De Battre Mon Coeur S'est Arrêté (2005)

Een degelijke film dit, met een prima acterende Romain Duris in de hoofdrol. Hij heeft een ietwat moeilijke relatie met zijn vader, wat gelijk ook de boeiendste scenes van de film zijn.

Verder is de film uiterst verzorgd gemaakt en kent het op zich weinig zwakke punten. Toch deed de film mij lang niet zoveel als ik hoopte. Dat komt vooral doordat, behalve de relatie tussen Romain en zijn vader, de film erg oppervlakkig blijft. En hoezeer in het ook wilde, op de een of andere manier ging ik ook nooit meeleven met Romains personage.

Op muzikaal vlak is de film ook in orde en ook visueel heeft de film soms best mooie plaatjes. Ik heb me ook zeker niet verveeld en kom daardoor ook makkelijk nog op een voldoende uit. Was de film er echter in geslaagd mij toch te raken, dan had er misschien nog wel een volle punt meer in gezeten.

3,0*

Redelijke film, gekocht omdat hij maar voor €6.99 in de schappen van FRS lag in QFC Edition. Bekeken, verhaallijn is wel sterk, acteerwerk ook prima. Maar niet echt mij smaak om een hogere stem dan 2.5 te geven.

Is de Bluessong 'The Sy is crying" van Elmore James te horen in deze film vraag ik mij af?

Ik zou het graag willen weten omdat de titel van de film m.i. is ontleend aan aan een regel uit de tekst daarvaan.

Gave film. Personage "het verwende ventje" mooi neer gezet. Goede muziek. Jacques Audiard staat altijd garant voor goede films.

Echt goed deze film, had er niet zoveel van verwacht maar was kompleet verrast zeker een aanrader voor degenen die de Hollywoodfilm even vaarwel zeggen en opzoek zijn naar iets anders!!!!!!!!!!!

Boeiende film over een jongeman, Tom, met uiteenlopende bezigheden en interesses. Hij verdient zijn brood met criminele praktijken gerelateerd aan de vastgoedwereld maar heeft daarnaast een passie voor klassiek pianospel. Met vrijwel alle andere personages in de film - zijn compagnons, vader, pianolerares en andere vrouwen - heeft hij een moeizame relatie. Het acteerwerk en de muziek zijn in orde in deze film, enigszins jammer is dat het wat betreft emoties allemaal wat oppervlakkig blijft.

@ Brix, dat nummer heb ik niet gehoord en volgens het interweb komt de Franse titel van de tekst van een lied van Jacques Dutronc, La Fille Du Père Noël.

@david bohm:

Dank voor dit antwoord op mijn vraag.

Beter laat dan nooit

In de vierde film van Jacques Audiard is Thomas Seyr de zoon van Robbert Seyr en zijn gestorven moeder de protagonist.
Robbert zit in de dubieuze vastgoedhand in navolging van zijn vader, maar droomt er tegelijkertijd van om de grote liefde van zijn moeder voor de piano over te nemen. Gedurende de film probeert Thomas zijn leven tegen de wil van zijn vader, op het pianospelen te richten. Dit doet hij door privé lessen te nemen bij Mioa Linh, een Chinese vrouw die nog bijna geen Frans spreekt.

Het is het Ritme van zijn leven wat, mij als kijker meeneemt in zijn gehaaste en chaotische bestaan, wat alleen tot rust kan komen achter de piano. Ik zie het leven van Thomas dan ook als een symfonie, die hij uit alle macht probeert te perfectioneren, maar waarop hij de grip al heel lang kwijt is, net als zijn pianospel, wat hij na zijn jeugd heeft verwaarloost.
Thomas moet wachten op het moment waarop zijn vader niet meer achter zijn rug meekijkt, dan pas kunnen zijn handen zich vrij over de toetsen bewegen, gestuurd door de aanwijzingen van Mioa.

Het zijn de beelden die als rauwe muziek noten heen en weer springen, Audiard snijd ze grandioos, zo dat ze naadloos aansluiten bij de trieste symfonie van het leven van Thomas Seyr.

Fascinerende film die je zeker doet meeslepen. Het verhaal is niet zo groots. Een man die worstelt tussen z'n toch wat duistere leven en z'n liefde voor muziek. Telkens weer opnieuw de verleiding, het gevecht dat hij levert omdat niemand uit z'n leefwereld begrijpt waarom hij in godsnaam piano gaat spelen. 'Geld is toch veel belangrijker!'...

