From Here to Eternity (1953)

Als je vindt dat het beter kan, de beschrijving is inderdaad wel karig, kun je altijd via rechtsboven correcties insturen krijg je vanzelf bericht terug van de crew.

"Na zijn aankomst op de legerbasis op Hawaii raakt soldaat Robert Prewitt in problemen met zijn collega's en zijn commandant als hij niet voor het compagnie-team wil boxen. Hij raakt bevriend met soldaat maggio en wordt verliefd op Alma Burke. Tegelijkertijd wordt zijn directe meerdere, Milton Warden, verliefd op de vrouw van de commandant, Karen Holmes. Dan, op 7 december 1941, valt Japan Pearl harbour aan. "

Zoiets? Eerst maar eens voor de leeuwen gooien voordat ik het als voorstel indien

Stuur maar in toch. Nu staat er tenminste over dat niet willen boksen wat een belangrijk onderdeel van de film is. Misschien kan je i.p.v. "dan" gewoon een aantal dagen later aanhouden, want dat laat wel even op zich wachten in de film.

Film is verouderd op veel vlakken. De pikante relaties (met een getrouwde vrouw en met een hoertje), de expliciete vrijscene op het strand, een kritisch verhaal over het leger en de pesterijen (vrij mak allemaal hoor) stellen anno nu helemaal niets meer voor. Wat deze film de moeite waard maakt is in de eerste plaats de fantastische acteerprestaties; Lancaster en Clift zijn echt twee giganten.Kerr en Reed doen het niet onaardig, maar het zijn naast de twee genoemde hoofdrollen met name de bijrollen van mannen als Sinatra (valt me elke keer weer mee wat een prima acteur hij eigenlijk is) en Borgnine (zag een paar weken geleden Marty, wat een veelzijdig acteur eigenlijk) die het af maken.

Verder vond ik het een erg vermakelijke film. Er gebeurt genoeg aan dramatische ontwikkelingen, maar ik vond het lange tijd bijna een feelgood film. De muzikale intermezzo's, de boksscene, de poolscene, het samen stappen en dronken worden en veel meer. From Here To Eternity is m.i. vooral een film over vriendschap, respect en vasthouden aan je principes. Alle intriges vond ik niet onaardig, maar ondergeschikt. Eigenlijk is alles tot dedood van Sinatra gewoon luchtig. De sterke acteurs snappen hun personage prima, zijn goed op elkaar ingespeeld en de kijker wordt meegenomen in een vermakelijk kijkje achter de schermen bij het leger.

De kijker wordt in slaap gesust (en daarmee bedoel ik niet dat het saai wordt) en je bent al lang vergeten waar dit zich af speelt. Zo komt de aanval op Pearl Harbor min of meer nog als verrassing, net zoals de soldaten met wie je net anderhalf uur lang hebt meegeleefd. Sowieso zit de script goed in elkaar en is dit vooral erg degelijk. Iets te degelijk om echt goed te zijn, maar een kleine 4 sterren kan ik hier wel aan kwijt.

Nl wiki link

Zo blijkt maar weer dat zaken als acteerwerk en actie volstrekt subjectief zijn. From Here To Eternity wordt er om geroemd, maar ik twijfel nog of ik mijn kin op de grond moet laten vallen van verbazing of van mijn bank moet rollen van het lachen. Het acteerwerk subliem noemen, waar men op de VHS-doos naar refereert, vind ik op z’n minst dubieus. Op z’n best was het namelijk in mijn ogen slechts redelijk. Er zijn best wat momenten aan te wijzen waarin het zelfs erbarmelijk is. Alsof je naar een stel nog oefenende acteurs zit te kijken. De actie is een compleet lachertje. Het is al niet waar de film om draait, maar de scenes waarin gebokst wordt is ten eerste lelijk geschoten en ten tweede gedaan met acteurs die in hun hele leventje nog geeneens de vuisten hebben hoeven ballen. Vliegtuigen neerschieten met zware machinegeweren? Tuurlijk, we schieten wel even vanuit de heup. Het ziet er niet uit!

Het is hier in elk geval wel goed te zien waar Michael Bay zijn inspiratie vandaan haalde voor Pearl harbor. Het verhaaltje hier kon me geen seconde boeien en het wachten op de Japanse aanval bleek evengoed een teleurstelling te zijn. Niet alleen duurde het slechts enkele minuten, maar de helft ervan bestond uit archiefmateriaal. Had ik net zo goed een documentaire kunnen bekijken. Met het fluteinde heb ik een 0,5 overwogen, maar dat vind ik toch weer iets te zwaar. Het neemt niet weg dat ik dit een afgrijselijke film vind.

