Jungle Fever (1991)

Wat mij betreft nog steeds de beste film die Spike Lee ooit heeft gemaakt.

4.5 sterren.

Verhaal hierboven klinkt nogal "vreemd"

Mooie poster.

Een hele partij prima acteurs in een verhaal waar ik geen aansluiting mee kan vinden. Middelmatig.

Wat dan?

Weet ik niet meer, is te lang geleden. Volgens mij is hij ook aangepast. Nu zie ik ook niet meer wat ik toen zo vreemd vond.

Een kleine tegenvaller, vooral erg middelmatig allemaal. Slechts Turturro en Jackson zetten een leuke (bij)rol neer en Lee houdt de Afro-Amerikaanse bevolking (en ieder ander 'ras' eigenlijk) op een goede manier een spiegel voor.

3*

vond bij deze film de bijverhaaltjes veel interssanter dan het hoofdverhaal , een 3.5 voor een prachtige Turturro

Dat was stiekem ook de bedoeling van Spike Lee. Hij wilde het hele sociale probleem rondom crack en junkies onder de loep nemen maar wist dat dit geen groot publiek zou trekken. Hij maakte dus een romantisch drama over interraciale relaties om mensen naar de bios te lokken en implementeerde het subplot met Samuel L. Jackson om het crack-probleem aan de orde te brengen.

Heb je DO THE RIGHT THING nooit gezien, misschien???

Jungle Fever is het kleinere broertje van Do the Right Thing, alhoewel het natuurlijk bijna onmogelijk is die te overtreffen.... Turturro is wel erg sterk.

3*

In meerdere opzichten ja. Deze film vertaalt het thema een stuk kleiner, naar multiraciale relaties.



Helaas geburt dat ook niet. Deze film komt wat mij betreft niet in de buurt bij Do the Right Thing. Jungle Fever is stukken onevenwichtiger. Sciorra en Snipes overtuigen me niet en veel figuren uit deze film neigen naar karikaturen, iets dat ik bij Do the Right Thing juist niet had. Verder is de film wat te lang. Het Sciorra/Snipes verhaal is duidelijk de kern, maar er zitten nogal wat zijplotjes in die wel heel globaal behandeld worden. Zoals de crackverslaving van Snipes broer en zijn vader die 'm doodschiet, dat is wel een heel heftig einde voor een verder nauwelijks uitgewerkt zijplot. Vond het einde ook maar niks.




Vond ik ook, zijn verhaal had wat mij betreft de kern van de film mogen worden eigenlijk.


Veel goede bedoelingen en bij vlagen aardig, maar als geheel viel de film me nogal tegen.

2.5*

Oh ja??

Een leuke laatavondfilm wat mij betreft.
Het is een subtiele film, maar wel met een ijzersterke cast; Samuel L Jackson, Halle Berry, John Turturro, ...

Spike Lee heeft een herkenbare filmstijl. Kijk bijvoorbeeld naar de personages die over de grond lijken te zweven.

Een subtiel maar goed filmpje.
3,5

Mwah, best goede film dit. Snipes zie ik ook voor het eerst een fatsoenlijke rol spelen en de rest van de cast mag er ook zeker zijn, met name Jackson en Turturro waren erg sterk.
De meerdere verhaallijnen zijn prima uitgewerkt vind ik, alleen sluit het dan ook goed en geloofwaardig af, jammer van 't einde. Wel is JF in een mooie en aparte stijl gefilmt en is de muziek super.

3,5*

Edit: Ik neig naar meer Spike Lee-films..

Heb 'm gisteravond nog eens gezien en tja…het viel me toch allemaal wat tegen. Het lijkt alsof Spike Lee een paar ideeën in zijn hoofd heeft en daar dan gauw wat figuren bij creëert die het allemaal voor hem mogen uitspellen.
Ondanks de schitterende cast, wat een serie topacteurs, is er nauwelijks een centrale figuur en springt het verhaal een beetje van de hak op de tak.
Van echte passie tussen Flipper en Angela is weinig sprake en dat zou toch wel mogen bij zo'n rassen- en klassenoverschrijdende relatie. Waarom het dan uit raakt en zoetjes aan terug in orde lijkt te komen met zijn vrouw, komen we ook niet echt te weten.
Er zijn best wel een paar aardige scènes te bewonderen en wat me wél is opgevallen is wat voor uitzonderlijk sterk acteur Samuell L. Jackson wel is.
Een aardig kijkstuk, maar uiteindelijk blijf ik toch op mijn honger zitten.

