Jungle Fever (1991)

Op zich is Jungle Fever geen slechte film, maar juist door de overdrijving komt de film op onderdelen eerder humoristisch over in plaats van dramatisch. Daarmee schiet de film misschien (?) haar doel voorbij.

Ik kan mij uit die tijd kritiek van een zwarte actrice (niet direct uit deze film zelf) herinneren die zich afvroeg wat Spike Lee nu precies bedoelde met deze film … … misschien was dat Whoopi, maar ik kan dat even niet achterhalen op dit moment… …. Misschien kom ik dat nog ergens tegen.

Het antwoord van Spike Lee daarop ben ik kwijt, dat gaat dus niet helemaal goed hier aan deze kant.

De thematiek is herkenbaar en de film is wel onderhoudend, dus wat dat betreft duidelijk voldoende.

opnieuw een boeiende Spike Lee joint. Deed me denken aan de films van Douglas Sirk die onze maatschappij en hun sociale druk ter discussie stelde. Ook hier strandt een relatie strandt door sociale druk van directe omgeving. Een melodrama (ook de neven verhaaltjes van Jackson en Turturro) waarin ruzies binnen gezinnen, impulsieve romances en afbrokkelende huwelijken zorgen voor tragische situaties. Ook het openingsshot is een klassiek Sirk shot nl beginnen op een een vredige woonwijk en dan met kraanbeweging naar de plaats van gebeuren waarin meestal een liefdevol tafereeltje afpeelt. Vooroordelen zijn net die virussen (sorry, sign of the times) die onverdraagzaamheid en racisme in de hand werken. Zo is die scene waarin Snipes en Sciorra gespeeld vechten in de straat voor de buren een daad van verkrachting, voor de politie is een afro in een blanke buurt sowieso verdacht, etc – Lee gaat natuurlijk graag in op de blanke suprematie : zowel met een knipoog (vb die oorlogsraad van de vrouwen en die dialogen !) als op een ernstiger wijze (zijn de vennoten op het werk niet een beetje afwijzend door huidskleur ?) maar toch toont Lee ook hoe de afro gemeenschap ook omgekeerd racisme toepast bv in het restaurant. Lee vertelt dus relevante dingen, wederom is het personage van Lee de onruststoker (hij vertelt immers de verboden liefde door), ietwat klassieker in beeld gebracht en door subplots worden misschien te veel thema's aangehaald waardoor je door het bos de bomen niet meer ziet maar desalniettemin is dit een uitermate geslaagde film.

Een beetje dezelfde ervaring als met voorganger 'Mo' Better Blues'; "Zit ik nou naar een goeie of slechte film te kijken?" Maar de balans schiet hier wel door naar het positieve. Zo'n kringgesprek tussen de vrouwen vond ik dan weinig boeien, en sommige keuzes had ik m'n vraagtekens bij (hoezo komt Flipper juist door de aanvaring met de politie tot het 'inzicht' dat de relatie niet zal werken?), maar vele interacties waren op z'n minst interessant en gooien soort van 'de knuppel gewoon in het hoenderhok' (zeg maar gerust een hele verzameling knuppels) en dan mag je als kijker lekker zelf uitzoeken wat je ervan maakt - erover nadenken zul je.

3,5*.

Lang niet zo sterk als het thematisch verwante Do the Right Thing maar toch weer een fijne Spike Lee. Ik ben niet zo'n fan van Snipes maar hier zet hij een goeie rol neer. Dat geldt ook zeker voor Turturro en Jackson, en het is verder noemenswaardig dat Halle Berry een verlopen crackhoertje speelt in haar debuut. En verrassend genoeg ook Anthony Quinn, niet iemand die ik had verwacht zien op te duiken in deze film. Sciorra doet het wel aardig maar toch is geen moment duidelijk waarom Snipes, na de one night stand, zijn gezin voor haar op het spel zet. De grootste nieuwsgierigheid was inmiddels wel bevredigd lijkt me.

De verhaallijn van Jackson was niet slecht, zijn smeekbedes en gebekvecht met Berry waren vrij hilarisch in al hun treurigheid, maar dat einde was me wat te veel. Vond de rol van de patriarch sowieso wat misplaatst, alsof Lee in de haast ook nog even de oude garde mee wilde pakken. Want ook hier krijgt iedereen er flink van langs, zwart en wit, vrouw en man, jong en oud. Lee heeft zelf weer een leuke bijrol als buurman. De onderonsjes waar alle vooroordelen de ruimte krijgen waren wel aardig, waarbij het gesprek tussen de vrouwen wel een stuk interessanter was dan de wat stereotype racistische Italianen- die oudere man met dat mutsje en hangende mond zit volgens mij in elke film over Italian Americans.

Jungle Fever heeft een wat volle soundtrack, waarbij Stevie Wonder te horen is in de scenes met de African Americans en Frank Sinatra in de Italiaanse onderonsjes.