Eindelijk op Blu-ray: 7 okt. 2013.

Bij mij in de top 10 op nummer 7! Echt een 'goud van oud' film.

In deze jaren al wel wat gedateerd maar toch nog steeds een sterke film!

Eentje uit de oude doos, maar het aankijken zeker waard met een jonge Bourgnine, Sinatra en Lancaster 1953 prima gedaan!

Ik ben het volledig eens met RuudC.

Gebaseerd op het boek van James Jones, wellicht de beste Amerikaanse roman over de Tweede Wereldoorlog. Het speelt zich af op Hawaï in de aanloop naar en tijdens de aanval op Pearl Harbour. Ondanks het historische belang van hun missie zijn de militairen meer geïnteresseerd in boksen, muziek en vrouwen dan in de oorlog. We zien hoe oversten sommige ondergeschikten pesten.

Enkele pikante zaken uit het boek hebben de filmversie niet gehaald, met name de homoseksualiteit van Maggio (Sinatra) en de expliciete seks tussen sergeant Warden en de kolonelsvrouw. Toch deed de strandscène destijds veel stof opwaaien, en mag het een klein wonder heten dat ze door de censuur geraakt is.

Deborah Kerr is against type gecast. Meestal speelde ze de Britse lady (de English rose) of de non. Deze roodharige bezat echter een onderhuidse sensualiteit. Jaren later bloosde ze nog steeds als de strandscene getoond werd.

Burt Lancaster bruist van energie. Hij speelt een sergeant die niet gemotiveerd is om promotie te maken in het leger. Montgomery Clift speelt iemand die voor het ongeluk geboren lijkt - zijn acteerstijl heeft wellicht James Dean beïnvloed. Ondanks hun schijnbare desinteresse in de oorlog gaan deze twee toch heldenmoed vertonen tijdens de aanval op Pearl Harbour.

Frank Sinatra kreeg - al dan niet dankzij maffiaconnecties - de rol van Maggio, een sympathieke legerbuddy die het moeilijk heeft met gezag. (De verhaallijn rond Johnny Fontane in "The Godfather" zou hierdoor geïnspireerd zijn.) Ernest Borgnine speelt de professionele klootzak en Donna Reed een prostituee die een nobeler karakter blijkt te hebben dan sommige hooggeplaatste figuren in het leger.

Goede en boeiende film, prima cast en karakters! Zeer de moeite waard, nog steeds.

"Totaal"-film van uitstekende makelij : oorlogsdrama's, passie en romantiek, menselijke intriges en karaktertekening.

Topcast die naam waardig.

Een bijzonderheid : Frank Sinatra, voorheen zowat op het dieptepunt van zijn zang- en filmcarrieère, won zijn enige echte Oscar (voor beste mannelijke bijrol) en dit was het startschot voor een indrukwekkende relance, inzonderheid als zanger.

Het heet dat Sinatra de oren van Fred Zinnemans hoofd zeurde om de rol van Maggio, vanuit Afrika (Ava Gardner - "Mogambo") naar Hollywood reisde voor een screentest en uiteindelijk de rol kreeg, mede doordat Eli Wallach, oorspronkelijk voorzien voor die rol, niet beschikbaar was. Zo zie je maar.

Ik vond het vroeger wel een goede film. Maar wat is goed en wat is slecht. En er is later een tv serie van gemaakt, zoals ik hier al schreef.

Toen ik een aantal jaren wat gedeelten weer terug zag, leek het maar niks. En ik denk dat ik de serie ook maar laat voor wat het is.

Toch heb ik deze nu toch maar weer een kijkbeurt gegund. Een film uit 1953, dus dan vind het nog wel begrijpelijk dat hij in zwartwit is. En erg storend vind ik het ook niet. Bovendien komt het de archiefbeelden aan het einde ten goede. Maar dit speelt nu duidelijk wel een rol in mijn keuze bij films en drama's het moet je liggen.

En te lang helaas. Niet bepaald een oorlogsdrama, maar ik zie er meer een drama in over machtsmisbruik, vernedering en kameraadschap, en de verschillende rangen en standen in het leger. Er zitten ook meer verhaallijnen in de film. De romantiek haalt de vaart er wat uit.