Jungle Fever zou zomaar een mislukt vervolg kunnen zijn van Do the Right Thing. Spike Lee slaat hier de plank flink mis. De verschillende situaties in de film slaan op sommige momenten werkelijk nergens op. Alles komt zo overdreven over en het is net alsof Lee de boodschap er in wil slaan. Wat mij betreft is bijna elk verhaaltje in de film slecht gekozen en is er van subtiliteit geen sprake. Enige pluspunt is hier Samuel L. Jackson, gezien zijn recente films was ik bijna vergeten dat de man werkelijk kan acteren.

De liedjes van Stevie Wonder vond ik nogal ongepast in de film en niet nodig. De echte filmmuziek is wel prachtig.
De film zelf had wel wat subtieler gekund.

Geen 'joint' zonder Spike Lee. 's Mans carrière bevat weliswaar enkele vreemde en hoogst onbekende curves, maar deze 'Jungle Fever' draagt alvast een onmiskenbare stempel. De vicieuze cirkel van vooroordelen, arrogantie en blind zijn voor de waarheid wordt warm, maar bovenal licht cynisch en met de nodige stijlmiddelen benaderd. Bovendien wordt deze lijn verder doorgetrokken naar de meer dan simpel ogende beeldtaal van deze genuanceerde en contrastrijke kijk op de rassenkwestie. De mentale mokerslag die Lee's magnum opus uitdeelt, is echter niet aan 'Jungle Fever' besteed. De koorts loopt zelden hoog op vanwege een weinig overtuigende romance, enkele karikaturale personages en bijgevolg een tekort aan dieperliggende emoties.

3*

Er zaten ook een paar rare, lelijke shots in van pratende mensen terwijl ze lopen, waarbij het leek of ze ergens op stonden en voortgereden werden, want ze bewogen bijna niet.

Hiermee doel ik uiteraard op 'Do the Right Thing'...

Ik vond het toch geen onaardige film, weliswaar minder sterk dan Do the Right Thing maar zeker niet slecht. Het hele wi/zwart probleem wordt wat langgerekt uiteindelijk en ik kon me minder goed identificeren met het probleem (Do the right thing slaagt daar veel beter in), maar veel scenes zijn uitstekend. Ik vind het commentaar over gebrek aan chemie tussen Snipes en zijn minnares ongegrond, aan het begin is dat er wel degelijk. Juist door alle tegenslagen die ze te verwerken krijgen vanuit de tegengestelde culturen kan het niet anders dat de chemie minder wordt, dat is juist de bedoeling van de film om dat te laten zien.. die vicieuze cirkel.

Eigenlijk jammer van het crack subplot, vond dat vrij irritant.

Verder over de gehele lijn is het visueel allemaal niet speciaal, maar Lee weet toch weer af en toe er wat leuks doorheen te gooien. Blijf de bewegende mensen zonder dat ze lopen een leuk trucje vinden en de scene in de Taj Mahal is ook erg goed, zeer drukkend.

Snipes laat zien dat hij toch wel wat kon vroeger, leuke bijrol weer van Lee zelf en ook grappig om Brad 'Chucky' Dourif in een normale rol te zien, interessante bijrollen.

Jammer datie af en toe zo traag is. Toch zeker 3,5* waard.