Mooie droge aanpak die daardoor een hardere sfeer geeft. Bijpassende muziek die zeker niet melig wordt. Het blijft een pianist die oefent en geen verdoken virtuoos die vanaf noot 1 de mooiste symphonieën uit z'n mouw schud.

Soms iets te oppervlakkig en een nogal negatieve sfeer (doet geen afbraak aan de kwaliteit, maar eerder aan mijn persoonlijke smaak), al is dit best wel een goeie film.

In deze zogenaamde karaktergedreven film noir zit een man gevangen tussen zijn gevoelens: zijn leven kent twee belangrijke aspecten en hij dreigt in beide te mislukken. Een boeiend, scherp en emotioneel verhaal over zelfontdekking, volwassen worden en de vraag of een mens in staat is te veranderen, waarbij de regisseur vals sentiment en verhevenheid wist te vermijden. Romain Duris is uiterst zelfbewust en schittert in de rol van de dan weer aardige, kwetsbare en stoere, maar ook ruwe, koele en angstaanjagende hoofdpersoon. Je gelooft z'n persoonlijke strubbelingen (innerlijk conflict tussen gangster en pianist). Zijn verhouding met de Vietnamese pianolerares vond ik het meest intrigerend; hun communicatie bestaat uit muziek en gebaren. De relatie met z'n vader is het meest essentieel.

Erg solide.

Niet een film die op het eerste gezicht écht lijkt te barsten van de genialiteit, wel eentje die op zo'n beetje alle mogelijke aspecten in goede aarde viel bij mij. Audiard laat de film op z'n dooie akkertje voortbewegen, weet hier en daar geregeld uit te pakken met een erg mooie scene, en laat een aangename indruk achter zodra de eindcredits het scherm sieren.

Grootste troef van de film is Duris; die zet een sterk karakter neer, een prachtig vormgegeven personage. Knap ook hoe hij de clichés weet te ontlopen, want met rollen als deze komen die normaliter al gauw de hoek om kijken. Hij acteert geloofwaardig en naturel, komt sympathiek over zonder zelf eigenlijk écht sympathiek te zijn.

Verder mooie, strakke shots, waarbij de camera veelal registrerend werkt. Het komt allemaal goed uit de verf, en Tom's emoties worden op perfecte wijze vastgelegd. De soundtrack werkte ook wonderwel, hoewel die zo nu en dan wellicht wat meer aanwezig mocht zijn, zeker gezien het thema van de film.

Weinig écht enorme uitschieters in dit filmpje, maar dat doet de ervaring eigenlijk niet echt teniet. Er valt verder nagenoeg niks op aan te merken namelijk. Zeker een erg goede film dus. Kleine 4,0*, kan nog weleens hoger oplopen.

Zeer sterke film waarin Duris uitblinkt als verloren ziel. Een schitterende persoonlijke zoektocht volgt en vanaf de eerste minuut laat de film je dan ook niet meer los. Genoten.

Die muziek in deze film!

Come on baby do the locomotion

De soundtrack wordt vooral heel kundig gebruikt vind ik, want de muziek an sich is meestal niet per se mijn ding. Deze (vanaf 2:15) scene blijf ik bijvoorbeeld schitterend vinden.

Mooie film met intrigerende titel die grotendeels gedragen wordt door Duris, een soort kruising tussen Ewan McGregor, Joaquin Phoenix en Oasis, die een knappe rol neerzet als niet bijster sympathieke gast met de nodige onverwerkte trauma’s. Film wisselt af tussen muziek en geweld, twee werelden die elkaar niet zo vaak ontmoeten op het witte doek, maar hier toch vrij naadloos in elkaar overgaan.

Jacques Audiard overtuigt me wederom niet en ik mag stilaan besluiten dat dit niet mijn favoriete regisseur is. Desalniettemin merk ik wel dat ik wel potentieel zie in de films die ik al van hem zag, maar ik op één of andere manier me er nooit mee betrokken voel. Ook De Battre Mon Cœur S'est Arrêté heeft een veelbelovend script waarbij een man worstelt met zijn persoonlijkheid en niet goed weet welke richting hij uit wil. Hij is een kwestie van daadkracht en vooral het maken van keuzes. Een intrigerend (filosofisch) uitgangspunt met andere woorden.

