk is het een plottechnisch dingetje om de spanning in de film te houden. Een beetje doorzichtig, vond ik het trucje wel. Een klein maar vergeeflijk minpuntje.
Nog een minpuntje is het personage van de eigenlijke moordenaar. Een manisch overkomende malloot met een krankzinnige blik. Weinig indrukwekkend geacteerd. Too much en daardoor een ongeloofwaardig personage. Dat had best iets ingetogener gemogen.
De film die zich richt op de verlammende gewetenswroeging van Father Logan leidt er gelukkig amper onder. Zijn schijnbaar uitzichtloze innerlijke strijd die in dramatisch en cinematografisch opzicht verrukkelijk is gevangen, is intrigerend en spannend. Fijne film.

Qua verhaal doet dit denken aan Dial M for Murder, de Hitchcock opvolger van I Confess. Een thriller met een boeiend plot. Maar Dial M for Muder werd beter verfilmd. Als een theaterstuk met acteurs die het genre meester waren. Zodat de focus anders ligt en het verhaal beter uit de verf komt. Bij I Confess heb je een Montgomery Clift die in het theatrale minder sterk is dan zijn gewoonlijke method acting. Met Anne Baxter als tegenspeelster ontbreekt de film aan de echte chemie helaas.

De film heeft gelukkig nog een boeiend verhaal en cast en crew zijn ook niet slecht natuurlijk. Maar als je ziet wat Hitchcock en de acteurs meer kunnen, blijft het een gemiste kans. Best wel genieten dus, maar je voelt dat het niveau hoger kan.