Deze film kwam erg dicht in de buurt van Do The RIght Thing.. En had ook een erg orgineel en goed bedacht intro! Wesley Snipes heeft een mooie hoofdrol en acteerd ook erg goed! vraag me af waarom hij later alleen nog maar actie films maakte? leuk hoor.. maar Snipes kan beter dan dat..
Ook de rol van Samuel L Jackson vond ik erg sterk! wat een fantastische acteur is en blijft dat toch! ookal was zijn rol kort.. het was kort maar krachtig..
Wat ik erg positief aan deze film vond waren alle verhaaltjes erom heen.. hoofd verhaal was ookleuk maar als Spike Lee zich alleen daar mee bezig had gehouden werd de film misschien wat langdradig.. en maakte het ook minder indruk op de kijker..
Wat mij betreft weer een mooi filmpje van Spike Lee! die de hele film bijna het zelfde niveau wist vast tehouden als Do The Right Thing..
Jammer dat het einde allemaal wel erg snel ging.. en was een beetje tesnel een einde aan gebreid.. daarom geef ik deze film geen 4.. maar 3,5 sterren..
Maar onlangs dat.. het is en blijft een mooie film en een aanrader!

Weer zo een underrated Spike Lee film.

Telleurstellende Lee joint. Het camerawerk van Do the right Thing is niet gehaald, je wordt geconfronteerd met overdaad aan goudgeel licht, behalve op kantoor bij de 2 blanke machthebbers waar het licht consequent wit is. Zelfs de straatbeelden lijken regelrecht uit de studio te komen. Wellicht zo bedoeld, maar niet mooi. (Oprah heeft dit type belichting later succesvoller toegepast)
Daarnaast is de bijzonder overheersende zwart/wit thematiek (zowel overdrachtelijk als qua huidskleur) hier nogal lomp verteld. Geen knipoogjes, nergens humor of scherpte in dialogen. Plus: er is geen afgerond verhaal. het is een stoet scenes (of eerder gebeurtenissen) die elkaar opvolgen, op den duur een eigen weg op lijken te gaan en vervolgens weer vergeten worden (he? wat deed Tim Robbins ook alweer in deze film??). Met als gevolg dat de kijker een kop koffie gaat zetten, een bakje drinkt en zich verplicht voelt om het toch maar te zitten.

En het Marvin Gaye-thema begreep ik ook niet.

Zeurderige langdradige film waarin personages zich meer bezig houden met wat de buitenwereld van ze denkt dat de liefde die ze voor elkaar voelen. Vele herhalende dialogen, op een gegeven snappen we het wel...

Film heeft geen lekker tempo, zoals eerder aangehaald: het zijn wat gebeurtenissen achter elkaar zonder dat er lijn in zit of één bepaalde sfeer. Spike Lee's minste die ik gezien heb. Jammer

2*

Soms zitten de personages tegen de karikatuur aan, het einde vond ik niet helemaal bevredigend en Lee neemt met alle verhaallijnen en families misschien wel te veel hooi op zijn vork, maar toch vind ik 'Jungle Fever' een sterke film; met name het gedeelte dat zich afspeelt rondom Turturro is soms adembenemend goed (zowel met zijn vader als zijn directe omgeving), en verder is sowieso de cast van een zeldzaam hoog niveau. 3,5*

Toch echt wel een mindere Spike Lee, wat in de eerste plaats te wijten is aan een vertelling die niet gefocust genoeg verloopt. Bepaalde elementen worden aangesneden en vervolgens halvelings gedumpt en met de centrale liefdesverhouding kon ook wat meer aangevangen worden. Het einde van de film vond ik een verkeerde slotnoot, en het laatste fragment (Flipper die idioot dramatisch "noooo!!!!" roept terwijl de camera wegzwenkt) vond ik zelfs slecht en ongepast.

Het militante toontje is wederom aanwezig, en alhoewel ik daar niets tegen heb vond ik het in deze Jungle Fever soms iets te radicaal/extreem gebracht. Ofwel heb ik geen zicht op de situatie tijdens de jaren '90 (lijkt me het meest waarschijnlijke), ofwel dikt Spike Lee het allemaal een beetje aan zodat het bij momenten richting het ongeloofwaardige/overdramatische neigt. Maar als dit inderdaad een correcte weergave van de realiteit is, dan is het tegelijkertijd wel een krachtig statement. Weliswaar zeker niet zo krachtig als in zijn meesterwerk "Do The Right Thing".

Tenslotte vond ik de soundtrack niet denderend en de film qua stijl vlakker dan Lee's andere films. Een ingehouden Spike Lee die de bal bij momenten niet krachtig genoeg voor zich uit slaat. Alles welbeschouwd een stevige 2,5* of een 3*, maar ik hou het op de eerste score.