Tom dient hierbij te zoeken naar een evenwicht of zelfs keuze tussen zijn vader en moeder. Althans, het is een keuze die hij zichzelf oplegt omdat hij beide idealen moeilijk verenigbaar vindt. Alsof hij de ene zou verloochenen of zou ontgoochelen als hij de andere in de armen sluit. Zijn (overleden?) moeder was een pianiste die hem de muziek met de paplepel heeft meegegeven. Hij herontdekt en herneemt zijn vroegere passie. Daartegenover staat zijn gewelddadige en agressieve optreden tijdens zijn vastgoedactiviteiten. Ook vuile klusjes opknappen voor zijn vader valt hieronder. Tom is alles behalve een aimabel of sympathiek persoon. De rol wordt uitstekend ingevuld door Romain Duris. Tom balanceert tussen zijn rol als louche zakenman en als pianist. Audiard wenst bij zijn film mee te geven - denk ik - dat eenieder zelf de keuzes maakt of verantwoordelijkheid moet opnemen - voor het leven dat hij of zij voor zichzelf uitstippelt.

De Battre Mon Cœur S'est Arrêté is een ingetogen goed geacteerd psychologisch drama. Geen slechte film, maar ik miste iets voor dat tikkeltje meer. Voldoende dus, 3,0*.

Romain Duris wat een koning, lijkt wel alsof je naar een documentaire aan het kijken bent. Zo naturel is hij aan het acteren, zet hier echt een personage neer waar je u tegen zegt. De innerlijke strijd die hij aan het voeren is met aan de ene kant zijn vader en aan de andere kant zijn overleden moeder voel je echt door je scherm heen.

Fantastisch weergegeven film ook, met nogal aparte shots die iedere keer een ijzersterke sfeer neerzetten. De combinatie met de klassieke muziek was ook een genot voor de oren.

Voor mij wederom een pareltje van Audiard.

Nog een keertje herbekeken, en het blijft in mijn ogen een erg sterke prent. Het sfeertje in Parijs, de toon die soms bijna komisch lijkt te worden (ook omdat bij Duris mij dit keer korte bijna Poelvoorde-achtige momentjes opvielen), de enorme rusteloosheid doorheen de film... Het blijft wel werken. Heerlijk ook, Monkey 23 van The Kills en Breathe van Télépopmusik op de soundtrack.

De 4,5* blijven dus overeind, maar verhogen richting 5* of een plekje in de top-10 zit er nu ook wel niet in. Daarvoor is de film misschien toch net te rechtlijnig en vond ik Duris meer dan bij de eerste kijkbeurten iets te 'acterend' overkomen. Niettemin voor mij nog steeds 1 van de beste films van het eerste decennium van de 21ste eeuw.

Sterk frans drama over een getalenteerde pianist (Romain Duris) die zijn geld verdient met dubieuze huizenhandel in Parijs. Duris is onvergetelijk in de intense hoofdrol en de sfeervolle regie van Jacques Audiard is eersteklas. De film is overigens een remake van het bij mij niet bekende Fingers uit 1978, met Harvey Keitel.

Haha, een Franse remake van een Amerikaans origineel. Da's een keertje wat anders.

Staat bij IMDb film's title comes from a line in French singer Jacques Dutronc's song, "La fille du père Noël" ("Santa Claus's daughter").

Echt een geweldige film. Gejaagd vooral, in stijl en sfeer en toon maar wel uitstekend uitgevoerd en dat past precies bij de psyche van de hoofdpersoon. De camera constant op hem en constant in hij rusteloos en de film daarmee ook en Audiard weet je als kijker zo echt mee te slepen. Ondertussen ook nog sfeervol, visueel boeiend genoeg en het tempo is uitstekend. Vooral Duris schittert in de hoofdrol. Enorm naturel (hij acteert gewoon niet) en toch dat gejaagde meegeven, dat is een balanseeract die hij perfect tentoonstelt hier. Overtuigend en volstrekt geloofwaardig. En al gaande levert Audiard met een aanwezige maar tevens registrerende camera echt een prachtig portret af van iemand. 4,5*.