Erg sterke, mooie, goed gekozen rolbezetting. Sinatra, die zoals vaker weer de anti-held speelt. Ook Clift, Lancaster en Borgnine spelen boeiend. Het eerste deel wordt er de tijd genomen voor de diverse relaties tussen de spelers. Waar na de helft dit helemaal versterkt wordt en memorabele gedeelten hierin. Het einde is dan misschien weer al te gemakkelijk, maar hierdoor is het verhaal wel af.

Ik had hem eigenlijk slechter verwacht. Hier en daar traag, maar echt saai wordt het zelden.

Onterecht vergeten klassieker, als je het mij vraagt. Tenminste hier, bij IMDb duidelijk niet.

Eerste helft 3.0/ tweede helft 4.0

Hier en daar toch wel flink gedateerd maar de kernwaarden van From here to eternity zoals Dick2008 hierboven schreef (machtsmisbruik, vernedering en kameraadschap) staan ook in 2015 nog recht overeind.Blijft mede daardoor (en enkele erg sterke acteerprestaties) een erg boeiende film.

Alles aan From Here to Eternity is klassiek. De immer aanwezige muziek, de lange shots, de smachtende liefde, de snedige uitspraken. En hoewel de scènes die de kijkers in 1953 'gewaagd' moeten gevonden hebben (de legendarische kus in de golven, de bordeelbezoeken) nu niet meer echt gewaagd overkomen (het lijkt wel alsof er in de bordelen niet veel meer gebeurt dan knuffelen en kussen), staat het verhaal nog steeds als een huis. De personages komen tot leven: je leeft mee met Prewitt (de fantastische Montgomery Clift - ik heb er weer een stijlicoon bij) en hoe hij al dat machtsmisbruik verbijt, met zijn tragikomische, drankverslaafde makker, met zijn geliefde die ondanks haar dubieuze beroep droomt van een 'proper' leven, met Warden en de prachtige, oersterke vrouw van Holmes. De verhaallijnen beklijven tot het wondermooie einde. Een klassieker zoals ze zouden moeten zijn

Sinatra vind ik altijd fijn om te zien acteren. Al heeft Montgomery Clift vooral indruk op me gemaakt. Hij speelt een koppige maar tegelijk ook wat gevoelige man. I like that kind of men. (Wat kan ik zeggen... ben pas getrouwd met zo'n figuur. )

De film vind ik hier en daar visueel erg mooi. Er zitten fraaie composities in voor die tijd. Ik heb ook regelmatig moeten lachen om bepaalde opmerkingen in de film. "Better get inside before you get wet."

Wat vind ik het acteerwerk heerlijk in dit soort oudere films! Ik vraag me af waarom ik ze niet vaker kijk.

De film heeft enige diepgang. Soms worden motivaties duidelijk genoemd, maar op bepaalde momenten is het tussen de regels lezen. En daar kan ik echt van genieten. Waar ik vooral van genoten heb is de muziek: de blues, de bugel. Nu kom ik er net achter dat de bugel door Adolph Sax is gemaakt, en laat ik nu net gek zijn op saxofoonmuziek. De bugel lijkt op een middenweg tussen de trompet en de saxofoon en heeft voor mij een verslavende klank.

Met Georgette zou ik wel eens een beschuitje willen eten, want beelderig en boeken!

Tijd voor meer van klassiekers.

Het is jammer dat de film zoveel tijd besteed aan alle romantische beslommeringen, dat had wel wat minder gemogen. Voor de rest kijkt de film lekker weg en zo af en toe slaat de vlam in de pan. Voor 1953 kan ik me best voorstellen dat het regelmatig wat gewaagd was. Het acteren loopt niet altijd even lekker, zeker in de actiescènes komt het wat houterig over. Het duurt vervolgens wat lang voordat de Japanners gaan aanvallen en dan is het ineens ook zo voorbij. De film is dus op meerdere vlakken niet lekker in balans, maar blijft het kijken wel waard.