2,5*

Op alle vlakken een beroerd filmpje. Zoals hier reeds aangegeven, narratief een rommelhoop vol onafgewerkte verhaallijnen en onevenwichtige scènes. Tijdens het kijken vielen deze scenaristische mankementen mij echter nauwelijks op, omdat ik de geërgerd was door andere aspecten. Lee lijkt erg weinig uit zijn acteurs te kunnen halen en regisseert scènes zodanig dat de acteurs binnen de composities nogal clownesk in beeld gebracht worden. Ook de raciale conversaties zijn doorzichtig en beneden alle peil: bij momenten lijkt het een schools rollenspelletje waar leerlingen de kanten 'pro' en 'contra' moeten innemen. Ook de dramatiek is te pathetisch en excessief om echt overtuigend te kunnen zijn en de afwisselingen naar plotse luchtigheid voelen dan weer ongepast aan.

De enige twee scènes die me echt wisten te bekoren zijn twee tracking shots: de ene in de Italiaanse buurt en de andere het POV-shot op weg naar de crackhouse, allebei uitstekend bijgestaan door de soundtrack van Stevie Wonder.

Goeie film waarin een donkere, getrouwde man een relatie aanknopt met zijn blanke collega. Zeker een product van zijn tijd waarop wordt ingezoomd op een interraciale relatie. Waarbij het vooral draait om de reacties van de omstanders. De behoorlijke lengte wordt gerechtvaardigd doordat er ook een aantal zij-plotjes zijn die goed binnen het geheel passen. Een paar sterke dialogen en deze film was voor zowel Halle Berry als Queen Latifah hun filmdebuut.

Op zich is Jungle Fever geen slechte film, maar juist door de overdrijving komt de film op onderdelen eerder humoristisch over in plaats van dramatisch. Daarmee schiet de film misschien (?) haar doel voorbij.

Ik kan mij uit die tijd kritiek van een zwarte actrice (niet direct uit deze film zelf) herinneren die zich afvroeg wat Spike Lee nu precies bedoelde met deze film … … misschien was dat Whoopi, maar ik kan dat even niet achterhalen op dit moment… …. Misschien kom ik dat nog ergens tegen.

Het antwoord van Spike Lee daarop ben ik kwijt, dat gaat dus niet helemaal goed hier aan deze kant.

De thematiek is herkenbaar en de film is wel onderhoudend, dus wat dat betreft duidelijk voldoende.

opnieuw een boeiende Spike Lee joint. Deed me denken aan de films van Douglas Sirk die onze maatschappij en hun sociale druk ter discussie stelde. Ook hier strandt een relatie strandt door sociale druk van directe omgeving. Een melodrama (ook de neven verhaaltjes van Jackson en Turturro) waarin ruzies binnen gezinnen, impulsieve romances en afbrokkelende huwelijken zorgen voor tragische situaties. Ook het openingsshot is een klassiek Sirk shot nl beginnen op een een vredige woonwijk en dan met kraanbeweging naar de plaats van gebeuren waarin meestal een liefdevol tafereeltje afpeelt. Vooroordelen zijn net die virussen (sorry, sign of the times) die onverdraagzaamheid en racisme in de hand werken. Zo is die scene waarin Snipes en Sciorra gespeeld vechten in de straat voor de buren een daad van verkrachting, voor de politie is een afro in een blanke buurt sowieso verdacht, etc – Lee gaat natuurlijk graag in op de blanke suprematie : zowel met een knipoog (vb die oorlogsraad van de vrouwen en die dialogen !) als op een ernstiger wijze (zijn de vennoten op het werk niet een beetje afwijzend door huidskleur ?) maar toch toont Lee ook hoe de afro gemeenschap ook omgekeerd racisme toepast bv in het restaurant. Lee vertelt dus relevante dingen, wederom is het personage van Lee de onruststoker (hij vertelt immers de verboden liefde door), ietwat klassieker in beeld gebracht en door subplots worden misschien te veel thema's aangehaald waardoor je door het bos de bomen niet meer ziet maar desalniettemin is dit een uitermate geslaagde film.