Gekende klassieker uit de jaren 50 zet de kijker op het verkeerde been, mij althans. Het begint als een typisch Amerikaans oorlogsdrama waarbij we soldaat Prewitt volgen na zijn overplaatsing naar Hawaï. Je verwacht dan een film waarin na de nodige strubbelingen hechte vriendschappen ontstaan die tot wasdom komen tijdens allerlei heldhaftige missies, waarbij en passant nog wat reclame wordt gemaakt voor het Amerikaanse leger -en Prewitt gaat namens zijn maten die bokstitel nog wel even binnenslepen natuurlijk- maar niets is minder waar. Op de kazerne is er sprake van machtsmisbruik en mishandeling, kameraadschap uit zich vooral in samen dronken worden, en het bokstoernooi wordt nooit gehouden. Prewitt wordt uiteindelijk doodgeschoten door Amerikaanse soldaten die in paniek verkeren na de aanval op Pearl Harbor: je zou eigenlijk wel kunnen zeggen dat het een nogal on-Amerikaans drama is, geen valse heroïek, geen bijster positief beeld van the US Army, en dat alles nog geen 10 jaar na de gewonnen oorlog.

FHTE staat mede dankzij de iconische vrijpartij op het strand ook bekend als romantisch drama, maar de romantiek is al net zo gedoemd te mislukken. Luttele seconden na de bewuste vrijpartij hebben de geliefden al ruzie als Warden zijn minnares beschuldigt van promiscuïteit, en Prewitt laat zijn oog vallen op een animeermeisje dat alleen gelooft in geld en de daarmee te bereiken onafhankelijkheid.

Er valt ook best wat aan te merken op FHTE- de omstandigheden rondom de dood van Sinatra waren bijvoorbeeld iets te toevallig en de uiteindelijke aanval van Japan valt filmisch erg tegen- maar ik had een heel ander soort, en mindere film verwacht.

Behoorlijke vlakke film, die naast het feit dat het in het tijdsbeeld van '53 gezien moet worden, al het controversiële dat het boek berucht maakte mist, wat ergens ook al weer logisch is aangezien het boek ook stevig gecensureerd werd. Iedere vorm van seks, bordelen, homohaat, wat een heel groot issue is in het boek, en andere vormen van racisme richting Joden en negers was er uit gehaald. Vorige jaar de herziene en gereconstrueerde versie geprobeerd maar niet alleen in de titel staat 'eeuwigheid', het boek zelf met zijn 1200 blz is dat ook.

Desondanks is het niet een onaardige film. De meeste spannende dingen zijn de druk op Prewitt, de relaties met getrouwde vrouwen en dames van lichte zeden, en de onderlinge irritaties die soms hoog oplopen. Net als het boek moet de film het vooral hebben van de dodende monotonie van een leger in ruste, iedere dag weer, weken achterelkaar. Pas op het einde komt de aanval van 7 december aan de orde waar nog aardige gewerkt wordt met een aantal archiefbeelden en een paar overvliegende jagers die men beschiet. Spannend is het zelden, toch zijn bekende koppen van Lancaster, Sinatra, Clifton en zowaar Borgnine, van de week nog gezien in All quiet on the western front, leuk om eens te zien en wordt er bij tijd en wijlen heel aardig geacteerd.

Leuk een keer gezien te hebben maar dat is het dan ook wel, een paar iconische beelden zoals op het strand, verder vooral een oude film die voornamelijk in het tijdsbeeld gezien moet worden en net als het boek een zware prijs heeft betaald vanwege het ware beeld waar het voor stond. Namelijk; een rauw en eerlijk beeld van dienstplichtigen in rust.

redelijk drama wat zich afspeelt in de tijd net voor de japanse aanval op pearl harbor , het bevreemde me wel dat er nergens word gesproken over de oorlog en je ziet zelfs geen enkele marine figuur rondlopen van de vloot die er gestationeerd was .

Maar goed het gaat dus over de persoonlijke perikelen van een soldaat en een sergeant maar eigenlijk weet dat nou ook weer niet super te boeien .

Mwa.

Overladen met prijzen, maar veel indruk maakt het uiteindelijk echt niet op mij. Wel grappig om te zien hoe hier de strandscene al snel uit de toon viel omdat het te erotisch zou zijn. En dan moet je kijken hoe we daar nu tegenaan kijken.

Ik keek deze film vooral vanwege de status, maar helaas viel het me op dat gebied best tegen. Ik had gehoopt dat de impact van Pearl Harbor echt goed zou zijn, maar we krijgen hier vooral een nogal saai en slap romantisch verhaaltje.

De romantiek is erg saai en heeft weinig impact. Het enige kleine hoogtepuntje is toch wel de scene op het strand, maar dat zijn dan vervolgens alweer zo'n beetje alle mooie romantische momenten. Voor de rest verveelt het namelijk behoorlijk.

Toch is de film niet grandioos saai in het eerste stuk, vanwege de mooie locatie. Ondanks het zwart-wit is het toch een heel mooi plaatje. Lekker exotisch gebracht en duidelijk een mooi paradijs. Dat is toch wel weer een goed gekozen locatie.

De film heeft toch wel een redelijk spectaculaire slotfase, maar alles wat daarvoor komt is erg zwak. Ik kan het eigenlijk zowat vergelijken met de versie van Michael Bay. Net zulke saaie en eindeloos uitgerekte romantiek, een spectaculaire aanval, en net zo weinig impact.

Extra punten voor de slotfase, locaties en het pakkende acteerwerk van Clift.

Tijd geleden dat ik de film gezien had. Een film met een indrukwekkende cast & crew. Regisseur Fred Zimmerman had een jaar eerder gescoord met High Noon. Het verhaal is naar een boek van James Jones schreef uit eigen ervaringen van WOII wat niet alleen dit verhaal opleverde, maar ook The Thin Red Line. En de cast is ook in vorm. Maar liefst 5 acteurs werden genomineerd voor een Oscar waarvan Frank Sinatra en Donna Reed het beeldje mee naar huis mochten nemen. Opvallend dat Montgomery Clift niet won, al is William Holden in Stalag 17 ook niet slecht. Maar Clift maakt best wel indruk, nog meer dan Burt Lancaster.

Montgomery Clift is praktisch de pionier van method acting en dan vooral in deze film. Hij leerde zichzelf boksen en trompet spelen. Samen met Brando in A Streetcar Named Desire kwam er een nieuwe generatie acteurs met een eigen stijl.

Het is vooral een verhaal geworden, eigen aan de tijdsgeest natuurlijk. Maar best wel goed gedaan met acteurs die best wel in vorm waren. Zeer boeiend om te zien. Ook omdat het gaandeweg toch wat ontspoort en de film het romantische pad wel wat verlaat. We zitten dan ook in de periode vlak voor Pearl Harbor. Veel soldaten daar waren vooral in paraatheid en eerder bezig met andere activiteiten. Tot ze zelf via de aanval op Pearl Harbor werden wakker geschud en in de oorlog gegooid.

De film heeft de tijd zeker doorstaan. Alleen de romantiek tussen de personages van Burt Lancaster en Deborah Kerr is niet altijd even interessant en valt wat in het niet met de relatie van de personages van Montgomery Clift en Donna Reed. En Frank Sinatra is minder bekend als acteur, maar heeft hier zijn Oscar zeker verdiend!

“Nobody ever lies about being lonely.”

Sterke klassieker. Ik had eigenlijk verwacht dat From Here to Eternity zich ook zou focussen op de aanval van de Japanners op Pearl Harbor, maar de film is toch vooral een romantisch drama met ook nog wat serieuze ondertonen zoals PTSS, alcoholverslaving en de verstikkende machocultuur binnen het leger. Lancaster, Clift, Kerr, Sinatra (in een atypische comebackrol) en Donna Reed zijn allemaal ijzersterk op dreef, en de film heeft soms ook best een sensuele en seksuele lading (voor die tijd). De aanval van de Japanners is zo over maar door de focus op de personages, en hoe zij met de aanval omgaan, stoorde dat geen moment.

Echt een lange zit, deze Oscarwinnaar. Een plot dat het niveau van een soap grotendeels nauwelijks ontstijgt. Tegen het einde wordt het nog eventjes iets interessanter, met de aanval op Pearl Harbour, maar dat is al met al maar van korte duur. Oninteressante personages, houterig acteerwerk en houterige dialogen. Alleen Sinatra weet zijn rol nog enigszins leuk in te vullen.

Komt uit op 4k uhd in de 3e Columbia Tristar box.

We volgen een drietal militairen aan de ‘vooravond’ van Pearl Harbor. Het kijkt prima weg, maar ik vind het niet erg bijzonder. In z’n tijd was het vast spraakmakend en schokkend, maar anno 2023 kan ik dat wel waarderen, maar ben er niet van onder de indruk.

Verder goed gemaakt en de UHD transfer is zeer goed.

3,5